Δευτέρα 6 Οκτωβρίου 2008

ΙΣΤΟΡΙΑ 25: ΝΟΝΑ, ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΜΙΛΑΣ ΚΑΛΑ;



Αυτή η ιστορία είναι αφιερωμένη στη μικρή Μαρία, ετών σήμερα τεσσάρων, που ήδη αρχίζει να βρίσκει τους πρώτους κώδικες επικοινωνίας με την κουφή νονά της…

Η σχέση όλων μας με τα πολύ μικρά παιδιά, ειδικότερα εκείνα της προσχολικής ηλικίας, δεν είναι πάντα εύκολη. Αν όμως για σας υπάρχει η αμηχανία μια φορά, που εκδηλώνεται με τη σκέψη: “πώς να κρυφτείς απ’ τα παιδιά, έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα”, για μένα η ίδια αμηχανία πολλαπλασιάζεται.

Πριν από λίγα χρόνια, ένα ζευγάρι αγαπημένων φίλων μου πρότειναν να τους παντρέψω. Δεν δίστασα καθόλου, παρά τον σχετικό τρόμο που με κατέλαβε μπροστά στην τελετή του γάμου τους. (Αναρωτιόμουν, θα έβαζα σωστά τις βέρες την ώρα που έπρεπε να τις βάλω στο ζεύγος ή θα τα έκανα όλα σαλάτα και θα γύρναγα γύρω γύρω τον Ησαϊα την ώρα που θα έπρεπε να βγάλω τις βέρες, και τούμπαλιν, θα προσπαθούσα να τους φορέσω τις βέρες σταυρωτά όταν θα έπεφταν τα ρύζια; )

Αν όμως η κουμπαριά ήταν μια επικίνδυνη αποστολή που την έβγαλα εις πέρας με μερικά μαθήματα και με επιτυχία, στη συνέχεια με περίμενε ο απόλυτος τρόμος. Ως κουμπάρα, έπρεπε να βαφτίσω το παιδί του ζεύγους, ένα τρισχαριτωμένο κοριτσάκι που αποφάσισαν να του δώσουν το πρωτότυπο και σπάνιο όνομα Μαρία.
(Παρένθεση: όσοι και όσες φίλοι και φίλες αναγνώστες έχουν βαφτίσει ένα κοριτσάκι που να το λένε Μαρία, ας αφήσουν κανένα σχόλιο να φαινόμαστε πολλοί…Ευχαριστώ – κλείνει η παρένθεση )

Η τελετή της βάφτισης ήταν αρκετά τρομακτική διαδικασία, γιατί, εκτός που έπρεπε να τα κάνω όλα σωστά με τα λάδια και τα ξύδια και ό,τι άλλο βάζαμε τέλος πάντων στο μωρό (που να θυμάμαι μες τον πανικό μου εκείνη την ώρα! ) έπρεπε να προσέχω κιόλας ώστε ταυτόχρονα και να καταλαβαίνω τι μου λένε οι γύρω, αλλά και να μην μου γλυστρήσει το παιδί, που ήτανε και τίγκα στο λάδι. Τελικά τα κατάφερα πολύ καλά, πλην την πλήρωσε η φούστα μου που την καταλάδωσα – αλλά δεν μου γλύστρησε, ούτε η φούστα, ούτε το μωρό. Μπίνγκο! )

Τα πραγματικά ζόρια, όμως, καθώς λένε, μεγαλώνουν όσο μεγαλώνει και το παιδί. Στην αρχή, τα πράγματα ήταν πολύ απλά. Μιλούσαμε την ίδια ακριβώς γλώσσα: Κου-πε-πε-πε-πε η νονά, Ουάάά, το μωρό. Τριαλαζούμ, τριαλαρό η νονά, ουκακαμπουμ-μπουμ-κιρι-κακά το μωρό – μια χαρά συνεννόηση γινότανε. Και δώστου ρουφηχτά φιλάκια στα μαγουλάκια, και δώστου τσιμπιές στα μπουτάκια, όλα μια χαρά. Ευλογημένη ηλικία, ειδικά αν είσαι η νονά και το βλέπεις όμορφο, καθαρό, πλυμμένο και ταϊσμένο από τη μαμά, οπότε αναφωνείς: Αχ, τι ωραία που είναι τα μωράκια….των άλλων!

Μετά όμως…ήρθανε χρόνια δίσεκτα, σαν το 2008 ένα πράγμα, και το μωρό άρχισε να μιλάει, να λέει λεξούλες, να συντάσσει προτασούλες, να επικοινωνεί με τον κόσμο γενικώς. Μέχρι τα τρία του το μωρό μίλαγε τα ελληνικά φαρσί, και με φοβερή προφορά (όπως με διαβεβαιώνουν), και άρχισε να μην είναι πια μωρό, αλλά να γίνεται η μικρή Μαρία.

Η οποία μικρή Μαρία, φίλες και φίλοι αναγνώστες, θα μπορούσε να είναι σαν τη Μαρία που έχετε βαφτίσει κι εσείς, μια Μαρία σαν όλες τις άλλες Μαρίες. Πλην όμως, καθώς λέει και ο Αντουάν Ντε Σαιντ Εξυπερύ στον Μικρό Πρίγκηπα, εγώ θα την αναγνώριζα ανάμεσα σε χίλιες και σε πέντε χιλιάδες, και σε εκατομμύρια Μαρίες, γιατί είναι η Μαρία που βάφτισα με τα ίδια μου τα (λαδωμένα) χέρια.

Τι έφταιγε όμως η μικρή Μαρία, ω αναγνώστες, για να χτυπηθεί τόσο σκληρά από τη μοίρα, ώστε να έχει μια κουφή νονά; Τι βάρος θα κουβάλαγε το μικρό αυτό πλάσμα, τι τραύμα θα είχε να διαχειριστεί μεγαλώνοντας, καθώς θα προσπαθούσε να επικοινωνήσει με τη νονά του, με τρόπο ολότελα διαφορετικό από τις άλλες Μαρίες;

Φίλοι και φίλες αναγνώστες, όλα τα παραπάνω τα είχε ήδη πει –η μισοπεί- η Καλή Κουφή Νονά στους γονείς, σας διαβεβαιώ, και μάλιστα προτού συμβεί το μοιραίον της βάφτισης. Εν τούτοις, η μαμά της Μαρίας διαβεβαίωσε τη νονά ότι “δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα γλυκειά μου, δεν έχεις τίποτα, έχεις;! Εσένα θέλουμε για νονά” και ο μπαμπάς της Μαρίας, που είναι μεν ένας από τους καλύτερους γιατρούς της Ελλάδας στον τομέα του, αλλά από λογοτεχνία δεν κατέχει και πολλά πολλά, βρήκε την ευκαιρία να ρωτήσει: “Ποιος είναι αυτός ο Σαιντ Εξυπερύ πάλι; Κανάς ποιητής; “

Μ’ αυτά και μ’ αυτά πέρασε ακόμη ένας χρόνος, και η Μαρία μας έκλεισε τα 4 τον περασμένο Σεπτέμβρη. Η νονά εν τω μεταξύ είχε αρχίσει να έχει εμπειρία από τα πιτσιρίκια άλλων φίλων, και είχε προσέξει ότι η κρίσιμη ηλικία ήταν τα 4, τα 5, και τα 6, λίγο πριν πάνε τα παιδιά στο σχολείο δηλαδή. Μια ηλικία όπου αρχίζουν να αναρωτιούνται για τον κόσμο, αλλά πάλι είναι αρκετά μικρά ώστε να καταλάβουν επακριβώς την εξήγηση της κώφωσης και των παραμέτρων της. (Εδώ που τα λέμε, φίλοι αναγνώστες, μερικές φορές άνθρωποι 30, 40, και 50 ετών αποδεικνύονται πολύ πιο μικροί και ανώριμοι στον τρόπο που φέρονται σε έναν κωφό άνθρωπο, σε σχέση με ένα παιδί, που αυθόρμητα βρίσκει δικούς του τρόπους επικοινωνίας).

Η νονά μας, λοιπόν, εγώ δηλαδή, είχε ήδη εκπαιδευτεί από τον μικρό Αλέξανδρο, 5μισυ ετών στον Μόλυβο της Λέσβου, όπου κάναμε διακοπές μαζί, και τη μικρή Δαφνούλα, που ήταν ήδη 7 ετών πέρσι στο Διακοφτό, όπου επίσης μείναμε κάποιες μέρες, Η Δαφνούλα, ειδικά, ως πιο μεγάλο παιδάκι, αλλά και ως πολύ έξυπνο παιδί, επίσης, πήρε την υποφαινόμενη υπό την προστασία της, και σε χρόνο dt είχε αναπτύξει δικούς της κώδικες επικοινωνίας, όπως το να της μιλάει χωρίς φωνή και να της λέει μυστικά (κάτι που έκανε πάντα ο αδερφός μου όταν ήμασταν παιδιά, εκνευρίζοντας τους γονείς μας), αλλά και να της λέει ατάκες όπως: “ Τώρα ακούγεται ένα σκυλί που γαβγίζει στο βάθος του κτήματος, αλλά εσύ σίγουρα δεν το ακούς, γι’ αυτό στο λέω! “

Για να είμαι όμως ειλικρινής, είναι πολύ πιο εύκολο για μένα να προσεγγίσω τα αγοράκια αυτής της ηλικίας, παρά τα κοριτσάκια. Τον δρόμο μου τον έδειξε ο Αλέξανδρος στον Μόλυβο: όταν του είπαν ότι “η Σοφία δεν ακούει”, δεν κάθισε να αναλύσει το πώς και το γιατί. Με τέσταρε απλώς, για να δει τι μπορώ να κάνω: μου πέταγε μια μπάλα, έβλεπε ότι την έπιανα και την πετούσα πίσω, οπότε σημείωνε πιθανότατα στο μυαλουδάκι του: ΟΚ, δεν ακούει, αλλά πιάνει την μπάλα, τρέχει, παίζουμε, κανένα πρόβλημα.

Σκεφτείτε το καλά αυτό, φίλες αναγνώστριες, και θα καταλάβετε πόσα προβλήματα διαφοράς των φύλων ξεκινούν από αυτή την απλή παραδοχή: Ο μικρός Αλέξανδρος, όπως και όλα τα αγοράκια των φίλων μας, δεν ενδιαφέρονταν να αναλύσει το πώς και το διότι, αλλά απλώς μου έκανε test drive για να δει σε ποια σημεία λειτουργώ, και προσάρμοσε ανάλογα το παιχνίδι του. Οπως και ο εξάχρονος Γιαννάκης, παιδί άλλης φιλικής οικογένειας, που δεν σχολίασε τίποτα απολύτως κατά την πρώτη μας επίσκεψη (με τον άντρα μου) στο σπίτι των γονιών του, αλλά κατά τη δεύτερη επίσκεψη, όταν χτυπήσαμε το κουδούνι ανακοίνωσε μεγαλόφωνα και απαθέστατα: “Μαμά, ήρθε ο κύριος Νίκος, με τη γυναίκα του, την κυρία Σοφία, που δεν ακούει", χωρίς άλλο σχολιασμό, σαν να ήταν αυτή η φυσική τάξη των πραγμάτων.

Αντιθέτως, όλα τα μικρά κοριτσάκια ήθελαν και απαιτούσαν και να αναλύσουν την κατάσταση, και να βρουν τρόπους λεκτικής επικοινωνίας μαζί μου.

Ετσι και η βαφτισιμιά μου, η Μαρία, πριν από λίγες μέρες, όταν την επισκέφτηκα στο σπίτι όπου ήταν και η μαμά της, μας άκουσε να μιλάμε και εντόπισε αμέσως το σφάλμα: “Μαμά, η νονά δεν μιλάει καλά”. Ευτυχώς, ήμουν προετοιμασμένη, και εκπαιδευμένη θαρρώ από τα άλλα παιδάκια, οπότε την πιάσαμε μαζί με τη μαμά της, και της εξηγήσαμε ότι η νονά δεν ακούει όπως οι άλλοι άνθρωποι, ότι θα πρέπει να της μιλάει όταν θα τη βλέπει η νονά, ότι αν η νονά δεν καταλαβαίνει κάτι θα πρέπει να το ξαναλέει, της δείξαμε και το ένα ακουστικό που φοράω τώρα πια, οπότε η Μαρία ησύχασε και άρχισε να παίζει.

Πέρασε λίγη ώρα, κι ενώ πιστεύαμε ότι το θέμα είχε προς το παρόν ξεχαστεί, η Μαρία επέστρεψε στο σημείο που καθόμασταν και ρώτησε όλο απορία: “Ναι, εντάξει, μου είπατε ότι δεν ακούει καλά, αλλά γιατί δεν μιλάει καλά, δεν μου είπατε όμως! “

Και λέω, λοιπόν, αυτό που έλεγα και στην αρχή…πώς να κρυφτείς απ’ τα παιδιά; Ετσι κι αλλιώς, τα ξέρουν όλα…Οσο για το Μαράκι, περιμένω απλά να μεγαλώσει λίγο ακόμα, για να μπορέσει να διαβάσει τούτο το μπλογκ. Ελπίζω τότε να του λυθούν όλες οι απορίες…και να είμαστε όλοι καλά, για να της λύσω και τις επόμενες απορίες, που πιθανόν να έχει, και που τώρα δεν μπορώ ούτε να φανταστώ.

ΥΓ: Λέτε να πάρω μαζί μου το Μαράκι στην επόμενη επιτροπή, για να τους διαβεβαιώσει ότι δεν μιλάω καλά, ότι δεν ακούω καλά, και ότι ο βασιλιάς (η επιτροπή) είναι γυμνός; Λέτε;

Τετάρτη 1 Οκτωβρίου 2008

ΙΣΤΟΡΙΑ 24: Η ΦΟΥΛΑ ΦΟΥΛΑ ΚΑΙ Η ΕΠΙΤΡΟΠΟΥΛΑ (ΜΕΡΟΣ Β)



Περίληψη προηγούμενου επεισοδίου:

Η Φούλα Φούλα (εκ του Σοφούλα-Κουφούλα), μετά από κατανάλωση μανιταριών αλα κρεμ σε εστιατόριο, εξετάζεται από επιτροπή που θα κρίνει την κώφωσή της. Τα μέλη της επιτροπής απαρτίζονται από τη Ντάμα Κούπα, το Ρήγα Σπαθί και τον Βαλέ Λακέ…ή έτσι νομίζει η Φούλα Φούλα, καθώς έχει επηρεαστεί από τα ύποπτα μανιτάρια.

Η Επιτροπή στέλνει τη Φούλα στη Ντίσνεϋλαντ…συγγνώμη, στη Wonderland…πάλι λάθος, στη Neverland…ή μήπως στη χώρα του Ποτέ-ποτέ ή μάλλον στη χώρα του Πότε-Πότε…όπερ μεθερμηνευόμενον, στα δημόσια νοσοκομεία, όπου Πότε οι συνθήκες είναι καλές και γίνεται η δουλειά σου χωρίς ταλαιπωρία, και Πότε δεν είναι (αλλά και Πότε είναι; )

Το σημερινό μας επεισόδιο ξεκινάει με την Φούλα Φούλα ξαπλωμένη στο σκοτεινό θάλαμο των προκλητών δυναμικών, με ένα σωρό καλώδια στο κεφάλι της. Από το διπλανό δωμάτιο ακούγεται μια φωνή από την τηλεόραση:


Αγαπητοί αναγνώστες και τηλεθεατές του ΚΒC (kofosi.blosgspot.com): Προκειμένου να μάθουμε τι ακριβώς συμβαίνει στη Φούλα Φούλα, ρωτήσαμε την ιατρό κ. Σοφία Κολοτούρου, PhD, MD, επιστημονικό συνεργάτη της χώρας του Πότε-Πότε να μας εξηγήσει τι είναι τα προκλητά δυναμικά, δηλαδή η εξέταση στην οποία υποβάλλεται η Φούλα Φούλα αυτή τη στιγμή, και ποια επιστημονικά συμπεράσματα θα προκύψουν με την ολοκλήρωση της εξέτασης. Παρακολουθείστε στη συνέχεια τη συνέντευξή μας:

ΚΒC: Γιατρέ, θα θέλαμε να ενημερώσετε τους αναγνώστες μας τι είναι αυτή η εξέταση που λαμβάνει χώρα αυτή τη στιγμή, από πότε εφαρμόζεται, και ποια είναι τα επιστημονικά συμπεράσματα στα οποία θα καταλήξετε. Επίσης, πρέπει να ενημερώσετε το κοινό μας αν αυτή η ασθένεια από την οποία φημολογείται ότι πάσχει η 35χρονη Φούλα είναι μεταδοτική και αν συντρέχουν λόγοι ανησυχίας για την κοινωνία μας. Σε περίπτωση, δε, που αποδεικτεί ότι τελικά δεν είναι ασθενής και ψεύδεται ασυστόλως, θα θέλαμε να μας πείτε για το ποια παραδειγματική τιμωρία μπορεί να της επιφυλαχθεί, όπως π.χ. να κλειστεί στον Κορυδαλλό με τις άλλες 35χρονες, ως είθισται.

Γιατρός: Εγώ έχω την αρμοδιότητα να σας ενημερώσω για τα προκλητά δυναμικά, δηλαδή την επιστημονική εξέταση που λαμβάνει χώρα αυτή τη στιγμή. Οι νομικές συνέπειες του ζητήματος θα εξεταστούν από την Επιτροπή Τραπουλόχαρτων, στην οποία πρέπει να απευθυνθείτε στη συνέχεια. Ας δούμε όμως τι είναι τα προκλητά δυναμικά. Μέχρι πρόσφατα, η μόνη εξέταση που μπορούσε να κάνει κάποιος για να ελέγξει την ακοή του ήταν το ακουόγραμμα, το οποίο έχει και ένα στοιχείο υποκειμενικότητας, καθώς μπαίνεις σε ένα θάλαμο, φοράς κάποια ακουστικά (όπως στο γουώκμαν) και μέσω αυτών ακούς διάφορους ήχους, και πατάς ένα κουμπί την ώρα που τους ακούς.

Δηλαδή, θα μπορούσε κάποιος να αμφισβητήσει τα αποτελέσματά του, δεδομένου ότι είναι απαραίτητη και η υποκειμενική συμμετοχή του εξεταζόμενου στη διαδικασία. Ωστόσο, γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο γίνονται επανειλημμένα ακουογράμματα σε ένα νοσοκομείο προτού δοθεί γνωμάτευση κώφωσης σε κάποιον. Διότι, αν κάποιος προσπαθεί να μας ξεγελάσει είναι αδύνατον να προσποιείται με τον ίδιο τρόπο κάθε φορά, και για μεγάλο χρονικό διάστημα, και έτσι γίνεται αντιληπτή η προσποίηση από τα διαφορετικά ακουογράμματα.

Ωστόσο, εδώ και κάποια χρόνια, έχουμε στη διάθεσή μας μια απολύτως αξιόπιστη μέθοδο μέτρησης της απόκρισης του ακουστικού νεύρου, που λέγεται (ακουστικά) προκλητά δυναμικά. Δεν θα σας κουράσω με τις επιστημονικές ορολογίες, εξάλλου όποιος θέλει μπορεί να το ψάξει αναλυτικά, αλλά θα σας πω την απλή αρχή της μεθόδου: Κλείνουμε τον εξεταζόμενο σε ένα θάλαμο όπου βρίσκεται το μηχάνημα. Ο εξεταζόμενος ξαπλώνει σε ένα κρεβάτι και δεν κάνει απολύτως τίποτα. Του φοράμε στο κεφάλι μια κάσκα με ηλεκτρόδια, και στέλνονται ήχοι μέσα από αυτήν, ενώ παράλληλα ένα κομπιούτερ (συνδεδεμένο με την κάσκα) καταγράφει την απάντηση του εξεταζόμενου, δηλαδή τα ηλεκτρικά κύματα που παράγονται στο κεφάλι του ΑΝ ΚΑΙ ΕΦΟΣΟΝ ΑΚΟΥΕΙ ΤΟ ΕΡΕΘΙΣΜΑ.

Η όλη διαδικασία μας δείχνει πέραν πάσης αμφιβολίας αν ο εξεταζόμενος ακούει, όπως εξάλλου μπορεί να γίνει καταγραφή των οπτικών προκλητών δυναμικών για όποιον έχει πρόβλημα όρασης, και των σωματοαισθητικών προκλητών δυναμικών για τις βλάβες του νωτιαίου μυελού.

Πλέον δηλαδή είναι εντελώς αδύνατη η προσποίηση του εξεταζόμενου, και τα κομπιούτερ καταγράφουν αντικειμενικά το βαθμό ανταπόκρισής του στα ηχητικά ερεθίσματα, χωρίς κανείς να μπορεί να αλλοιώσει τη διαδικασία και το αποτέλεσμά της.

Πρακτικά, αυτό σημαίνει ότι σε μισή ώρα περίπου θα ξέρουμε αν η 35χρονη όντως δεν ανταποκρίνεται στα ηχητικά ερεθίσματα, όπως ισχυρίζεται.

ΚΒC: Γιατρέ, η 35χρονη ισχυρίζεται επίσης ότι έχει υποβληθεί και πρόπερσι στην ίδια διαδικασία σε άλλο νοσοκομείο. Μπορείτε να μας πείτε αν υπάρχει διαφοροποίηση του αποτελέσματος των προκλητών δυναμικών ανάλογα με το νοσοκομείο;

Γιατρός: Όπως σας εξήγησα και πιο πάνω, η διαδικασία είναι αντικειμενική και αδιάβλητη και δεν μπορεί να διαφοροποιείται από νοσοκομείο σε νοσοκομείο.

ΚΒC: Τότε για ποιο λόγο υποβάλλεται εκ νέου στην ίδια διαδικασία η 35χρονη;

Γιατρός: Επειδή μας υποχρέωσε η Ντάμα Κούπα Επιτροπούλα με έγγραφό της να την επανεξετάσουμε.

ΚΒC: Γιατρέ, ευχαριστούμε για την περιγραφή της διαδικασίας. Θα επικοινωνήσουμε ξανά σε μισή ώρα, για να μας πείτε αν τελικά η 35χρονη είναι ή δεν είναι ελέφας, συγγνώμην, κωφή, ώστε να ενημερώσουμε και να προειδοποιήσουμε τους αναγνώστες μας.

Ακολουθεί ένα μισάωρο ευχάριστου διαφημιστικού διαλείμματος, ενώ παράλληλα η Φούλα Φούλα, κλεισμένη σε έναν σκοτεινό θάλαμο όπου δεν ακούει τίποτα και όπου υποχρεώνεται να μείνει ακίνητη, με διάφορα καλώδια στο κεφάλι, έχει κλείσει τα μάτια της και κοντεύει να αποκοιμηθεί.

Μισή ώρα αργότερα, λύνουν τη Φούλα, κι ενώ της δίνουν ένα χαρτί για να σκουπίσει το ζελέ που της έβαλαν στο κεφάλι, στο σημείο που ακούμπησαν τα ηλεκτρόδια, της λένε παράλληλα: Όλα καλά, είσαι ελεύθερη!


ΚΒC: Συνδεόμαστε ζωντανά με τη χώρα του Πότε-Πότε, για να ενημερώσουμε τους αναγνώστες μας ότι τελικά το αποτέλεσμα της εξέτασης της Κυρίας Φούλας είναι αρνητικό, δηλαδή δεν ανταποκρίνεται με κανένα τρόπο στα ηχητικά ερεθίσματα.

Το κανάλι μας, όπως πολύ καλά θυμάστε, ήταν το μόνο που εστήριξε την αθώα, πλην τιμία αυτή ψυχή, όταν οι πάντες έβαλαν εναντίον της, και όταν αμφισβητήθηκε η αξιοπιστία της.

Όμως, κυρίες και κύριοι ακροατές και αναγνώστες, εμείς σταθήκαμε πάντα στο πλευρό αυτού του θύματος της κοινωνικής αναλγησίας, βέβαιοι όντες ότι στο τέλος θα λάμψει η αλήθεια.

Και πάμε πάλι στο γνωστό μας διαφημιστικό σύνθημα: Φούλα Φούλα, πάει με ούλα…


Μετά από αυτές τις εξελίξεις, και με το δεύτερο χαρτί επιτροπής στα χέρια της, η Φούλα Φούλα (ΦΦ) πηγαίνει πάλι στο γραφείο της αρχικής Επιτροπής-Τραπουλόχαρτο (ΕΤ).

ΦΦ: Εφερα το χαρτί με τα προκλητά δυναμικά και την αξιολόγηση της σημερινής επιτροπής, ω αξιοσέβαστη ΕΤ (υποκλίσεις). Με χρειάζεστε κάτι άλλο;

ΕΤ: Όχι, μπορείς να πηγαίνεις.

ΦΦ: Συγγνώμη που ρωτάω, αλλά τελικά τι θα γίνει με το θέμα μου;

ΕΤ: Δεν ξέρουμε, θα συνεδριάσουμε εκ νέου και θα σου πούμε σε δυο-τρεις βδομάδες. ΠΑΡΕ ΕΝΑ ΤΗΛΕΦΩΝΟ στο τέλος του μήνα και θα δούμε.

ΦΦ: Να πάρω ένα τηλέφωνο;!

ΕΤ: Ε, ναι, απλό πράγμα είναι.

ΦΦ: (……..) άμα βρω τον μάγειρα που έκανε τα μανιτάρια αλα κρεμ θα τον…Μήπως τον λέγανε Λιούις Κάρολ; Ή μήπως Φραντς Κάφκα; Κάποιος να με ξυπνήσει επιτέλους από αυτόν τον εφιάλτη…

(Αυλαία)