ΙΣΤΟΡΙΑ 33: ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΙ ΣΑΝ ΤΟΝ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗ

Στη μνήμη του Ευγένιου Σπαθάρη

Όταν ήμουνα μικρή, κάπου στην αρχή της δεκαετίας του 80, έδειχνε κάθε απόγευμα στην τηλεόραση Καραγκιόζη (νομίζω παιγμένος από τον Σπαθάρη τον ίδιο). Εγώ έβλεπα και γελούσα, όπως και οι άλλοι στο σπίτι, όπως και όλα τα παιδιά της γειτονιάς.

Κάποτε όμως μου χάρισαν έναν τόμο με κείμενα του Καραγκιόζη και διαβάζοντάς τα συνειδητοποίησα ότι το κείμενο που είχα μπροστά μου είχε λέξεις και εκφράσεις πολύ διαφορετικές από εκείνες που εγώ άκουγα ή νόμιζα πως άκουγα παρακολουθώντας το έργο.

Τι είχε συμβεί; Στην πραγματικότητα άκουγα λίγες λέξεις ή μισές εκφράσεις και η παιδική μου φαντασία αναγκαστικά συμπλήρωνε την υπόθεση, καθώς έβλεπα τις φιγούρες να κινούνται στο πανί. Ας πούμε, σαν να παρακολουθεί ένας ξένος που ξέρει λίγα ελληνικά μια παράσταση Καραγκιόζη.

Το ίδιο ακριβώς έκανα και με τα άλλα παιδικά έργα πχ την Τενεκεδούπολη της Ευγενίας Φακίνου, την οποία παρακολουθούσα ανελλιπώς (!) ή ακόμα και με μεταγλωττισμένες σειρές ή κινούμενα σχέδια.

Μέχρι που έφτασα σε κάποια ηλικία, κοντά στα 10 ή τα 12, που κατάλαβα πλέον το μάταιο του εγχειρήματος και άρχισα να παρακολουθώ αποκλειστικά ξένα υποτιτλισμένα έργα.

Ήταν όμως τόσο μάταιο το εγχείρημα; Με αυτόν τον τρόπο καλλιεργήθηκε η παιδική μου φαντασία σε βαθμό που να έχω γράψει και να έχω σκηνοθετήσει άπειρα έργα στο μυαλό μου. Και βέβαια, γι’ αυτό το λόγο, ανέκαθεν προτιμούσα και προτιμώ τα βιβλία από την τηλεόραση.

Μήπως τελικά, εκείνο που με τρώει κι εκείνο που με σώζει είναι που (επιμένω να) ονειρεύομαι σαν τον Καραγκιόζη;

Το λευκό φόντο αυτού εδώ του μπλογκ δεν είναι άραγε ένα ακόμη λευκό σεντόνι και τα γράμματα που σας γράφω δεν είναι παρά οι μαύρες σκιές και φιγούρες, αυτού του θεάτρου, αυτού του έργου που παίζουμε μαζί;

Εγώ πίσω από το λευκό φόντο κι εσείς, οι αναγνώστες, στην πλατεία…

Ε, ρε γλέντια…!