Πριν γνωρίσω τον άντρα μου εκείνος δεν έμενε στην Αθήνα, παρά μόνο ερχόταν περιστασιακά. Διατηρούσε όμως εδώ μια παρέα αγαπημένων φίλων, που τους επισκεπτόταν συχνά.
Όταν γνωριστήκαμε, γνώρισα κι εγώ τους φίλους και τις παρέες του, όπως κι εκείνος τις δικές μου. Με μερικούς ταιριάξαμε πολύ και κάνουμε παρέα μέχρι σήμερα, με άλλους όχι και τόσο. Κάπως έτσι δεν συμβαίνει σε όλους σας;
Μετά το γάμο μας, ο άντρας μου αναγκάστηκε να λείψει από την Αθήνα για ένα εξάμηνο, περίπου. Κι αντί για το μήνα του μέλιτος, ζήσαμε το μήνα ή μάλλον το εξάμηνο, του φεστιβάλ τραγουδιού. Δηλαδή εμένα να τραγουδάω από μέσα μου (εν είδει play back) :
Το πλοίο θα σαλπάρει για λιμάνια ξένα
μαζί του θα σε πάρει, αγάπη μου κι εσένα,
μακριά από μένα…μακριά από μέεεεεενααααα…
Μέσα σε αυτούς τους τόσο συγκινητικούς και ρομαντικούς μήνες της μοναξιάς και της νοσταλγίας, η νιόπαντρη, πρόσεξα ότι, παρόλο που είχαμε ήδη τα κινητά και μπορούσαν να με καλέσουν για μια έξοδο ή για έναν καφέ, ορισμένοι δεν επικοινώνησαν ούτε μια φορά, για να δουν τι κάνω.
Εγώ δεν έδωσα και τόση σημασία. Όπως είπα και πριν, δεν περιμένω να ταιριάζω με όλους, όπως ούτε κι εγώ δεν βρίσκω ότι μου ταιριάζουν όλοι. Απλώς, κατέταξα τα εν λόγω παιδιά στο επίπεδο της παρέας και των γνωστών, και όχι βέβαια στο επίπεδο των φίλων μου.
Όταν ο άντρας μου επέστρεψε στην Αθήνα, οι προτάσεις για εξόδους, βόλτες, φαγητό έπεφταν βροχή από τους ίδιους ανθρώπους. Ούτε αυτό το θεώρησα κακό. Είναι γνωστό ότι τα ζευγάρια συνήθως λαμβάνουν κοινή πρόσκληση για τις όποιες εξόδους.
Ως εδώ όλα καλά και όλα ωραία, και σας βλέπω, αγαπητό κοινό μου: τόση ώρα ψάχνετε να εντοπίσετε το παράλογο και το αστείο της ιστορίας. Διαβάστε λοιπόν, προσεκτικά: Μετά από άπειρες εξόδους, βόλτες για φαγητό, ποτό, μπάνια στη θάλασσα, πάρτυ στα σπίτια του ενός και του άλλου, και ό,τι άλλο τέλος πάντων μοιράζονται όλες οι φιλικές παρέες παντού, και αφού είχαν περάσει άλλα 2-3 χρόνια εν τω μεταξύ, μια ωραία πρωία χτυπάει το τηλέφωνο και ένας από τους φίλους που κάναμε παρέα, λέει στον άντρα μου τα εξής:
- (Φίλος): έλα, μ’ ακούς; Έχω ένα φοβερό νέο.
- (Αντρας μου) : Για λέγε;
- Φ: Γνώρισα μια κοπέλα, όχι ερωτικά, ξέρεις τώρα…φίλη κι έτσι… που έχει πρόβλημα ακοής, όπως και η Σοφία
- Α: Ε, καλά, και γιατί είναι τόσο φοβερό νέο; Δεν είναι μόνη η Σοφία, υπάρχουν ένα σωρό άλλες κοπέλες με το ίδιο πρόβλημα.
- Φ: Ναι, αλλά η συγκεκριμένη μιλάει και διαβάζει τα χείλη όπως η Σοφία, δεν μιλάει με νοηματική.
- Α: Ε, ούτε αυτό είναι τόσο περίεργο, υπάρχουν κι άλλες.
- Φ: Μα, δεν καταλαβαίνεις, ΠΡΕΠΕΙ να τις γνωρίσουμε μεταξύ τους.
- Α: Να τις γνωρίσουμε αν το φέρει η περίσταση, γιατί όχι; Αλλά γιατί πρέπει κιόλας;
- Φ: Μα…για να κάνουνε παρέα και να μην είναι μόνη της!
- Α (άφωνος) Εννοείς να μην είναι μόνη της η κοπέλα αυτή ή η γυναίκα μου που ΕΧΕΙ και φίλους και παρέες και εμένα ακόμη;
- Φ: Και οι δυο. Δεν είναι πιο καλά να κάνουν παρέα μεταξύ τους;
- Α : ……..
Και ιδού, φίλοι μου, ένα ακόμη απόσπασμα από το θέατρο του παραλόγου, που συχνά έχω βιώσει στη ζωή μου. Αυτή τη φορά από έναν άνθρωπο τυπικά μορφωμένο, με πτυχία πανεπιστημίου και μεταπτυχιακά, με ανοικτό (υποτίθεται) μυαλό.
Στο οποίο μυαλό ωστόσο, τελικά τα πράγματα είναι ταξινομημένα σε κουτάκια: Οι κουφοί με τους κουφούς, οι τυφλοί με τους τυφλούς, οι κινητικά ανάπηροι με τους ομοίους τους…Και οι υγιείς και αρτιμελείς στην άλλη πλευρά, μην τύχει και μπλεχτούν με τους καημένους τους ανάπηρους σε καθημερινή βάση. Από μακριά και αγαπημένοι, ναι.
Γιατί τελικά, είναι πολύ πιο εύκολο να λυπάσαι τον καημένο τον ανάπηρο, παρά να θέλεις να τον συναναστρέφεσαι καθημερινά και με ίσους όρους, σεβασμού, αγάπης και φιλίας, όπως θα δείχνεις ή θα έπρεπε να δείχνεις σε κάθε φίλο σου.
Τη συνέχεια της ιστορίας υποθέτω μπορείτε να τη μαντέψετε. Η καημένη κουφή μας (εγώ δηλαδή) αρνήθηκε να ξανακάνει παρέα με τον εν λόγω φίλο, κι ενώ είχαν ήδη μεσολαβήσει και άλλα αρνητικά συμβάντα πάνω σε άλλα θέματα, και έχασε και τη δυνατότητα να γνωρίσει την άλλη καημένη κουφή, που μπορεί και να ήταν αξιόλογος άνθρωπος και μπορεί και να ταιριάζανε τελικά, ποιος ξέρει;
Το επιμύθιο είναι, φίλες και φίλοι αναγνώστες, ότι αν κάποια στιγμή θελήσετε να κάνετε παρέα με κάποιον που έχει κάποιο πρόβλημα υγείας ή αναπηρίας, βάζοντας εκ προοιμίου τον εαυτό σας σε θέση ανωτερότητας, και θεωρώντας ότι με τη συναναστροφή σας μαζί του του κάνετε και χάρη, προσέξτε πολύ γιατί θα έρθει η στιγμή που ο “προβληματικός” θα ανακαλύψει τον πραγματικό σας χαρακτήρα και τα συμπλέγματά σας, και τελείως φυσικά και συνεπακόλουθα…θα σας απορρίψει.
21 σχόλια:
!...
Δεν τον ξέρω (προφανώς) τον άνθρωπο, αλλά καλά έκανες και αρνήθηκες να ξανακάνεις παρέα μαζί του.
Αν είναι δυνατόν...
Έχω να πω διάφορα εξ αφορμής της σημερινής ιστορίας. Και θα τα πω όλα.
Πρόσφατα διάβαζα ένα σχόλιο σε κάποιο blog, στο οποίο (σχόλιο) ο συντάκτης του δήλωνε πως "δεν τον ενδιαφέρουν οι σκέψεις επίδοξων λογοτεχνών"-το σχόλιο ήταν επεξηγηματικό του γιατί ο συγκεκριμένος blogger, αποθησαυριστής ο ίδιος της δουλειάς καταξιωμένων λογοτεχνών στο δικό του blog, δε διαβάζει "κείμενα" και παραλοτεχνία των μη καταξιωμένων bloggers. Έφριξα.
Πού θέλω να καταλήξω: κείμενα (και τολμώ να πω: ποιήματα) βγαλμένα απευθείας από την προσωπική εμπειρία (την εσωτερική και περιβαλλοντική), δικαιώνουν αυτή καθαυτή την ύπαρξη (και την ετυμολογία) των blogs, προσφέροντας, παράλληλα, το γονιμότερο του εδάφους για προβληματισμό και συζήτηση. Το ποιος τα γράφει καθίσταται επουσιώδες ζήτημα εμπρός στην αυτόνομη και αυθύπαρκτη αξία τους.
Προχωρώ με παρατηρήσεις επί του κειμένου.
Οι χαρακτήρες του κειμένου είναι: η έχουσα πρόβλημα ακοής, ο σύζυγός της, ο φίλος του συζύγου της και η φίλη του φίλου του συζύγου της, η έχουσα, επίσης, πρόβλημα ακοής. Στο δικό μου παράδειγμα, εκ του οποίου θα εκπορευθεί το νόημά μου, θα κρατήσω τα πρόσωπα αλλάζοντας τις ιδιότητες: η σύζυγος και η φίλη του φίλου είναι Ελληνίδες (όχι έχουσες πρόβλημα ακοής) και οι λοιποί είναι Βούλγαροι.
Τι θα είχαμε, τότε, να πούμε για τον Βούλγαρο φίλο του άνδρα της Ελληνίδας, ο οποίος θα επέμενε να φέρει σε επαφή την Ελληνίδα σύζυγο του φίλου του με τη δική του Ελληνίδα φίλη, προκειμένου η σύζυγος του φίλου του να "μην είναι μόνη της";
Μάλλον θα τον επαινούσαμε. Θα λέγαμε "μπράβο στο παιδί που σκέφτηκε τη γυναίκα του φίλου του". Από την άλλη μεριά, αν είχαμε να κάνουμε με Αλβανούς (Αλβανίδα σύζυγος και φίλη του φίλου του συζύγου, Έλληνες οι λοιποί), τότε κάποιοι ενδεχομένως θα χαρακτήριζαν ρατσιστή το φίλο του συζύγου, διότι, τότε, το να φέρει σε επαφή δύο Αλβανίδες, θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ως σύμπλεγμα εθνικής ανωτερότητας.
Τα παραπάνω τα αναφέρω για δύο λόγους: Α) Η πρωτοβουλία κάποιου να φέρει σε επαφή ανθρώπους πιστεύοντας ότι "θα νιώσουν καλύτερα" ή θα "νιώσουν λιγότερο μόνοι" δεν πιστεύω ότι είναι a priori κακόβουλη. Συμβαίνει καθημερινά στη βάση της διαφορετικότητας των ανθρώπων ή, καλύτερα, στη βάση της ομοιότητας των διαφορετικοτήτων τους (πώς προκύπτουν, άραγε τα ταιριάσματα και τα μη ταιριάσματα που αναφέρονται στην αρχή του κειμένου;). Κάποιος που γράφει ποίηση και ακούει κλασσική μουσική μπορεί να ακούσει από το φίλο του (που ακούει λαϊκά και η ποίηση του μοιάζει ημίτρελη ενασχόληση) "έλα να σου γνωρίσω την τάδε, είναι και αυτή κουλτουριάρα σαν και τα μούτρα σου". Τον καθιστά αυτό κακό φίλο ή συμπλεγματικό; Διερωτώμαι. Β) Πιστεύω ότι ο φίλος του συζύγου καταδικάζεται μέσα στη σημερινή ιστορία όχι επειδή έλαβε την πρωτοβουλία που έλαβε, αλλά επειδή αποδεχόμαστε ότι την πρωτοβουλία που έλαβε, την έλαβε στη βάση ενός αισθήματος δικής του ανωτερότητας (και, επομένως, κατωτερότητας της φίλης του και της συζύγου του φίλου του). Είναι, όμως, έτσι; Να το θέσω πιο σωστά: προκύπτει (μέσα στην ιστορία όμως, όχι από τα λοιπά έργα και τις ημέρες ενός προσώπου ενδεχομένως πραγματικού) ότι ο άνθρωπος αυτός αντιλαμβάνεται εαυτόν ανώτερο επειδή δεν έχει πρόβλημα ακοής;
Κατά τη γνώμη μου, όχι. Η επιμονή του να φέρει κοντά δύο ανθρώπους στη βάση της διαφορετικότητάς τους δεν αποτελεί λογικά τεκμήριο συμπλέγματος.
Μπορεί ο άνθρωπος αυτός να επέμεινε πιστεύοντας λανθασμένα ότι η σύζυγος του φίλου του αισθάνεται παράταιρη στην παρέα εξαιτίας του προβλήματός της. Αυτό είναι μια πιθανότητα.
Μπορεί ο άνθρωπος αυτός να πιστεύει λανθασμένα ότι ευεργετεί τη σύζυγο του φίλου του, φέρνοντάς τη σε επαφή, στο πλαίσιο της παρέας, με μια κοπέλα που έχει το ίδιο πρόβλημα. Αυτή είναι μια άλλη πιθανότητα.
Μπορεί ο άνθρωπος αυτός να πιστεύει-σίγουρα λανθασμένα-ότι η φίλη του και η σύζυγος του φίλου του θα ταιριάξουν υποχρεωτικώς και θα απολαύσουν η μια την παρέα της άλλης επειδή αντιμετωπίζουν το ίδιο πρόβλημα. Πρόκειται για μια τρίτη πιθανότητα.
Μπορεί, τέλος, να είναι όντως συμπλεγματικός. Χρησιμοποιώντας, δε, κατ' εκτίμηση πληθυσμιακά κριτήρια, ίσως αυτή η πιθανότητα να είναι μεγαλύτερη από τις άλλες. Αυτό, όμως, δε μας δικαιολογεί στο να θεωρήσουμε την πιθανότητα αυτή ως την υποχρεωτικώς σωστή.
Η προχειρότητα, ο φόβος και η αγαρμποσύνη των ανθρώπων, όταν έχουν να αντιμετωπίσουν τη διαφορετικότητα, νομίζω χρήζει, σε πρώτη φάση τουλάχιστον, ηπιότερη συμπεριφορά από αυτήν της απομάκρυνσης.
Κάτι τελευταίο: υπάρχει περίπτωση, άραγε, ο φίλος του συζύγου να λειτούργησε τοιουτοτρόπως προκειμένου να θίξει και να προσβάλει εμπροθέτως (το φίλο του και τη συζυγό του φίλου του);. Νομίζω πως αποκλείεται. Συνεπώς, μέσα και στη χειρότερη εκδοχή του χαρακτήρα του, υπάρχει άγνοια.
Σοφία, συγγνώμη για την κατάχρηση του χώρου.
Καλώς σε βρίσκω κατ ΄αρχήν
Είμαι πιο μεγάλος από σένα 18 χρόνια.
αυτό φυσικά δεν με κάνει σοφότερο .
έχω όμως γίνει πιο επιεικής
με τους ανθρώπους.
Σίγουρα επίσης δεν μπορώ να μπω στη θέση σου,να δω πώς αισθάνεσαι.
Απ οτι κατάλαβα έχεις μειωμένη ακοή.
Αυτό είναι μια ιδιαιτερότητα ευδιάκριτη που
προφανώς επηρεάζει τις σχέσεις σου
με τους ανθρώπους γύρω σου.
Φυσικά δεν υπάρχει κανένας λόγος να σε λυπούνται ,όμως μπορεί και να συμβεί!Δεν μπορείς καθορίσεις τα αισθήματα των άλλων απλά συμβαίνουν.Ύστερα υπάρχει και έλλειμμα παιδείας ,ίσως και αντίληψης πολλές φορές όπως στη συγκεκριμένη περίιπτωση που αναφέρεις.
Το σίγουρο είναι πως κόβοντας τη γεφυρα ,εσύ μεν βρίσκεις την ησυχία σου αλλά ο "Φ" και ίσως κι άλλοι θα μείνουν στο σκοτάδι!
Γνώμη μου:αν θέλεις να σε γνωρίσουν ,οι όποιοι ,φέρτους κοντά σου.
Γι αυτούς κάντο οχι για σένα!
Καλή σου μέρα
Η Σοφία ήθελε, νομίζω, να καταδείξει τη στρεβλή συμπεριφορά των γνωστών της. Από την αρχή τους παρουσίασε ως "κακούς φίλους". Ομως, Σοφία, είναι πολύ λογικό να μη σου τηλεφωνήσουν κλπ. Ηταν και είναι(;) φίλοι του άντρα σου κι εσύ η γυναίκα του φίλου τους. Αν κάποια φίλη σου τηλεφωνούσε στον άντρα σου όταν θα ήξερε ότι θα έλλειπες, θα το θεωρούσες... ύποπτο!
Για το φίλο Churchwarden θα πω ότι "έπεσε στη λούμπα". Το λέω με πολύ καλή προαίρεση και διάθεση. Το παράδειγμά σου είναι άστοχο. Οι Βούλγαροι προέρχονται από διαφορετική κοινωνία, άλλο πολιτισμό. Οι άνθρωποι με διαφορετικοτητες όχι. Θα πρότεινες ποτέ σε ένα φαλακρό φίλο σου να του γνωρίσεις έναν άλλο φαλακρό;
Και η αναπηρία δεν είναι χόμπυ, δεν είναι "κοινό ενδιαφφέρον" ή κάτι άλλο, επί τη βάσει του οποίου να δημιουργούνται φιλίες. Ελπίζω να καταλαβαίνεις τι θέλω να πω.
Θέλω να διευκρινίσω ότι η παρέα δεν ήταν αντροπαρέα, διαφορετικά δεν θα σχολίαζα καν το θέμα της πρόσκλησης κατά την απουσία του άντρα μου, για το λόγο που αναφέρει ο Παναγιώτης.
Επρόκειτο για μικτή παρέα ανδρών και γυναικών, σε ίση περίπου αναλογία, ίσως μάλιστα να υπερτερούσαν ελαφρά οι γυναίκες, και ηλικιακά παραπλήσια σε μένα.
Δημήτρη (Churchwarden) διάβασα προσεκτικά τα όσα έγραψες, αλλά θα μου επιτρέψεις να τοποθετηθώ στο τέλος, αφού γράψουν πρώτα και οι άλλοι που συνήθως διαβάζουν το ιστολόγιο, γιατί θέλω να δω τις γνώμες τους χωρίς να τους επηρεάσω.
Ευχαριστώ όλους για τα μέχρι τώρα σχόλια.
είναι γουρούνι αυτός που το έκανε. γιατί είναι στενόμυαλος κ χωρίς καθόλου φαντασία. άμα είχε φαντασία θα σ έκανε παρέα χωρίς αυτά τα χαζά κόμπλεξ που κουβαλάει.
ξέρω τι λέει το κορίτσι γι αυτό θα υποστηρίξω πως έχει απόλυτο δίκιο. άμα ο άλλος ήταν κομματάκι ανοιχτόμυαλος δε θα τον κατάκρινε τόσο άσχημα η Σοφία. ούτε κι εγώ με τη σειρά μου...
Θέλω να κάνω δυο παρατηρήσεις, για την τυχόν απομόνωση ή την σε κάποιο βαθμό "γκετοποίηση" των ανθρώπων με ιδιαιτερότητες ευθύνονται μόνο οι υπόλοιποι, ή έχουν και οι ίδιοι μερίδιο ευθύνης;
στην συγκεκριμένη περίπτωση που αναφέρεται η Σοφία, κρίνοντας με βάση το συγκεκριμένο γεγονός και μόνο, θα μπορούσαμε του περι ου να του προσάψουμε εύκολα κάτι περισσότερο από απλή αφέλεια; ή έστω απαράδεκτη άγνοια;
η ανάλυση του Δημήτρη, υπό την αίρεση της ύπαρξης στοιχείων που δεν γίνονται φανερά από την ιστορία, με καλύπτει απόλυτα -εγώ θα παραθέσω πολύ σύντομα μια προσωπική ιστορία
πριν από αρκετά χρόνια κάναμε παρέα, ο Ζ (μοναχικός ευαίσθητος καλλιτέχνης), εγώ (μοναχικός, ευαίσθητος κλπ -ανύπαντρος τότε και χωρίς μόνιμη σχέση) και ο Μ. Συγκυριακά δε προστέθηκε κάποια στιγμή η Α (μοναχική κλπ). Ένα ωραίο βράδυ στο σπίτι του Ζ, ο Μ ο οποίος είχε μεγάλη πέραση στο άλλο φύλο -και ως εκ τούτου θεωρούσε εαυτόν ιδιαίτερα επικοινωνιακό και έμπειρο περί τα αισθηματικά- άρχισε, παρουσία εμού και της Α, να κάνει παράξενα νοήματα στον Ζ και να προσπαθεί να τον τραβήξει κάπου εκτός σπιτιού. Κάποια στιγμή το νόημα των ..νοημάτων έγινε ολοφάνερο: να μας αφήσουν, εμένα και την Α μόνους να τα ..βρούμε.
Περιττό να αναφέρω ότι την Α δεν την ξαναείδαμε. Εκείνο που δεν είναι τόσο περιττό να συμπληρώσω: στα δικά μου μάτια τουλάχιστον, η Α ήταν ολοφάνερα τσιμπημένη με τον Μ, ο οποίος όμως νοιαζόταν μόνο 1) να πουλήσει εξυπηρέτηση 2) να "κάνει παιχνίδι" στο πεδίο που θεωρούσε δικό του και 3)να αισθανθεί σημαντικός μέσα σε μια παρέα όπου, ουσιαστικά, εκείνος ήταν ο παράταιρος. Φυσικά του έβαλα τις φωνές κατ' ιδίαν, του αναγνώρισα ωστόσο το ελαφρυντικό της "αγαρμποσύνης", που λέει κι ο Δημήτρης. Συνεχίσαμε να κάνουμε παρέα, κάποια στιγμή ωστόσο έγινε φανερό ότι η παρέα αυτή δεν είχε βαθύτερα ερείσματα και διακόπηκε.
πιστεύω πως ένα από τα πιο ισχυρά και συνηθισμένα κίνητρα των ανθρώπων είναι η ανάγκη να νιώσουν (όχι ακριβώς ανώτεροι, αλλά) σημαντικοί
Σοφία, σ' ευχαριστώ για το χώρο, ίσως να μην υπάρχει μεγάλη σχέση με την περίπτωση που αναφέρεις, εσύ τη βίωσες και ξέρεις καλύτερα. Καλό σου βράδυ
Γεια σου Σοφία,
Έχω την εντύπωση ότι όντως γενικά κυριαρχεί η εντύπωση ότι άτομα με παρόμοιο πρόβλημα ΠΡΕΠΕΙ (όπως είπε και ο φίλος του άντρα σου) να κάνουν παρέα μεταξύ τους γιατί έχουν κοινά. Βεβαίως άτομα με παρόμοια αναπηρία έχουν κάποια κοινή βάση που μπορούν να ξεκινήσουν μια γνωριμία που πιθανώς να εξελιχτεί και σε φιλία. Ωστόσο το βασικό είναι οι χαρακτήρες και τα ενδιαφέροντα να ταιριάζουν. Όχι το κοινό πρόβλημα της κώφωσης - βαρυκοίας. Η αλήθεια είναι ότι αν κάνει κανείς παρέα με άτομα παρόμοιας αναπηρίας δεν χρειάζεται να εξηγείς ότι πχ. πρέπει να με κοιτάς και να σε κοιτάω όταν μιλάμε, να μην κρύβεις το στόμα σου, από που πήρες τα ακουστικά βαρυκοίας, πόσο κοστίσανε κλπ κλπ κλπ. Οταν είσαι σε παρέα με ακούοντες δεν συνηθίζεται να μιλάς για τέτοια θέματα. Αυτό όμως ΔΕΝ σημαίνει ότι ΠΡΕΠΕΙ να κάνουμε παρέα ΜΟΝΟ με άτομα με παρόμοιο πρόβλημα. Αφού άνετα μπορούμε και μιλάμε και επικοινωνούμε με τους ακούοντες.
Έχω την αίσθηση ότι ο φίλος του άντρα σου δεν σε ξέρει πολύ καλά και ότι προσπαθεί με κάποιο τρόπο να βρει κάποιο σημείο επαφής με σένα, πχ. βοηθώντας σε (κατ' αυτόν) να νιώθεις πιο καλά με άτομα βαρύκοα που να μην γνωρίζουν νοηματική.
Όσον αφορά την συμπεριφορά της παρέας του άντρα σου, είναι φίλοι του άντρα σου και θα ήταν μάλλον περίεργο για αυτους να σε καλέσουν χωρίς τον άντρα σου. Αυτό βέβαια ισχύει για τα ζευγάρια. Ήθελα να'ξερα γιατί όσοι είναι ζευγάρια θέλουν ΜΟΝΟ ζευγάρια; Το ρωτάω γιατί εγώ δεν είμαι με κάποιον και βλέπω ένα τέτοιο "αποκλεισμό". Ξέφυγα λίγο από το θέμα. Από την παρέα του άντρα σου θα μπορούσαν οι κοπέλες τουλάχιστον μια φορά έστω να βγούν μόνο κοπέλες και να σε καλέσουν. Αλλα προφανώς είναι αυτή η νοοτροπία να βγαίνουν μόνο με ζευγάρια.
Συγνώμη για το σεντόνι! Έθιξες ένα ενδιαφέρον θέμα και θα έγραφα κι άλλα πολλά, ιδίως για την αντιμετώπιση των κωφών (που εγώ βλέπω) πάνω σε αυτό το ζήτημα.
Ισμήνη
Σοφάκι δυστυχώς τα ίδια κουτάκια χρησιμοποιούν οι περισσότεροι στη ζωή τους. Οι πτυχιούχοι με τους πτυχιούχους (είχα φίλη αρχιτέκτων που ήθελε σώνει και ντε να τα φτιάξει με αρχιτέκτονα αλλά τελικά δεν τα έφτιαξε ποτέ με κανέναν!!), οι χοντροί με τους χοντρούς κ.ο.κ.
Υπάρχει βέβαια και ο αντίποδας..... καμια φορά είναι και "σωστό" να συμβαίνει έτσι για να μην παίρνει η μπάλα ορισμένους που δεν φταίνε όπως στην περίπτωση "οι κομπλεξικοί με τους κομπλεξικούς".
Σκέφτεσαι τί θα γινόταν αν ο κομπλεξικός συναναστρεφόταν με έναν χορτασμένο άνθρωπο; Φυσικά και ο χορτασμένος θα την πληρωνε την νύφη!
Στην δική σου περίπτωση δεν έχω λόγια αλλά και δεν με σοκάρει αυτό που διαβάζω.
Εδώ δεν έχεις πρόβλημα ακοής και οι φίλοι του άντρα σου σε προσεγγίζουν μόνο όταν είστε δυάδα, πόσω δε μάλλον όταν έχεις μια ιδιαιτερότητα!
To ευτυχές είναι που ο άντρας σου, σε στηρίζει γιατί καμια φορά οι άντρες το θέμα "φίλοι" το παίρνουν πατριωτικά ακόμη κι όταν δεν αξίζει!
Το πανεύκολο πάντως είναι να λέμε "Για να ου κάνουν κάτι, κάτι έκανες κι εσύ"! Έλεος να το πω; Η καλύτερα "οι ηλίθιοι με τους ηλίθιους;" :P
να συμπληρώσω κάτι που μου ήρθε όταν γυρνούσα σπίτι στο αστικό...
αν ο κύριος αυτός ο λεγάμενος "φίλος" επικοινωνούσε με τη Σοφία, ή έστω κάποιο άτομο από τη παρέα, βγαίνανε για καφέ εντελώς τυπικά βρε παιδί μου, έτσι να ξεσκάσουμε, θα έλεγα οκέι, η Σοφία έχει άδικο.
άντε κ να πήγαινε ο κύριος στη Σοφία κ να της έλεγε "α ξέρεις γνώρισα μια κοπέλα που δεν ακούει καλά σαν εσένα κ αναρωτήθηκα μήπως θα σ ενδιέφερε να γνωριστείτε, ίσως έχετε πολλά κοινά ξερω γω" αυτό μάλιστα. θα το δεχόμουν. αλλά να πάει πίσω από τη πλάτη της αγαπητής μας Σοφίας κ να πει στον άντρα της αυτό κι αυτό.. είναι σαν να λέει "ρε φίλε, βρήκα ένα κανίς κουκλί! (εννοώντας κυριολεκτικά τη ράτσα του σκύλου) πες το δικό σου κανίς να κάνουν παρέα, να μην μένει μόνο του όταν φεύγεις από αθήνα!"
έτσι το αντιλαμβάνομαι... κ πιστέψτε με εμείς τα άτομα "με ιδιαιτερότητες" αν δούμε πως ο άλλος ενδιαφέρεται για μια φιλία ή μια καλημέρα βρε παιδί μου, δε θα του γυρίσουμε τη πλάτη να κάνουμε τις πάπιες κ τους σνομπ. κ κατά πόσο δηλαδή να έδειχνε ενδιαφέρον η Σοφία για τη παρέα, αφού ήταν παρέα του άντρα της κ τυπικά δε μπορούσε να οργανώσει μια μάζωξη με αυτή τη παρέα, από που κι ως που δηλαδης. ενώ αν κάποιος από τη παρέα κανόνιζε τη μάζωξη που λέμε κ έλεγε "α να πούμε και τη Σοφία να γίνουμε πολλές" είναι πιο αποδεκτό ας το πω έτσι. είμαι σίγουρη πως κάποιος ή κάποια από τη παρέα θα το έλεγε αυτό (να προσκαλούσε τη Σοφία) αλλά ο λεγάμενος του θέματος θα έλεγε "τη Σοφία? μα καλά, αυτή δεν ακούει, γιατί να τη πάρουμε μαζί μας?"
μου έχουν τύχει περιπτώσεις άπειρες που δε με καταδέχτηκε καμία απολύτως παρέα, ούτε στο χωριό ούτε στη σχολή γι αυτό το πρόβλημα που έχω... μόνο ένα καλημέρα κ τέλος...
πω πω. μακρυγόρησα.
+13 χρόνια κι όχι + 18,για την αποκατάσταση της αλήθειας και για κανέναν
απολύτως άλλο λόγο.,αφού ούτε προσθέτει
κάτι στη συζήτηση,ούτε και με νοιάζει!
Καλή σου μέρα
Αν και δεν προκύπτει ότι πρέπει να προσάψουμε κακές προθέσεις στον περί ου ο λόγος, ωστόσο αναμφισβήτητα η συμπεριφορά του ήταν... φάουλ. Και δυστυχώς η έλλειψη κακών προθέσεων δεν είναι πάντα δικαιολογία. Πάντως (και αυτή) η ιστορία ήταν πιστεύω ιδιαίτερα χρήσιμη για πολλούς.
Βιωσες κάτι εξαιρετικά κοινότυπο καταρχην: την επιφανιακότητα των σχέσεων(έλλειψη τηλεφωνημάτων), την εγωιστική συμπεριφορά(τωρα εχω θεμα έλα να βρεθούμε. Θέματα τα οποία ταλανίζουν όλους τους ανθρώπους που προσπαθούν να ζήσουν κάτι ουσιαστικό στη ζωή τους.
Βίωσες και κάτι ξεχωριστό: την διάκριση με βάση μια δυνατότητά σου και όχι μιας επιλογής σου ή οτι άλλο.
Δύσκολο να συντεριάξεις τα συναισθήματα απο αυτα τα βιώματα. Ομως πιστευω πως κεντροβαρίζεις....στραβά. Δεν διακρίνω καμία λύπηση, τουλάχιστον από τις περιγραφές που δίνεις. Ισως να την βλέπεις με καποιο άλλο τρόπο. Θα μπορούσα εύκολα να πω οτι η συμπεριφορά του φίλου του φίλου σου ήταν απόλυτα εγωιστική. Αλλά δε μπορώ να κρίνω έναν άνθρωπο απο μια στιγμή. Ισως να ήταν μια παρορμητική αφέλεια ισως, αδυναμία να καταλάβει κάτι έξω από το δέρμα του, ίσως άγνοια της ανθρωπινότητας, ίσως... πολλά πράγματα....
Ξλερεις πιο σημαντικό θέμα είναι οι προβληματικές σχέσεις που φτιάχνουμε παρά τα προβλήματα που συναντάμε στις σχέσεις.
Δυστυχώς κάποιοι δεν μπορούν να ξεπεράσουν τα στερεότυπα που υπάρχουν. Αν νιώθουν οτι δεν θα είσαι εσυ εντάξει καλά έκανες και τους απομάκρυνες. Ομολογώ οτι και εγω στην αρχή ειχα πρόβλημα γιατί δεν ξέρω πως πρέπει να αντιμετωπίσω τον άλλον.
Είναι σίγουρο πως η όλη προσέγγιση έγινε με αδέξιο τρόπο. Από την άλλη πλευρά πιστεύω ότι δεν πρέπει να βιαστούμε να χαρακτηρίσουμε το συγκεκριμένο φίλο "γουρούνι", "στενόμυαλο" ή ό,τι άλλο παρεμφερές.
Μια αναπηρία, είτε λέγεται κώφωση είτε ο,τιδήποτε άλλο είναι ένας παραπάνω σταυρός που κάποιος έχει να σηκώσει στη διάρκεια της ζωής του σε σχέση με τους άλλους ανθρώπους. Και η συναναστροφή με ανθρώπους που σηκώνουν τον ίδιο σταυρό μπορεί να έχει 2 παράπλευρα ωφέλη: αφ' ενός το κομμάτι το ψυχολογικό (γι αυτό και άτομα με παρόμοια προβλήματα οικειοθελώς συσπειρώνονται σε ομάδες, όπου η ομαδικότητα αυτή τους δίνει δύναμη) καθώς και το κομμάτι το πρακτικό. Να φέρω ένα τέτοιο παράδειγμα: Σε post Οκτωβρίου για παράδειγμα, η Σοφία μας περιγράφει την οδύσσεια που έχει τραβήξει με επιτροπές και γραφειοκρατεία. Κανείς δεν σκέφτηκε ότι αυτή η εμπειρία της παθούσης μπορεί να γλιτώσει και ένα άλλο άτομο από περιττό κόπο;
Είναι πολλά τα πρακτικά ζητήματα, πχ αν μετακομίσει η άλλη κοπέλα και θέλει να βάλει φωτάκι στο κουδούνι της, μπορεί να πάρει μια χρήσιμη πληροφορία από κάποιον που να ξέρει, άλλωστε και σε έναν εργασιακό χώρο ή άλλους χώρους δεν ζητάμε τη βοήθειά μας από τον "παλιό" ή από τον "επιτυχημένο"? Γιατί να ισχύει κάτι διαφορετικό και στη ζωή;
Από το όλο μπλογκ είμαι σίγουρος ότι η Σοφία, εκτός από υψηλή νοημοσύνη και φοβερή αίσθηση του χιούμορ διαθέτει και ευτυχισμένη κοινωνική όπως και οικογενειακή ζωή και σε καμιά περίπτωση δεν έχει ανάγκη από γνωριμίες "για να μην είναι μόνη της". Από την άλλη πλευρά φαντάζομαι ότι όπως ομορφαίνει τις ζωές όλων μας που διαβάζουμε αυτές τις γραμμές, το ίδιο θα κάνει και σε προσωπικό επίπεδο σε όσους γνωρίζει και αγαπά. Και είναι τέτοια άτομα όπως η Σοφία που κάποιες φορές χρειάζονται οι άνθρωποι στις δυσκολίες της (όπως πιθανότατα η "άλλη" κοπέλα) να τους φωτίζουν το δρόμο.
Εγώ πάντως αν είχα μια φίλη με προβλήματα ακοής θα ήθελα να της γνώριζα τη Σοφία, ασφαλώς όχι από πρόθεση να "γκετοποιήσουμε τους ανάπηρους" αλλά επειδή θα πίστευα ότι θα μπορούσε να δοθεί μια ευχάριστη νότα στη ζωή της.
Σίγουρα όμως δεν θα το έθετα με αυτό τον τρόπο.
O/η DrMad έγραψε με πάρα πολύ ωραίο τρόπο αυτά που εγώ σκεφτόμουν και προσπάθησα να γράψω αλλά δεν τα κατάφερα τόσο καλά.
Κάθε θέμα πάντα έχει 2 πλευρές...συμφωνώ με κάποιο σχόλιο που έγινε ήδη, ίσως ο φίλος του συζύγου να το έκανε με καλή πρόθεση αλλά με άγαρμπο τρόπο. Από την άλλη, ίσως απλά έψαχνε έναν τρόπο να "δέσει" τις 2 γυναίκες μαζί, να ασχολούνται η μία με την άλλη ώστε να βγει από την "αμηχανία" που του προκαλεί το πρόβλημα (?) της Σοφίας.
Είμαι άνθρωπος που πιστεύει στις διπλές εξηγήσεις, αλλά όχι στις διακρίσεις. Αν ήταν για καλό, καλό να βρει. Αν ήταν για κακό, θα το βρει μπροστά του!
Σοφία μου, σε όσα γράφεις για τον εν λόγω εγώ διακρίνω ένα πράγμα που πιστεύω τον χαρακτηρίζει: έλλειψη ευαισθησίας. Ανίκανος να προσπαθήσει έστω να φανταστεί ότι βρίσκεται στη θέση του άλλου και να φανταστεί αν θα ήθελε να του φέρονται όπως φέρθηκε εκείνος και να τον αντιμετωπίζουν όπως αντιμετωπίζει τον άλλον αυτός, δεν έχει καμμιά συναίσθηση του πώς εκλαμβάνεται το δήθεν ενδιαφέρον του ή η συμπεριφορά του εν γένει. Είδες απλώς μια (πολύ πιο ακραία) έκφανση της δήθεν ανωτερότητας του Ελληναρά και της δήθεν μεγαλοψυχίας που απορρέει από αυτήν. Αυτή την ξεφτίλα ξέρουμε, αυτήν εμπιστευόμαστε.
Δε γίνονται όλοι άνθρωποι επειδή πάτησαν τα τριάντα κι απόκτησαν πτυχία – κάποιοι ίσως γίνουν πολύ αργότερα ενώ άλλοι δυστυχώς δε γίνονται ποτέ. Κι η ζωή είναι πολύ μικρή για να ασχολούμαστε μαζί τους.
Καλά έκανες και τον έστειλες – και αν παραπονεθεί πες του το παράδειγμα με τους φαλακρούς που έγραψε ο Παναγιώτης Τσίγκανος πιο πάνω.
geia sou sofia! sumfwnw apoluta mazi sou! den upirxe kanenas logos na to kanei auto! spoudazw logotherapeia kai kserw akrivws ti ginetai me tin katastasi sou, den einai kati meionektiko auto pou exeis gia na se valei sto perithorio... autos exei to provlima kai oxi esu......!!
Αγαπητή Σοφία:
Έπειτα από σύσταση φίλου επισκέπτομαι σήμερα για πρώτη φορά το blog σου και δεν διστάζω να σε συγχαρώ για το ότι μιλάς ελεύθερα και ανοιχτά για το πρόβλημα/ πρόκληση, που αντιμετωπίζεις.
Δίχως αμφιβολία, οι άνθρωποι με οποιαδήποτε έλλειψη ή αναπηρία είναι ή γίνονται στην πράξη και στην πορελία χαρισματικοί, όταν αποφασίζουν να ζήσουν και να επιζήσουν με το πρόβλημά τους. Η δική τους στάση απέναντι στο πρόβλημα είναι κατά κύριο λόγο αυτή, που θα προσδιορίσει μακροπρόθεσμα και την στάση των άλλων απέναντί τους. Αυτολύπηση, Μιζέρια και μεμψιμοιρία θα οδηγήσει μοιραία και τους άλλους σε τέτοια αισθήματα. Αγωνιστικότητα και συνειδητή προσπάθεια να ζήσουν με το πρόβλημα χέρι-χέρι, να ζήσουν και να ζήσουν καλά, σε τελευταία ανάλυση, ΠΑΡΑ το πρόβλημα, κάνει και τους άλλους σταδιακά να τους βλέπουν ως απολύτως όμοιους και γενικά ισότιμους με όλους τους υπόλοιπους - όπως και είναι, βεβαίως, έστω κι αν ορισμένα πράγματα δεν τα μπορούν... Όμως, ποιός τα μπορεί όλα στο κάτω-κάτω;
Στην συγκεκριμένη περίπτωση, έχω την εντύπωση ότι αντέδρασες λίγο ακραία, εκτός, βεβαίως, κι αν είχες κι άλλα στοιχεία συμπεριφοράς ή λόγους, που να δικαιολογούν την τόσο ριζικά αρνητική τοποθέτησή σου έναντι του συγκεκριμένου φίλου.
Πιστεύω πως ο καλύτερος τρόπος για να κρίνουμε κάποιον ή μιαν ενέργειά του είναι να προσπαθήσουμε να μπούμε στην θέση του, να δούμε τα πράγματα από την δική του σκοπιά. Δεν ξέρω ποιά μπορεί να ήταν τα κίνητρα στην περίπτωση αυτή, αλλά μερικές φορές όταν οι άλλοι προσπαθούν να μας φέρουν σε επαφή με αντίστοιχα άτομα μπορεί να το κάνουν όχι για να μας απομονώσουν όλους μαζί, σαν σε γκέτο, π.χ., αλλά για πολλούς άλλους λόγους. Μπορεί η στάση μας να αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση ή, ακόμη, μπορεί η ανταλλαγή εμπειριών να βοηθήσει και να εμπλουτίσει και τις δύο πλευρές, μπορεί να δώσει διεξόδους και νέους τρόπους προσεγγίσεως κοινών προβλημάτων, όπως, ασφαλώς, μπορεί να ισχύει και η βολική "γκετοποίηση".
Σε κάθε περίπτωση, τουλάχιστον με τα στοιχεία, που δίνεις εδώ, έχω την αίσθηση ότι αντέδρασες λίγο βιαστικά και απόλυτα...
Καταχράσθηκα χώρο πολύ για κάποιον πρώτης φοράς επισκέπτη, αλλά ελπίζω ότι θα το συγχωρήσεις αυτό!
;-)
Δημοσίευση σχολίου