Τρίτη 11 Νοεμβρίου 2008

ΙΣΤΟΡΙΑ 26: ΔΕΙΞΕ ΜΟΥ ΤΟΝ ΦΙΛΟ ΣΟΥ, ΝΑ ΔΩ ΑΝ ΣΟΥ ΜΟΙΑΖΕΙ



Πριν γνωρίσω τον άντρα μου εκείνος δεν έμενε στην Αθήνα, παρά μόνο ερχόταν περιστασιακά. Διατηρούσε όμως εδώ μια παρέα αγαπημένων φίλων, που τους επισκεπτόταν συχνά.

Όταν γνωριστήκαμε, γνώρισα κι εγώ τους φίλους και τις παρέες του, όπως κι εκείνος τις δικές μου. Με μερικούς ταιριάξαμε πολύ και κάνουμε παρέα μέχρι σήμερα, με άλλους όχι και τόσο. Κάπως έτσι δεν συμβαίνει σε όλους σας;

Μετά το γάμο μας, ο άντρας μου αναγκάστηκε να λείψει από την Αθήνα για ένα εξάμηνο, περίπου. Κι αντί για το μήνα του μέλιτος, ζήσαμε το μήνα ή μάλλον το εξάμηνο, του φεστιβάλ τραγουδιού. Δηλαδή εμένα να τραγουδάω από μέσα μου (εν είδει play back) :

Το πλοίο θα σαλπάρει για λιμάνια ξένα
μαζί του θα σε πάρει, αγάπη μου κι εσένα,
μακριά από μένα…μακριά από μέεεεεενααααα…


Μέσα σε αυτούς τους τόσο συγκινητικούς και ρομαντικούς μήνες της μοναξιάς και της νοσταλγίας, η νιόπαντρη, πρόσεξα ότι, παρόλο που είχαμε ήδη τα κινητά και μπορούσαν να με καλέσουν για μια έξοδο ή για έναν καφέ, ορισμένοι δεν επικοινώνησαν ούτε μια φορά, για να δουν τι κάνω.

Εγώ δεν έδωσα και τόση σημασία. Όπως είπα και πριν, δεν περιμένω να ταιριάζω με όλους, όπως ούτε κι εγώ δεν βρίσκω ότι μου ταιριάζουν όλοι. Απλώς, κατέταξα τα εν λόγω παιδιά στο επίπεδο της παρέας και των γνωστών, και όχι βέβαια στο επίπεδο των φίλων μου.

Όταν ο άντρας μου επέστρεψε στην Αθήνα, οι προτάσεις για εξόδους, βόλτες, φαγητό έπεφταν βροχή από τους ίδιους ανθρώπους. Ούτε αυτό το θεώρησα κακό. Είναι γνωστό ότι τα ζευγάρια συνήθως λαμβάνουν κοινή πρόσκληση για τις όποιες εξόδους.

Ως εδώ όλα καλά και όλα ωραία, και σας βλέπω, αγαπητό κοινό μου: τόση ώρα ψάχνετε να εντοπίσετε το παράλογο και το αστείο της ιστορίας. Διαβάστε λοιπόν, προσεκτικά: Μετά από άπειρες εξόδους, βόλτες για φαγητό, ποτό, μπάνια στη θάλασσα, πάρτυ στα σπίτια του ενός και του άλλου, και ό,τι άλλο τέλος πάντων μοιράζονται όλες οι φιλικές παρέες παντού, και αφού είχαν περάσει άλλα 2-3 χρόνια εν τω μεταξύ, μια ωραία πρωία χτυπάει το τηλέφωνο και ένας από τους φίλους που κάναμε παρέα, λέει στον άντρα μου τα εξής:

- (Φίλος): έλα, μ’ ακούς; Έχω ένα φοβερό νέο.
- (Αντρας μου) : Για λέγε;
- Φ: Γνώρισα μια κοπέλα, όχι ερωτικά, ξέρεις τώρα…φίλη κι έτσι… που έχει πρόβλημα ακοής, όπως και η Σοφία
- Α: Ε, καλά, και γιατί είναι τόσο φοβερό νέο; Δεν είναι μόνη η Σοφία, υπάρχουν ένα σωρό άλλες κοπέλες με το ίδιο πρόβλημα.
- Φ: Ναι, αλλά η συγκεκριμένη μιλάει και διαβάζει τα χείλη όπως η Σοφία, δεν μιλάει με νοηματική.
- Α: Ε, ούτε αυτό είναι τόσο περίεργο, υπάρχουν κι άλλες.
- Φ: Μα, δεν καταλαβαίνεις, ΠΡΕΠΕΙ να τις γνωρίσουμε μεταξύ τους.
- Α: Να τις γνωρίσουμε αν το φέρει η περίσταση, γιατί όχι; Αλλά γιατί πρέπει κιόλας;
- Φ: Μα…για να κάνουνε παρέα και να μην είναι μόνη της!
- Α (άφωνος) Εννοείς να μην είναι μόνη της η κοπέλα αυτή ή η γυναίκα μου που ΕΧΕΙ και φίλους και παρέες και εμένα ακόμη;
- Φ: Και οι δυο. Δεν είναι πιο καλά να κάνουν παρέα μεταξύ τους;
- Α : ……..


Και ιδού, φίλοι μου, ένα ακόμη απόσπασμα από το θέατρο του παραλόγου, που συχνά έχω βιώσει στη ζωή μου. Αυτή τη φορά από έναν άνθρωπο τυπικά μορφωμένο, με πτυχία πανεπιστημίου και μεταπτυχιακά, με ανοικτό (υποτίθεται) μυαλό.

Στο οποίο μυαλό ωστόσο, τελικά τα πράγματα είναι ταξινομημένα σε κουτάκια: Οι κουφοί με τους κουφούς, οι τυφλοί με τους τυφλούς, οι κινητικά ανάπηροι με τους ομοίους τους…Και οι υγιείς και αρτιμελείς στην άλλη πλευρά, μην τύχει και μπλεχτούν με τους καημένους τους ανάπηρους σε καθημερινή βάση. Από μακριά και αγαπημένοι, ναι.

Γιατί τελικά, είναι πολύ πιο εύκολο να λυπάσαι τον καημένο τον ανάπηρο, παρά να θέλεις να τον συναναστρέφεσαι καθημερινά και με ίσους όρους, σεβασμού, αγάπης και φιλίας, όπως θα δείχνεις ή θα έπρεπε να δείχνεις σε κάθε φίλο σου.

Τη συνέχεια της ιστορίας υποθέτω μπορείτε να τη μαντέψετε. Η καημένη κουφή μας (εγώ δηλαδή) αρνήθηκε να ξανακάνει παρέα με τον εν λόγω φίλο, κι ενώ είχαν ήδη μεσολαβήσει και άλλα αρνητικά συμβάντα πάνω σε άλλα θέματα, και έχασε και τη δυνατότητα να γνωρίσει την άλλη καημένη κουφή, που μπορεί και να ήταν αξιόλογος άνθρωπος και μπορεί και να ταιριάζανε τελικά, ποιος ξέρει;

Το επιμύθιο είναι, φίλες και φίλοι αναγνώστες, ότι αν κάποια στιγμή θελήσετε να κάνετε παρέα με κάποιον που έχει κάποιο πρόβλημα υγείας ή αναπηρίας, βάζοντας εκ προοιμίου τον εαυτό σας σε θέση ανωτερότητας, και θεωρώντας ότι με τη συναναστροφή σας μαζί του του κάνετε και χάρη, προσέξτε πολύ γιατί θα έρθει η στιγμή που ο “προβληματικός” θα ανακαλύψει τον πραγματικό σας χαρακτήρα και τα συμπλέγματά σας, και τελείως φυσικά και συνεπακόλουθα…θα σας απορρίψει.