Τρίτη 23 Σεπτεμβρίου 2008

ΙΣΤΟΡΙΑ 24: Η ΦΟΥΛΑ ΦΟΥΛΑ ΚΑΙ Η ΕΠΙΤΡΟΠΟΥΛΑ (ΜΕΡΟΣ Α)



Σας είχα υποσχεθεί μια ιστορία με επιτροπές πριν από λίγο καιρό, αλλά η χώρα μας είναι μια μυθική, μαγευτική χώρα, όπου αν προσέξετε καλά θα δείτε ότι ποτέ δεν συμβαίνουν ιστορίες, μόνο παραμύθια, στα οποία κάθε ομοιότητα με πρόσωπα και πράγματα είναι συμπτωματική.

Και τώρα που το δηλώσαμε και το ξεκαθαρίσαμε αυτό, ας αρχίσουμε, λοιπόν, το παραμυθάκι μας. Μια φορά κι ένα καιρό (μεταξύ μας, έναν κακό καιρό ή τον κακό μας τον καιρό, αλλά αυτό ας μη βγει παραέξω) ήταν ένα κοριτσάκι που το λέγανε Σοφούλα ή χαιδευτικά Φούλα. Το κοριτσάκι αυτό έναν καιρό (κακό καιρό, ασφαλώς! ) και μια φορά έχανε την ακοή του, ώσπου την έχασε εντελώς, και τότε το έλεγαν: Σοφούλα Κουφούλα, και χαιδευτικά Φούλα Φούλα.

Η Φούλα Φούλα ζούσε όπως όλα τα κοριτσάκια, εκτός από λίγες εξαιρέσεις: δεν μπορούσε να μιλήσει με τις φιλενάδες της στο τηλέφωνο, δεν άκουγε μουσική (αλλά πήγαινε στα κλαμπ όπου της άρεσε να χορεύει, στον ρυθμό που της υπαγόρευε η δόνηση που ένιωθε από τα μπάσα στο σώμα της), και απέφευγε το σκοτάδι, όχι λόγω του προαιώνιου φόβου του σκότους, που έχουν ακόμα αρκετοί άνθρωποι, αλλά γιατί την εμπόδιζε στην επικοινωνία.

Ο καιρός περνούσε ήρεμα στην μικρή της πόλη, μέχρις ότου, ξαφνικά ένα πρωινό, της σφηνώθηκε μια παράλογη ιδέα: Σκέφτηκε πως, σύμφωνα με τους νόμους, είναι άτομο με ειδικές ανάγκες (ΑμεΑ), γεγονός που, και να ήθελε η ίδια να το ξεχάσει, της το υπενθύμιζαν κάθε τόσο κάποιοι άλλοι (συνήθως μια φορά στα 4 χρόνια, λίγο πριν ψηφίσει), λέγοντας: “Φούλα, είσαι ΑμεΑ, είσαι ευνοημένη, ξέρεις πόσοι νόμοι και διατάξεις υπάρχουν που μπορούν να σε βοηθήσουν; Και ΝΑ οι εκπτώσεις στους λογαριασμούς και στην Εφορία, και ΝΑ τα επιδόματα, και ΝΑ οι θέσεις στο δημόσιο και ΝΑ τα περίπτερα και ΝΑ οι άδειες ταξί, και ΝΑ τα γιοφύρια, και ΝΑ τα ποτάμια, όλα για πάρτη σου, ζωή χαρισάμενη θα περνάς ρε συ Φούλα”.

“Συμφορούλα” καταλάβαινε (ως συνήθως άλλα αντ’ άλλων) εκείνη, αλλά απέφευγε να το σχολιάσει.

Μια και δυο λοιπόν, αποφάσισε μια μέρα να πάει να σκοτώσει το δράκο και να βρει το αθάνατο νερό…ή κάτι παρόμοιο τέλος πάντων, δηλαδή να πάει να πάρει ένα χαρτί που να πιστοποιεί ότι είναι Φούλα-Κουφούλα και με τη Βούλα.

Δράκος δεν υπήρχε στο παραμύθι, υπήρχε όμως η Δράκο-Επιτροπή. Η Επιτροπούλα. Για την ακρίβεια, κάθε φορά που ήθελε να διεκδικήσει κάτι, έπρεπε να περάσει και από διαφορετική επιτροπή. Για παράδειγμα, ήθελε να βγάλει δίπλωμα οδήγησης; Πάρε μια επιτροπή Φούλα μου, να πορεύεσαι…Ηθελε να διεκδικήσει κάποια έκπτωση στην εφορία; Πάρε μια επιτροπή νούμερο 2 στο άλλο άκρο της (όχι και τόσο μικρής, τελικά) πόλης…Ηθελε να βγάλει κάρτα μετακίνησης για τα λεωφορεία, που λέει ο νόμος ότι την παίρνει δωρεάν; Επιτροπή νούμερο 3 και ούτω καθεξής, μέχρι να της κάτσουν τα νούμερα και να πιάσει το τζόκερ.

Το γεγονός ότι η κώφωση που οφείλεται σε βλάβη του ακουστικού νεύρου είναι μη αναστρέψιμη εδώ και χιλιάδες χρόνια, για τις Επιτροπούλες είναι μάλλον ψιλοαδιάφορο. Οπως ζητούν από ακρωτηριασμένους να προσέρχονται κάθε τόσο στις επιτροπές για να διαβεβαιώνουν ότι δεν ξαναφύτρωσε το πόδι ή το χέρι τους, εν τω μεταξύ, έτσι ακριβώς ζητούν και από τους κωφούς να ξαναβγάζουν κάθε φορά νέα χαρτιά, μην τυχόν και γίνει κανένα θαύμα και ξανακούσει κανένας μας, ώστε να σπεύσουμε όλοι στις εκκλησίες ή στα κανάλια, ανάλογα που πιστεύει ο καθείς.

Αλλά ας επιστρέψουμε στην χαριτωμένη ιστορία, συγγνώμην, εννοώ στο παραμύθι, της Φούλας μας εις την χώρα των επιτροπών. Πήγε λοιπόν η Φουλίτσα σε μια ακόμα επιτροπή, για ένα ακόμα ζήτημα, και κατά σατανική σύμπτωση τα μέλη της επιτροπής ήταν ακριβώς τα ίδια με εκείνα που είχαν αποφανθεί (γραπτώς) και άλλοτε ότι η Φούλα είναι Κουφούλα και με τη Βούλα.

Χάρηκε η Φούλα σαν τους είδε. Νόμιζε (η αφελής) ότι με τα ίδια ακριβώς χαρτιά, από το ίδιο ακριβώς κρατικό νοσοκομείο και με τα ίδια μέλη επιτροπής θα ήταν ζήτημα μερικών λεπτών να ξεμπερδέψει με την τυπική, όπως πίστεψε, σφραγίδα.

Αλλά, τι παραμύθι θα ήταν το παραμύθι μας, χωρίς δράκο και χωρίς ανατροπές; Ξενέρωτο και βαρετό, σωστά; Η Επιτροπούλα μας, λοιπόν, μελέτησε μια τα χαρτιά και μια τη Φούλα, και άρχισε τις ερωτήσεις: “Eίσαι εντελώς Κουφούλα; Δεν ακούς καθόλου;”

Εμβρόντητη η Φούλα. “E, αυτό ακριβώς δεν λένε τα χαρτιά μου Κυρία Επιτροπούλα; Τα οποία, εντελώς παρεμπιπτόντως, είναι τα ίδια χαρτιά με παλαιότερα, αλλά κι εσείς τυγχάνει να είστε η ίδια Επιτροπούλα, που έχει υπογράψει με σφραγίδες εδώ-να; ”

“Δεν με νοιάζει τι λένε τα χαρτιά εδώ-να, αγαπητή Φούλα, εγώ εδώ και τώρα σε βλέπω μια χαρά και δεν μου φαίνεσαι και τόσο Κουφούλα, αφού μιλάς και καταλαβαίνεις! “

(Στο σημείο αυτό η Φούλα Φούλα αναρωτήθηκε σοβαρά αν κατάπιε κανένα περίεργο μανιτάρι το περασμένο βράδυ – γαμώτο, δεν έπρεπε να φάω τα μανιτάρια αλά κρεμ, σκέφτηκε. Τώρα πάει, είμαι στη χώρα των θαυμάτων και έχω σίγουρα μπροστά μου τη Ντάμα Κούπα, δεν εξηγείται αλλιώς.)

“Καλή μου Επιτροπούλα”, ψέλλισε, “σύμφωνα με τον Διευθυντή ΩΡΛ του Τάδε νοσοκομείου, μετά από εξέταση στα ειδικά μηχανήματα, είμαι πολύ σίγουρα και απολύτως Κουφούλα – εσείς, αν επιτρέπεται, είστε ΩΡΛ, έχετε μηχανήματα ή μήπως τελικά είστε η Ντάμα Κούπα;

“Εμείς δεν είμαστε ΩΡΛ, είμαστε γιατροί άλλων ειδικοτήτων και…διοικητικοί υπάλληλοι, ούτε έχουμε μηχανήματα, γι’ αυτό, παρά τη μέγιστη ασέβειά σου, πλάσμα αναιδές, Φούλα Τρούλα (εκ του ψευτρούλα) θα σου δώσουμε το πλεονέκτημα της αμφιβολίας, και θα δεκτούμε ότι είσαι Κουφούλα και ουχί Ψευτρούλα μόνο αν πας σε δική μας Επιτροπή ΩΡΛ, να σε εξετάσει πάλι, και για το σκοπό αυτό σου κλείσαμε ραντεβού αύριο κιόλας, ώστε να περάσεις από τον Ορό της Αλήθ….συγγνώμη, εννοούμε τα προκλητά δυναμικά, που θα δείξουν πέραν πάσης αμφιβολίας αν ακούς ή όχι”.

“Kαλή μου Επιτροπούλα, τα έχω κάνει πρόπερσι τα προκλητά δυναμικά, να εδώ τα έχω, θέλετε να τα δείτε μήπως; Είναι επίσημα, από δημόσιο νοσοκομείο, με υπογραφές και σφραγίδες και πρωτοκολλημένα, ξέρετε. “ “ΟΧΙ ! Δεν θέλουμε τα δικά σου προκλητά δυναμικά, θέλουμε τα δικά μας, αυτά που θα κάνεις αύριο”.

Τι να έλεγε κατόπιν αυτών η Φούλα Φούλα; Εσκυψε (για μια ακόμα φορά) το κεφάλι απέναντι στον παραλογισμό και απάντησε ταπεινά: “Όπως θέλετε, Επιτροπούλα, θα τα πούμε αύριο”. Κι έπειτα βγήκε από την αίθουσα προσεκτικά, κάνοντας τρεις υποκλίσεις και δυο τεμενάδες ως τα πατώματα, και βγήκε κλείνοντας την πόρτα πίσω της, ελπίζοντας πραγματικά να την είχε κλείσει αθόρυβα για να μην τσαντίσει την Ντάμα Κούπα Επιτροπούλα.


Στο επόμενο επεισόδιο: Το μυστήριο απαιτεί λύση και η αγωνία κορυφώνεται:

- τι θα δείξουν τα προκλητά δυναμικά; (και τι εστί – με το μπαρδόν- προκλητά δυναμικά; )
- η Φούλα Φούλα είναι όντως Κουφούλα και ουχί Ψευτρούλα; Πρόκειται για σατανικό σχέδιο δολοπλοκίας, μια καλοστημένη απάτη ή για μια κλασική περίπτωση δικαστικής πλάνης και ενοχοποίηση μιας αθώας, πλην τιμίας, ψυχής;
- Ποια θα είναι η τελική ετυμηγορία που θα εκδώσει η Ντάμα Κούπα Επιτροπούλα;
- Η Ντάμα Κούπα ήταν τελικά η Ντάμα Κούπα ή μήπως η Ντάμα Καρώ μεταμφιεσμένη, όπως βλέπουμε και στη φωτογραφία; (αχα, ύποπτον! Και στοιχειώδες! )
- Ποιό είδος μανιταριών χρησιμοποίησε τελικά ο μάγειρας που έφτιαξε τα μανιτάρια αλά κρεμ στο εστιατόριο; Μήπως τίποτα από όλα τα παραπάνω δεν συνέβη και επρόκειτο τελικά για κρούσμα ομαδικής παραίσθησης;



Μείνετε συντονισμένοι στο kofosi.blogspot.com όπου θα απαντηθούν σε λίγο όλα αυτά τα κρίσιμα ερωτήματα. Και πάμε σε ένα σύντομο διαφημιστικό διάλειμμα: νανανα Φούλα Φούλα, πάει με ούλα!

16 σχόλια:

kyriaz είπε...

Απίστευτο!

Οι άνθρωποι πρέπει να είναι ψυχοπαθείς...

"Συμφορίτσα μου!",που λέει κι η μικρή μου κόρη.:)

ΜΑΡΙΑΝΝΑ είπε...

κοιτα να δεις που αυτο το παραμιθακι ΄΄καπου καπου το εχω δει, καπου καπου το ξερω΄΄ (παραλλαγη του ασματος), το ονομα αλλαξει μονο φουλα, σουλα(απο το παραλυσουλα) κτλ. και το κακο ειναι οτι οι κατα τα αλλα συμπαθεστετες (λεμε τωρα) επιτροπουλες δεν εχουν καθολου φαντασια χρησιμοποιουν τις ιδιες ατακες απο οτι διαπιστωσα μολις τωρα

Poet είπε...

Τώρα, εγώ που είμαι ένας μεγάλος κακός λύκος από άλλο παραμύθι, πειράζει που συμπαθώ πολύ τη Σοφούλα ή Φούλα Φούλα; Πειράζει άμα μπω και κάνω λίμπα το μαγαζί και φάω όλες τις επιτροπούλες;

Να μη με πείτε μετά τρομοκράτη, ε;

Vivie είπε...

Εγώ που ειμαι η Βούλα Φούλα..θεούλη μου..ίδιες ζωές...Μήπως ειμαστε ΔΙΔΥΜΕΣ Φούλα Φούλα? :P

Μεγάαααλε κακέ λύκε..κάντο λίμπα!!

Poet είπε...

Έχω συλλάβει ήδη το σενάριο, Vivie.
Τριγύρω τέζα οι επιτροπούλες και η Φούλα Φούλα ανεβαίνει με τα λασπωμένα μποτάκια της σε τραπέζι με λευκό τραπεζομάντηλο και διαβάζει λυπητερά ποιήματά της με ομοιοκαταληξία. Με αποκορύφωμα την «Ωδή για μια χαμένη επιτροπή».

O μεγάλος κακός λύκος στέκεται σούζα στη γωνιά και χαϊδεύει την κοιλιά του. Παραδόξως, του αρέσουν τα ποιήματα και η Φούλα Φούλα τον έχει κάνει ήμερο σαν γατάκι.

Ανώνυμος είπε...

Τι μου θύμισες Σοφί μου με τις δαύτες επιτροπές που δεν ξέρουν τι τους γίνεται ...

Έχω περάσει 4-5 φόρες στις επιτροπές αφού προηγούμενος έκανα όλες τις απαραίτητες εξετάσεις μου στα κρατικά νοσοκομεία π.χ. καθαρισμός & εξέταση αυτιού, θάλαμος ακουογραμμάτων, ομιλία με την ΟΡΛ [τις περισσότερες φόρες που συνάντησα ήταν γυναίκες ΟΡΛ χε χε !!!] κλπ ...

Έχοντας μαζί μου ένα ΟΛΟΚΛΗΡΟ φάκελο με χαρτιά π.χ. ακουογράμματα κλπ που έχω βγάλει από μικρο παιδί μέχρι σήμερα, τα δείχνω στην επιτροπή ότι είμαι και ήμουν χρονιά κωφός κλπ & κλπ ...

Η εν λόγο κυρία (ξερόλα) της επιτροπής: μα κύριε μου δεν μας ενδιαφέρουν τα παλιά χαρτιά, μιλάμε για το τώρα κλπ με ένα ύφος ειρωνείας ...

Είχα άγχος με όλη αυτή την διαδικασία που πέρασα, αγριεψα, έκανα τον τρελό άλλα με το ωριαίο τρόπο δλδ έμπαινα μέσα και έβγαινα και ξανά έμπαινα μέσα χωρίς να χτυπήσω την πόρτα, τους ρωτούσα ότι δεν κατάλαβα καλά την ερώτηση π.χ. που να πάω κυρία μου, σε ποιο γραφείο/όροφο να πάω, σε ποιον κύριο να πάω, γράψε μου σε χαρτί να καταλάβω καλά, μήπως ήρθε η σειρά μου να μπω μέσα διότι δεν άκουσα καλά την σειρά προτεραιότητας κλπ & κλπ ... και τελικά μου έβγαλαν χαρτί δια βίου ισόβιος αναπηρία και με ξεφορτώθηκαν ... χα χα χα !!!

Μονό έτσι τα βγάζεις πέρα στο δημόσιο Σοφί μου διότι ΔΕΝ υπάρχει άλλος τρόπος να καταλάβουν οι ίδιοι τι περνάμε εμείς οι κωφοί κλπ ...


Πολλά φιλιά Σοφί μου ...


Μ.Β.

Poet είπε...

Ακόμη στο «σπόρια, φυστίκια, σάντουιτς, αναψυκτικά» είμαστε; Θέλουμε τη συνέχεια στην ιστορία.

ΣΟΦΙΑ ΚΟΛΟΤΟΥΡΟΥ είπε...

Ευχαριστώ όλους για τα σχόλια. Πάντως, όπως το έχω σκεφτεί το θέμα, υπάρχει μία και μόνη λογική εξήγηση για τη συμπεριφορά τους, που απ' ό,τι βλέπω εδώ και απ' ό,τι συζητάμε και στο Αναπηρία Τώρα είναι το ίδιο άσχημη απέναντι σε όλους όσοι έχουμε κάποιο πρόβλημα.

Η εξήγηση αυτή είναι ότι υπάρχει γραμμή να εντοπιστούν οι περίφημοι ανάπηροι-μαιμού που όντως υπήρχαν τις προηγούμενες δεκαετίες.

Από αυτό το σημείο όμως και μέχρι του να υφιστάμεθα εμείς οι πραγματικοί ανάπηροι τέτοια αχαρακτήριστη συμπεριφορά, που μας προσβάλλει και μας θίγει βαθύτατα ως πολίτες της χώρας, υπάρχει μια πολύ μεγάλη απόσταση.

Και φανταστείτε ότι, λόγω του χιουμοριστικού χαρακτήρα του μπλογκ (αλλά και του δικού μου χαρακτήρα) έγραψα πολύ λίγα...

Η συνέχεια σε κανα δυο μέρες, λίγη υπομονή..

Ανώνυμος είπε...

Σε θαυμάζω για την υπομονή σου και το κουράγιο σου να τα αντιμετωπίζεις στωικά και με χιούμορ...

Poet είπε...

Πραγματικά χρειάζεται μεγάλο κουράγιο και ανάλογο χιούμορ. Έστω κι αν κάποτε παγώνει το χαμόγελο στα χείλη.

Πάγια πολιτική της κάθε είδους εξουσίας στη χώρα μας είναι η καθυποταγή και ο εξευτελισμός του πολίτη. Με τον κυρίαρχο φόβο, με τα ρουσφέτια, με την εξάρτηση, με τις εξοντωτικές γραφειοκρατικές διαδικασίες, με κάθε μέσο. Πρέπει να μάθουμε καλά ότι το δίκαιο δεν έχει καμία αξία, αξία έχει η εύνοια της εξουσίας. Να είναι όλοι τζουτζέδες, λακέδες και υπήκοοι.

Galentzas Tassos είπε...

Μήπως θα έπρεπε κάποτε να τελειώσει αυτό το γαϊτανάκι με τις επιτροπές και κόντρα επιτροπές και να υπάρξει μια που αποφαίνεται άπαξ και δια παντός πιο είναι το status του καθενός και η απόφασή της να ισχύει υποχρεωτικά παντού;
Και επιπλέον δεν ξέρω τι ποινές ισχύουν για τους ψευτοΑΜΕΑ που καρπούνται διάφορα ωφελήματα, αλλά θεωρώ ότι μόνο τα ισόβια τους αξίζουν γιατί εκτός από πιθανή διασπάθιση δημοσίου χρήματος, αναγκάζουν και τα πραγματικά ΑΜΕΑ να αποδείξουν ότι δεν είναι ελέφαντες.
Υποθέτω ότι με αυτά που λέω κομίζω γλαύκα εις Αθήνας, αλλά θα πω κι ότι θα πρέπει να πιεσθούν οι μανδαρίνοι παντοιοτρόπως μήπως και εκπολιτιστούμε κάποτε.

lakis είπε...

Η τρομοκρατία του κάθε είδους εξουσίας. Τι να πει κανείς; Καλή σου μέρα, Σοφία:)

An-Lu είπε...

Αχ βρε Σοφούλα...και μην ξεχνάς ότι αυτά τα τροπάρια (της Επιτροππούλας) είναι που κάνουν αρκετούς ΑΜΕΑ να ΜΗΝ διεκδικούν τα ελλάχιστα "ωφελήματά" τους..

Ανώνυμος είπε...

Καλησπέρα,
Όλη αυτή η γραφειοκρατική σύγκληση των επιτροπών δεν έχει κόστος, το οποίο θα μπορούσε να διατεθεί είτε στους αναπήρους, είτε αλλού;
Ζούμε, δυστυχώς, σε μια κοινωνία, που δεν σέβεται τους αναπήρους. Δεν είναι μόνο το κράτος, είμαστε και εμείς οι πολίτες. Και αντί να προσπαθούμε να βοηθήσουμε ουσιαστικά, ή έστω να μη δημιουργούμε δυσκολίες, ασχολούμαστε με...την πολιτική ορθότητα:
"Μην λες ανάπηρος, δεν είναι σωστό. Να λες άτομο με..ειδικές ανάγκες! Ούτε αυτό. Να λες άτομο με ειδικές δεξιότητες!"

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητη Φουλα,
αντι να τρως μανιταρια αμανιτες ,αποφευγοντας ετσι τυχον παραισθησεις,την αλλη φορα κοιτα να αλλαξεις χωρα,
αλλα επειδη αυτο ειναι κομματακι δυσκολο ,θα σου προτεινα ν'αρχισεις να μοιραζεις στους γιατρους και διοικητικους της επιτροπουλας,προκλητα δυναμικα,που παραγονται οταν η παλαμη πεσει με φορα[απο το κατηφορα?δεν ειμαι και σιγουρη,αλλα ετσι οπως βαδιζουμε ολοταχως με φορα στην κατηφορα ως κρατος-απο εξανεκαθεν]
ειναι η μονη ενδεδειγμενη πραξη εκ μερους σου και ολοι μαζι θ'αναφωνησουμε''ν'αγιασει το χερι σου Σοφουλα-Φουλα.''

Υ.Γ. Αναμενω την στιγμη,που θα εκδωσεις το blog σου σε βιβλιο ,οταν θα χει μαζευτει υλικο,αν δεν το κανεις ,θα χεις να κανεις μαζι μου!
με αγαπη
Λ-ενα[απο το τρελαμενα]
ή και vertigo

nkarakasis είπε...

Απίστευτο χιούμορ έχεις, αν το χρησιμοποιείς δε καθημερινά καμία τούλα-κατσικούλα επιτροπούλα μπορεί να σε ακουμπήσει, μόνο να σε ταλαιπωρήσει ελαφρά, αλλά αυτό είναι κάτι που όλοι ζούμε ποικιλότροπος ...

έχεις άμυνα το γέλιο και σπαθί σου την πένα (εστω πληκτρολόγιο!) .. συνεπώς -> Στου κουφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα .. πές σε όσους σε τσιγκλάνε

Μαζί σου ..