ΙΣΤΟΡΙΑ 10: ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΚΑΤΕΒΑΖΟΥΜΕ ΤΙΣ ΜΑΣΚΕΣ

Όλα καλά και άγια με τις Απόκριες, και πολύ ωραία και η συνήθεια της μεταμφίεσης, δεν λέω, που σε βοηθάει στο να νιώσεις για λίγο άλλος άνθρωπος, να υποδυθείς ένα ρόλο, ή και να φλερτάρεις ακόμα, κρυμμένος πίσω από την ασφάλεια της μάσκας.

Όμως, τι γίνεται όταν δεν ακούς, και είναι απαραίτητο να βλέπεις τα χείλη του άλλου για να τον καταλάβεις; Όχι να φλερτάρεις, ούτε που σε πάνε και τι σου λένε δεν ξέρεις – πραγματικά χαμένος σε μια terra incognita.

Όταν ήμουν μαθήτρια, το πρόβλημα λυνόταν με τη γλώσσα του σώματος: Παίζαμε αλευροπόλεμο, αυγοπόλεμο, ρίχναμε σπρέι και κομφετί ο ένας στον άλλον και πλακωνόμαστε – κυρίως με τον αδερφό μου που τον είχα και πρόχειρο στο σπίτι, και ήταν και 2,5 χρόνια μικρότερος και του έριχνα σε μπόι και δύναμη.

Βέβαια, στην εφηβεία μας, όταν ο μικρός πήρε απότομα ύψος και δεν του έριχνα τίποτα πια, του είπα μια μέρα: Κοίτα να δεις, εγώ είμαι πια περασμένα 14, κι εσύ κοντεύεις τα 12, οπότε ας λύνουμε πλέον τις διαφορές μας πολιτισμένα με τον διάλογο. (Κάπως έτσι νομίζω πρέπει να γεννήθηκε και το φεμινιστικό κίνημα!)

Ωραίες εποχές – η γλώσσα του σώματος ήταν το μήνυμα, δεν λέω. Κι αργότερα, που ήμουν φοιτήτρια στο Ηράκλειο της Κρήτης, ακολούθησα τον ίδιο σωτήριο κανόνα.

Πρέπει να σας πω ότι ειδικά η Τσικνοπέμπτη γιορτάζεται στο Ηράκλειο ως εξής: Όλος ο κόσμος βγαίνει από νωρίς το απόγευμα στους δρόμους της πόλης, ντυμένος με στολές ή με ό,τι βρει, και κρατάνε ρόπαλα, σπρέι, αυγά, αλεύρι και πέφτει γενικά το ξύλο της αρκούδας (ειδικά για όποιον είναι ντυμένος με αρκουδοτόμαρο!)

Οι πιο ξεσαλωμένοι, οι φοιτητές δηλαδή, συνεχίζουν το σκηνικό όλη τη νύχτα μπαινοβγαίνοντας στα μπαρ, και το τραβάνε ως το ξημέρωμα. Μάλιστα, οι πιο ευρηματικές μεταμφιέσεις βραβεύονται συνήθως από τους συλλόγους στα πανεπιστήμια ή και επιτόπου στα μπαράκια.

Μια τέτοια ευρηματική μεταμφίεση, και βραβείο φυσικά, είχε αποσπάσει η συγκάτοικός μου στο πρώτο έτος, όταν μαζεύτηκαν 7 κορίτσια και ντύθηκαν νάνοι (με κολάν, παπούτσια, καπέλο μυτερό διαφορετικού χρώματος η καθεμία – κόκκινος νάνος, μπλε νάνος, κίτρινος νάνος κ.λπ.) και έβαλαν κι ένα ψηλό αγόρι στη μέση να κάνει τη Χιονάτη.

Οι νανούλες και ο Χιονάτος μπαινόβγαιναν όλη νύχτα στα μπαράκια, με τις νανούλες να χορεύουν γύρω γύρω από τον Χιονάτο κυκλικά – κι από κοντά εγώ, ως χανούμισα (τρέχα γύρευε γιατί). Έχουμε μάλιστα ακόμα τα πειστήρια, δηλαδή τη φωτογραφία στην τοπική εφημερίδα Μεσόγειος, με τον υπότιτλο: “Οι νέοι της πόλης μας ξεφάντωσαν και εχθές Τσικνοπέμπτη, δίνοντας χρώμα και χαρά στο τοπικό καρναβάλι”. (Το γεγονός ότι η συγκάτοικός μου δούλευε τότε στην εφημερίδα ας θεωρηθεί συμπτωματικό.)

Ωραίες εποχές, λοιπόν. Μα τι γινόταν με την απλή κουβέντα ή με το φλερτ κάτω από τη μάσκα; Νομίζω, τα πράγματα ήταν πιο απλά με το φλερτ: Οι νεαροί που ήθελαν να αποσπάσουν την προσοχή μου, χρησιμοποιούσαν τη γλώσσα του σώματος: δηλαδή μου έδιναν μια ροπαλιά και με τραβούσαν από το μαλλί. Απλά πράγματα, εγγυημένα στο χρόνο.

Το σύστημα με το ρόπαλο ίσως να δούλεψε κανα δυο-χρονιές, δηλαδή όταν ήμουν 18, άντε και 19. Μετά όμως, έβλεπα πως δεν πήγαινε άλλο, κι άρχισα να αποφεύγω το καρναβάλι, ενημερώνοντας παράλληλα την παρέα μου ότι είναι καιρός να ωριμάσουμε και να κάνουμε τις συζητήσεις μας/να φλερτάρουμε/ whatever πολιτισμένα με τον διάλογο και κυρίως χωρίς μάσκες.

Από τότε, γενικά αποφεύγω το μασκάρεμα και τα αποκριάτικα πάρτυ, παρόλο που συχνά δεν φοράνε μάσκες ή φοράνε μάσκα μόνο στα μάτια, που αφήνει ακάλυπτα τα χείλη.

Ευτυχώς, λέω, που δεν ζω σε κάποια μουσουλμανική χώρα, όπου είναι επιβεβλημένος ο φερετζές στις γυναίκες, γιατί τότε δεν θα ήξερα καθόλου πώς να συνεννοηθώ.

Τώρα, η μόνη περίπτωση όπου ακόμα συνεννοούμαι με τη γλώσσα του σώματος κάτω από την μάσκα είναι όταν πηγαίνω στον οδοντίατρο. Περιέργως πως, η προσπάθειά μου να συζητήσουμε το θέμα του καθαρισμού και των σφραγισμάτων πολιτισμένα, με τον διάλογο, δεν έχει καρποφορήσει.

Ίσως, αν μεγαλώσουμε λίγο ακόμα, και ωριμάσουν οι συνθήκες περισσότερο, να τον πείσω να κατεβάσει και αυτός τη μάσκα, ποτέ δεν ξέρεις!


ΥΓ: Καλές Απόκριες σε όλους