ΤΟ ΚΑΠΕΛΟ

του Λεφτέρη Μπαρδάκου


Άλλες φορές το αυτί του ακουμπώντας στα νεύρα της γκρανκάσας κι άλλες στα νεύρα της γης. Περνούσα τυχαία από το ρυάκι και τον είδα σκυμμένο σαν να 'πινε νερό. Αυτός όμως έγλυφε τους ήχους πάνω απ' τα βότσαλα, έπινε τη φωνή του μικρού καταρράκτη, χάιδευε τους φθόγγους απ' το φλοίσβισμα των χόρτων που έγερναν ευγενικά στη ροή. Ντράπηκε όταν μ' έπιασε το μάτι του να τον κοιτάζω αδιάκριτα. Σηκώθηκε, τίναξε την μαύρη ρεντιγκότα του και πέρασε δίπλα μου μουρμουρίζοντας μια καλημέρα ή κάτι τέτοιο τυπικό στις συναντήσεις ανθρώπων στην ερημιά.

Έφτασα στο μέρος που βρισκόταν, τσαλαβούτησα στο νερό που είχε ακροαστεί λίγο πριν -το ίδιο νερό; άλλο νερό; Ξαφνικά είδα το υμίψηλό του πάνω σε μια πέτρα να κινδυνεύει να ντεραπάρει και να βουλιάξει.
 Κύριε Μπετόβεν, κύριε Μπετόβεν, φώναξα καθώς έβλεπα τη φιγούρα του ν' απομακρύνεται με τα χέρια δεμένα πίσω στην πλάτη. Κύριε Μπετόβεν, το καπέλο σας.

Τα μαλλιά τα 'παιρνε τ' ανοιξιάτικο αεράκι. Φυσικά δε με άκουσε. Εγώ έπλυνα καλά τα χέρια μου στο γάργαρο νερό και με πολλή προσοχή σήκωσα το καπέλο του από την πέτρα. Τη μουσική που πλημμύρισε το τοπίο δεν την είδα με τ' αυτιά μου, την άκουσα με τα μάτια μου.

Το καπέλο το έχω ακόμη φυλαγμένο μαζί με τ' άλλα κειμήλια. Πού και πού το χαϊδεύω. Δεν παίζει πια μουσική.
Ή μήπως δεν ακούω πια τη μουσική του;

(απόσπασμα από το βιβλίο “Έι Λούντβιχ”, εκδ. ΕΛΛΕΒΟΡΟΣ, 1999)


--------------------------------------------------------------

Ο Λεφτέρης Μπαρδάκος, λογοτέχνης και αναγνώστης του ιστολογίου μας παραχώρησε αυτό το απόσπασμα από ένα βιβλίο του, ακολουθώντας το παράδειγμα του Γιάννη Ευθυμιάδη. Μετά από τις συμμετοχές των δυο λογοτεχνών, και αφού πρώτα τους ευχαριστήσω για την ευγενική τους σκέψη, αποφάσισα να "ανοίξω" το ιστολόγιο και σε λογοτεχνικές δημιουργίες που θεωρείτε πως έχουν κάτι να πουν πάνω στο θέμα της κώφωσης και της βαριάς βαρηκοίας. Με χαρά θα δεκτώ ποιήματα, διηγήματα, αποσπάσματα από βιβλία, σκίτσα, ζωγραφιές και ό,τι άλλο σκεφτείτε να μου στείλετε. Ακόμα και... μουσικά κομμάτια! Γιατί οι καλλιτέχνες δίνουν με τον πιο άμεσο τρόπο το μήνυμα που θέλουμε να δώσουμε κι εμείς: πως οι κουφοί και βαριά βαρήκοοι δεν είμαστε κοινωνικά αποκλεισμένοι, αντιθέτως συμμετέχουμε στα κοινωνικά και πολιτιστικά δρώμενα.

Περιμένω με χαρά τις συμμετοχές σας!


* Στην εικόνα ο πίνακας "Μπετόβεν" του Αντυ Γουώρχολ