Πέμπτη 8 Δεκεμβρίου 2011

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ




Τετάρτη 14 Δεκεμβρίου, Κεντρική Δημοτική Βιβλιοθήκη Θεσσαλονίκης, ώρα 7 το απόγευμα.
Σας περιμένουμε για την παρουσίαση του βιβλίου "Κουφός είσαι ρε; Δεν ακούς; "

Ομιλητές: Μαρία Πισιώτη, Θανάσης Τριαρίδης.
Θα χαρούμε να δούμε εκεί τους φίλους μας από Θεσσαλονίκη και τις γύρω περιοχές και να μιλήσουμε για το βιβλίο και γενικότερα για την κώφωση και όχι μόνο !





Κυριακή 11 Σεπτεμβρίου 2011

ΛΕΦΤΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ, ΜΠΛΟΥΖΑΚΙΑ ΟΜΩΣ ΝΑΙ!



ΜΠΛΟΥΖΑΚΙΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ
Όπως βλέπετε και στη φωτό (εμφανίζεται η υποφαινόμενη να φοράει το μπλουζάκι),δεν έχουμε λεφτά, δεν έχουμε μυαλό, έχουμε όμως κώφωση, τι να κάνουμε; Ειδικά στη Χώρα του Μνημονίου;

Ή τα νεφρά μας θα πουλήσουμε ή βιβλία και μπλουζάκια, διαλιέχτε!!
Εξάλλου είναι γνωστό ότι

ΕΙΜΕ ΚΟΥΦΙ ΚΑΙ ΠΙΝΑΟ ΚΑΙ ΠΟΥΛΑΟ ΒΙΒΛΙΑ ΚΑΙ ΜΠΛΟΥΖΑΚΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΖΙΣΟ

Προς το παρόν είπαμε να αφήσουμε τα νεφρά μας στη θέση τους (τα φυλάμε μπας και πιάσουν καλύτερη τιμή) και να τριγυρίζουμε στα νυχτερινά κέντρα, στα καταγώγια και τα χαμαιτυπεία πουλώντας

1) Τη δεύτερη έκδοση του βιβλίου «Κουφός είσαι ρε; Δεν ακούς;» που σας άρεσε τόσο ώστε εξαντλήθηκε η πρώτη έκδοση από πέρσι (από τις εκδόσεις ΚΨΜ όπως πάντα)

2) Μπλουζάκια με το λογότυπο του βιβλίου, που κυκλοφορούν με αφορμή τη δεύτερη έκδοση κι επειδή εσείς τα ζητήσατε από πέρσι – όπως τα βλέπετε στη φωτογραφία (προς το παρόν σε άσπρο χρώμα, μεγέθη small, medium, lagre και x-large)

- Είναι μόδα, είναι trendy, είναι και πολύ κουφό να το φοράς να ουμ! -

Επειδή όμως ΕΣΕΙΣ δεν τριγυρνάτε στα καταγώγια και είστε φιλήσυχοι πολίτες,
το ξέρουμε καλά αυτό, μπορείτε να προμηθευτείτε τα μπλουζάκια από το

ΔΙΣΚΟΠΩΛΕΙΟ ΤΖΙΝΑ, ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ 57 ΑΘΗΝΑ
ΤΗΛ 210 3251271 ΚΑΙ 210 3251273
FAX 210 3242411


(ω, ναι, οι φίλοι των Active Member το γνώρισαν ήδη, είναι το γνωστό δισκοπωλείο από όπου προμηθεύεστε τα cd των Active Member).

Εάν δεν μπορείτε να πάτε στο κέντρο, αποστολές γίνονται όπου θέλετε, συνεννοηθείτε τηλεφωνικώς με τον Παναγιώτη και θα σας κατατοπίσει.

Οσοι έχετε πρόβλημα ακοής μπορείτε είτε να βάλετε άλλον να τηλεφωνήσει, είτε να χρησιμοποιήσετε το FAX είτε να στείλετε προσωπικό μήνυμα σε μένα στο sofiakol@hotmail.com ή στο facebook ώστε να αναλάβω εγώ τη συνεννόηση.

Αυτά φίλες και φίλοι, θα τα πούμε με μερικούς από σας προσεχώς και από κοντά στα χαμαιτυπεία…

ΚΑΛΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΣΕ ΟΛΟΥΣ

Κυριακή 14 Αυγούστου 2011

Ηθικά διλήμματα στην κοχλιακή εμφύτευση

6

Πηγή: Ιατρική Online


Πρόκειται για ένα πολύ καλό άρθρο, από έγκριτο ιατρικό περιοδικό, που συνοψίζει όλα τα ηθκά διλήμματα στην κοχλιακή εμφύτευση। Αξίζει να το διαβάσετε! (πατήστε το πρώτο κουμπί αριστερά που βλέπετε για να το δείτε σε πλήρη ανάλυση οθόνης)।

Σάββατο 30 Ιουλίου 2011

ΜΑΡΛΙ ΜΑΤΛΙΝ, ΕΝΑ ΑΙΝΙΓΜΑ Η ΜΙΑ ΕΞΥΠΝΗ ΓΥΝΑΙΚΑ;



Η Μάρλι Μάτλιν δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Πρόκειται για την πασίγνωστη κωφή ηθοποιό που πρωταγωνίστησε στην ταινία «Τα παιδιά ενός κατώτερου Θεού» και κέρδισε το Οσκαρ το 1986.

Τον τελευταίο καιρό έχει ξεσπάσει στην Αμερική μια διαμάχη γύρω από το πρόσωπό της. Για να κατατοπίσω το ελληνικό αναγνωστικό κοινό, επειδή δεν υπάρχει μεταφρασμένο στα ελληνικά το αντίστοιχο υλικό έως τώρα, αποφάσισα να μεταφράσω μια επιστολή της Amy Cohen Efron, την οποία και την βρήκα εδώ:

http://www.deafeyeseeit.com/2011/03/30/marlee-matlin-an-enigma-or-savvy-smart/

(δημοσίευση 31 Μαρτίου 2011)

Προς το παρόν διαβάστε την επιστολή (στη δική μου μετάφραση) και αργότερα θα επανέρθουμε στο θέμα με περισσότερες πληροφορίες.

-------------------------------------------------------------------------------------


ΜΑΡΛΙ ΜΑΤΛΙΝ, ΕΝΑ ΑΙΝΙΓΜΑ Η ΜΙΑ ΕΞΥΠΝΗ ΓΥΝΑΙΚΑ;


H Μάρλι Μάτλιν εμφανίζεται γενικά συχνότερα τα τελευταία δύο χρόνια και τώρα εμφανίζεται σε ένα σώου υψηλής τηλεθέασης, με τίτλο: The Celebrity Apprentice.Οι διαμάχες πάντοτε ακολουθούσαν τη Μάρλι.

Υπάρχει μια ζωηρή συζήτηση που αφορά την επιλογή της να στηρίξει το φιλανθρωπικό ίδρυμα Starkey Hearing Foundation, που είναι ένας οργανισμός που δίνει δωρεάν ακουστικά βαρηκοΐας σε παιδιά και ενήλικες που τα χρειάζονται. Το ίδρυμα αυτό αποτελεί επιχείρηση με τζίρο πολλών εκατομμυρίων.

Η Μάρλι βρίσκεται κάτω από το μικροσκόπιο και την εξετάζουν εξονυχιστικά πολλοί άνθρωποι που αναρωτιούνται για τους λόγους για τους οποίους έγινε εκπρόσωπος αυτής της φιλανθρωπικής οργάνωσης.

Αυτή η φιλανθρωπική οργάνωση πιστεύει πως δίνει το «δώρο της ακοής» σε ανθρώπους που δεν μπορούν να ακούσουν. Αυτό είναι ενάντια στην Κουλτούρα της Κοινότητας Κωφών που χρησιμοποιούν τη Αμερικάνικη Νοηματική Γλώσσα (ΑΝΓ).

Αλλά, σας παρακαλώ! Αρκετοί χρήστες της ΑΝΓ χρησιμοποιούν ακουστικά βαρηκοΐας / ακουστικά βοηθήματα.

Θα ήθελα να σας πω το εξής… ΝΑ ΜΗΝ ΔΑΓΚΩΝΕΤΕ ΤΟ ΧΕΡΙ ΠΟΥ ΣΑΣ ΤΑΙΖΕΙ!

Η Μάρλι έγραφε στο βιβλίο της «Θα Ουρλιάξω Αργότερα» (“ I’ll Scream Later” ) περιγράφοντας πως ένιωθε όταν ακολουθούσε την Κονότητα των Κωφών σε όλη τη διάρκεια της καριέρας της, παρά τις αντίξοες συνθήκες:

«Μέσα σε μια νύχτα μετατράπηκα από το πιο γνωστό Κωφό άτομο στον κόσμο στο πιο μισητό Κωφό άτομο στον κόσμο. Προφανώς, όταν ήρθα στην Κοινότητα των Κωφών δεν είχα πια ατομικά δικαιώματα. Κι αυτό δεν μπορούσα να το δεκτώ».

Σήμερα έγραψε στο tweet, συνομιλώντας με μερικούς ανθρώπους που την ρωτούσαν για την φιλανθρωπική της επιλογή τα εξής:

« Στο Starkeyhearing δεν αρνούνται την ΑΝΓ ή την Κουλτούρα των Κωφών, όμως παρέχουν ακουστικά βοηθήματα. Με την ευκαιρία, πολλοί χρήστες της ΑΝΓ χρησιμοποιούν ακουστικά βοηθήματα».

«Επίσης παρέχει τεστ ακοής και ΔΩΡΕΑΝ ακουστικά βαρηκοΐας σε παιδιά των οποίων οι γονείς αδυνατούν να τα πληρώσουν»

« Εγώ γνωρίζω τη νοηματική, υποστηρίζω την κουλτούρα των κωφών. Αλλά επίσης υποστηρίζω ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ επικοινωνίας όλων των ανθρώπων. Εάν δεν σας αρέσουν οι επιλογές μου, έχει καλώς. ”

Σε δύο μέρες, την 1 Απριλίου του 2011, ένας νέος CEO της Εθνικής Ενωσης Κωφών, ο Χάουαρντ Α. Ρόζενμπλουμ (Howard A. Rosenblum) θα ξεκινήσει να εργάζεται. Ο Χάουαρντ και η Μάρλι ήταν συμμαθητές στο δημοτικό σχολείο στο Σικάγο.

Για πρώτη φορά η Μάρλι Μάτλιν θα εμφανιστεί στο Ανοιξιάτικο Γκαλά του Εθνικού Οργανισμού Κωφών (ΕΟΚ) στις 14 Μαίου 2011 στο Μπερκελέι της Καλιφόρνια και θα συστήσει τον Χάουαρντ Ρόζενμπλουμ στο ακροατήριο του ΕΟΚ.

Αυτό σημαίνει ΚΑΤΙ !

Κατάγομαι από το νότιο τμήμα των ΗΠΑ και σχεδιάζω να πετάξω ως εκεί, ώστε να παρακολουθήσω αυτό το σημαντικό γεγονός.

Η Μάρλι είπε ότι είναι ένα υπερήφανο μέλος του ΕΟΚ και ενεργεί σαν διάσημος εκπρόσωπος για το ΕΟΚ ώστε να καταθέσει μια μαρτυρία ενώπιον της FCC για να βοηθήσει στην ψήφιση του νόμου για τις επικοινωνίες του 21ου αιώνα και το προσβάσιμο Video Act.

O EOK υφίσταται αλλαγές τώρα και έχουμε ΠΟΛΥ ισχυρούς και πλέον εξέχοντες υποστηρικτές σε αυτό τον οργανισμό. Η Μάρλι είναι μια από αυτούς.

Η Μάρλι δεν είναι αίνιγμα, είναι απλώς έξυπνη - ανεξάρτητα από το τι πιστεύετε για κείνη και τις επιλογές της. Δεν είναι δικό μου θέμα να κριτικάρω τις επιλογές της και την υποστηρίζω σε αυτά που κάνει τώρα. Δεν κόβει τις γέφυρες, απλά ΕΚΠΑΙΔΕΥΕΙ πολλούς ανθρώπους περισσότερο απ’ ό,τι πιστεύετε.

Εάν έχετε ένα λογαρισμό twitter , πηγαίνετε στο προφίλ της Μάρλι Μάτλιν και θα δείτε ότι έχει 91772 followers. Εχει επιρροή. Εξ αιτίας της άνθρωποι άρχισαν να μαθαίνουν την ΑΝΓ, οι γονείς νοηματίζουν με τα κωφά παιδιά τους και διάφοροι διάσημοι την επαινούν.

Για εκείνους που την λιθοβολούν, σέβομαι τη γνώμη τους αλλά δεν μου αρέσει το γεγονός ότι υπερέβησαν τα όριά τους με το να κριτικάρουν τις επιλογές της.
Ποιος από σας σχεδιάζει να ταξιδέψει για να παρακολουθήσει το Γκαλά του ΕΟΚ την άνοιξη, ώστε να δώσει ένα θερμό καλωσόρισμα στην Μάρλι Μάτλιν και τον Χάουαρντ Ροζενμπλουμ εκ μέρους της Κοινότητάς μας; Οσοι περισσότεροι, τόσο καλύτερα!

Θα σας δω εκεί.

Εγκαρδίως,

Amy Cohen Efron


Πέμπτη 28 Ιουλίου 2011

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΚΩΦΗΣ ΜΙΣ ΑΜΕΡΙΚΗ 1995



Η Heather Whitestone ήταν η πρώτη κωφή Μις Αμερική που συμμετείχε και κέρδισε στα καλλιστεία ακουόντων το 1995. Η Χέδερ ανήκει σε αυτό που λέμε "ομιλώντες κωφοί" ή "κωφοί με προφορικό λόγο" , όπως είμαι και εγώ. Στο βίντεο μπορείτε να την ακούσετε και να τη δείτε να μιλάει. Η ιστορία της είναι εκπληκτική καθώς έχασε την ακοή της μόλις 18 μηνών και χρειάστηκε ειδική εκπαίδευση για να μπορέσει να μιλήσει (σε αντίθεση με μένα και τους άλλους μεταγλωσσικούς κωφούς - εκείνη είναι προγλωσσική). Το 2003, αρκετά χρόνια μετά τη στέψη της έβαλε και κοχλιακό εμφύτευμα. Προς το παρόν μετέφρασα αποκλειστικά για το μπλογκ και ανεβάζω στα ελληνικά ένα άρθρο - γνωριμία με την Χέδερ και τη ζωή της και θα ακολουθήσει και άλλο υλικό. Γιατί πρόκειται για ένα εκπληκτικό πρόσωπο που με τη στάση της και το παράδειγμά της ανοίγει το δρόμο και για τις επόμενες γενιές.

Το άρθρο το βρήκα εδώ


Ακολουθεί η μετάφραση (Σημείωση: στο άρθρο λέει ότι η στέψη έγινε το 1994 ενώ στα βίντεο που βρήκα το 1995).


Η Χέδερ Γουάιτστόουν γεννήθηκε στο Dothan της Αλαμπάμα τον Απρίλιο του 1973 και έχασε την ακοή της όταν ήταν 18 μηνών. Εμφάνισε σοβαρή, σχεδόν θανατηφόρα, αντίδραση στο εμβόλιο διφθερίτιδος-τετάνου. Η ζωή της σώθηκε από τη χορήγηση δυο αντιβιοτικών, τα οποία όμως προκάλεσαν βλάβη στα ακουστικά της νεύρα.

Οι γονείς της Γουάιτστόουν αγωνίστηκαν να αντιμετωπίσουν την κώφωση της κόρης τους και μετά από πολλή συζήτηση βρήκαν ένα εκπαιδευτικό πρόγραμμα για κείνη.Το πρόγραμμα «Acoupedics» (ακοοθεραπεία) είναι μια προσέγγιση στην εκπαίδευση των κωφών παιδιών, που διδάσκει στα κωφά παιδιά πώς να χρησιμοποιούν την υπολειπόμενη ακοή τους ώστε να μάθουν να μιλούν.

Η ακοή της Γουάιτστόουν ενισχύθηκε με ένα ακουστικό βαρηκοΐας και επίσης διδάκτηκε πώς να διαβάζει τα χείλη και πώς να μιλάει. Το πρόγραμμα αυτό τη βοήθησε να ενταχθεί στον κόσμο των ακουόντων και να παρακολουθήσει το δημόσιο σχολείο (ακουόντων).
Από μικρή ηλικία η Γουάτιστόουν ανακάλυψε ότι αγαπούσε τον χορό, επειδή έτσι χρησιμοποιούσε τη γλώσσα του σώματος και όχι λέξεις για να εκφράσει τα συναισθήματά της. Ο χορός αποτέλεσε το καταφύγιο της Γουάιτστόουν και γράφτηκε στη σχολή χορού της Dothan για να μάθει μπαλέτο.

Στην ηλικία των 11 η Γουάιτστόουν άρχισε να δυσκολεύεται με το σχολείο. Επεισε τότε τους γονείς της να τη στείλουν στο Κεντρικό Ινστιτούτο Κωφών του Σεντ Λιούις (Central Institute of the Deaf in St. Louis. ) Εκεί η Γουάιτστόουν έμαθε τη νοηματική γλώσσα και συνάντησε κωφά παιδιά από όλο τον κόσμο.

Επέστρεψε στο Dothan για να παρακολουθήσει το Λύκειο Northview (Northview High). Καθώς βρισκόταν στο Λύκειο υπέμεινε το επώδυνο διαζύγιο των γονέων της. Η μητέρα της, Δάφνη Γκρέι, πήρε το παιδί για να ζήσουν μαζί με την οικογένεια Γκρέι στο Μπέρμπινχαμ.

Μετά από ένα χρόνο στη σχολή Καλών Τεχνών στην Αλαμπάμα, η Γουάιτστόουν τελείωσε τις σπουδές της στο Λύκειο Berry (Berry High School) με μέσο όρο 3,6.
Μετά από την εγγραφή της στο Πανεπιστήμιο της πολιτείας του Τζάκσονβιλ (Jacksonville Sate University), όπου παρακολούθησε ένα ειδικό πρόγραμμα ένταξης κωφών φοιτητών σε κανονικές τάξεις (ακουόντων) η Γουάιτστόουν άρχισε να συμμετέχει σε καλλιστεία ομορφιάς.

Αφού πρώτα κέρδισε τους τίτλους Shelby County Junior Miss pageant και Miss Point Mallard, η Γουάιτστόουν συμμετείχε στα καλλιστεία για τη Μις Αλαμπάμα. Μετά από 3 συμμετοχές (ήταν η πρώτη επιλαχούσα κατά τα έτη 1992 και 1993) τελικά πήρε τον τίτλο το 1994.Την ίδια χρονιά συμμετείχε στα καλλιστεία για τη Μις Αμερική, χορεύοντας το μπαλέτο «Via Dolorosa"» ενώ το πλήθος παραληρούσε.

Κατά τη στέψη της, στις 14 Σεπτεμβρίου του 1994, η Γουάιτστόουν έγινε η πρώτη κωφή Μις Αμερική. Στην πραγματικότητα ήταν η πρώτη Μις Αμερική με κάποια αναπηρία, οποιουδήποτε είδους. Από τη νίκη της κι έπειτα, η αμφισβήτηση περιέβαλλε την Γουάιτστόουν. Μια διαμάχη ξέσπασε στην κοινότητα κωφών για χρόνια σχετικά με την κατάλληλη εκπαίδευση για τα κωφά παιδιά.

Ενώ η Γουάιτστόουν και η μητέρα της υποστήριξαν την ακοοθεραπευτική προσέγγιση (acoupedics), άλλοι υποστηρίζουν ότι η νοηματική γλώσσα είναι ο καλύτερος τρόπος επικοινωνίας για τα κωφά παιδιά. Η Γουάιτστόουν βρέθηκε στο επίκεντρο της διαμάχης για τις ιδέες της, αλλά συνέχισε να υποστηρίζει ότι η ομιλία παρέχει περισσότερες ευκαιρίες για τους κωφούς ανθρώπους σε σχέση με τη νοηματική μόνο.
Όταν η θητεία της ως Μις Αμερική έληξε, η Γουάιτστόουν συνέχισε να ταξιδεύει και να προωθεί το πρόγραμμα STARS (Success Through Action And Realization of your dreams = επιτυχία μέσω της δράσης και της πραγματοποίησης των ονείρων σας) και έγραψε την αυτοβιογραφία της με τίτλο: «Ακούγοντας με την καρδιά μου» ( Listening with My Heart. )

Η Γουάιτστόουν συνάντησε τον μελλοντικό άντρα της, τον Τζον Μακ Κάλλουμ , που ήταν βοηθός στο Newt Gingrich, μια χριστιανική και πολιτική οργάνωση. Η Γουάιτστόουν και ο Μακ Κάλλουμ παντρεύτηκαν τον Ιούνιο του 1996, ζουν στην Ατλάντα και συνεχίζουν να δραστηριοποιούνται πολιτικά.

Δευτέρα 13 Ιουνίου 2011

ΚΟΥΦΟΒΟΗΘΟΙ



Αγγελία για «θέσεις εργασίας» σε ένα κουφοχωριό 300 κατοίκων

Θέλετε να γίνετε κουφοβοηθός; Μπορεί να γίνει ο καθένας, είτε είναι κουφός, είτε ακούει, όποια δουλειά και να κάνει, όσων ετών και να είναι. Δεν απαιτεί πολύ από το χρόνο σας και η ανταμοιβή σας είναι η ηθική ικανοποίηση ότι βοηθήσατε έναν κουφο-συνάνθρωπο…

Εχουμε ανάγκη από ΚΟΥΦΟΓΙΑΤΡΟΥΣ, δηλαδή γιατρούς πρόθυμους να επικοινωνούν μαζί μας με mail και sms, αφού δεν μιλάμε στο τηλέφωνο, πρόθυμους να μιλάνε πιο καθαρά και αργά όταν μας εξετάζουν, και να μας δίνουν γραπτές οδηγίες. Τα ίδια και για τις άλλες επαγγελματικές ομάδες τις οποίες έχουμε ανάγκη στην καθημερινότητά μας, δηλαδή: ΚΟΥΦΟΔΙΚΗΓΟΡΟΥΣ, ΚΟΥΦΟΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΕΣ-ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΜΗΧΑΝΙΚΟΥΣ, ΚΟΥΦΟΛΟΓΙΣΤΕΣ, ΚΟΥΦΟΟΙΚΟΝΟΜΟΛΟΓΟΥΣ και πάει λέγοντας. Εννοείται πως θα πληρώνουμε κανονικά για τις υπηρεσίες τους, αλλά ακριβώς επειδή πληρώνουμε θέλουμε και υπηρεσίες προσαρμοσμένες στα μέτρα μας! ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΤΗΛΕΦΩΝΙΚΑ ΡΑΝΤΕΒΟΥ!!

Εχουμε ανάγκη, παρομοίως, από ΚΟΥΦΟΚΟΜΜΩΤΕΣ, ΚΟΥΦΟΑΙΣΘΗΤΙΚΟΥΣ, ΚΟΥΦΟΠΩΛΗΤΕΣ στα καταστήματα. Δεν είναι επιστημονική φαντασία! Στο ανθοπωλείο της γειτονιάς μου με ενημερώνουν με sms όταν γίνεται παραλαβή γλάστρας που έχω στείλει, και στο μαγαζί από όπου ψωνίζω ρούχα μου στέλνουν sms, όταν έχουν νέες παραλαβές ή εκπτώσεις, άρα μπορείτε να το κάνετε κι εσείς!

Eχουμε απόλυτη ανάγκη από ΚΟΥΦΟΝΤΕΛΙΒΕΡΥ! Το ντελίβερυ το παίρνετε όλοι, όλοι εκτός από μας που δεν μιλάμε στο τηλέφωνο και ή ψοφάμε της πείνας ή βγαίνουμε για να πάρουμε το ντελίβερυ, άρα δώρον άδωρον! Μερικοί από μας αναγκάζονται να μαγειρεύουν κιόλας!

Εχουμε ανάγκη από ΚΟΥΦΟΥΠΟΤΙΤΛΙΣΤΕΣ! Ναι, εννοούμε εκείνα τα καλά παιδιά που κάθονται και υποτιτλίζουν ξένες κυρίως σειρές – άλλα εμείς θέλουμε και υποτιτλισμό στα Ελληνικά! Βαρεθήκαμε να μην μπορούμε να δούμε ελληνικές ταινίες και σειρές! Αν είσαι κουφουποτιτλιστής, επικοινώνησε, σε χρειαζόμαστε άμεσα…

Εχουμε ανάγκη από περισσότερα ΚΟΥΦΟΚΛΙΠ, δηλαδή μουσικά βίντεο με υποτίτλους, αλλά αυτά ήδη αρχίσαμε να τα μαζεύουμε με την κουφοσυνδρομή σας και σας ευχαριστούμε!

Εχουμε ανάγκη από ΚΟΥΦΟΘΕΑΜΑΤΑ, δηλαδή να μας δίνουν το κείμενο στις θεατρικές παραστάσεις, στις ομιλίες, στις διαλέξεις, στα συνέδρια. Στα συνέδρια πίνουμε νερό στο όνομα του POWER POINT που για μας είναι ΚΟΥΦΟΠΑΟΥΕΡ ! Στα υπόλοιπα, κουφά-κουφά (πως λέμε κουτσά-στραβά; ) τη βολεύουμε ζητώντας τα κείμενα.

Εχουμε ανάγκη από ΚΟΥΦΟΤΗΛΕΦΩΝΗΤΕΣ, γιατί παρόλο που τα προσωπικά μας τηλεφωνήματα πλέον γίνονται γραπτώς μέσω ίντερνετ και sms, μερικές φορές (κυρίως στις δημόσιες υπηρεσίες) δεν υπάρχει άλλος τρόπος επικοινωνίας και πρέπει να κάνεις ΚΟΥΦΟΤΗΛΕΦΩΝΟ!! Και, τότε τι κάνεις, εδώ σε θέλω; Βρίσκεις έναν κουφοτηλεφωνητή!

Εχουμε ανάγκη από ΚΟΥΦΟΣΥΝΟΔΟΥΣ στις δημόσιες υπηρεσίες, που να είναι μάγκες και μάγκισες και τσαμπουκαλήδες για να καθαρίσουν για πάρτη μας! Διότι ο δημόσιος τομέας, όπως είπαμε, αρνείται πεισματικά να εκσυγχρονιστεί και να κουφοσυντονιστεί… Με τις ιδιωτικές επιχειρήσεις τα κουφοκαταφέρνουμε!

Αυτά για αρχή. Είμαστε ένα ανεξάρτητο χωριό 300 περίπου κατοίκων, που ζουν στο ίντερνετ και λέγεται ΚΟΥΦΟΧΩΡΙΟ. Εχουμε γιατρό και δάσκαλο, στην πραγματικότητα αρκετούς δασκάλους και γιατρούς, παπά δεν έχουμε γιατί δεχόμαστε τους πάντες, χριστιανούς, εβραίους, μουσουλμάνους. Κάποιοι από μας είναι πολύ κουφοί, κάποιοι λίγο λιγότερο κουφοί, και έχουμε και μερικούς καθόλου κουφούς, που μας κούφαναν κι άλλο επειδή ασχολούνται μαζί μας. Αυτοί οι τελευταίοι είναι οι
ΚΟΥΦΟΒΟΗΘΟΙ μας!

ΚΟΥΦΟΣΥΝΤΟΝΙΣΟΥ κι εσύ! Μπορείς κι εσύ να γίνεις κουφοβοηθός μας! Πληροφορίες ΚΟΥΦΟΧΩΡΙΟ, ενταύθα:

sofiakol@hotmail.com

http://www.facebook.com/home.php?sk=group_132539906818772&ap=1#!/home.php?sk=group_132539906818772&ap=1

Τετάρτη 11 Μαΐου 2011

Η ΚΟΚΚΙΝΟΧΙΑΥΤΙΤΣΑ




του Δημήτρη Κολοτούρου

... και ξαφνικά, άνοιξα τα μάτια μου και βρισκόμουν μέσα σε ένα δάσος. Ένα πυκνό, περιέργως ήσυχο δάσος, που το φως του ήλιου διαπερνούσε με δυσκολία τις φυλλωσιές. Φορούσα κάτι περίεργα κόκκινα ρούχα κι ένα ζευγάρι γελοία κοριτσίστικα ανοιχτά παπούτσια. Κοίταξα γύρω μου απορημένος. Κάποια πουλιά πετούσαν επίμονα πάνω από το κεφάλι μου, χωρίς όμως να παράγουν κάποιον ήχο. “Περίεργο”, σκέφτηκα.
Μπροστά μου ανοιγόταν ένα μονοπάτι και βάλθηκα να το ακολουθήσω. Όμως τα βήματά μου πάνω στο έδαφος δεν φάνηκαν να είναι αρκετά για να σπάσουν τη σιωπή. Χτύπησα το δεξί μου πόδι κάτω με δύναμη. Τίποτα. Άνοιξα το στόμα μου και είπα ένα φωνήεν. Ένιωσα κάποια δόνηση στο λαιμό μου, αλλά και πάλι δεν άκουσα κάτι. Άρχισα να χοροπηδάω πάνω – κάτω και να κουνάω τα χέρια μου φωνάζοντας όσο πιο δυνατά μπορούσα, αλλά το μόνο που κατάφερα ήταν να στραμπουλήξω το πόδι μου. Μάλλον πρέπει να σκόνταψα σε κάποια πέτρα. Τσαντισμένος έσκυψα, μάζεψα μια κοτρόνα που ήταν πιο πέρα και την εκσφενδόνισα προς κάτι θάμνους. Η ησυχία συνέχισε να βασιλεύει όμως, σαν να μην είχε συμβεί τίποτα.
Αποκαρδιωμένος, άρχισα να περπατάω στο μονοπάτι με αργό ρυθμό. Είχε μια ελαφριά υγρασία και φυσούσε ένα ελαφρό αεράκι που με έκανε να ανατριχιάζω. Ερχόντουσαν όμως κάτι καταπληκτικές μυρωδιές από όλες τις μεριές, ως επαρκές αντιστάθμισμα της ψύχρας! Σταμάτησα κι έκοψα ένα υπέροχα εύοσμο βαθύ μοβ λουλούδι, ενώ λίγο πιο κάτω ήταν μια βατομουριά με τα πιο νόστιμα βατόμουρα που έχω φάει ποτέ. Ενόσω η διάθεσή μου ανέβαινε συνεχώς, περιποιήθηκα δεόντως στο δρόμο μια αγριαχλαδιά Αντί όμως οι ζουμεροί καρποί της να μου σβήσουν την πείνα, λειτούργησαν σαν ορεκτικό. Άρχισα να πεινάω σαν λύκος. Έτσι, όταν είδα από μακριά μια καμινάδα από όπου έβγαινε μια μικρή αλλά σταθερή ποσότητα καπνού, πήγα χωρίς δεύτερη σκέψη προς την κατεύθυνση που βρισκόταν.
Επρόκειτο για ένα σπιτάκι παραμυθένιο, στην άκρη του δάσους. Μια μικρή ξύλινη πόρτα με ένα σκαλισμένο μεταλλικό χερούλι, δύο ομοιόμορφα τετράγωνα παραθύρια με μπεζ κουρτίνες στα δεξιά και τα αριστερά της, μια τριγωνική σκεπή με έναν φεγγίτη ακριβώς στο μέσον της. Όλα τέλεια. Όλα τοποθετημένα με διαβολική ακρίβεια, όπως ακριβώς ήταν στο...
Κάπου σε αυτό το σημείο άρχισα να συνειδητοποιώ πως κάτι πήγαινε σοβαρά λάθος. Τι στο διάολο έκανα εγώ μέσα σε ένα δάσος, φορώντας αυτά τα ρούχα; Γιατί το σπίτι μπροστά μου ήταν βγαλμένο από εκείνο το βιβλίο με τα παραμύθια, που μου διάβαζε η μάνα μου πριν πέσω για ύπνο όταν ήμουν ακόμη πιτσιρίκος; Γιατί δεν κρατούσα καλαθάκι μαζί μου, με τα φαγητά που θα έπρεπε να πάω στη γιαγιά μου; Θα ήταν η γιαγιά μου πίσω από αυτή την πόρτα;
Δεν μου έμενε παρά μία απλή κίνηση για να μάθω.
Χτύπησα την πόρτα και περίμενα. Τίποτα. Οπότε, γύρισα ελαφρά το χερούλι κι αυτή άνοιξε πρόθυμα. Μπήκα μέσα αποφασιστικά και κοίταξα στο κρεβάτι, που ήταν ακριβώς απέναντι. Αντί να δω μια γριούλα, όπως περίμενα, είδα μια ηλίθια λυκόφατσα ξαπλωμένη, να φοράει μια ρόμπα ξεφτισμένη με ξεθωριασμένα λουλουδάκια. “Εντάξει, αυτό πάει πολύ!”, σκέφτηκα και πήγα κατευθείαν προς την κουζίνα. Πήρα ένα κουζινομάχαιρο κοφτερό, το έκρυψα πίσω από την πλάτη μου και βουρ για το κρεβάτι. Ο λύκος με κοίταξε όσο πιο καλοσυνάτα θα μπορούσε και τον είδα να χτυπάει το χέρι του στο στρώμα, σαν να μου λέει “κάτσε”. Ανοιγόκλεινε και το στόμα του, δεν ήξερα γιατί. Αφού έτσι κι αλλιώς δεν έβγαζε κάποιον ήχο.
Έκατσα πάνω στο στρώμα, δίπλα του, και προσποιήθηκα κι εγώ πως έλεγα κάτι. Για μια ακόμα φορά, ένιωσα τη δόνηση στον λάρυγγά μου, μα φωνή δεν άκουσα.
“Γιατί έχεις τόσο μεγάλα αυτιά, γιαγιά;”
Ο λύκος βάλθηκε να ανοιγοκλείνει ξανά το στόμα του, δείχνοντάς μου τα κοφτερά του δόντια.
“Πω, πω! Και τι τεράστια μάτια... Σίγουρα θα βλέπεις καταπληκτικά φαντάζομαι, ε;”
Βγήκε μια απύθμενη μπόχα από το στόμα του, έτσι όπως το άνοιξε αυτή τη φορά. Κάτι είχε σαπίσει προ πολλού εκεί μέσα.
“Και τι μεγάλη μύτη!!! Περίεργο που δεν είσαι ευαίσθητη στην κακοσμία, γιαγιά”
Ο λύκος με κοίταξε λίγο απορημένος και μερικές στιγμές αργότερα σταμάτησε να κοιτάει, καθώς το κουζινομάχαιρο είχε ήδη απομονώσει το κεφάλι του από το υπόλοιπο σώμα του. Πέταξα με μια κίνηση την κουβέρτα που τον σκέπαζε και είδα την κοιλάρα του, που ξεπρόβαλε περήφανα τουρλωτή. Προσεκτικά, χρησιμοποίησα και πάλι το μαχαίρι για να την ανοίξω κατά μήκος. Μια καλοσυνάτη γιαγιάκα – που δεν είχε καμία σχέση με τη γιαγιά μου – πετάχτηκε από μέσα ξαφνιασμένη, απελπιστικά ποτισμένη με τα γλοιώδη στομαχικά υγρά του λύκου. Έφυγε όσο πιο γρήγορα μπορούσε προς την τουαλέτα, υποθέτω για να πλυθεί.
Εγώ, έτσι όπως καθόμουν στο κρεβάτι, σκεφτόμουν πως σίγουρα αυτά τα σεντόνια και η κουβέρτα θα έπρεπε να πεταχθούν, δεν υπήρχε περίπτωση να φύγουν ποτέ οι λεκέδες από τα αίματα. Και ακριβώς σε εκείνη τη φάση, ένιωσα κάποιον να μου πιάνει τον ώμο.
Πιστέψτε με, φτηνά την γλύτωσε. Το μαχαίρι πρέπει να σταμάτησε χιλιοστά από την δική του υπερμεγέθη στομάχα καθώς, από την έκπληξη, γύρισα με φόρα προς το μέρος του. Αυτός πετάχτηκε τρομοκρατημένος δύο βήματα πίσω και σήκωσε τα χέρια του ψηλά, ενώ ανεξήγητα ανοιγόκλεινε το στόμα του χωρίς κανέναν προφανή λόγο. Δεν είχε καταλάβει ότι δεν ακούγεται τίποτα σε αυτό το δάσος;
Πήρα ένα χαρτί και ένα στυλό που ήταν εκεί δίπλα και του έγραψα:
“Φαντάζομαι πως είσαι κυνηγός, ε; Άργησες! Αν θες το κουφάρι του λύκου, παρ' το. Εμένα δεν μου χρειάζεται. Α! Αλλά έχε υπόψη σου πως το κυνήγι ΔΕΝ είναι άθλημα. Παπάρα! Νιώθεις όμορφα να σκοτώνεις για πλάκα;”
Πήρε το χαρτί, το διάβασε, με κοίταξε σαστισμένος και έγραψε κι αυτός κάτι:
“Δεν είμαι κυνηγός, εφημεριδοπώλης είμαι! Μην κρίνεις τον άλλον προτού ρωτήσεις!”
Έβγαλε από το σακίδιό του μια εφημερίδα και μου την πέταξε στα μούτρα, καθώς έφευγε τσαντισμένος. Στο πρωτοσέλιδο, είχε μια φωτογραφία μου με τον τίτλο “Η κοκκινοσκουφίτσα επέστρεψε στο δάσος”. Κάθισα σε μια καρέκλα για να διαβάσω το υπόλοιπο κείμενο.
“Η πολυαναμενόμενη επιστροφή της κοκκινοσκουφίτσας που για χρόνια τώρα φημολογούνταν, συνέβη σήμερα. Όμως, φαίνεται πως η μικρή κοπέλα αυτή τη φορά ήρθε πολύ πιο προετοιμασμένη στο μαγεμένο δάσος. Με σχεδόν αλαζονική στάση, αγνόησε τις προειδοποιήσεις των πουλιών για τον κακό λύκο και όχι μόνο δεν προσπάθησε να τον αποφύγει, αλλά άρχισε να φωνάζει δυνατά για να είναι σίγουρη πως θα την ακούσει. Όταν αυτός την πλησίασε ύπουλα από πίσω και προσπάθησε να την δαγκώσει, τον πάτησε δυνατά στο πόδι και του το έσπασε. Ο λύκος, ουρλιάζοντας από τον πόνο, πρόλαβε να κρυφτεί πίσω από μία συστάδα θάμνων. Μα, η κοκκινοσκουφίτσα δεν είχε σκοπό να σταματήσει. Σήκωσε μία μεγάλου μεγέθους πέτρα και την πέταξε κατά πάνω του. Πέτυχε το άλλο του πόδι, σακατεύοντάς τον οριστικά, και συνέχισε να περπατά εκπληκτικά ήρεμη προς το σπίτι της γιαγιάς της. Τόσο ήρεμη, που έκανε έναν μεγάλο κύκλο πριν καταλήξει τελικά εκεί.
Στο μεταξύ, ο λαβωμένος κακός λύκος είχε προλάβει με τις τελευταίες του δυνάμεις να συρθεί μέχρι το σπίτι της γιαγιάς της κοκκινοσκουφίτσας, όπου η καλοσυνάτη γραία αντικρίζοντάς τον, τον έβαλε μέσα στο σπίτι της για να τον περιποιηθεί. Κάποια λεπτά μετά, την ώρα που ο κακός λύκος την κατάπινε με μια χαψιά, της είπε: “Από εξυπνάδα πάντως, σκίζεις! Ποιο από τα δύο μεγάλα κόμματα ψηφίζεις, είπαμε;”. Η καλοσυνάτη γιαγιάκα δεν πρόλαβε να απαντήσει. Ευτυχώς όμως, η ιστορία έλαβε αίσιο τέλος, καθώς η θαρραλέα νεαρή κοπέλα βρήκε το σθένος να αντιμετωπίσει στα ίσια τον ταλαιπωρημένο κακό λύκο λίγο αργότερα, αφού δεν έπεσε στην παγίδα της – πολύ καλής ομολογουμένως – μίμησης της φωνής της γιαγιάς της από τον πανούργο σαρκοφάγο. Αναλυτικότερο ρεπορτάζ με αποκαλυπτικές φωτογραφίες, στην ηλεκτρονική έκδοση της εφημερίδας, στο www.fwnitoumagemenoudasous.gr .”
Άρχισα να τρέχω για να προλάβω τον εφημεριδοπώλη που απομακρυνόταν.
“Στάσου! Δεν είμαι η κοκκινοσκουφίτσα! Δεν είμαι η κοκκινοσκουφίτσα! Δεν είμαι.... “
Κάπου σε αυτό το σημείο ξύπνησα και καθώς προσπαθούσα να ανοίξω τα μάτια μου, χαμογέλασα και ψιθύρισα:
“... Η κοκκινοχιαυτίτσα είμαι...!”


-------------------------------------------------------------

Ο Δημήτρης Κολοτούρος είναι ο αδερφός μου. Αρα, ξέρει πολύ καλά για ποιό πράγμα γράφει. Νομίζω ότι είναι μια πανέξυπνη ιστορία (κι όποιος διαφωνεί να περάσει έξω και αύριο με τον κηδεμόνα του). Περισσότερα για τον αδερφό μου θα βρείτε στη σελίδα: Από στόμα σε στόμα www.apostomasestoma.gr


ΥΓ: Η λίστα των 107 ονομάτων που έχουν γίνει αισίως 126 για το κίνημα με τους υποτίτλους θα δημοσιευτεί προσεχώς

Παρασκευή 6 Μαΐου 2011

ΚΙΝΗΣΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΥΠΟΤΙΤΛΙΣΜΟ ΤΩΝ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΩΝ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΩΝ





Εχθές το βράδυ, μετά από σχετική συζήτηση στην ομάδα "Κουφός είσαι ρε;" του facebook συνέταξα την παρακάτω επιστολή προς τα τηλεοπτικά κανάλια και εν γένει τα ΜΜΕ, με στόχο να γίνει μια κίνηση για τον υποτιτλισμό των τηλεοπτικών προγραμμάτων. Μέχρι να προλάβω να την αναρτήσω εδώ, έχει ήδη δημοσιευτεί σε 3 blog και η ομάδα μας έχει αυξηθεί κατά τρία μέλη. Ελπίζω να την αναμεταδώσετε κι εσείς σήμερα στα blog σας και στο facebook. Γιατί είναι πια καιρός να συνειδητοποιήσουμε ότι είναι απαράδεκτο μια κοινωνική ομάδα να παραμένει αποκλεισμένη από την παρακολούθηση των τηλεοπτικών προγραμμάτων - ενώ πληρώνουμε και το ανταποδοτικό τέλος στην ΕΤ, μέσω των λογαριασμών της ΔΕΗ !
Ευχαριστούμε εκ των προτέρων όσους αναμεταδώσουν το παρακάτω (έχουν υπογράψει και αρκετά από τα άλλα μέλη της ομάδας, αλλά μέχρι να έχω στα χέρια μου την ονομαστική λίστα βάζω μόνο τη δική μου υπογραφή - αύριο θα δημοσιεύσω και τα άλλα ονόματα).
Ευχαριστούμε τα 3 blog που ήδη έχουν αναμεταδώσει την επιστολή κι ελπίζουμε αύριο να είναι πολύ περισσότερα.

ΠΡΟΣ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΑ ΚΑΝΑΛΙΑ

Καλησπέρα σας. Είμαστε μια διαδικτυακή ομάδα 107 μέχρι στιγμής ατόμων που έχουμε προβλήματα ακοής είτε εμείς είτε οι άμεσοι συγγενείς μας (κυρίως παιδιά).
Πολλοί από μας (ή τα παιδιά μας) δεν γνωρίζουμε τη νοηματική γλώσσα. Αντιθέτως, διαβάζουμε με ευχέρεια τους υποτίτλους στα διάφορα τηλεοπτικά προγράμματα.

Αποφασίσαμε να σας στείλουμε αυτή την ομαδική επιστολή για να σας πούμε ότι
γνωρίζουμε πως στο εξωτερικό είναι υποτιτλισμένο το σύνολο των ταινιών που
προβάλλονται στην τηλεόραση και αναρωτιόμαστε πότε θα προχωρήσετε κι εσείς σε
αυτό το βήμα. Γνωρίζουμε πως σήμερα η τεχνολογία είναι άμεσα διαθέσιμη και σχετικά φτηνή. Όπως γνωρίζουμε επίσης και την πρωτοβουλία του καναλιού MEGA
να υποτιτλίσει τη σειρά «Το Νησί», την οποία παρακολουθούμε οι περισσότεροι από μας φανατικά.

Έχουμε μάθει ότι το ίδιο κανάλι έχει δεσμευτεί ως προς τον μελλοντικό υποτιτλισμό όλων των προγραμμάτων του. Ελπίζουμε αυτό να γίνει σύντομα και να ακολουθήσουν και τα άλλα κανάλια.

Θα θέλαμε επίσης να εκφράσουμε τη δυσαρέσκειά μας για τη μετάδοση υποτιτλισμένων σειρών στις 4 το πρωί ή σε άλλες ακατάλληλες ώρες, όπως μάθαμε ότι είχε συμβεί με τη σειρά «Το Καφέ της Χαράς» από τον ΑΝΤ1. Αφού η τεχνολογία υπάρχει, και αφού έχει ήδη χρησιμοποιηθεί, δεν είναι κρίμα τέτοιες σειρές να περνούν απαρατήρητες μέσα στη νύχτα;

Γνωρίζουμε ότι εμείς είμαστε μόνο 107 άτομα, ωστόσο οι κωφοί και βαρήκοοι της χώρας μας αντιστοιχούν συνολικά σε έναν πολύ μεγαλύτερο αριθμό, ίσως και πάνω από 20.000 άτομα. Όλοι αυτοί θα μπορούσαν να ωφεληθούν από τους υποτίτλους. Το ίδιο θα μπορούσαν να ωφεληθούν και πολλοί από τους μετανάστες, που προσπαθούν να μάθουν τη γλώσσα μας. Εάν λοιπόν συνυπολογίσετε όλο αυτό το πλήθος ατόμων, θα δείτε ότι ανέρχονται συνολικά σε μια σημαντική τηλεοπτική μερίδα κοινού, που είναι σήμερα αποκλεισμένη από τα τηλεοπτικά προγράμματα και κυριολεκτικά διψάει για να τα δει υποτιτλισμένα.

Ειδικότερα υπάρχει μεγάλο ενδιαφέρον για τις ταινίες του Ελληνικού Κινηματογράφου, που επίσης γνωρίζουμε ότι έχουν υποτιτλιστεί ήδη σε μεγάλο αριθμό και μάλιστα είχαν διανεμηθεί πριν από 3-4 χρόνια με το περιοδικό «Τηλεθεατής».

Τέλος, υπάρχει και μεγάλο ενδιαφέρον για την παρακολούθηση ειδήσεων με υποτίτλους, μια και οι σημερινές ειδήσεις «για άτομα με πρόβλημα ακοής» είναι ειδήσεις που οι περισσότεροι από μας (αλλά και από πολλούς βαρήκοους και μεταγλωσσικούς κωφούς) δεν μπορούμε να παρακολουθήσουμε καθώς δεν γνωρίζουμε τη νοηματική γλώσσα. Αντιθέτως, ένα δελτίο ειδήσεων και με υποτίτλους (ας έχει και νοηματική ταυτόχρονα, δεν μας πειράζει) θα μπορούσε να καλύπτει τις ανάγκες τις δικές μας αλλά και όλων των άλλων προαναφερθέντων ομάδων τηλεθεατών.

Κλείνουμε την επιστολή πιστεύοντας ότι θα έχουμε την προσοχή και την ανταπόκρισή σας.

Με εκτίμηση

Εκ μέρους της ομάδας «Κουφοχωριό» (θα μας βρείτε στο facebook με αυτή την ονομασία)

Σοφία Κολοτούρου, συγγραφέας του βιβλίου «Κουφός είσαι ρε; Δεν ακούς;» , εκδόσεις ΚΨΜ, www.sofiakolotourou.gr

Πέμπτη 5 Μαΐου 2011

ΤΟ ΚΑΠΕΛΟ




του Λεφτέρη Μπαρδάκου


Άλλες φορές το αυτί του ακουμπώντας στα νεύρα της γκρανκάσας κι άλλες στα νεύρα της γης. Περνούσα τυχαία από το ρυάκι και τον είδα σκυμμένο σαν να 'πινε νερό. Αυτός όμως έγλυφε τους ήχους πάνω απ' τα βότσαλα, έπινε τη φωνή του μικρού καταρράκτη, χάιδευε τους φθόγγους απ' το φλοίσβισμα των χόρτων που έγερναν ευγενικά στη ροή. Ντράπηκε όταν μ' έπιασε το μάτι του να τον κοιτάζω αδιάκριτα. Σηκώθηκε, τίναξε την μαύρη ρεντιγκότα του και πέρασε δίπλα μου μουρμουρίζοντας μια καλημέρα ή κάτι τέτοιο τυπικό στις συναντήσεις ανθρώπων στην ερημιά.

Έφτασα στο μέρος που βρισκόταν, τσαλαβούτησα στο νερό που είχε ακροαστεί λίγο πριν -το ίδιο νερό; άλλο νερό; Ξαφνικά είδα το υμίψηλό του πάνω σε μια πέτρα να κινδυνεύει να ντεραπάρει και να βουλιάξει.
 Κύριε Μπετόβεν, κύριε Μπετόβεν, φώναξα καθώς έβλεπα τη φιγούρα του ν' απομακρύνεται με τα χέρια δεμένα πίσω στην πλάτη. Κύριε Μπετόβεν, το καπέλο σας.

Τα μαλλιά τα 'παιρνε τ' ανοιξιάτικο αεράκι. Φυσικά δε με άκουσε. Εγώ έπλυνα καλά τα χέρια μου στο γάργαρο νερό και με πολλή προσοχή σήκωσα το καπέλο του από την πέτρα. Τη μουσική που πλημμύρισε το τοπίο δεν την είδα με τ' αυτιά μου, την άκουσα με τα μάτια μου.

Το καπέλο το έχω ακόμη φυλαγμένο μαζί με τ' άλλα κειμήλια. Πού και πού το χαϊδεύω. Δεν παίζει πια μουσική.
Ή μήπως δεν ακούω πια τη μουσική του;

(απόσπασμα από το βιβλίο “Έι Λούντβιχ”, εκδ. ΕΛΛΕΒΟΡΟΣ, 1999)


--------------------------------------------------------------

Ο Λεφτέρης Μπαρδάκος, λογοτέχνης και αναγνώστης του ιστολογίου μας παραχώρησε αυτό το απόσπασμα από ένα βιβλίο του, ακολουθώντας το παράδειγμα του Γιάννη Ευθυμιάδη. Μετά από τις συμμετοχές των δυο λογοτεχνών, και αφού πρώτα τους ευχαριστήσω για την ευγενική τους σκέψη, αποφάσισα να "ανοίξω" το ιστολόγιο και σε λογοτεχνικές δημιουργίες που θεωρείτε πως έχουν κάτι να πουν πάνω στο θέμα της κώφωσης και της βαριάς βαρηκοίας. Με χαρά θα δεκτώ ποιήματα, διηγήματα, αποσπάσματα από βιβλία, σκίτσα, ζωγραφιές και ό,τι άλλο σκεφτείτε να μου στείλετε. Ακόμα και... μουσικά κομμάτια! Γιατί οι καλλιτέχνες δίνουν με τον πιο άμεσο τρόπο το μήνυμα που θέλουμε να δώσουμε κι εμείς: πως οι κουφοί και βαριά βαρήκοοι δεν είμαστε κοινωνικά αποκλεισμένοι, αντιθέτως συμμετέχουμε στα κοινωνικά και πολιτιστικά δρώμενα.

Περιμένω με χαρά τις συμμετοχές σας!



* Στην εικόνα ο πίνακας "Μπετόβεν" του Αντυ Γουώρχολ

Τετάρτη 27 Απριλίου 2011

ΔΕ ΜΟΥ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ Ν’ ΑΚΟΥΩ ΤΗ ΦΩΝΗ ΣΟΥ




του Γιάννη Ευθυμιάδη

Δε μου χρειάζεται να ακούω τη φωνή σου για να σου απαντήσω
Πάντα απαντούσα στην ανάγκη
Κι ούτε που πρέπει να ’σαι εδώ για να σ’ αγγίζω
...Είσαι ένα χάραγμα στη δεξιά παλάμη μου
Άλλοτε πάθους, θλίψης, άλλοτε μιας απορίας ατέλειωτης
Μ’ ένα περίεργο χαμόγελο στα χείλη
– Σου έχουν μιλήσει για το αλλόκοτο χαμόγελο παιδιού και αινίγματος; –
Κάνεις να πολεμώ τον εαυτό μου:
Να σε φιλήσω ή να σε κοιτάξω;
Κι ύστερα όλο φεύγω, κι όλο μυρίζω αγάπη...





------------------------------------------------------------------------------

O Γιάννης Ευθυμιάδης είναι γνωστός σύγχρονος ποιητής κι επιπλέον διαδικτυακός φίλος. Μας έκανε την τιμή να συμμετάσχει στην ομάδα του facebook όπου συζητούμε τα θέματα περί κώφωσης (παρόλο που ο ίδιος δεν έχει πρόβλημα ακοής) και μας χάρισε και το παραπάνω ποίημά του, το οποίο και αναρτώ με ιδιαίτερη χαρά. Γιατί αυτός ακριβώς είναι ο σκοπός και το μήνυμα της δικής μας ομάδας: Οτι δεν είμαστε κοινωνικά αποκλεισμένοι, αντίθετα αλληλεπιδρούμε δυναμικά με την κοινωνία με διάφορους τρόπους. Οπως πολύ σωστά λέει κι ο Γιάννης "δεν χρειάζεται να ακούει τη φωνή μας" κάποιος για να απαντήσει. Μπορεί κάλλιστα να τη διαβάσει...

Τετάρτη 20 Απριλίου 2011

Αναζητείται τίτλος για μια τρελή! - ΜΕΡΟΣ Α'




Λέγομαι Ευδοξία , με φωνάζουν ομως Βιβή.

Το Ευδοξία ειναι σπάνιο ονομα , αλλα δεν ειναι ευκολο για ενα παιδάκι να το πει , ποσο μάλλον αν δεν ακούει!

Γεννηθηκα μια κρύα μέρα του Φλεβάρη, κι με περίμεναν οι γονείς μου , και ο 18 μηνών αδελφός μου.Τον ρωτούσαν πριν γεννηθώ , τι θέλεις , μπέμπη ή μπέμπα?Μπέμπα έλεγε παντα.Η επιθυμία του πραγματοποιήθηκε.

Γεννήθηκα χωρίς να ακούω , και η μητέρα μου με την μητρική της διαίσθηση το κατάλαβε.Στην αρχή , επειδή δεν υπήρχε ο νεογνικός ελεγχος ( μιλάμε για την δεκαετία του '80 τοτε ) όλοι την έβγαζαν τρελή.

Τελικά τρελή βγήκα εγώ!Οχι η μάνα μου.Σας το λέω!

Οχτώ μηνών διαγνώστηκα επίσημα με κωφωση αμφώ απο τον ΩΡΛ της γειτονιας.Τότε ειχαν παρει τον αδερφό μου μια παιδική κιθάρα , και ο αδερφός μου τραγουδούσε "Μπέμπα μου μπεμπα μου ποσο σ'αγαπωωω" και αλλα τετοια ,ενω εγώ καθομουν και τον κοιτούσα.Απο τότε βγήκε το ρομαντικό μέσα μου πιστευω! Αν ο άλλος κανει ρομαντικά πραγματα..τέλος.Γινομαι χαλί να με πατήσει.Απο μωρό! ( Και ναι , λατρεύω τον αδερφό μου μεχρι σήμερα.Ειναι η πρώτη μου αγάπη! )

Λοιπόν , προσθέτω τα κρατούμενα.Τρελή και Ρομαντική.Καλά μεχρις εδώ?Εεε?


Δεκα μηνών με πήγαν στην Νεα Υόρκη.Με καναν ταξιδιάρικο πουλί , για να βγάλουν μια διάγνωση και να βρούν μια βοήθεια.Μετα απο πολλά τεστ , αποφασίστηκε να φοράω ακουστικά με σουτιέν δερμάτινο απέξω,και να κανω λογοθεραπεία.


Εμαθα να μιλάω, να τραγουδάω και να ζαλίζω τους δικους μου.Αλλαξα πολλα ακουστικα.Εκανα μπάνιο με ενα ζευγάρι που φυσικα ψόφησε αμέσως. Μου πήρε πολύ καιρο να καταλάβω οτι διεφερα απο τα παιδιά της τάξης μου.Μου περάστηκε οτι δεν διέφερα.Και το χρωστώ στη μάνα μου.Αυτο που δεν της χρωστάω ειναι η ικανοτητά μου να σαβουρδιάζομαι σε καθε ευκαιρία.Εντελώς αν-ισορροπή ρε παιδι μου.Ισιωμα πεφτω , ανηφορα πεφτω.Μεχρι και στα Προπυλαια της Ακρόπολης επεσα!! Εφτασα μια ηλικία , και εχω ακόμα , ΑΚΟΜΑ μαυρα γονατα σαν παιδάκι Δημοτικού.

Στο σχολείο δεν το περιγράφω.Αγώνας. Παντού αγώνας. Αναμνησεις γλυκοπικρες.


Κάποτε εφτασε ο χρόνος να φύγω..απο την πόλη που γεννήθηκα και μεγάλωσα..Εφυγα και έριξα μαυρη πέτρα πίσω μου αλλα δυστυχως χτύπησε την γκαντεμια , η οποια αποφάσισε να έρθει να μου κανει τη ζωή δύσκολη για ανταποδοτικά!! Στο τέλος καναμε και κολλητιλίκι για να μου την σπάσει!


Οποτε εχουμε και λέμε..Τρελή , Ρομαντική , Ανισορροπη , και Γκαντεμω.


Έπεται η συνέχεια γιατι σαν τρελή που ειμαι , ας σας αφήσω με την αγωνία...για λίγο!


-----------------------------------------------------------------

Η Βιβή είναι μια νέα κοπέλα με σοβαρό πρόβλημα ακοής από τότε που γεννήθηκε. Ποτέ όμως δεν το έβαλε κάτω. Μια ζωή αγωνίζεται και υπερβαίνει τα όριά της. Εχει ακόμα πολλά να μας πει και να μας γράψει. Πριν από λίγα χρόνια χειρουργήθηκε κι έβαλε κοχλιακό εμφύτευμα. Περιγράφει στο μπλογκ της όλη την περιπέτεια από τη στιγμή που έμαθε για το κοχλιακό, μέχρι την ώρα που χειρουργήθηκε και μετά, την προσπάθειά της να κατακτήσει από την αρχή τους ήχους και τις λέξεις. Η Βιβή επιπλέον γνωρίζει άριστα αγγλικά και με έχει αφήσει άναυδη γιατί όχι μόνο μπορεί να συνεννοηθεί γραπτώς στα αγγλικά, αλλά συνεννοείται και προφορικά (κάτι που εγώ δεν μπορώ να κάνω). Η Βιβή είναι το πρότυπο του κωφού του μέλλοντος, του 21ου αιώνα. Αν συνεχίσω να γράφω για κείνη και όσα έχει πετύχει θα χρειαστώ σελίδες ολόκληρες, γι' αυτό σας παραπέμπω στο μπλογκ της, το οποίο είναι επίσης πολύ κατατοπιστικό για όσους σχεδιάζουν να υποβληθούν σε εγχείρηση κοχλιακής εμφύτευσης.

Μπλογκ: http://koxliako.blogspot.com/

Σάββατο 9 Απριλίου 2011

ΔΕΝ ΑΚΟΥΩ - ΜΕΡΟΣ Α'




Γειά! με λένε Μαρία. Eίμαι μεταγλωσσική κωφή και η πρώτη μου επαφή με το κόσμο το δικό μας έγινε όταν άρχισα δειλά δειλά να χρησιμοποιώ το internet και τη σελίδα του disabled.gr. Eκεί διάβασα διάφορα άρθρα και αναρτήσεις της Σοφίας κ ένιωσα πως τελικά δεν είμαστε μόνο εμείς στην οικογένεια και γενικά στο κόσμο.. κ λέω εμείς, γιατί και η αδελφή μου έχει το ίδιο πρόβλημα με μένα, με τη διαφορά ότι είναι προγλωσσική κωφή.

Είμαι 27 χρονών κ εργάζομαι ως νοσηλεύτρια στο Τζάνειο, αλλά ευελπιστώ να φύγω για Θεσσαλονίκη σύντομα, όπου εργάζεται ο αρραβωνιαστικός μου! Η κώφωσή μου ξεκινά απο τριών ετών περίπου, όταν είδα στη τηλεόραση ένα ντοκυμαντέρ με αρχαία (το θυμάμαι χαρακτηριστικότατα) και την είχα δυναμώσει πολύ γιατί δεν άκουγα, δε καταλάβαινα τι έλεγε! ρωτούσα τη μαμά, είναι ελληνικά αυτά που ακούμε? κ με λέει ναι, χαμήλωσε τη τηλεόραση! κ της λέω μα μαμα δεν ακούω! Εγινε περίπου αυτή η κουβέντα κ αμέσως οι γονείς μου με πήγαν σε διάφορους ωριλα και στη Θεσσαλονίκη, και στις Σέρρες. Η στεναχώρια τους ήταν μεγάλη γιατί είχε προηγηθεί η αδελφή μου, η οποία ήταν θύμα ωτοτοξικότητας πιθανόν από ένεση πενικιλλίνης όταν ήταν μωρό (πριν κλείσει ένα χρόνο). Δυστυχώς τότε (πριν 40 χρόνια) λογοθεραπείες δεν υπήρχαν ενώ τα ακουστικά βαρηκοΐας άρχισαν δειλά να κάνουν την εμφάνισή τους. Η μητέρα μου με είπε πως η αδελφή μου άρχισε να φοράει από τα ακουστικά που ήταν σαν ipod. Πάντα είχε μια τσεπούλα στη μπλούζα της όπου φιλοξενούσε το μαγικό γκάτζετ κι έτσι έμαθε να μιλά.

Μετά από πολλές εξετάσεις που έκανα και διάφορες δοκιμές ακουστικών, αποφάσισαν οι γονείς μου να μη χρησιμοποιήσω ακουστικά. Καλώς ή κακώς έτσι πορεύτηκα. Αν κ πιστεύω πως η ακοή μου στη παιδική ηλικία ήταν σε καλύτερα επίπεδα απ ό,τι τώρα. Σαν παιδί πέρασα άσχημα θα έλεγα, δαχτυλοδεικτούμενη απ' όλα τα παιδιά της τάξης μου καθώς και του σχολείου, λόγω της τότε παχυσαρκίας και της προβληματικής ακοής μου. Δε μπορώ να πω ότι ήμουν πάρα πολύ χοντρή αλλά ήμουν η πιο παχιά απ' όλες τις οδοντογλυφίδες!!

Οι δάσκαλοι με βοηθούσαν ιδιαίτερα, πάντα είχα καλούς βαθμούς κ θέλω να πιστεύω πως δε μου τους χάριζαν.. Στο γυμνάσιο τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν προς το καλύτερο. άρχισε η περίοδος προσαρμογής και δεκτικότητας του προβλήματός μου, καθώς έχανα κιλά λόγω ενασχόλησής μου με τον αθλητισμό (μ' άρεσε πολύ κ ένα παλικάρι τότε που ασχολιόταν κ αυτός, οπότε κάπως έπρεπε να του κεντρίσω το ενδιαφέρον!! τι σου κάνει αυτός ο έρωτας!). Επίσης τα παιδιά της τάξης μου άρχισαν να μην ασχολούνται τόσο πολύ, καθώς είχα και συμμαθητές από τα γύρω χωριά, παιδιά που τα έβλεπα πρώτη φορά.

Ομολογώ πως τα χρόνια στο γυμνάσιο ήταν πολύ όμορφα με πολύ καλές αναμνήσεις.. κ ανακάλυψα πως όντως είμαι καλή κ έξυπνη μαθήτρια, γιατί οι βαθμοί μου ήταν σε ικανοποιητικό επίπεδο (μη σας πω και παραπανω απ' ό,τι περίμενα) και γιατί έκανα πράγματα που δε μπορούσαν να σκεφτούν συμμαθητές μου ακούοντες.

Στο λύκειο τα πράγματα ζορίστηκαν γιατί ήμουν σε ορμονικό παραλήρημα (τα γνωστά της εφηβείας!) ενώ έπρεπε να καθήσω στο σκαμνί να μάθω ακόμα 5 πράγματα! Κάπου στη δευτέρα με τρίτη λυκείου νομίζω πως η ακοή μου άρχισε να πέφτει γιατί δε μπορούσα να παρακολουθήσω τα μαθήματα, ήταν και η περίοδος που άρχισα να συνειδητοποιώ πως πράγματι έχω σοβαρό πρόβλημα ακοής κ δεν είμαι όπως οι άλλοι άνθρωποι. Δεν ασχολήθηκα πολύ γιατί είχα σοβαρότερα πράγματα στο κεφάλι μου, τις πανελλήνιες. Δεν είχα ασχοληθεί ποτέ πριν με επιτροπές κτλ γιατί οι καθηγητές δεν θεωρούσαν πως συγκαταλέγομαι σ' αυτές τις κατηγορίες που απαλλάσσονται από τις εξετάσεις.. Οπότε, έσκασα και κολύμπησα! Οταν έμαθα πως πέρασα Θεσσαλονίκη και μάλιστα σε σχολή που ήμουν σίγουρη ότι θα μ' άρεσε, άρχισα να κάνω κωλοτούμπες κ πραγματικά ήταν η πρώτη φορά που ένιωσα πως είμαι ικανή να κατακτήσω το κόσμο! Ολα μου φαινόταν παιχνιδάκι!

Τα φοιτητικά μου χρόνια ήταν απλά υπέροχα.. Είχαν απ όλα: ανεμελιά, γνωριμίες, έρωτες, στεναχώριες, μοναξιές, κατάθλιψη, βόλτες, άγχος για το πως θα τα βγάλω πέρα οικονομικά (δεν ήταν και άνετοι οι γονείς μου) και ήταν η τελική περίοδος που αποδέχθηκα το πρόβλημα της ακοής κ άρχισα να νιώθω την ισορροπία μέσα στον εαυτό μου, αφού πέρασα από πολλές καταστάσεις με ανθρώπους και γεγονότα (αν αρχίσω να σας λέω, δε θα χω τελειωμό!).. Πάντως αν ξαναζούσα τη φοιτητική μου ζωή, δε θα άλλαζα τίποτα, πραγματικά.

Μετά γνώρισα τον αρραβωνιαστικό μου, είχα χαρεί πολύ για την αμοιβαιότητα που υπήρχε στα συναισθήματα και την ισορροπία που υπήρχε και υπάρχει στη σχέση μας. Μετά 6 μήνες, φόρεσα το πρώτο μου ακουστικό βαρηκοΐας. Ουαου, έπαθα πλάκα. Ακουγα τη φωνή της ακουοπροσθετίστριας! Ακουγα τη δική μου χάλια φωνή. Πω πω, είμαι άθλια, πως μιλάω έτσι.. Ακουγα φασαρία! Ακουγα τη καρέκλα που έτριζε! Ακουγα τα κουμπιά που πατούσε. Το στυλό που έπεσε κάτω. Το τηλέφωνο τόσο δυνατά.. όταν αγόρασα το ακουστικό, το είχε στη θήκη του κ αναφώνησα μόλις το πήρα στα χέρια μου "MY PRECIOYS!" χε χε.. Αρχισε η περίοδος προσαρμογής. Να μ' ενοχλούν όλα: τα πιάτα, τα μηχανάκια χωρίς σιγαστήρα, το καζανάκι, τα πρίμα από τη μουσική, η φωνή της μαμάς μου όταν φωνάζει.. Να ακούω τα πάντα: τα πουλιά που κελαηδάνε (ουάου!!) το θρόισμα των φύλλων (που διάβαζα στα βιβλία κ αναρωτιόμουν τι είναι) το μουρμουρητό, τη φωνή μου, γυρνούσα όταν με φωνάζανε, έπιανα καναδυο λέξεις όταν δεν κοιτούσα τα χείλη. Αρχισα και λογοθεραπεία, γνώρισα την Αναστασία η οποία με βοήθησε τρομερά όχι μόνο στην ομιλία μου αλλά και ψυχολογικά. Φοβερό άτομο! έμαθα να λέω το Σ και τα συμπλέγματά του. Εμαθα κάπως να μιλάω σωστά αν κ έπρεπε να ξεκινήσω από μικρή. Δε πειράζει, κάλλιο αργά παρά ποτέ!

Μετά ήθελε να με παντρευτεί ο καλός μου! Μα τι μου βρήκε.. εγώ άκουγα για γάμους κ έτρεχα να φύγω.. Τελικά όμως αρραβωνιάστηκα!

Αρχισα να δουλεύω.. όλα ήταν βουνό. Το οποίο το ανέβηκα σιγά σιγά. Και το ένα βουνό έφερε το άλλο βουνό, πιο μεγάλο και πιο δύσβατο, με διόρισαν στον Πειραιά. Πήρα τα μπογαλάκια μου κ ήρθα, τι να κάνω.. Πότε θα με ξαναφώναζαν να δουλέψω και μάλιστα μόνιμα? Εμένα που σε κανένα ιδιωτικό δεν με ήθελαν?.. Ετσι λοιπόν να μαι εδώ... να κάνω το δικό μου καθημερινό αγώνα.. κ ετοιμάζομαι να παντρευτώ. Κάτι που είχα δηλώσει ότι δε πρόκειται να κάνω ποτέ! ευτυχώς όλα ανατρέπονται!..


(συνέχεια στο δεύτερο μέρος, πως γνώρισα άλλους κωφούς).


-------------------------------------------------------------------------------

Η Μαρία είναι ένας άνθρωπος πολύ ζωντανός. Ο λόγος της χειμαρρώδης, έντονα προφορικός. Προσπάθησα να μην επέμβω πολύ για να διατηρηθεί αυτούσια η ζωντάνια της εκφοράς της. Η Μαρία σήμερα δεν ακούει και πολλά πράγματα, αυτό όμως δεν την εμποδίζει να είναι μια νέα κοπέλα, όλο ζωή, μέσα στη ζωή, μέσα σε όλα που λένε. Την καμαρώνω ιδιαίτερα. Η Μαρία σε ένα μήνα θα ντυθει νυφούλα. Παρά τις δυσκολίες που αντιμετώπισε και αντιμετωπίζει, όπως όλοι μας, έχει τον τρόπο να σε ανεβάζει ψυχολογικά τη στιγμή που σου διηγείται μια άσχημη ιστορία, αλλά με τέτοιο τρόπο ώστε να σε κάνει να χαμογελάς. Η Μαρία θα μπορούσε να λέγεται και Ζωή. Είναι από τους πιο φωτεινούς και τσαμπουκαλίδικους ανθρώπους που ξέρω. Μαράκι, περιμένουμε και το δεύτερο μέρος της ιστορίας, όπου σίγουρα θα μας περνάς γενεές 14... εε... θα λες για μας, εννοώ!

Τρίτη 29 Μαρτίου 2011

EΣΥ ΠΟΣΟ ΑΚΟΥΣ;


Γειά σας, λέγομαι Ισμήνη, και θέλω να σας πω μια μικρή, μικρούτσικη ιστορία που από τα φοιτητικά μου χρόνια. Πρώτα όμως να σας πω για μένα.

Είμαι πρακτικά κωφή, μεγάλωσα σε περιβάλλον ακουόντων και πήγα σε κανονικό σχολείο. Επικοινωνούσα κι επικοινωνώ με χειλεανάνγωση και ως παιδάκι δεν ήξερα άλλα παιδάκια με το ίδιο θέμα ακοής με μένα. Ήξερα μόνο 1-2 παιδάκια μόνο μέσω της δασκάλας μου που με έμαθε να μιλάω.

Τελειώνοντας το σχολείο μπήκα στο μεγάλο και σοβαρό ΕΜΠ Πολυτεχνείο στην σχολή Αρχιτεκτόνων. Για μένα ήταν άλλος κόσμος, διαφορετικός που με γέμιζε δέος σαν πρωτοετής που ήμουν. Το κτίριο Αβέρωφ στην Πατησίων που στέγαζε τότε την Σχολή Αρχιτεκτονικής, μου φαινόταν ότι ανέδιδε την οσμή παμπάλαιας γνώσης με την οποία είχαν ποτιστεί οι τοίχοι μετά από χρόνια διαλέξεων, μαθημάτων και παραδόσεων.

Ψαράκι λοιπόν σε βαθιά νερά όπως ένιωθα σαν πρωτοετής, γνώρισα μια κοπέλα που είχε το ίδιο θέμα ακοής με μένα και ήταν ακριβώς όπως εγώ. Δηλαδή είχε πάει σε σχολείο ακουόντων, δεν ήξερε νοηματική και επικοινωνούσε με χειλεανάγνωση. Χάρηκα πολύ που γνώριζα άλλο ένα άτομο που είχε το ίδιο θέμα ακοής με εμένα γιατί έτσι θα είχα κάποιο άτομο που θα με καταλάβαινε απόλυτα. Γίναμε φίλες με την κοπέλα αυτή, μια φιλία που κρατάει χρόνια τώρα. Καθότι δευτεροετής ήξερε λίγο περισσότερα πράγματα από μένα για τους φοιτητές, τους καθηγητές και τα μαθήματα και με ενημέρωνε σχετικά.

Μια ωραία πρωία λοιπόν (εδώ ξεκινάει η ιστορία που θέλω να σας πω) μου είπε ότι είχε μάθει ότι στο πολυτεχνείο φοιτούσαν σε μεγαλύτερα έτη δύο φοιτητές με το ίδιο πρόβλημα ακοής με εμάς και πρότεινε να πάμε να τους γνωρίσουμε. Αν θυμάμαι καλά νομίζω μου είχε πει ότι είχε γνωρίσει τον έναν που φοιτούσε στην σχολή μας. «Πάμε;», με ρώτησε. . «Πάμε!» της απάντησα όλο χαρά που θα γνώριζα κι άλλα άτομα σαν εμένα και που σίγουρα θα μπορούσαν να με συμβουλέψουν σχετικά με τα μαθήματα και τους καθηγητές σε συνάρτηση με το θέμα ακοής μας.

Η φίλη μου ήξερε ότι παρακολουθούσαν μάθημα σε μια αίθουσα στο κτίριο Αβέρωφ.
Έτσι δρόμο πήραμε και δρόμο αφήσαμε και διασχίσαμε το αίθριο (λίγα μέτρα μόνο) του κτιρίου και τους βρήκαμε στο χώρο του κυλικείου έξω από την αίθουσα όπου περίμεναν να αρχίσει το μάθημα.
Τώρα δεν θυμάμαι πως ακριβώς ξεκινήσαμε τις συστάσεις. Θυμάμαι μόνο ότι η φίλη μου τους είπε ότι έχουμε το ίδιο πρόβλημα όλοι μας και ήρθαμε για να γνωριστούμε μια και έχουμε κοινές εμπειρίες.
«Α μάλιστα» είπανε και οι δύο και μας κοιτάξανε καλά καλά. Η αλήθεια είναι ότι αισθάνθηκα να με κοιτάνε με μισό μάτι. Δεν έδωσα όμως σημασία και είπα «ναι και εγώ έχω πρόβλημα ακοής όπως η φίλη μου κι όπως κι εσείς». Ο ένας, αυτός που στεκόταν πιο κοντά μου γυρνάει, με κοιτάζει με περισπούδαστο ύφος και με ρωτάει «πόσο ακούς;».

Τον κοιτάζω καλά καλά και σκέφτομαι λάθος θα κατάλαβα, κάτι άλλο θα με ρώτησε. Δεν μπορεί αυτή να ήταν η πρώτη ερώτησή του αντί για ένα «πως σε λένε;» ή «σε ποιόν καθηγητή είσαι» ή κάποια απλή ερώτηση πρώτης γνωριμίας.
Έτσι ρώτησα αν θυμάμαι καλά «τι εννοείς;» και μου είπε «πόσο ποσοστό ακοής έχεις;»
Ήταν η πρώτη φορά που με ρωτούσανε κάτι τέτοιο και συνειδητοποίησα ότι ποτέ δεν είχα δώσει σημασία στο ότι δεν ακούω, πόσο μάλλον στο πόσο ακούω. Έτσι μου χτύπησε άσχημα η συγκεκριμένη ερώτηση που γινόταν από ένα άτομο που ήταν σαν εμένα, δηλαδή με θέμα ακοής. Αλλά δεν ήταν μόνο η ερώτηση, ήταν ο τρόπος με τον οποίο είχε γίνει. Φαινόταν ότι περίμενε να ακούσει ένα ποσοστό ακοής πιο κάτω από το δικό του. Μπορεί να κάνω λάθος αλλά έτσι αισθάνθηκα τότε.
Θυμάμαι ότι απάντησα ένα ξερό «δεν ξέρω» και ότι ήθελα να φύγω το γρηγορότερο από εκεί.
Μετά την γνωριμία μου με αυτά τα παιδιά σκεφτόμουν, τι σημαίνει τελικά πόσο ακούω; Προφανώς τα παιδιά αυτά σίγουρα ακούγανε παραπάνω από μένα που είμαι πρακτικά κωφή. Ωστόσο αυτή η ερώτηση αυτή μου έδειξε πόσο σημασία δίνανε στο πόσο ακούει ο καθένας, λίγο ή πολύ και πόσο περήφανοι ήταν οι ίδιοι τους που άκουγαν περισσότερο από κάποιους άλλους. Ήταν η συμπεριφορά τους τέτοια που με έκανε να καταλάβω ότι καλύτερα να μην έχω καμία σχέση μαζί τους. Και πράγματι τους έβλεπα από μακριά αλλά δεν θέλησα ποτέ να τους μιλήσω. Ούτε κι εκείνοι. Προφανώς θεώρησαν ότι δεν άξιζα τον κόπο για περισσότερη επαφή. Πιθανόν αν άκουγα το ίδιο ή καλύτερα από αυτόύς, να με κάνανε παρέα. Αλλά έχει σημασία κατά βάθος αυτό τελικά;

Ποτέ δεν με ενδιέφερε το πόσο ακούω ή δεν ακούω. Ακουογράματα είχα και έχω κάνει ένα σωρό αλλά τα βλέπω συνήθως σαν μια τεθλασμένη γραμμή ή σαν ένα γράφημα. Ξέρω ότι είμαι πρακτικά κωφή όπως λένε και τα σχετικά ιατρικά έγγραφα, ότι δεν ακούω, ότι μπορώ να ακούσω λίγο μουσική χωρίς να καταλαβαίνω τι όργανα παίζουν και χωρίς να καταλαβαίνω τα λόγια, ότι δεν μπορώ να μιλήσω στο τηλέφωνο κλπ κλπ. Απλά δεν ακούω, τελεία και παύλα.

Απλά πράγματα έτσι; Τι σημασία είχε λοιπόν αυτή η ερώτηση για το ποσοστό ακοής; Ποτέ δεν είχα σκεφτεί την κώφωσή μου από αυτή την σκοπιά. Ούτε είχα σκεφτεί κάτι παρόμοιο για τα άτομα με πρόβλημα ακοής που γνωρίζω. Όλους τους φίλους μου και γνωστούς μου με θέμα ακοής που έχω γνωρίσει μέχρι τώρα, δεν τους ρώτησα ποτέ από την πρώτη στιγμή γνωριμίας τι ποσοστό ακοής έχουν κι ακόμα και τώρα δεν ξέρω πόσο ακριβώς ακούνε. Απλά τους δέχτηκα όπως είναι και το μόνο που με ενδιαφέρει είναι αν μπορούμε να ταιριάξουμε ως ανθρώπινα όντα με ψυχή και πνεύμα.




-----------------------------------------------------------------------------------

Την ιστορία αυτή μοιράστηκε μαζί μας μια νέα κοπέλα, η Ισμήνη Pashya Πολίτη. Η Ισμήνη εκπαιδεύτηκε σε σχολείο ακουόντων, σπούδασε Αρχιτεκτονική στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, στη συνέχεια έκανε και μεταπτυχιακό και εργάζεται σήμερα ως αρχιτέκτονας, παρόλο που έχει χάσει την ακοή της από τα 2 της χρόνια. Στη φωτογραφία βλέπετε δική της αρχιτεκτονική μακέτα. Για την ιστορία, τα παιδιά που την ρώτησαν "εσύ πόσο ακούς;" φυσικά δεν τα ξαναείδε. Αντιθέτως, η καλή της φίλη παντρεύτηκε και η Ισμήνη έγινε κουμπάρα της. Μέχρι σήμερα οι δυο κουμπάρες αγνοούν ποιά ακούει περισσότερο και ποια λιγότερο - έχει άραγε καμία σημασία; - και πορεύονται αγαπημένες σε ένα κόσμο που δεν σε κρίνει με ποσοτικά, αλλά με ποιοτικά κριτήρια. Στον κόσμο όπου πάνω απ' όλα είσαι άνθρωπος και συναναστρέφεσαι με άλλους ανθρώπους που ακούν πολύ, λίγο, περισσότερο ή καθόλου.

Δευτέρα 21 Μαρτίου 2011

ΚΟΥΦΟΙ ΕΙΣΤΕ ΡΕ; ΔΕΝ ΑΚΟΥΤΕ; Kofosis – the next generation




Εδώ και πολύ καιρό προβληματιζόμουν για το πώς θα έπρεπε να συνεχίσω (θα έπρεπε; ) αυτό το μπλογκ. Καθώς οι ιστορίες του εκδόθηκαν σε βιβλίο πριν από έξι μήνες, το μπλογκ φαινόταν να έχει ολοκληρώσει τον κύκλο του. Θα μπορούσα, βέβαια, να γράψω καμία τριανταριά ακόμα ιστορίες για να βγάλω δεύτερο βιβλίο, αλλά έτσι κι αλλιώς θεωρώ πως τα sequel σπάνια έχουν νόημα και αξία. Εκτός φυσικά αν με είχε ανακαλύψει εγκαίρως το Holywood (ποτέ δεν ξέρεις βέβαια…) και έγραφα γύρω στα επτά βιβλία, αλά Χάρυ Πότερ (και μάλιστα με όλα τα παραφερνάλια, μπλουζάκια, αναπτήρες, αυτοκόλλητα, περιοδικά, ώστε να σταματήσω να ΕΙΜΕ ΚΟΥΦΙ ΚΑΙ ΠΙΝΑΟ, όπως πολύ καλά θυμάστε από το πρώτο βιβλίο).

Ωστόσο επειδή παραείμαι αφελής και στερούμαι επιχειρηματικού πνεύματος (και λιγουλάκι επειδή ΔΕΝ μου έκανε πρόταση ούτε το Χόλυγουντ, μηδέ ο Ελληνικός Κινηματογράφος), σκέφτηκα να παραδώσω τη σκυτάλη στην επόμενη γενιά.

Kofosis – the next generation, ένα πράγμα. Τώρα εγώ θα κάνω τη δασκάλα στο Μπέρβελυ Χιλς, που λένε, και τα πιο νέα παιδιά θα έρθουν εδώ στο μπλογκ μου για να αφηγηθούν τις δικές τους ιστορίες.

Γιατί δεν είμαι μόνο εγώ μεταγλωσσική κωφή σε αυτή τη χώρα. Όπως είχα γράψει και στο βιβλίο, υπάρχει ένας άγνωστος αριθμός μεταγλωσσικών κωφών που ζουν ανάμεσά μας, και που κι εγώ η ίδια άρχισα να τους εντοπίζω μόλις τα τελευταία χρόνια, μετά που έφτιαξα αυτό εδώ το μπλογκ. Κάποιους τους εντόπισα στο φόρουμ του αναπηρία τώρα (disabled.gr), κάποιοι ήρθαν στις παρουσιάσεις του βιβλίου μου, και αρκετοί μου έγραψαν στο ίντερνετ και με βρήκαν μέσω mail και facebook.

Βλέπετε, εμείς οι μεταγλωσσικοί κωφοί, σε αντίθεση με τα προγλωσσικά κωφά παιδιά που σπουδάζουν στα ειδικά σχολεία, δεν γνωριζόμαστε συνήθως μεταξύ μας. Καθώς ακολουθούμε τον τρόπο εκπαίδευσης των ακουόντων, στατιστικά είναι πιο πιθανό να είμαστε το μόνο παιδί με πρόβλημα ακοής σε ολόκληρο το σχολείο, ίσως και σε ολόκληρο το νομό, αν μιλάμε για τις μικρότερες περιοχές της χώρας.

Γι αυτό το λόγο έφτιαξα πρόσφατα στο facebook μια ομάδα μεταγλωσσικών κυρίως κωφών, αλλά και μαμάδων/πατεράδων παιδιών με πρόβλημα ακοής (συνήθως αυτά τα παιδιά έχουν βάλει κοχλιακό εμφύτευμα), αλλά και για όποιον άλλον ενδιαφέρεται για τη μεταγλωσσική κυρίως κώφωση και θέλει να μας γνωρίσει.

Αυτό δεν σημαίνει ότι από την ομάδα μας αποκλείονται οι προγλωσσικοί/νοηματίζοντες κωφοί. Αντιθέτως, ευχάριστη έκπληξη αποτέλεσε για μένα το γεγονός ότι τουλάχιστον τρείς – μέχρι αυτή τη στιγμή που σας γράφω – προγλωσσικοί κωφοί είναι μέλη της ομάδας μας και θέλουν να μοιραστούν μαζί μας τις ιστορίες τους.

Προσωπικά, είμαι άνθρωπος που δεν πιστεύει στους διαχωρισμούς, αλλά στην ενότητα. Πιστεύω ότι ο καθένας πρέπει (επιβάλλεται, θα έλεγα) να χρησιμοποιεί τη μέθοδο επικοινωνίας που του ταιριάζει και είναι πιο βολική και προσιτή σε αυτόν. Είτε αυτή η μέθοδος επικοινωνίας λέγεται χειλεοανάγνωση, είτε νοηματική γλώσσα είτε και τα δυο μαζί, είναι βέβαιο ότι αν δύο άνθρωποι θέλουν να επικοινωνήσουν θα βρουν τον τρόπο.

Απλώς, καθώς εγώ έχω την εμπειρία μόνο της μεταγλωσσικής κώφωσης και δεν γνωρίζω τη νοηματική γλώσσα, η οποία είναι ένας μόνο από τους πολλούς τρόπους που έχουμε σήμερα, στην εποχή του διαδικτύου, στη διάθεσή μας για να οπτικοποιήσουμε την πληροφορία, είναι ευνόητο ότι οι δικές μου ιστορίες θα αφορούν τα δικά μου βιώματα. Θα είμαι ευτυχής να διαβάσω τα βιώματα και των άλλων παιδιών που θα γράψουν στη συνέχεια. Θα προσπαθήσουμε να αναρτούμε μία ή δυο ιστορίες την εβδομάδα στο εξής.

Μετά από όλα αυτά, θέλω να κάνω ανοικτή πρόσκληση σε όλους όσοι έχετε πρόβλημα ακοής και με όποιον τρόπο κι αν επικοινωνείτε, καθώς και όσοι έχετε συγγενείς (παιδιά κυρίως) με πρόβλημα ακοής είτε επίσης είστε λογοθεραπευτές κι ενδιαφέρεστε γι αυτά τα ζητήματα να με βρείτε στο facebook για να σας προσθέσω στην ομάδα μας (πατήστε το διπλανό κουμπάκι που λέει f) , καθώς και να μου στείλετε τις ιστορίες σας στο facebook ή στο mail που βλέπετε εδώ.

Προσωπικά πιστεύω ότι βρισκόμαστε σε μια περίεργη αλλά και θαυμάσια ιστορική καμπή ως προς την κώφωση, γενικότερα. Το ίντερνετ μας έχει δώσει την δυνατότητα να επικοινωνούμε γραπτώς με όλο τον κόσμο – για πρώτη φορά στην ιστορία – και να ακούγεται η φωνή μας, έστω η γραπτή, για πρώτη φορά ξεκάθαρα και χωρίς διαμεσολάβηση.

Τα κοχλιακά εμφυτεύματα, επίσης, όταν γίνονται – και γίνονται σήμερα – σε παιδιά 13 ή 15 μηνών οδηγούν στο να μεγαλώνουν τα παιδιά αυτά ως βαρήκοα και όχι ως κωφά, όπως εμείς.

Σε 10-15 χρόνια, που αυτά τα παιδιά θα είναι ενήλικες και θα εισέρχονται δυναμικά στην κοινωνία, θα πρέπει οι ακούοντες να έχουν εξοικειωθεί με την έννοια των κοχλιακών εμφυτευμάτων, όπως και θα πρέπει να έχουν αναθεωρήσει τις απόψεις τους και τα στερεότυπά τους ως προς την κώφωση,

Όπως είπαμε και πριν, προσωπικά είμαι κατά της όποιας μορφής κοινωνικού αποκλεισμού και ένθερμα υποστηρίζω την κοινωνική συνύπαρξη. Οι άνθρωποι που θα σας γράψουν τις ιστορίες τους τις επόμενες εβδομάδες είναι δυναμικά μέλη της κοινωνίας – οι περισσότεροι σπουδάζουν ή έχουν σπουδάσει, εργάζονται, ζουν εδώ δίπλα μας και ναι, έχουν φωνή, ολοκάθαρη και μπορούν να μας γράψουν, κάνοντάς μας να τους ακούσουμε.

Γιατί πλέον κανείς από μας δεν πρόκειται να σας γράψει ΕΙΜΕ ΚΟΥΦΙ ΚΑΙ ΠΙΝΑΟ. Το πιθανότερο είναι να σας γράψουν ΕΙΜΑΙ ΚΟΥΦΗ ΚΑΙ ΚΑΛΑ ΠΕΡΝΑΩ…




* H ομάδα μας στο facebook λέγεται ΚΟΥΦΟΣ ΕΙΣΑΙ ΡΕ; και είναι εδώ,

http://www.facebook.com/profile.php?id=570038167#!/home.php?sk=group_132539906818772¬if_t=group_activity

στείλτε αίτημα φιλίας και θα σας προσθέσω.

Τρίτη 15 Φεβρουαρίου 2011

Εκδηλώσεις βιβλίου και διερμηνεία στη νοηματική γλώσσα




Σχετικά με τη διερμηνεία στη νοηματική γλώσσα, θα πρέπει να πω ότι, αν και το προσπαθήσαμε, δεν γίνεται να έχουμε διερμηνέα στην εκδήλωση της Πάτρας (για διάφορους λόγους, κυρίως τεχνικούς) ΟΜΩΣ επειδή το καταλαβαίνουμε απόλυτα αυτό, θα διοργανώσουμε ξεχωριστή εκδήλωση στην Αθήνα η οποία θα έχει οπωσδήποτε διερμηνέα.

Επίσης θα κάνουμε ό,τι μπορούμε σε αυτή την εκδήλωση, όπως είχαμε κάνει και στον Ιανό της Αθήνας και σε άλλες εκδηλώσεις παλαιότερα, ώστε να έχουμε γραμμένο κείμενο που θα προβληθεί μέσω προζέκτορα για να το διαβάσει όποιος έχει πρόβλημα ακοής.

Οπότε, εάν προτιμάτε να παρακολουθήσετε την εκδήλωση με τη βοήθεια διερμηνέα, λίγη υπομονή και κατανόηση μέχρι να το οργανώσουμε.

Δευτέρα 7 Φεβρουαρίου 2011

Πρόσκληση σε παρουσίαση στην Πάτρα


Tην πρόσκληση έφτιαξε όπως πάντα η φίλη γραφίστρια η Κλάρα Ταρνάρη και την ευχαριστούμε θερμά. Περισσότερα για τη δουλειά της εδώ: www.cdw.gr