ΙΣΤΟΡΙΑ 4: ΣΑΣ ΑΡΕΣΕΙ Ο ΜΠΡΑΜΣ; ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΚΑΛΟΜΟΙΡΑΣ ΜΑΣ

Αυτή τη βδομάδα, κάτι η συναυλία στο Gagarin και κάτι το (διαμετρικά αντίθετό της θαρρώ), η χθεσινή τελετή για την Eurovision με έκαναν να ασχοληθώ ήθελα-δεν ήθελα με τη μουσική.

Τώρα που γράφω είναι βράδυ και δεν έχω ιδέα ποιος κέρδισε στα προκριματικά για τη Eurovision. Οι διαδικτυακές φήμες πάντως ήθελαν την Καλομοίρα φαβορί. Και λέω διαδικτυακές, γιατί με την τηλεόραση δεν τα πάω καλά (βλέπω ελάχιστες συγκεκριμένες ξένες σειρές μόνο, με υποτίτλους).

Και πώς να τα πάω καλά, όταν δεν καταλαβαίνω γρι τις περισσότερες φορές; (Αλλά τη συνδρομή μου για την κρατική τηλεόραση μέσω της ΔΕΗ την πληρώνω κα-νο-νι-κό-τα-τα όπως όλοι, ακόμα και την εποχή –κάποια χρόνια- που δεν είχα καν τηλεόραση στο φοιτητικό διαμέρισμά μου).

Αυτό λοιπόν που μου τη σπάει με τη Eurovision συγκεκριμένα, αλλά και με τα Fame Story και ξέρω γω πως αλλιώς τα λένε όλα τα μουσικά show, είναι ότι πάντα μα πάντα (κάθε χρόνο όμως!) θα βρεθεί τουλάχιστον ένας ή μία που θα με ρωτήσουν ποια είναι η γνώμη μου για το τραγούδι, ποιο τραγούδι μου αρέσει/προτίθεμαι να ψηφίσω (ναι, καλά, εσύ προτίθεσαι να μου δώσεις το 1 ευρώ μήπως; ) και “αν θα μαζευτούμε κάπου για να δούμε Eurovision”.

Αν το σκεφτείς, έχει μια λογική το θέμα. “Να δούμε Eurovision” λένε όλοι, όπως “να δούμε καλλιστεία” ένα πράγμα. Επομένως, αφού έτσι κι αλλιώς θα τα δούμε, δεν θα τα ακούσουμε ή τέλος πάντων εντάξει, πρώτα θα τα δούμε και μετά θα τα ακούσουμε, και ώχου μωρέ, σημασία έχει να γίνει χαβαλές, και πως κάνω έτσι στην τελική;

Στην τελική, δεν φαίνομαι κουφή, το έχουμε ξαναπεί, και πάνω απ’ όλα σημασία έχει το φαίνεσθαι, γι’ αυτό και μια χαρά θα μπορούσα να δω κι εγώ Eurovision και να ψηφίσω ακόμα, με βάση αυτό που θα μου χτύπαγε καλύτερα στο μάτι, σωστά;

Γι’ αυτό κι εγώ πέρσι, αν και δεν τους ψήφισα, απ’ ό,τι είδα ήμουνα με το μέρος των Lordi ή όπως τα λέγανε τα τερατάκια που κερδίσανε. Έτσι κι αλλιώς, ούτε καλλιστεία δεν βλέπω – όταν θα έρθει εκείνη η βραδιά, επειδή πάλι θα βρεθεί εκείνος ή εκείνη που πάντα βρίσκεται για να με ρωτήσει τη γνώμη μου σε τέτοιες κρίσιμες εθνικές στιγμές, θα του προτείνω καλύτερα να διαβάσει το “Να καθαρίσουμε τους κακομούτσουνους” του Μπορίς Βιάν.

“Να δούμε” τότε, ως πότε θα επιμένουν να ξαναρωτάνε;