ΙΣΤΟΡΙΑ 30: ΤΙ ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ;

Υπάρχει μια απορία, που σίγουρα θα έχουν σκεφτεί και άλλοι φίλοι που με γνωρίζουν και με συναναστρέφονται, αλλά μόνον ο Βασίλης από τον Αγιο Νικόλαο (Γειά σου Βασίλη! Γειά σου Ζάννα! ) τη διατύπωσε φωναχτά πέρσι το καλοκαίρι.

Φιλοξενούμασταν στο σπίτι του Βασίλη και κάποιο απόγευμα πήγαμε βόλτα με το αμάξι προς την Ελούντα. Ο Βασίλης λοιπόν, παρατήρησε πως σε όλη τη διαδρομή ήμουν σιωπηλή, όπως είμαι συνήθως στις διαδρομές με αυτοκίνητο. Σας διαβεβαιώ, πως (αντίθετα με τις φήμες περί αλαλίας!) είμαι λαλίστατη όταν καθίσω σε τραπέζι, με τους συνομιλητές μου απέναντί μου.

Ομως, στο αυτοκίνητο, όπου δεν μπορώ να δω τους δυο που κάθονται στα μπροστινά (ή στα πίσω, αν κάθομαι μπροστά) καθίσματα, αναπόφευκτα χάνω τη μισή τουλάχιστον συζήτηση και έτσι δεν μπορώ να συμμετέχω. Γι’ αυτό παραμένω αναγκαστικά σιωπηλή σε τέτοιες διαδρομές.

Όταν λοιπόν φτάσαμε στο παραθαλάσσιο ταβερνάκι της Ελούντας, όπου θα τρώγαμε για μεσημέρι, ο Βασίλης πλέον δεν άντεξε και την έκανε την ερώτηση: “Λοιπόν….τι σκέφτεσαι όταν βρίσκεσαι σε μέρη όπου αναγκαστικά δεν μπορείς να συμμετέχεις στην κουβέντα, ούτε να κάνεις κάτι άλλο, όπως το αυτοκίνητο ή μια σκοτεινή αίθουσα ή μια ομιλία ή ένα θέατρο ή μια συναυλία;”

Μου άρεσε αυτή η ερώτηση. Κυρίως γιατί ένας τουλάχιστον άνθρωπος μπήκε στη διαδικασία να σκεφτεί τα πράγματα από τη μεριά μου, να μπει στον δικό μου κόσμο. Γιατί αρκετοί δεν μπορούν να σκεφτούν ότι….εγώ σίγουρα κάτι άλλο σκέφτομαι, ότι ξεφεύγω από την κουβέντα.

Η απάντηση για όσους με γνωρίζουν λίγο καλύτερα είναι δεδομένη: “Κατά 90% απαγγέλω ποιήματα από μέσα μου”. Διάβασα κάποτε πως οι παλιοί φυλακισμένοι, που δεν είχαν βιβλία ή τηλεοράσεις και βρίσκονταν στην απομόνωση συνήθιζαν να απαγγέλουν ποιήματα ή να τραγουδούν ακριβώς για να κρατούν σε εγρήγορση το μυαλό τους.

Αν και, τώρα πια, λόγω και ηλικίας, έχω περιορίσει τις δραστηριότητές μου σε αυτές στις οποίες καταλαβαίνω και συμμετέχω (γιατί ως φοιτήτρια έβγαινα αρκετά συχνά νύχτα και με μεγάλες παρέες, σε μπαράκια, κλαμπάκια κλπ, όπου ούτε τη μουσική καταλάβαινα, ούτε μπορούσαμε να συζητήσουμε – δεν ήθελα βλέπετε να κάνω κάτι διαφορετικό από τους άλλους συμφοιτητές μου), υπάρχουν ωστόσο, ακόμη και σήμερα τέτοιες αμήχανες στιγμές, όπως οι διαδρομές με αμάξι. Η όπως η 7ωρη διαδικασία απαγγελίας ποίησης στον Ιανό, στην οποία αναγκάστηκα να παρευρεθώ πρόσφατα, όπως σας έγραψα.

Όταν είσαι κωφός αλλά έχεις επιλέξει να ζεις με τον τρόπο των ακουόντων, υπάρχουν αρκετές τέτοιες στιγμές πνευματικής απομόνωσης, μέσα στη “φοβερή ερημία του πλήθους”, όπως θα έλεγε και ο Αναγνωστάκης. Και καλά εγώ, έχω την ποίηση να με κρατάει σε τέτοιες στιγμές. Πώς να το αντιμετωπίζουν οι άλλοι φίλοι, που διαβάζουν και το μπλογκ μου; Ιδέα δεν έχω – φαντάζομαι πως θα σκέφτεται ο καθένας ό,τι τον απασχολεί περισσότερο.

Θα ήθελα βέβαια, να μπορώ απλά να κοιτάω το τοπίο χωρίς να σκέφτομαι κάτι. Θα ήταν ανακουφιστικό. Δυστυχώς, είτε επειδή έτσι είναι φτιαγμένος ο εγκέφαλός μου, είτε επειδή έχουν μεσολαβήσει άπειρα χρόνια εσωτερικής ανατροφοδότησης, ο διάλογος με τον εαυτό μου καλά κρατεί…Κι όπως θα έλεγε και ο Καβάφης, αντί για τη Θάλασσα του Πρωϊού, βλέπω στο παράθυρο του αυτοκινήτου “…τες φαντασίες μου, τες αναμνήσεις μου, τα ινδάλματα της ηδονής…”.

Θα έλεγα μάλιστα (Βασίλη, στ΄ ορκίζομαι! ) πως εκείνο το μεσημέρι στο δρόμο για την Ελούντα είδα να περπατάνε μαζί ο Καβάφης και ο Αναγνωστάκης, αυτοπροσώπως! Κουφό, ε;