ΙΣΤΟΡΙΑ 9: Η ΕΚΤΟΣ ΚΑΙ ΠΑΡ’ ΕΛΠΙΔΟΣ ΧΑΡΑ

Σήμερα θέλησα να γράψω κάτι για την ημέρα της γυναίκας.

Τι όμως θα μπορούσα να γράψω που να συνδέει τις γυναίκες με την κώφωση; Η αναπηρία βλέπετε είναι απόλυτα δημοκρατική, και με θαυμαστή ισότητα επιλέγει να χτυπήσει και τα δυο φύλα.

Άρα, δεν θα έπρεπε να έχω παράπονο ως γυναίκα: σε αυτό το θέμα είμαι εξίσου κουφή με ένα σωρό άντρες.

Έψαξα λοιπόν τα κιτάπια μου και ανακάλυψα ένα παμπάλαιο ποίημα που είχα γράψει το 1991 και το αντιγράφω εδώ, για να σας εξηγήσω στη συνέχεια πως συνδέεται με την ημέρα της γυναίκας.

Αναπηρία

Είναι πολλά τα εμπόδια που υψώνει η αναπηρία...
Πιο δύσκολα απ' το κάθε τι.
Μες το μυαλό μας τριβελίζει ένα "γιατί;"
Και μας πεισμώνει.

Βαδίζουμε, είναι αδιάβατοι οι δρόμοι.
Αγώνας ν' ανεβούμε πιο ψηλά,
στο κάθε βήμα που βαδίζουμε μπροστά.

Μονάχα εμείς μπορούμε να υψωθούμε
-ή περιθώριο ή εξαίρεση τρανή -
μονάχα εμείς μπορούμε να γευτούμε
κάποιαν απρόσμενη κι ανέλπιστη ηδονή
που να τη νιώσουν οι άλλοι δεν μπορούνε.

Βαδίζουμε, είναι αδιάβατοι οι δρόμοι.
Μ' απέναντι σε ό,τι μας πληγώνει,
η θέλησή μας μας πεισμώνει.

12/5/1991


Σας βλέπω ήδη να ξύνετε με αμηχανία το κεφάλι σας και να αναρωτιέστε που το πάω. Λίγη υπομονή ακόμα. Κανένας ή καμία φιλόλογος εδώ, να σηκώσει το χεράκι, υπάρχει; Κανένας θεατρόφιλος; ( Όχι κύριε Γεωργουσόπουλε, κατεβείτε από το παράθυρο εσείς και αφήστε κανέναν άλλον να μιλήσει κι εμένα να ολοκληρώσω.)

Πάμε πάλι, λοιπόν. Τι σας θυμίζει το “κάποιαν απρόσμενη κι ανέλπιστη ηδονή” ;

Μα ναι, είναι από την Αντιγόνη. Που δεν ευτύχησα ποτέ μου να δω στο θέατρο, αλλά διάβασα με συνέπεια στα λυκειακά μου μαθήματα – και με την ίδια συνέπεια δεν την ξαναδιάβασα έκτοτε (σε αυτό το σημείο ντρέπομαι που το ομολογώ).

Συγκεκριμένα, είναι από τη σκηνή που η Αντιγόνη αποφασίζει να θάψει τον αδερφό της, και εξηγεί ότι αυτή της η πράξη θα της δώσει μεγάλη χαρά, γιατί έτσι θα κάνει αυτό που είναι σύμφωνο με τις δικές της ηθικές αξίες και όχι αυτό που την προστάζει ο Κρέοντας.

Έοικεν γαρ η εκτός και παρ' ελπίδος χαρά πρέπει να ήταν ο αρχαίος στίχος, κι αν τον κάνω λάθος παρακαλώ κάποιον να με διορθώσει, γιατί τον γκουκλάρισα και δεν τον βρήκα. (Ομολογώ εδώ πως δεν είχα φανταστεί ποτέ ότι θα έβαζα τη λέξη έοικεν μαζί με τη λέξη γκουγκλάρισα στην ίδια φράση).

Σκέφτεστε λοιπόν κάποιο πρότυπο πιο δυνατό από την Αντιγόνη για τη σημερινή ημέρα της γυναίκας; Αντιστάθηκε στην εξουσία και υπερασπίστηκε τις δικές της αξίες – παρόλο που στο τέλος το πλήρωσε ακριβά.

Έχουν περάσει κοντά 2500 χρόνια από τότε, μα όλα αυτά τα χρόνια το γυναικείο κίνημα συνέχισε και συνεχίζει ακόμα να δίνει τις μάχες του, όπως εξάλλου και το αναπηρικό κίνημα.

Αν μπορούν σήμερα να υπάρχουν τόσες γυναίκες στη βουλή και στην κυβέρνηση – η μία εξ αυτών μάλιστα, όπως θα γνωρίζετε, είναι κωφή – αυτό το χρωστάμε σε προσωπικότητες όπως η Αντιγόνη, που έκαναν την αρχή.

Γι’ αυτό λοιπόν γυναίκες, αλλά και ειδικότερα, κωφές γυναίκες, μην δεχτείτε σε καμία περίπτωση να μπείτε στο περιθώριο – απλώς, μετακινείστε με όλη σας τη δύναμη το πλαίσιο λίγο παραπέρα!

Αυτή εξάλλου είναι, νομίζω, και η "απρόσμενη κι ανέλπιστη ηδονή" που μπορεί να σου δώσει η αναπηρία ή το να βρίσκεσαι γενικότερα σε δεύτερη θέση από κοινωνική άποψη: είναι η απρόσμενη χαρά που νιώθεις όταν βλέπεις πως υπερβαίνονται με το χρόνο τα κοινωνικά στεγανά και επικρατεί σιγά σιγά η ισότητα.

Χρόνια μας πολλά λοιπόν, δημιουργικά και δυναμικά.

ΥΓ1: Στο σκίτσο, ελλείψει Αντιγόνης σας βάζω την Υπατία, άλλη μια πολύ σπουδαία γυναίκα της αρχαιότητας που μας άνοιξε το δρόμο...

ΥΓ2: Επίσης θέλω να καταγγείλω το google γιατί πάει 10 ώρες πίσω, με αποτέλεσμα τώρα που κάνω την ανάρτηση να είναι ήδη 8 του μηνός εδώ (περασμένα μεσάνυχτα) αλλά να μου γράφει χθεσινή ημερομηνία. Αυτή είναι άλλη μια κατάφωρη αδικία και περιθωριοποίηση της χώρας μας για την οποία πρέπει να παλέψουμε, συναγωνίστριες!