Τρίτη 29 Μαρτίου 2011

EΣΥ ΠΟΣΟ ΑΚΟΥΣ;


Γειά σας, λέγομαι Ισμήνη, και θέλω να σας πω μια μικρή, μικρούτσικη ιστορία που από τα φοιτητικά μου χρόνια. Πρώτα όμως να σας πω για μένα.

Είμαι πρακτικά κωφή, μεγάλωσα σε περιβάλλον ακουόντων και πήγα σε κανονικό σχολείο. Επικοινωνούσα κι επικοινωνώ με χειλεανάνγωση και ως παιδάκι δεν ήξερα άλλα παιδάκια με το ίδιο θέμα ακοής με μένα. Ήξερα μόνο 1-2 παιδάκια μόνο μέσω της δασκάλας μου που με έμαθε να μιλάω.

Τελειώνοντας το σχολείο μπήκα στο μεγάλο και σοβαρό ΕΜΠ Πολυτεχνείο στην σχολή Αρχιτεκτόνων. Για μένα ήταν άλλος κόσμος, διαφορετικός που με γέμιζε δέος σαν πρωτοετής που ήμουν. Το κτίριο Αβέρωφ στην Πατησίων που στέγαζε τότε την Σχολή Αρχιτεκτονικής, μου φαινόταν ότι ανέδιδε την οσμή παμπάλαιας γνώσης με την οποία είχαν ποτιστεί οι τοίχοι μετά από χρόνια διαλέξεων, μαθημάτων και παραδόσεων.

Ψαράκι λοιπόν σε βαθιά νερά όπως ένιωθα σαν πρωτοετής, γνώρισα μια κοπέλα που είχε το ίδιο θέμα ακοής με μένα και ήταν ακριβώς όπως εγώ. Δηλαδή είχε πάει σε σχολείο ακουόντων, δεν ήξερε νοηματική και επικοινωνούσε με χειλεανάγνωση. Χάρηκα πολύ που γνώριζα άλλο ένα άτομο που είχε το ίδιο θέμα ακοής με εμένα γιατί έτσι θα είχα κάποιο άτομο που θα με καταλάβαινε απόλυτα. Γίναμε φίλες με την κοπέλα αυτή, μια φιλία που κρατάει χρόνια τώρα. Καθότι δευτεροετής ήξερε λίγο περισσότερα πράγματα από μένα για τους φοιτητές, τους καθηγητές και τα μαθήματα και με ενημέρωνε σχετικά.

Μια ωραία πρωία λοιπόν (εδώ ξεκινάει η ιστορία που θέλω να σας πω) μου είπε ότι είχε μάθει ότι στο πολυτεχνείο φοιτούσαν σε μεγαλύτερα έτη δύο φοιτητές με το ίδιο πρόβλημα ακοής με εμάς και πρότεινε να πάμε να τους γνωρίσουμε. Αν θυμάμαι καλά νομίζω μου είχε πει ότι είχε γνωρίσει τον έναν που φοιτούσε στην σχολή μας. «Πάμε;», με ρώτησε. . «Πάμε!» της απάντησα όλο χαρά που θα γνώριζα κι άλλα άτομα σαν εμένα και που σίγουρα θα μπορούσαν να με συμβουλέψουν σχετικά με τα μαθήματα και τους καθηγητές σε συνάρτηση με το θέμα ακοής μας.

Η φίλη μου ήξερε ότι παρακολουθούσαν μάθημα σε μια αίθουσα στο κτίριο Αβέρωφ.
Έτσι δρόμο πήραμε και δρόμο αφήσαμε και διασχίσαμε το αίθριο (λίγα μέτρα μόνο) του κτιρίου και τους βρήκαμε στο χώρο του κυλικείου έξω από την αίθουσα όπου περίμεναν να αρχίσει το μάθημα.
Τώρα δεν θυμάμαι πως ακριβώς ξεκινήσαμε τις συστάσεις. Θυμάμαι μόνο ότι η φίλη μου τους είπε ότι έχουμε το ίδιο πρόβλημα όλοι μας και ήρθαμε για να γνωριστούμε μια και έχουμε κοινές εμπειρίες.
«Α μάλιστα» είπανε και οι δύο και μας κοιτάξανε καλά καλά. Η αλήθεια είναι ότι αισθάνθηκα να με κοιτάνε με μισό μάτι. Δεν έδωσα όμως σημασία και είπα «ναι και εγώ έχω πρόβλημα ακοής όπως η φίλη μου κι όπως κι εσείς». Ο ένας, αυτός που στεκόταν πιο κοντά μου γυρνάει, με κοιτάζει με περισπούδαστο ύφος και με ρωτάει «πόσο ακούς;».

Τον κοιτάζω καλά καλά και σκέφτομαι λάθος θα κατάλαβα, κάτι άλλο θα με ρώτησε. Δεν μπορεί αυτή να ήταν η πρώτη ερώτησή του αντί για ένα «πως σε λένε;» ή «σε ποιόν καθηγητή είσαι» ή κάποια απλή ερώτηση πρώτης γνωριμίας.
Έτσι ρώτησα αν θυμάμαι καλά «τι εννοείς;» και μου είπε «πόσο ποσοστό ακοής έχεις;»
Ήταν η πρώτη φορά που με ρωτούσανε κάτι τέτοιο και συνειδητοποίησα ότι ποτέ δεν είχα δώσει σημασία στο ότι δεν ακούω, πόσο μάλλον στο πόσο ακούω. Έτσι μου χτύπησε άσχημα η συγκεκριμένη ερώτηση που γινόταν από ένα άτομο που ήταν σαν εμένα, δηλαδή με θέμα ακοής. Αλλά δεν ήταν μόνο η ερώτηση, ήταν ο τρόπος με τον οποίο είχε γίνει. Φαινόταν ότι περίμενε να ακούσει ένα ποσοστό ακοής πιο κάτω από το δικό του. Μπορεί να κάνω λάθος αλλά έτσι αισθάνθηκα τότε.
Θυμάμαι ότι απάντησα ένα ξερό «δεν ξέρω» και ότι ήθελα να φύγω το γρηγορότερο από εκεί.
Μετά την γνωριμία μου με αυτά τα παιδιά σκεφτόμουν, τι σημαίνει τελικά πόσο ακούω; Προφανώς τα παιδιά αυτά σίγουρα ακούγανε παραπάνω από μένα που είμαι πρακτικά κωφή. Ωστόσο αυτή η ερώτηση αυτή μου έδειξε πόσο σημασία δίνανε στο πόσο ακούει ο καθένας, λίγο ή πολύ και πόσο περήφανοι ήταν οι ίδιοι τους που άκουγαν περισσότερο από κάποιους άλλους. Ήταν η συμπεριφορά τους τέτοια που με έκανε να καταλάβω ότι καλύτερα να μην έχω καμία σχέση μαζί τους. Και πράγματι τους έβλεπα από μακριά αλλά δεν θέλησα ποτέ να τους μιλήσω. Ούτε κι εκείνοι. Προφανώς θεώρησαν ότι δεν άξιζα τον κόπο για περισσότερη επαφή. Πιθανόν αν άκουγα το ίδιο ή καλύτερα από αυτόύς, να με κάνανε παρέα. Αλλά έχει σημασία κατά βάθος αυτό τελικά;

Ποτέ δεν με ενδιέφερε το πόσο ακούω ή δεν ακούω. Ακουογράματα είχα και έχω κάνει ένα σωρό αλλά τα βλέπω συνήθως σαν μια τεθλασμένη γραμμή ή σαν ένα γράφημα. Ξέρω ότι είμαι πρακτικά κωφή όπως λένε και τα σχετικά ιατρικά έγγραφα, ότι δεν ακούω, ότι μπορώ να ακούσω λίγο μουσική χωρίς να καταλαβαίνω τι όργανα παίζουν και χωρίς να καταλαβαίνω τα λόγια, ότι δεν μπορώ να μιλήσω στο τηλέφωνο κλπ κλπ. Απλά δεν ακούω, τελεία και παύλα.

Απλά πράγματα έτσι; Τι σημασία είχε λοιπόν αυτή η ερώτηση για το ποσοστό ακοής; Ποτέ δεν είχα σκεφτεί την κώφωσή μου από αυτή την σκοπιά. Ούτε είχα σκεφτεί κάτι παρόμοιο για τα άτομα με πρόβλημα ακοής που γνωρίζω. Όλους τους φίλους μου και γνωστούς μου με θέμα ακοής που έχω γνωρίσει μέχρι τώρα, δεν τους ρώτησα ποτέ από την πρώτη στιγμή γνωριμίας τι ποσοστό ακοής έχουν κι ακόμα και τώρα δεν ξέρω πόσο ακριβώς ακούνε. Απλά τους δέχτηκα όπως είναι και το μόνο που με ενδιαφέρει είναι αν μπορούμε να ταιριάξουμε ως ανθρώπινα όντα με ψυχή και πνεύμα.




-----------------------------------------------------------------------------------

Την ιστορία αυτή μοιράστηκε μαζί μας μια νέα κοπέλα, η Ισμήνη Pashya Πολίτη. Η Ισμήνη εκπαιδεύτηκε σε σχολείο ακουόντων, σπούδασε Αρχιτεκτονική στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, στη συνέχεια έκανε και μεταπτυχιακό και εργάζεται σήμερα ως αρχιτέκτονας, παρόλο που έχει χάσει την ακοή της από τα 2 της χρόνια. Στη φωτογραφία βλέπετε δική της αρχιτεκτονική μακέτα. Για την ιστορία, τα παιδιά που την ρώτησαν "εσύ πόσο ακούς;" φυσικά δεν τα ξαναείδε. Αντιθέτως, η καλή της φίλη παντρεύτηκε και η Ισμήνη έγινε κουμπάρα της. Μέχρι σήμερα οι δυο κουμπάρες αγνοούν ποιά ακούει περισσότερο και ποια λιγότερο - έχει άραγε καμία σημασία; - και πορεύονται αγαπημένες σε ένα κόσμο που δεν σε κρίνει με ποσοτικά, αλλά με ποιοτικά κριτήρια. Στον κόσμο όπου πάνω απ' όλα είσαι άνθρωπος και συναναστρέφεσαι με άλλους ανθρώπους που ακούν πολύ, λίγο, περισσότερο ή καθόλου.

10 σχόλια:

Sotiris R. είπε...

"..Στον κόσμο όπου πάνω απ' όλα είσαι άνθρωπος και συναναστρέφεσαι με άλλους ανθρώπους που ακούν πολύ, λίγο, περισσότερο ή καθόλου."

όλη η ουσία στην τελευταία σου πρόταση! ευχαριστούμε πολύ και τις δύο!

Σωτήρης

koulpa είπε...

σημασία έχει μάλον το τι έχεις να πεις.. κι όχι πως θα επικοινωνήσεις.. αν έχεις κάτι που ο άλλος θέλει να ακούσει.. και ταναπαλιν.. θα βρεθεί ο τόπος.. :):)
την καληνύχτα μου :):)

next_day είπε...

αχ... αυτό το πόσο ακούς, το έχω ακούσει... όταν προσπαθούσαμε να καταλάβουμε αν η βαφτιστήρα μου είναι κωφή ή βαρύκοη, μας λέγανε ακούει αυτόν τον ήχο, τον άλλον όχι, τον άλλο έτσι κι έτσι... και φτάσαμε κι εμείς να αναρωτιόμαστε πόσο τελικά ακούει!
Σημασία έχει ότι αυτά ξεπεράστηκαν, ξέρουμε ότι είναι κωφή και όλα καλά!

Να ρωτήσω τί εννοείς όταν λές "πρακτικά κωφή"?

Φιλί και στις 2!

ΣΟΦΙΑ ΚΟΛΟΤΟΥΡΟΥ είπε...

Σου απαντάω εγώ γιατί δεν ξέρω πότε θα το δει η Ισμήνη για να απαντήσει και είναι ενδιαφέρουσα η ερώτηση "τι σημαίνει πρακτική κώφωση". Η απάντηση είναι ότι σήμερα στην ιστρική οι διαβαθμίσεις της βαρηκοϊας είναι: ελαφρά βαρηκοία, μέτρια βαρηκοία, βαριά βαρηκοία και πρακτική κώφωση. Η ιατρική σήμερα δεν μιλάει ούτε για κωφαλαλία, ούτε καν για κώφωση σκέτο δηλαδή. Αυτό γίνεται για να δείξει ότι και ο θεωρούμενος κωφός άνω του 67% ενδέχεται να ακούει κάποιες συχνότητες ήχων, ειδικά με τα ακουστικά μαζί. Δεν είναι πια πιθανό να βρεις κάποιον που να μην ακούει καθόλου, γιατί τα νέα ακουστικά είναι πολύ ισχυρά. Ομως λέμε "πρακτική κώφωση" όταν δεν μπορείς, ούτε με τα ακουστικά, να ξεχωρίσεις την ομιλία και τη μουσική. Είναι όπως όταν έχουμε ανθρώπους που βλέπουν σκιές και χρώματα αλλά δεν ξεχωρίζουν πρόσωπα, ούτε μπορούν να βαδίσουν χωρίς να σκοντάψουν και τους λέμε πρακτικά τυφλούς. (Δες και αυτά που είπε η Τατιάνα στην ομάδα για τους ήχους που αντιλαμβάνεται ώστε να καταλάβεις καλύτερα).

Pashya είπε...

Απάντηση προς τον next day: Σήμερα έτρεχα και δεν προλάβαινα να απαντήσω στην ερώτησή σου. Βλέπω όμως τι η Σοφία κάλυψε νομίζω πλήρως την ερώτησή σου. Εχω κάπου το χαρτί γνωμάτευσης της κώφωσής μου και θα ψάξω να το βρω να σας γράψω τι ακριβώς λέει για μένα. Λέει περίπου ότι πάσχω από "νευροαισθητήρια βαρυκοία βαριάς μορφής (πρακτική κώφωση)". Ε λοιπόν με το απλό μυαλουδάκι μου κράτησα το "πρακτική κώφωση" και μου κόλλησε. Ισως να έπρεπε να πω ότι είμαι κωφή εφόσον αν βγάλω τα ακουστικά μου δεν ακούω τίποτα. :)

Μαριέλλα είπε...

Καλησπέρα Ισμηνακι και στους υπόλοιπους!
Σήμερα μολις διάβασα την υπέροχη ιστορία σου Ισμηνάκι μου και θυμήθηκα τόσες μα τόσες εμπειρίες απο το Πολυτεχνείο! Διαβάζοντας την, θυμήθηκα επακριβώς τις συνθήκες και τα δύο άτομα με πρόβλημα ακοής που γνωρίσαμε τότε, τα οποία ήταν παρεμπιπτόντως,τα πρώτα αγόρια με πρόβλημα ακοής, που γνώρισα, εκτός των συμμαθητών μου στα μαθήματα της λογοθεραπειας που έκανα.Όπως εσύ, έτσι και εγώ ημουν ενθουσιασμένη αλλά και περίεργη για το τι είδους άτομα ήταν..Η έκβαση όμως της γνωριμίας αποδειχθηκε...¨"άνθρακας" τελικά!! Όπως σας περιέγραψε η Ισμήνη,δεν τους ενδιέφερε τι άτομα είμασταν ή έστω απο ενθουσιασμό,να μας γνωρισουν καλύτερα, σαν συμφοιτητές που είμασταν,στην ίδια σχολή,με το ίδιο πρόβλημα..Και εμένα μου εκανε φοβερά άσχημη εντύπωση,η συμπεριφορά τους που δεν άρμοζε καθόλου στην συγκεκριμένη περίπτωση, περίμενα να δείξουν ενδιαφέρον για γνωριμία και σύμπνοια,εφόσον είχαμε το ίδιο πρόβλημα, ασχέτως ποσοστού ακοής. Αυτό δείχνει το επίπεδο ανθρώπου που ενώ εχει ενα πρόβλημα ίδιο με το δικό σου, σε σνομπάρει για να νιώθει αυτος ανώτερος και καλύτερος, και ίσως φόβο για την αντιμετώπιση της κατάστασης του με κάποιον άλλον που βρισκεται στην ίδια κατάσταση με εσένα. Και εγώ ποτέ μου δεν ενδιαφέρθηκα για το ποσοστό ακοής που έχουν όλοι οι βαρήκοοι ή κωφοί ή ακούοντες φίλοι μου,τους κρατάω στην καρδιά μου, μόνο και μόνο για την "χημεία" και την νοοτροπία και τον χαραχτήρα που έχουν,σαν άνθρωποι.Τελικά,με όλες τις εμπειρίες που έχω αποκτήσει μέχρι τώρα με τους ανθρώπους,γενικότερα, συνειδητοτοποίησα οτι οι άνθρωποι με πρόβλημα σωματικό ή χωρίς, δεν διαφέρουν σε τίποτα στην συμπεριφορά ή νοοτροπία ή ψυχοσύνθεση.
Και οπως ειπες Σοφία μου,πολυ σωστά και με εκφράζει και εμένα "σε ενα κόσμο οπου πάνω απο όλα είσαι άνθρωπος και συναναστρέφεσαι με άλλους ανθρώπους που ακούν πολύ, λίγο, περισσότερο ή καθόλου"!

Χριστίνα είπε...

Πόσο γνωστή φαίνεται σε όλους μας αυτή η ιστορία!!
Ακούοντες ή μη, όλοι έχουμε ζήσει κάτι παρόμοιο...γιατί ξαφνικά συνειδητοποιούμε ότι υπάρχουν άνθρωποι που μετράνε την αξία τους σύμφωνα με ένα δικό τους σύστημα πεποιθήσεων. Πόσο λάθος βρίσκονται!!! Και πόσο κακό κάνουν!!
Όμως από την άλλη, είναι εκείνοι που μας μαθαίνουν να συνειδητοποιούμε την πραγματική μας αξία!Τι τρομερό!!!
Σ ευχαριστούμε Ισμήνη...όμως και αυτούς τους δύο...που μας έμαθαν να μην μετριώμαστε με κανενός τα μέτρα!

Μ. Χ. είπε...

Ισμήνη μου είναι πολύ όμορφο που θέλεις να μοιραστείς με άλλους αυτό που τόσο σε είχε πειράξει και απογοητεύσει στα φοιτητικά σου χρόνια και θα ήθελα να σου γράψω κάποιες σκέψεις που μπορεί να σε προβληματίσουν για το μέλλον. Μήπως αυτά τα δυο αγόρια κατά βάθος δεν μπορούσαν να δεχτούν τον εαυτό τους όπως ήταν; Μήπως αμφέβαλλαν για την αξία τους; Μήπως η συμπεριφορά τους ήταν αποτέλεσμα απόρριψης από το οικογενειακό ή κοντινό κοινωνικό περιβάλλον τους από τότε που ήταν μικροί λόγω της βαρυκοίας ή κώφωσής τους; Τελικά μήπως ήταν δύο φοβισμένα και δυστυχισμένα παιδιά; Σκεφτόμουνα λοιπόν ότι με τις εμπειρίες που έχεις βιώσει μέχρι σήμερα, αν σου παρουσιαστεί μια αντίστοιχη περίπτωση κάποιου ανθρώπου, όχι κατ' ανάγκη βαρύκοου ή κωφού, αλλά και με οποιαδήποτε άλλη ιδιαιτερότητα, μήπως θα πρέπει να μην απομακρυνθείς, αλλά να τον πλησιάσεις με αγάπη και κατανόηση, να προσπαθήσεις να τον βοηθήσεις να πιστέψει στην πραγματική αξία του, αυτή που όλοι οι άνθρωποι έχουμε ανεξάρτητα από ηλικία, φύλο, αναπηρία, ιδιαιτερότητα και ότι άλλο; Μήπως άσχετα από αποιοδήποτε αποτέλεσμα μόνο και μόνο αυτή η προσπάθεια θα έφερνε σε σένα μια διαφορετική χαρά και δύναμη;

skolotourou είπε...

Καλημέρα κ. Παντελάκη! Κατ' αρχάς οι βαρηκοΐες τύπου αγωγιμότητας (όπως όταν σπάσει το τύμπανο) επιδέχονται σε μεγάλο βαθμό θεραπεία και αποκατάσταση. Δεύτερον, όταν μιλάμε για κώφωση εννοούμε αυτές ακριβώς τις περιπτώσεις όπου δεν μπορεί κανείς να κατανοήσει την ομιλία ούτε με τα πιο ισχυρά ακουστικά. (εγώ ανήκω σε αυτές τις περιπτώσεις). Σε γενικές γραμμές ισχύουν τα παρακάτω: -Ελαφρά βαρηκοΐα 15-30db.
-Μέτρια βαρηκοΐα 31-50db.
-Μεγάλη βαρηκοΐα 51-70db.
-Έντονη βαρηκοΐα 71-90db.
-Κώφωση, όταν η βαρηκοΐα είναι μεγαλύτερη των 90db.

Προφανώς εσείς δεν ανήκετε στην κατηγορία των "άνω των 90 ντεσιμπέλ", στην οποία ανήκουμε και εγώ και η συντάκτρια του άρθρου, και γι αυτό σας είναι δύσκολο να κατανοήσετε τη διαφορά. Και εύχομαι κιόλας να μην χρειαστεί ποτέ να την κατανοήσετε !

Κατά τ' άλλα, επειδή εμείς παλεύουμε πλέον και για τους βαριά βαρήκοους, εκτός από τους κωφούς, εάν έχετε facebook μπορείτε να μας βρείτε στην ομάδα "Κουφοχωριό", όπου τα συζητάμε αυτά τα θέματα.

skolotourou είπε...

Οι περισσότεροι κουφοί, όπως και όλοι οι βαρήκοοι φυσικά, σήμερα δεν ξέρουν καν νοηματική ούτε τους χρειάζεται για την επικοινωνία τους (μας). Πρόκειται περί μύθου. Ο χώρος εδώ δεν μου επιτρέπει να σας το αναλύσω περισσότερο, γι αυτό σας είπα και πριν να έρθετε να μας βρείτε στο Κουφοχωριό του facebook. Μην ξεχνάτε ότι το άρθρο αυτό γράφτηκε πριν από 4 και βάλε χρόνια. Κάθε χρόνος που περνάει προσθέτει και κάτι στην αντιμετώπιση των προβλημάτων ακοής.