Το σημερινό μας θέμα, όπως θα καταλάβατε από τον τίτλο, έχει σχέση με την κώφωση και την οδήγηση. Πρώτα πρώτα, να σας πω ότι, σύμφωνα με το νόμο, όσοι έχουν πρόβλημα ακοής μπορούν να βγάλουν δίπλωμα οδήγησης σε αυτοκίνητο, αφού πρώτα εξεταστούν από ειδική επιτροπή του υπουργείου συγκοινωνιών. Δεν μπορούν (ή τουλάχιστον προ δεκαπενταετίας που το είχα ψάξει δεν μπορούσαν) να βγάλουν άλλου είδους δίπλωμα (για μηχανή ή επαγγελματικό για φορτηγά κ.λπ.)
Όταν λοιπόν πάτησα τα 19-20 και έβλεπα όλους τους φίλους και τις φίλες μου να παίρνουν δίπλωμα οδήγησης ο ένας μετά τον άλλον, άρχισα να χτυπιέμαι για να σωφάρω κι εγώ. Γιατί έτσι είναι, άμα είσαι τόσο νέος δεν υπολογίζεις τον κίνδυνο, και όλα αυτά σε εξιτάρουν.
Τους γονείς μου τους έπιασε τρόμος και πανικός στη σκέψη του να πιάσω εγώ τιμόνι. Για να καταλάβετε, εγώ πίστευα ότι θα βγω χαλαρά στο δρόμο, σαν τον ιππότη της ασφάλτου, κι εκείνοι θεωρούσαν ότι ο χάρος θα έβγαινε παγανιά.
Τελικά, όπως φαίνεται νίκησα στα σημεία και έκανα μαθήματα οδήγησης γύρω στα 21. Σας βλέπω που ήδη έχετε σκεφτεί το σκηνικό και κλείνετε τα μάτια σας με τρόμο, αναλογιζόμενοι που ακριβώς να κατοικούσα εγώ τότε, και από ποιους δρόμους να πέρασα, και μήπως τυχόν μένατε κι εσείς εκεί γύρω και διαφύγατε από το θανάσιμο κίνδυνο χωρίς να το ξέρετε.
Εντάξει, θα σας αφήσω να πάτε για ευχέλαιο μόλις τελειώσετε αυτό το ποστ, αλλά περιμένετε λίγο ακόμη να σας πω όλη την ιστορία. Για να γίνουν τα μαθήματα με επιτυχία, είχαμε από πριν συμφωνήσει σε ένα δικό μας σύστημα με τον δάσκαλο. Απ’ ό,τι θυμάμαι, όταν πήγαινα όλο ευθεία μου έκανε το γνωστό νόημα της ευθείας, ανάλογα νοήματα για το αριστερά και δεξιά, και το στοπ το συμβολίζαμε με μια μπουνιά.
Βέβαια, στο μεσοδιάστημα και όσο ήμασταν σταματημένοι μου εξηγούσε αναλυτικά τι θα κάναμε, πότε έπρεπε να αλλάζω ταχύτητες, ποια διαδρομή θα ακολουθούσαμε από πριν, ώστε να μην χρειάζεται να μιλήσουμε και πολύ κατά τη διάρκεια της διαδρομής.
Θυμάμαι επίσης ότι στις ταχύτητες παρακολουθούσα το στροφόμετρο (αφού δεν μπορούσα να έχω σωστή αντίληψη του θορύβου της μηχανής) και άλλαζα όταν η ένδειξη πήγαινε στο 5, αν θυμάμαι καλά τώρα πια.
Περιέργως πως, δεν δυσκολεύτηκα πολύ με τα μαθήματα. Η αίσθηση της οδήγησης μου άρεσε, και όπως είπα και πριν, όταν είσαι τόσο νέος δεν έχεις συναίσθηση των κινδύνων.
Το θέμα ήταν η εξέταση. Πως θα γινόταν, εφ’ όσον συνήθως οι εξεταστές κάθονται πίσω;
Να πω εδώ, ότι πριν φτάσουμε στο στάδιο της εξέτασης και πριν ακόμα δώσω τα σήματα, έπρεπε να περάσω από μια σειρά γιατρών, και επίσης να υποβληθώ σε ψυχολογικό έλεγχο και σε….μέτρηση του IQ, ναι, κανονικό τεστ νοημοσύνης, στο οποίο μάλιστα έπρεπε να έχω σκορ πάνω από 100 μονάδες (όταν ο μέσος όρος στη χώρα μας είναι λίγο χαμηλότερος) κι όλα αυτά δεν ξέρω για ποιο λόγο και βάσει ποιού νόμου.
ΟΚ, καταλαβαίνω την έννοια του τεστ νοημοσύνης, αλλά και ψυχολογικός έλεγχος; Και σας λέω, κι αυτό το καταλαβαίνω, αλλά πιστεύω ότι θα έπρεπε να εφαρμόζεται σε όλους ανεξαιρέτως τους υποψήφιους οδηγούς και όχι μόνο σε όσους έχουν πρόβλημα ακοής.
Πάμε όμως στα σήματα. Τα έδωσα κανονικά, σε μια αίθουσα με όλους τους άλλους που δεν είχαν πρόβλημα ακοής. Τώρα, λέω εγώ, αν υπήρχε π.χ. ένα τυπογραφικό λάθος κάπου και το διόρθωναν με προφορική οδηγία, θα είχαν άραγε την πρόνοια να ενημερώσουν κι εμένα που έγραφα με σκυμμένο το κεφάλι;
Τι ψάχνεις να βρεις, θα μου πείτε τώρα, και θα έχετε δίκιο. Τα σήματα αποδείχτηκαν απλή υπόθεση, με την πορεία τι θα έκανα όμως;
Δεν γνώριζα καθόλου τι θα γινόταν μέχρι την ημέρα της εξέτασης και πως αυτή θα γινόταν ακριβώς. Τελικά, οι εξεταστές κάθισαν πίσω, και ο δάσκαλος από μπροστά ανέλαβε να μου μεταφέρει τις οδηγίες με τον τρόπο που σας περιέγραψα πιο πάνω (ευθεία, δεξιά, αριστερά, στοπ).
Εντάξει, στο παρκάρισμα και στη γωνία ήμουν και μισοσταματημένη, δεν ήθελε και πολλή φαντασία, εδώ είναι γωνία, εδώ παρκάρουμε – εκτός κι αν με έβαζαν να παρκάρω σε γωνία, αλλά τότε δεν είχανε βγει ακόμα τα smart!
Πέρασα επιτυχώς και την πορεία, και πήρα το δίπλωμα πανηγυρικά. Στην αρχή, έκανα ό,τι και οι άλλες φιλενάδες μου: τις έβγαλα έξω για ποτό και τις κέρασα, και κάναμε σχέδια και υπολογισμούς για τα ταξίδια που θα κάναμε, οπωσδήποτε, σε όλη την Ευρώπη το καλοκαίρι, οδηγώντας εναλλάξ.
Στη συνέχεια έφυγα ξανά για την Κρήτη όπου ήμουν φοιτήτρια (το δίπλωμα το πήρα στην Αθήνα) και καθώς εκεί δεν είχα αυτοκίνητο άρχισε σιγά σιγά να μου φεύγει η επιθυμία της οδήγησης και να παρατηρώ τους κινδύνους, τα τροχαία, να αναλογίζομαι πόσο θα με εμπόδιζε η ακοή μου από το να βγω στο δρόμο και να οδηγήσω πραγματικά μόνη μου.
Τα χρόνια περνούσαν κι αυτοκίνητο δεν είχα – και, σύμφωνα με μια παροιμία:
“όποιος δεν έχει αυτοκίνητο έχει πόδια” ή κάπως έτσι τέλος πάντων – αν και εδώ πρέπει να αναλογιστούμε τι γίνεται όταν δεν έχεις ούτε αυτοκίνητο ούτε πόδια: τότε πρέπει, σίγουρα, να έχεις μυαλό…
Τελικά, χρόνο με το χρόνο, το δίπλωμα έμενε κλεισμένο στο συρτάρι, και, σωστά το καταλάβατε, δεν οδήγησα παρά ελάχιστες φορές όλα αυτά τα χρόνια. Αν και έχω φίλους κωφούς που οδηγούν μια χαρά, εγώ δεν το πήρα απόφαση εν τέλει. Παίζει ρόλο και η δική μου ιδιοσυγκρασία, καθώς είμαι απίστευτα αφηρημένη και ενοχική μαζί, και δεν μπορώ να αντέξω την ιδέα ενός ατυχήματος στο οποίο να ενδέχεται να έχω την υπαιτιότητα.
Δεν μπορώ λοιπόν, να πάρω θέση κατά πόσον είναι σωστό να οδηγούν οι άλλοι κωφοί. Ξέρω πια όμως, πως εγώ δεν είναι καλό να πιάσω το τιμόνι, παρά μόνο αν είναι πραγματικά μεγάλη ανάγκη και δεν υπάρχει άλλος εκεί γύρω.
Με τις φίλες μου βγαίνουμε ακόμη για ποτό καμία φορά. Οι περισσότερες οδηγούν, άλλες πάλι όχι. Με αυτές τις τελευταίες έχουμε αποφασίσει πως μια μέρα, οπωσδήποτε, θα κάνουμε το γύρο της Ευρώπης με το τρένο, καθισμένες στο παράθυρο εναλλάξ.
16 σχόλια:
Ξέρεις τί παρατηρώ εκτός των άλλων; Ότι η ψυχική σου δύναμη είναι τόσο μεγάλη που δε θα με παραξένευε να σε δω να οδηγείς εσύ το τρένο που θα πάτε ταξίδι στην Ευρώπη ή και νταλίκα! :Ρ Δεν παίζεσαι λέμε! Το χιούμορ σου είναι που σε κάνει τόσο δυνατή πιστεύω.
Τώρα να σου πω και το θετικόν του πράγματος. Οι άντρες γουστάρουν πολύ να οδηγούν οι ίδιοι και οι γυναίκες συνοδηγοί να τους θαυμάζουν τρελά, ειδικά όταν κάνουν επιδεικτικές τσαχπινιές με τέρμα γκάζια ή όταν παρκάρουν στο γκαράζ ή την πιλοτή(κοίτα πώς γράφεται η πιλοτή στη δημοτική!).
Είναι τόση η χαρά τους δε, που δεν τους κουράζουνε οι ταριφιές, αντιθέτως. Οπότε μην έχεις κανένα άγχος. Μετά χαράς θα προθυμοποιούνται όλοι να σε πάνε και να σε φέρνουν, όσοι γλιτώσουν από τον Νίκο εννοώ. :)))))
Καλή βδομάδα!
Σοφία πολύ καλημέρα σου και καλή σου εβδομάδα.
Και, ξανσκέψου το αυτό με την οδήγηση, μπορείς!
Μπράβο στους γονείς σου που σε άφησαν να βάλεις εσύ τα όριά σου. Μπράβο και σε σένα - όχι που σταμάτησες να οδηγείς (χαχαχα) που δοκίμασες τα όριά σου.
Τώρα τι να σου πω για κάτι "κουφούς" που οδηγούν με τη μουσική στη διαπασών λες και πουλάνε πατάτες και τις διαλαλούν από τις ντουντούκες! σ' εχουν πατήσει, σ' εχουν παρασύρει σου χουν κάνει τα "40" κι αυτοί ακόμη πάνε.
Το πώς οδηγούμε είναι μια ακόμη ένδειξη του ποιου πολιτισμού κουβαλάμε. www.u-hoo.gr/Το πώς παρκάρουμε ακόμη περισσότερο!
καλή εβδομάδα
www.u-hoo.gr/gianniskafatos
Γεγονός είναι ότι θεωρώ το IQ test μόνο για τους κωφούς άκρως ρατσιστικό. Κανονικά θα έπρεπε ΟΛΟΙ να το περνάνε, αν κρίνω από τους τόσους ανεγκέφαλους οδηγούς που σναντώ καθημερινά...
Όσο για το αν η κώφωση αποτελεί πρόβλημα για την οδήγηση...ΣΑΦΩΣ και ΟΧΙ, καθώς οι κωφοί έχουν πιο ανεπτυγμένη την περιφερειακή όραση, το οποίο είναι και το κατά 95% προαπαιτούμενο για σωστή οδήγηση...
(ή επαγγελματικό για φορτηγά κ.λπ.)
Για τα επαγγελματικά που αναφέρεις έχει αλλάξει κάτι και δεν το ξέρω;
Το ίδιο ακριβώς πέρασα και εγώ μονό που στης γραπτές εξετάσεις έγιναν με η/υ και στην οδήγηση το στοπ ήταν ανοικτές η παλάμες των χεριών που της χαμήλωνε προς τα ποδιά του.
Κυκλοφορώ με ποδήλατο πολλά χρόνια, δίπλωμα έβγαλα μόλις πέρυσι. Έχω γυρίσει σχεδόν όλη την Ελλάδα με τους γονείς μου, έχω κάνει απίστευτα πολλά χιλιόμετρα. Έχω δει της παναγιάς τα μάτια στους δρόμους. Πίστεψέ με ένας άνθρωπος, εν προκειμένης εσύ, που έχει ένα πρόβλημα και ως εκ τούτου πρέπει να προσέχει πολύ περισσότερο από τους "κανονικούς" ανθρώπους, θα μπορούσε να γίνει πολύ καλός οδηγός. Γιατί θα σκεφτόταν πολύ περισσότερο την ΑΣΦΑΛΕΙΑ τη δική του και των άλλων προτού κάνει το ο,τιδήποτε στον δρόμο. Οι περισσότεροι δεν σκέφτονται, οδηγούν αντανακλαστικά, τυφλά. Έχω κινδυνέψει πολλές φορές με το ποδήλατο, αλλά δεν τα παρατάω.
Χάρηκα που σε βρήκα!
Γάργαρο νεράκι οι ιστορίες σου!
πολυ χαιρομαι που αφηνω το σχολιο μου ακριβως μετα το φιλο μου τον μορφεα.
καλως ηρθα κι εγω. και η αληθεια ειναι οτι ο μορφεας εδωσε μια διασταση που δεν την ειχα σκεφτει.
πραγματικα ολοι εμεις τις περισσότερες φορες οδηγουμε μηχανικα και νευρικα λογω της σιγουριας μας. δεν ειναι ετσι ομως, ισως και να εισαι καλυτερη οδηγος τελικα λογω της προσοχης που αναγκαστικα θα δινεις. φοβος μονο δεν χρειαζεται. αυτος μπορει να γινει επικινδυνος.
Καλησπερα καλως σε βρηκα!
Πολύ όμορφο blog, γεμάτο ενδιαφέρουσες αναρτήσεις..
Να είσαι καλά :)
Σοφία, γεια σου...θεραπευτικό που'ναι τ'άτιμο το χουμόρ:)και το πας και εναλλάξ με τη γροθιά στο στομάχι, στο ένοχο IQ αναφέρομαι καιμας θεραπεύεις ξανά
Να'σαι καλά να σε διαβάζουμε:)
γεια σου βρε σοφία!!!!
σκέφτομαι οπως ακριβώς εσύ , αν και έχω μικροτερου βαθμου προβλημα και οδηγώ επιτυχώς μηχανάκι..πηρα το διπλωμα κανονικα!! ( με μεσο , το ομολογώ , αλλα εκει που εμενα το χρειαζόμουν )
Τωρα πλεον θεωρώ οτι αμάξι , ουτε θέλω , ουτε χρειαζεται να παρω...Κινδυνοι πολλοι , φοβος πολυς..Να'ναι καλα τα ΜΜΜ , τα ταξί και τα ΚΤΕΛ , ΟΣΕ...οποιος θέλει μετακινειται..( ασε που με τον ποδαροδρομο κάνεις και σώμα!!!) το μονο κουφό ειναι οτι οι γονεις μου έχουν φαγωθεί να πάρω διπλωμα αμαξιού...
Σοφία κάνε μια λογική τιμή και το παίρνω το δίπλωμα. Ένα δεύτερο πάντα χρειάζεται...
Α, ρε Γητ-γατ όλα τα ξέρεις ε; :) (Για τις ταριφιές λέω...)
Καλημέρα
Έμαθα για το μπλογκ απο τον 'Ε.Τ.'
και απο περιέργια μπήκα να το χαζέψω....ε λοιπόν γράφεις απίστευτα καλά και μέσα απο μια πολύ ενδιαφέρουσα οπτική ....
Απέκτησες αλλον ένα θαυμαστή που να το ξέρεις θα σε παρακολουθεί συχνά.
Γιώργιος Χανια
Εγω το δίπλωμα το πήρα στη δεκαετία του ’80, θυμάμαι όλες τις διαδικασίες που πέρασα όπως και συ Σοφί μου, πριν περάσω έδωσα συνέντευξη σε έναν κρατικό ψυχίατρο (άκουσον άκουσον) να ελέγξει την νοημοσύνη μου, με ρώτησε κάτι ερωτήσεις που θα απαντούσε ένα 10χρονο παιδί π.χ. τι είναι οι κακές πράξεις; κλπ ...
Εξεπλακην, πάνω που νόμιζα ότι θα μου έκανε δύσκολες ερωτήσεις τύπου Αϊνστάιν, το τι έχω τραβήξει με την αγωνιά πριν μπω στο γραφείο του δεν περιγράφεται ...
Μέτα έδωσα γραπτές εξετάσεις κανονικά μαζί με άλλους νέους οδηγούς, πέρασα με ένα λαθάκι (στα 2 ¨κόβεσαι¨), με το παλιό καλό βιβλίο, ποιος δεν θυμάται το μπλε βιβλίο με τις 80 σελίδες, τώρα τις κάνανε 300 σαν του Λεωνίδα ...
Θυμάμαι που έδωσα την εξέταση οδήγησης στους 2 ελεγκτές του υπουργείου μεταφορών, θυμάμαι ακόμα και το αμάξι, ήταν ένα Τογιοτα Σταρλετ του 1988, ήμασταν εγώ, διπλά μου ο δάσκαλος και πίσω οι 2 ελεγκτές ...
Θυμάμαι που έτρεχα διότι είχα ¨κολλήσει¨ από τρακ (ακόμα γελάω και σήμερα), μου λέει ο δάσκαλος:
- το πας σαν πύραυλος
του απάντησα:
- πολύ καλό και δυνατό αμάξι (γέλια!!!)
Μέτα μου λένε οι ελεγκτές:
-Πάρκαρε το εδώ ακριβώς ...
Παρκάρω, αλλά πάνω από την βιασύνη μου ¨ακούμπησα¨ στο πεζοδρόμιο, βλέπω στο καθρέπτη την γυναικά-ελέγκτρια να λέει:
Σε ¨κόβουμε¨, μου κάνει το νόημα του ψαλιδιού ...
Μου λέει ο δάσκαλος:
- το 10χιλιαρο δεν το γλιτώνουμε (γέλια!!!) ...
Λέω εντάξει, έβγαλα αμέσως ένα 10.000δρχ (5.000 για τον καθένα), την σκαπούλαρα ...
Μέτα από 2 βδομάδες παραλαμβάνω το δίπλωμα μου πανηγυρικά και γέλια από όλη αυτή την ιστορία (ψυχίατρος, ελεγκτές κλπ) ...
Έκανα οικονομίες και πήρα το 1ο μου αμάξι σε ηλικία 19χρ, ένα μετ/νο μπλε Οτομπιανκη Αμπαρθ 900 κυβικά, θυμάμαι που το πήγαινα σιγά σιγά, για να πάρω το ¨αέρα¨ π.χ. το γύρω του τετραγώνου, βόλτες κλπ με κολλημένο το μεγάλο σήμα Ν (με μονωτική ταινία) στο πίσω τζαμί ...
Με αυτό τράκαρα 2 φορές (την μια εφταιγα, την άλλη ο άλλος), πέρασα στα σκαλιά του δικαστηρίου για πρώτη φορά στη ζωή μου, είδα πως λειτουργεί το σύστημα του δικαίου, με συμπάθησαν, με άφησαν ελεύθερο με γελάκια στα χείλια [φώναξε ο πρόεδρος του δικαστηρίου: φύγετε άντε στο καλό, μη μας ξαναερθεις (γέλια!!!)] ...
Μέτα από αυτό, πήρα αλλά 5 αμάξια (2 καινούργια & 4 σαράβαλα) εκ τα οποία το ένα ήταν Τζιπ Μ38-A1 αντίκα του 1940 orizinal (http://www.armytrucks.gr/armytrucks.php?cat=148&rec=147), με αυτό βρεχόμουν, με αυτό κρύωνα, με αυτό πήγαινα για κυνήγι, το αγάπησα πολύ σχεδόν 4 χρονιά αχώριστοι φίλοι, δεν έλειπαν εκείνες οι όμορφες στιγμές που με φοβόντουσαν στο δρόμο, έκαναν στην άκρη να περάσω με το .... άρμα μάχης (είχα στη μάσκα κερατά Αιγακριου δεμένα στην σχάρα) άλλοι γελούσαν, άλλοι με πείραζαν π.χ. Εε φιλέ πας για πόλεμο; (γέλια!!!) ...
Ακόμα και η αστυνομία με σταμάταγαν εξαιτίας του θορύβου που έκανε (3.000 κυβικά), μου έλεγαν: φύγε φύγε με γελάκια στα πρόσωπα εξαιτίας των ... κεράτων που είχα στη μάσκα (θα σκέφτηκαν κερατωμένος σύζυγος και δαρμένος ) ... χα χα χα !!!
Περάσαν τα χρονιά, έχοντας αποκτήσει την εμπειρία από το ¨άγραφο¨ νομό του δρόμου, ξαναγύρισα στην αρχή δλδ οπού πηγαίνω, το πηγαίνω μέσα στα όρια (40 έως 80χλμ) διότι ΔΕΝ υπάρχει δρόμος που π.χ. να τρέξεις τύπου ραλυ wrc, Φόρμουλα F1 όσα κυβικά & αλόγα να έχεις ...
Βλέπω όμως και με στεναχωρεί τα πολλά λάθη και τις ανοησίες κινήσεις που κάνουν οι νέοι οδηγοί (συνήθως νέα παιδιά) με ¨πειραγμένα¨ αυτοκίνητα ...
Οχι μονό αυτό, βλέπω σκοτωμένα ζωάκια στη άκρη του δρόμου (άλλες φορές στη μέση), πολλά μικρά εκκλησάκια χτισμένα στα πεζοδρομία (άλλες φορές λουλούδια δεμένα στις κολώνες) από αδικοχαμένα νέα παιδιά που έχασαν την ζωή τους (συνήθως από μηχανάκια), κάνω το σταυρό μου σαν γνήσιος Έλληνας, λέω:
- ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει, έλεος όχι πια αλλά ατυχήματα ...
Δεν λείπουν και τα δάκρυα μου που βλέπω τις μανάδες με τα μαύρα τους να ανάβουν κάθε μέρα το καντήλι (μέρα νύχτα, χειμώνα, καλοκαίρι) ...
Μ.Β.
λοιπόν, αυτό το θέμα που θίγεις είναι πολύ σημαντικό Σοφία. Και το έχεω σκεφτεί αρκετές φορές. Γενικά στα διπλώματα ατόμων μ αναπηρίες ισχύουν κάποιοι περιορισμοί. Σωστά? Δλδ ο κολλητός μου που είναι τετραπληγικός, έχει εριορισμό να οδηγεί με ταχύτητα μέχρι 80 χλμ και απόσταση μέχρι 200χλμ. Το πόσο το τηρεί είναι άλλο θέμα. Χεχε. Παρόλαυτα και αυτούς τους περιορισμούς δε τους θεωρώ σωστούς. Γιατί ως συχνός επιβάτης του αυτοκινήτου του πρέπει να σου πω ότι ίσως είναι καλύτερος οδηγός από εμένα. Γενικά πιστεύω ότι σε αυτές τις περιπτώσεις οι περιορισμοί έχουν αξία αν τους βάζεις εσύ στον εαυτό σου έχοντας αυτογνωσία. Δλδ το 18χρονο που θα βγεί στο δρόμο με δίπλωμα για να κάνει το μάγκα και θα πηγαίνει με 150 μέσα στα στενά είναι λιγότερο επικίνδυνο? Έτσι πιστεύω ότι δε μπορείς να τον περιορίσεις τον άλλο. Το ζήτημα είναι να του δώσεις τη παιδεία ώστε να ξέρει που είναι τα όρια του. Τα Καλημέρα!
Μου αρέσει η κουβέντα και τα σχόλια όλων σας. Νομίζω ότι αυτό το τελευταίο με την αυτογνωσία είναι το σπουδαιότερο, τελικά.
Κι εγώ δεν οδηγώ, όχι γιατί φοβάμαι το τιμόνι καθ' αυτό, αλλά γιατί φοβάμαι την αφηρημάδα μου κυρίως.
Και για όσους με ρωτάνε για την παρουσίαση στον Ελεύθερο Τύπο θα τη δείτε εδώ:
http://www.e-tipos.com/pdfViewer?searchtype=bypage&selectedissuedate=08%2F04%2F08&selectedpart=8&selectedpage=63&selectedinsert=1
Δημοσίευση σχολίου