Πέμπτη 3 Απριλίου 2008

ΙΣΤΟΡΙΑ 15: ΤΑ ΑΓΓΛΙΚΑ, ΤΑ ΓΑΛΛΙΚΑ ΚΑΙ ΤΟ ΠΙΑΝΟ ΜΟΥ

Σήμερα θα σας μιλήσω για τη σχέση των κωφών με τις ξένες γλώσσες. Όπως έχω γράψει και παλαιότερα, πάγιο αίτημα των κωφών που επικοινωνούν με τη νοηματική είναι να μην υποχρεώνονται να καταθέτουν πιστοποιητικά γλωσσομάθειας για μια ενδεχόμενη πρόσληψη στο δημόσιο. Κι αν δεν κάνω λάθος, αυτό το αίτημά τους πρόσφατα ικανοποιήθηκε.

Ωστόσο, εμείς οι μεταγλωσσικοί κωφοί που εκπαιδευτήκαμε σε “κανονικά” σχολεία, στη γειτονιά μας δηλαδή, ακολουθήσαμε φυσικά το πρόγραμμα του σχολείου. Ήτοι, ξένες γλώσσες (αγγλικά ή γαλλικά ήταν τότε στα προγράμματα των σχολείων) και ακόμα, παρακολουθήσαμε κανονικά τη μουσική.

Όσον αφορά τη μουσική, το πεντάγραμμο και η θεωρία έσωζαν αρκετά την κατάσταση (όμως προσωπικά διδάκτηκα επιπλέον και πιάνο κατ’ οίκον επί δύο έτη, αλλά αυτή είναι μια ακόμα κουφή ιστορία που θα σας πω άλλη φορά).

Με τις γλώσσες όμως, τι μπορούσε να γίνει; Εγώ έκανα αγγλικά στο φροντιστήριο, όπως όλα τα παιδιά, και γαλλικά σύμφωνα με το πρόγραμμα του σχολείου.

Όταν έχεις ήδη εκπαιδευτεί στη λογική μιας γλώσσας όπως τα ελληνικά, δεν είναι δύσκολο να μάθεις τη γραμματική και τη σύνταξη των αγγλικών και των γαλλικών (για τα κινέζικα, τα γιαπωνέζικα, τα αραβικά και τα σουαχίλι δεν παίρνω όρκο, όμως!)

Τι γίνεται ωστόσο με την προφορική επικοινωνία και την προφορά σε μια ξένη γλώσσα;

Α! η προφορά. Αν και οι περισσότεροι καθηγητές και καθηγήτριες ξένων γλωσσών έδειχναν μια ευαισθησία ως προς εμένα (που ήμουν ακόμα βαρήκοη και όχι τελείως κωφή), μου έτυχε όμως και ένας τουλάχιστον που με πρόσβαλλε συστηματικά για την προφορά μου. Με καθόλου χαριτωμένες εκφράσεις, όπως: “Τι θα κάνουμε με σένα, πως τα λες έτσι, από την Αφρική σε φέρανε” και “Δεν καταλαβαίνω, αφού μου τα γράφεις όλα σωστά, πως τα μιλάς χάλια; Δεν μπορείς να πεις: λ’ ουαζζώώ και λα φενέτρρρρ, όχι πες το, πες το πάλι”.

Παιδαγωγός, σου λέει μετά. (Τώρα θυμήθηκα κι έναν άλλον, της μουσικής: πες μου τις νότες, όχι πες μου, όχι δεν είναι σι αυτό, είναι μι, μα δεν το καταλαβαίνεις; Παιδαγωγός κι αυτός).

Το θέμα είναι ότι, όταν είσαι βαρήκοος ή κωφός χειλεοαναγνώστης, συνηθίζεις να διαβάζεις τα χείλη στη μητρική σου γλώσσα και δεν είναι εύκολο να κάνεις αυτή τη διαδικασία σε μια άλλη γλώσσα. Η δε προφορά, το γνωρίζετε όλοι, είναι κάτι που αποκτάται από το άκουσμα και μόνο. Γι’ αυτό και μας (σας) βάζανε κασέτες με τη γλώσσα, για να συνηθίζει το αυτί.

Τώρα βέβαια που το σκέφτομαι, πρέπει να είμαι μάλλον τυχερή, αφού οι ανωτέρω παιδαγωγοί δεν μου ζήτησαν να αγοράσω τη σειρά της Linguaphone για να βελτιώσω την αγγλογαλλική προφορά μου!

Με αυτά και με άλλα, τέλειωσα κάποτε το Λύκειο χωρίς να έχω τολμήσει να πάω να δώσω ούτε το Lower, παρόλο που αρκετοί συμμαθητές μου είχαν ήδη τα ανώτερα διπλώματα σε δυο τρεις γλώσσες.

Μα εγώ, πώς να πήγαινα να το δώσω αφού δεν θα μπορούσα να καταλάβω καλά το κασετόφωνο στην εξέταση; Κι έπειτα, δεν πίστευα ότι θα μου χρειαζόντουσαν και πολύ οι γλώσσες: Σκόπευα να σπουδάσω ιατρική (με κατεύθυνση προς μια εργαστηριακή ειδικότητα, όπως και έκανα) και βέβαια ούτε λόγος για να φύγω από την Ελλάδα, παρεκτός σε διακοπές.

Ωστόσο, τα αγγλικά με κυνηγούσαν (όπως σας έχω πει ότι με κυνηγάει και η μουσική. Μάλλον επειδή έκανα 2 χρόνια πιάνο και δεν προχώρησα πέρα από το Methode Rose – οπότε το πεντάγραμμο και οι νότες, προσβεβλημένα, με ψάχνουν από τότε ! )

Στα πρώτα δύο χρόνια της Ιατρικής στην Κρήτη, τα αγγλικά ήταν τότε ένα από τα κυριότερα μαθήματα. Και αυτό ήταν δίκαιο, στη λογική της εξοικείωσης των φοιτητών με την ξένη βιβλιογραφία, και ενδεχομένως στον προσανατολισμό τους σε καριέρα στο εξωτερικό.

Οπότε, αναγκάστηκα να πιάσω πάλι τα αγγλικά από κει που τα είχα αφήσει στο γυμνάσιο. Μια θαυμάσια γυναίκα, η κυρία Τασούλα (γράφω το όνομά της σε ένδειξη παντοτινής ευγνωμοσύνης) ανέλαβε τότε να γίνει η δασκάλα μου για τα επόμενα δυο χρόνια.

Η κυρία Τασούλα δεν με έψεξε ποτέ για την προφορά μου. Παρόλο που δεν μπορούσα, ασφαλώς, να πω το τσι με τον τρόπο που το λένε Άγγλοι, Γάλλοι, Ιταλοί και Κρητικοί (τόσα χρόνια Ενετοκρατία είχε το νησί!) δεν με πίεσε ποτέ να το πω καλύτερα.

Μόνο, ήρθε μια μέρα, και με το συνηθισμένο ατάραχο και γαλήνιο ύφος της μου λέει: - Λοιπόν, παιδί μου, γιατί να μην πας να πάρεις το Lower?
- Μα, κυρία Τασούλα…Τι θα κάνουμε με το κασετόφωνο και με τα προφορικά;
- Μην ανησυχείς, έστειλα επιστολή στο Βρετανικό Συμβούλιο με την περίπτωσή σου και θα τα βρούμε.

Πράγματι, το Βρετανικό συμβούλιο όχι μόνο απάντησε, αλλά αποδείχτηκε ότι είχε ειδικό πρόγραμμα εξετάσεων των αγγλικών διπλωμάτων για ανθρώπους με πρόβλημα ακοής, με εξειδικευμένους καθηγητές, που αναλάμβαναν την προφορική εξέταση και αντικαθιστούσαν το κασετόφωνο (listening) !

Τα γραπτά πάλι, διεξάγονταν κανονικά σε αίθουσα του Βρετανικού συμβουλίου. Μα οι εξετάσεις τους δεν ήταν καθόλου εύκολες (υπήρχαν παιδιά που είχαν κοπεί 5-6 φορές και κυρίως στο προφορικό κομμάτι). Είπαμε, εξειδικευμένος καθηγητής, αλλά ωστόσο δεν έπαυε να είναι Άγγλος καθηγητής/καθηγήτρια: δεν μπορούσες να τον καλοπιάσεις με μούτες και ναζάκια, που ίσως θα πιάνανε σε έναν Έλληνα. Έπρεπε να κάνεις κανονικό διάλογο μαζί του, και βέβαια στα αγγλικά.

Σε αυτό το σημείο επιστρατεύτηκε ο Philip για να βοηθήσει την κατάσταση. Ο Philip ήταν βέρος Άγγλος, ξανθός, γαλανομάτης, ξεπλυμένος και με αγγλικό cool ύφος (αγγλικό φλέγμα το λέγανε παλιά) που είχε ξεμείνει κανά δυο χρονιές στο νησί, μετά από κάποιες καλοκαιρινές διακοπές και έβγαζε τα προς το ζην κάνοντας μαθήματα αγγλικών. Μα έλα που δεν είχε μάθει σχεδόν τίποτα στα ελληνικά (καλημέρα, καλησπέρα, μαλάκας, τα βασικά…ξέρετε τώρα, και τίποτ’ άλλο). Άρα, έπρεπε αναγκαστικά να μιλήσουμε στα αγγλικά.

Ναζάκια, χαριτωμενιές, καλοπιάσματα τέλος. Μια ολόκληρη χρονιά μάθαινα να μιλάω με τον Philip και αυτός με μένα. Υποθέτω, μάλιστα, πως πρέπει να βελτίωσα και την προφορά μου, αφού φτάσαμε στο σημείο, μετά από αρκετό κόπο, εκτός από το να μιλάμε…να καταλαβαινόμαστε κιόλας!

Από κει και πέρα, οι εξετάσεις στο Βρετανικό συμβούλιο ήταν μάλλον απλή υπόθεση: Μην έχοντας πρόβλημα στα γραπτά, τα πήγα αρκετά καλά και στα προφορικά, και πήρα το Lower πανηγυρικά και μάλιστα με Β.

Κι αν σήμερα έχω φτάσει στο σημείο να διαβάζω και να μεταφράζω πανεπιστημιακά ιατρικά συγγράμματα με άνεση, σίγουρα αυτό το οφείλω στην κυρία Τασούλα και τον Fhilip και όχι στον παιδαγωγό των γυμνασιακών μου χρόνων. Αλλά μάλλον θα φταίει που αυτός, όπως θα καταλάβατε και πιο πάνω, ήτανε καθηγητής των Γαλλικών!

40 σχόλια:

An-Lu είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
An-Lu είπε...

Για το Βρετανικό Συμβούλιo υπάρχει όντως πρόβλεψη για βαρήκοους σπουδαστές στο θέμα των προφορικών, ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του '80.
Οι γάλλοι είναι λίγο πιο στόκοι σε αυτό το θέμα, υπάρχει πάντως πρόβλεψη και εκεί για βαρήκοους, φτάνει να τους προσκομίσεις χαρτί δημόσιου νοσοκομείου. Ειδικά με τα Unites DELF του DALF, νομίζω πως μπορείς να παρακάψεις τελείως το παθητικό ακουστικό κομμάτι (το πιο δύσκολο κατά τη γνώμη μου).

Ανώνυμος είπε...

Πράγματι έτσι ήταν με τα σχολειά Σοφί μου, θυμάμαι την Δασκάλα [και ποτέ Δάσκαλο (!!!)], πλησίαζε στο θρανίο μου για να με εξετάσει προφορικά από το βιβλίο που μαθαίναμε, τα έλεγα (όπως συνήθως) ’’σπασμένα & μασημένα’’, γελούσαν τα παιδιά και με κορόιδευαν (είχα δύσκολα σχολικά χρονιά)...

Θύμωνα, ξανά θύμωνα, τα παράτησα, πήρα ένα ωραιότατο Ο [με κεφαλαία], η μητέρα μου που πάντα ήταν έξυπνη, πρόβλεπε τα πράγματα πιο μπροστά (σαν μάντης), μου εξήγησε κατά γραμμα: Κωστή, πως θα κανείς πρόοδο αν δεν μάθεις αγγλικά, είναι το μέλλον !!!

Οπου αποδείχτηκε είχε δίκιο μετά την δεκαετία του ’80 με τα π.χ. βιογραφικά σε εταιρίες κλπ

Δεν άκουγα, έκανα του ... κεφαλιού μου, παράτησα το Λύκειο, πήγα στα καραβιά να δουλέψω ως ηλεκτρολόγος αλλά και του μηχανικού (λιπαντής) να βγάλω χρήματα για να αποκτήσω έπιπλα στο μοναχικό μου σπίτι που μου είχε τασει μια θεία μου π.χ. Τηλεόραση, ψυγείο κλπ, ποτέ δεν έπαιρνα μια δραχμή από την μανά μου δλδ πήγαινα με το σταυρό στο χέρι ...

Περάσαν τα χρονιά, τα αδέλφια μου μεγάλωσαν, τους πίεσα στα ζόρικα να μάθουν καλά τα αγγλικά [που δεν έμαθα], ο ένας έβγαλε Λοουερ, πήγε στη Αγγλία οπού έβγαλε 2 πτυχία του Ναυπηγού-Μηχανολόγου με άριστα, ο άλλος έβγαλε 1 Λοουερ συν 2 πτυχία Προφισενσις [Κέμπριτζ & Μίσιγκαν] συν ένα των γερμανικών, τώρα σπουδάζει στο πολυτεχνείο ως Μηχανολόγος [βαποριών] ...

Καμαρώνω τα αδέλφια μου που αγωνίστηκαν σκληρά να βγάλουν το μέλλον τους για να μπορέσουν να δουλέψουν σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου ...


Συνέχισα το δρόμο μου έχοντας την σιγουριά ότι θα σταθούν στα ποδιά τους ...

Εν το μεταξύ στα καραβιά μάθαινα λίγα αγγλικά στις ξένες χώρες δλδ συναντούσα ανθρώπους του λιμανιού, οπού συνενωνόμασταν (όπως συνήθως) με λίγη νοηματική [σαν τους Αμερικανούς που ’’μιλάνε’’ με τα χεριά μαζί με το σώμα τους] π.χ. απ, νταουν, μπαγκ, πλιζ, σορρυ χελπ μι, ουαν μινες κ.α σιγά σιγά τα μάθαινα σαν μετανάστης σε ξένη χωρά ...

Μέτα αργότερα πήγα στο δημόσιο, έβγαλα Λύκειο [νυχτερινό], σήμερα πηγαίνω ΤΕΙ σαν μαθητής πριν 20 χρονιά ξανά σε θρανίο με το χαμόγελο μου [πιο δυναμικά από ποτέ] για να αναπληρώσω αυτά που έχασα ...


Φιλια & πολλές αγκαλιές από μένα Σοφί μου ...


Μ.Β.

An-Lu είπε...

Ξέχασα να αναφέρω επίσης πως και για το κρατικό πτυχίο γλωσσομάθειας γίνεται η ίδια εξαίρεση αν προσκομίσεις το χαρτί που ανέφερα παραπάνω.

Ανώνυμος είπε...

Τελικά, μάλλον έχεις πάρα πολύ μεγάλη θέληση έ;
Βέβαια μια ιστορία είναι και πως τη "δίνει" αυτός που την διηγείται.
Και συ έχεις το χάρισμα (εγώ έτσι το θεωρώ) να διηγείσαι όμορφα τις διάφορες ιστορίες σου - και φαίνεται έχεις κάμποσες!
Σοφία, μου αρέσει που διαβάζω ιστορίες που αντί απλά να με συγκινούν ή ακόμα και να δακρύζω, εγώ αισθάνομαι όμορφα και μάλιστα χαμογελάω κιόλας!
Ειδικά έτσι όπως καταλήγεις την ιστορία αυτή, μου γεννήθηκε απλά μια απορία - τί έκανες τελικά με τα ... Γαλλικά;

ΣΟΦΙΑ ΚΟΛΟΤΟΥΡΟΥ είπε...

@ Φάρος: ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Τα γαλλικά (όπως και το πιάνο, ασφαλώς!) τα παράτησα (ό,τι έμαθα στο σχολείο) και έκτοτε προσπαθώ να κρύψω την πιανο- και γαλλο- μαθή μικροαστική πλευρά μου από τους συντρόφους, γενικά του αριστερού χώρου. ;-))

Κρατάω μια ανάμνηση Γαλλικών ίσα να διαβάζω λιγουλάκι Μπωντλαίρ, Ρεμπώ, Βερλαίν, Βιγιόν και τα τοιαύτα, γεγονός που επίσης αποκρύβω...

ΣΟΦΙΑ ΚΟΛΟΤΟΥΡΟΥ είπε...

@ An-Lu: ευχαριστώ για τις πληροφορίες. Εμαθα επίσης πρόσφατα ότι οι φοιτητές που είναι βαρήκοοι, αν το ζητήσουν ενδέχεται να εξαιρεθούν πλήρως από την εξέταση ξένων γλωσσών στα πανεπιστήμιά τους...

Αλλά η γνώση είναι δύναμη - και η κάθε γλώσσα είναι ένας άλλος κόσμος. Δεν παύω να είμαι ερωτευμένη με τις γλώσσες, γενικότερα. Τα όρια της γλώσσας μας είναι και τα όρια της σκέψης μας.

Ανώνυμος είπε...

Το σημαντικό είναι οτι έχουν μεταφραστεί ποιήματά σου στα αγγλικά...

Την καλημέρα μου,

Σπύρος

ΣΟΦΙΑ ΚΟΛΟΤΟΥΡΟΥ είπε...

@ Σπύρος: Και μάλιστα από έναν υπέροχο άνθρωπο, είναι αλήθεια.

Ανώνυμος είπε...

Σας ζηλεύω που διαβάζετε Βιγιόν από το πρωτότυπο.

Εγώ μόνο στα Κρητικά τα πάω καλά...

:-)

ΣΟΦΙΑ ΚΟΛΟΤΟΥΡΟΥ είπε...

@ Στιχάκιας: Ε, ναι, από το πρωτότυπο σίγουρα, αλλά εννοούσα τη δ ί γ λ ω σ η έκδοση όμως!

Ανώνυμος είπε...

Εγώ σε ξενόγλωσσα μέχρι Κορνάρο μπορώ να φτάσω :-)

Ανώνυμος είπε...

Eγω απο τα γαλλικά θυμάμαι το papillon, και to deu la maison, αν τα έγραψα και σωστα.
Απο τα αγγλικά θυμάμαι κι άλλα.

Churchwarden είπε...

Kαλησπέρα, αγαπητή Σοφία. Οι "διαμαρτυρόμενοι παιδαγωγοί" που αναφέρεις, εγνώριζαν το πρόβλημα στην ακοή;

Συγχώρεσέ μου την αφελή κι ίσως βλακώδη απορία.

Όχι πως ο άνθρωπος δεν είναι τέρας, αλλά (νομίζω) τέτοια αναισθησία δε συνηθίζεται.

ΣΟΦΙΑ ΚΟΛΟΤΟΥΡΟΥ είπε...

Δυστυχώς Δημήτρη, το γνώριζαν. Αν και δεν ήμουν τελείως κουφή τότε, ωστόσο φορούσα δύο ακουστικά βαρηκοϊας.

Ηταν επίσης το πρώτο πράγμα που έλεγα σε κάθε δάσκαλο/καθηγητή μου, συνήθεια που μου έχει μείνει μέχρι σήμερα.

Με αποτέλεσμα μια φίλη μου να λέει (αστειευόμενη) για μένα: Η Σοφία όταν συστήνεται πρώτα λέει το όνομά της και αμέσως μετά για την ακοή της...

ΣΟΦΙΑ ΚΟΛΟΤΟΥΡΟΥ είπε...

Θα εκπλαγείς μάλλον από την αναισθησία αρκετών παιδαγωγών μας.

Αντιθέτως, με τα ίδια τα παιδιά, τους συμμαθητές μου δηλαδή, ελάχιστα προβλήματα αντιμετώπισα στο σχολείο (κι αν ακόμα με κορόιδευαν, τουλάχιστον δεν το αντιλήφθηκα να γίνεται μπροστά μου -δεν θα τα άκουγα βέβαια, θα πεις, πάντως σίγουρα ήταν διακριτικά τα όποια σχόλια-.

Μάλλον τα παιδιά είναι πιο συγκεκριμένα στη συμπεριφορά τους από τους μεγάλους και φέρονται όπως τους φέρεσαι.

ΣΟΦΙΑ ΚΟΛΟΤΟΥΡΟΥ είπε...

H μόνη λογική εξήγηση που μπορώ να δώσω σήμερα είναι ότι θεωρούσαν ότι η βαρηκοϊα μου ήταν πολύ ελαφριά (σαν ίωση ένα πράγμα) αφού μιλούσα και ανταποκρινόμουν κανονικά, οπότε στο μυαλό τους δεν με καταμετρούσαν ως "πρόβλημα ακοής" αλλά ως..."χάλια προφορά" !!!

ΜΑΡΙΑΝΝΑ είπε...

και εγω ποτε δεν τα πηγαινα στο σχολειο καλα με τα αγγλικα...
οχι εξαιτιας της αναπηριας μου, απλα δεν μαρεσαν , το ειχα δει και καλα σαν επανασταση τρομαρα μου. ΄΄αν θελουν ας μαθουν αυτοι ελληνικα΄΄ ελεγα. Στο πανεπιστημιο τελικα εστρωσα τον πισινο μου και με εντατικα ιδιαιτερα κατι καταφερα. Παλι καλα γιατι στο τελευταιο εξαμηνο λογω ελειψη θεσεων στα υπολοιπα σεμηναρια αναγκαστικα να παρακολουθησω ενα σεμηναριο με αγγλικη βιβλογραφια. το πιο κωφο ηταν πως η καθηγητρια που μου εκανε ιδιαιτερα μου ελεγε πως με καταλαμβαινε καλητερα οταν μιλουσα αγγλικα παρα στα ελληνικα

Ανώνυμος είπε...

Σοφία το πήρα! Θα το διαβάσω και αργότερα θα το ... σχολιάσω, τώρα απλά την καλησπέρα μου.
Όσο για την ανθρώπινη αναισθησία, να σχολιάσω ότι βαρέθηκα να την συναντώ σε κάθε βήμα μου (και υποτίθεται ότι είμαι ... νορμάλ σε όλα - δήθεν , αλλά ...)

Churchwarden είπε...

Σοφία, μαθητής του δημοτικού σχολείου βρέθηκα στην ίδια τάξη (στη μία από τις περιπτώσεις που θα αναφέρω, για πολλά χρόνια) με ένα παιδί σπαστικό και ένα παιδί(παρανόμως ίσως, τώρα που το σκέφτομαι) με διανοητικά προβλήματα που αδυνατώ, εκ των υστέρων έστω, να εκτιμήσω (σοβαρές διαταραχές στο λόγο, υπερκινητικότητα, απρόκλητες εκρήξεις οργής, ουρλιαχτά, άναρθρες κραυγές εν αιθρία).

Η σκέψη μου (τότε ειδικά, αλλά το θέμα συνεχίζει να με απασχολεί) συνοψιζόταν, δεδομένου ότι ουδέποτε έγινα μάρτυρας της εγκληματικής (δε φοβάμαι τη λέξη) συμπεριφοράς που περιγράφεις, στο κάτω πόσο τελικά τα ίδια αυτά παιδιά βλάπτονταν από την απύθμενη ανοχή και το χάιδεμα που εισέπρατταν από δασκάλους και συμμαθητές-αλλά και τις περιορισμένες απαιτήσεις.

Γι' αυτό, όχι απλώς εκπλήσσομαι, αλλά γνησίως αηδιάζω με τις συμπεριφορές "παιδαγωγών" που περιέγραψες.

Ξέρεις, στην αρχή με ξένισε ο τίτλος που διάλεξες για το ιστολόγιο. Ήσουν, όμως, εύγλωττη. Πολύ.

ΣΟΦΙΑ ΚΟΛΟΤΟΥΡΟΥ είπε...

Δημήτρη, σε παραπέμπω σε ένα από τα πρώτα μου ποστ (αυτό που μπήκε και στο Ποιείν) όπου εξηγώ πως η κώφωση αντιμετωπίζεται μάλλον χειρότερα από τις άλλες αναπηρίες, επειδή δεν είναι οφθαλμοφανής, όπως οι περισσότερες.

Οι κινητικές αναπηρίες, όπως και η διανοητική καθυστέρηση φαίνονται άμεσα και είναι πιο εύκολο να τις αντιμετωπίσεις εξ αρχής ως κάτι το ιδιαίτερο.

Η τύφλωση επίσης, από την αρχαιότητα περιβάλλεται με ένα βαθύ αίσθημα σεβασμού (δεν είναι τυχαίο ότι οι μάντεις, όπως ο Τειρεσίας, ήταν τυφλοί - οι τυφλοί θεωρούνται γνώστες, τρόπον τινά, του "επέκεινα", μύστες και οραματιστές).

Οι κωφοί όμως, επειδή παλαιότερα ήταν και κωφάλαλοι, λόγω της αδυναμίας κατάκτησης του λόγου και άρα της επικοινωνίας με τους άλλους, θεωρούνταν ανέκαθεν κάτι υποδεέστερο, μόλις ένα στάδιο πάνω από τα ζώα.

Στην καλύτερη περίπτωση, είχαν Σκύθες κωφάλαλους φρουρούς ως φύλακες των παλατιών, μια και θεωρούνταν οι πιο εχέμυθοι, ασφαλώς, φρουροί.

Με τα χρόνια, και με την κατάκτηση της νοηματικής γλώσσας, που είναι αναμφίβολα κάτι σπουδαίο, οι κωφοί περιχαρακώθηκαν σε μια κλειστή κοινωνία, σε μια δική τους γλώσσα.

Ετσι, στο συλλογικό ασυνείδητο όλων μας, ο κουφός είναι κάποιος που μιλάει μόνο με τα χέρια, και κάνει παρέα μόνο με ομοιούς του. Πεντρεύεται τους ομοίους του και κάνουν συχνά κουφά παιδιά - έτσι έχει διαμορφωθεί η σκέψη όλων μας ως προς τους κωφούς.

Ενας κωφός πάλι που μπορεί και ακολουθεί το συνηθισμένο πρόγραμμα εκπαίδευσης (έστω γιατί είναι μεταγλωσσικός κωφός) και ανακατεύεται ενεργά στην κοινωνία μας, ξενίζει.

Ακόμα και η κωφή βουλευτής που εξελέχθηκε στις τελευταίες εκλογές, αν πρόσεξες, έκανε ομιλία στη νοηματική γλώσσα και στις συνεδριάσεις της βουλής συνοδεύεται από τον διερμηνέα της.

Εγώ πιστεύω ότι ένας προκλητικός τίτλος γι' αυτό το ιστολόγιο ήταν απαραίτητος, για να εστιάσει την προσοχή σε ένα θέμα που υπάρχει, αλλά ο κόσμος δεν το γνωρίζει.

Οτι δηλαδή υπάρχουν αρκετοί μεταγλωσσικοί κωφοί όπως εγώ, που διεκδικούν μια ενεργή θέση στην κοινωνία, και των οποίων οι ανάγκες και τα χαρακτηριστικά είναι πολύ διαφορετικά από εκείνα που έχουμε συνηθίσει στο στερεότυπο που περιέγραψα πιο πάνω.

Εν ολίγοις, διεκδικούμε το...δικαίωμα στην κώφωση, τρόπον τινά, γιατί αυτό δεν μας το αναγνωρίζουν, λόγω του στερεοτύπου.

Ελπίζω να ήμουν αρκετά επεξηγηματική και συγγνώμη για το "σεντόνι".

ΣΟΦΙΑ ΚΟΛΟΤΟΥΡΟΥ είπε...

Και μια ερώτηση: Αν και δεν μιλήσαμε προσωπικά εσύ κι εγώ, ωστόσο με είδες και με άκουσες στην εκδήλωση.

Μετά από όσα είδες, θα με περιέγραφες σε φίλο σου ως "κωφάλαλη" ;

Κι όμως, σε διαβεβαιώ ότι αυτό έγινε κατά την εκδήλωση (έμαθα ότι κάποιοι με είχαν περιγράψει ως κωφάλαλη).

Πιστεύω βέβαια (κι επειδή δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό) ότι απλώς, δεν ξέρουν άλλη λέξη για να περιγράψουν την κατάσταση και δεν αντιλαμβάνονται πόσο αντιφατικά γελοίο είναι να ονομάζεις "κωφάλαλο" έναν άνθρωπο με τον οποίον έχεις μόλις συνομιλήσει!

Τα στερεότυπα, Δημήτρη, είναι πολύ πιο δυνατά από όσο νομίζεις...

Churchwarden είπε...

Ήσουν. Αγαπητή Σοφία, ίσως έχεις δίκιο για το συλλογικό ασυνείδητο...εγώ, από την άλλη, δε θα ελάμβανα ποτέ υπόψη την κώφωση κάποιου που κατεβαίνει στις εκλογές, γράφει ποιήματα ή επιθυμεί να ανταλλάσσουμε δυο κουβέντες (ή περισσότερες), για να τον ψηφίσω, να κρίνω τους στίχους του ή να πω τις κουβέντες (κι όσο συμπλήρωμα χρειάζεται αυτό το ήθος, περιμένω να το πληροφορηθώ και από σένα).

Ως κατ' οίκον διδάσκαλος της Αγγλικής (πρόκειται περί πραγματικής ιδιότητος που δεν ασκώ), πάλι, ουδεμία απαίτηση προφοράς θα είχα από κάποιον που δεν ακούει.

Οπότε-δεδομένου ότι όλα αυτά είναι αυτονόητα-για μια ακόμη φορά το συλλογικό ασυνείδητο πιάνεται να υπολείπεται του αυτονόητου.

Όλοι, άλλωστε, οι ρατσισμοί, αυτό δεν είναι; Ασχήμιες πάνω στο αυτονόητο δικαίωμα.

Σε ευχαριστώ.

Churchwarden είπε...

Υποθέτω πως το ερώτημα είναι ρητορικό. Σε ό,τι με αφορά (ας μου συγχωρέσεις το χιούμορ), η πιθανότητα να σε περιγράψω ως "κωφάλαλη" θα ήταν ίδια με το να σε περιγράψω ως "έφηβη" ή "χοντρή" ή "τυφλή"-βρες ό,τι άλλο δεν είσαι.

Σοφία, στην εκδήλωση ήμουν (μεταξύ άλλων) για την ποιήτρια Κολοτούρου. Συγχώρεσέ με και πάλι, αλλά εκεί (όπως και όταν θα μιλάμε για ποίηση), αυτή ήταν/είναι η μοναδική σχετική με το αντικείμενο ιδιότητά σου εντός του κρανίου μου. Ειλικρινέστερος, αδυνατώ να είμαι.

Δεν ξέρω αν απάντησα.

ΣΟΦΙΑ ΚΟΛΟΤΟΥΡΟΥ είπε...

Δημήτρη, με κάλυψε πλήρως η απάντησή σου.

Και να τονίσω εδώ ότι δεν θέλω τα ποιήματα να διαβαστούν σε συνάρτηση με την κώφωσή μου, δηλαδή από περιέργεια "να δούμε τι γράφει η κουφή", αλλά σαφώς ανεξάρτητα από την κώφωση ή τις προσωπικές συμπάθειες ή αντιπάθειες, όπως το περιγράφεις κι εσύ.

Γι' αυτό εξάλλου, αν και ενημέρωσα για την εκδήλωση στο μπλογκ, προτιμάω να κρατάω εκτός την ποίησή μου (αν και κάποιοι μου έχουν προτείνει το αντίθετο) ώστε να διαχωρίζω την ιδιότητα "κουφή" από την ιδιότητα "ποιήτρια".

Τέλος, το σχόλιο περί του ότι δεν είμαι χοντρή ήταν πάρα πολύ ενδιαφέρον, και πάω να το τυπώσω αμέσως τώρα και να το δείξω στον άντρα μου, γιατί έχω πάρει 2-3 κιλά τον τελευταίο καιρό και μου γκρινιάζει...;-))

Churchwarden είπε...

Την καλησπέρα μου να μεταφέρεις (κι ότι αυτό που είπα, το υπογράφω). Δε φαντάζομαι να πει...στραβός είναι, ρε; Δε βλέπει;

ΣΟΦΙΑ ΚΟΛΟΤΟΥΡΟΥ είπε...

:-))

Meropi είπε...

To βρήκα πολύ ενδιαφέρον το ποστ σου Σοφία μου. Μπράβο και πράγματι τα Αγγλικά είναι απαραίτητα για τους γιατρούς. Το ξέρω από τον άντρα μου (που είναι γιατρός). Λέει ότι δεν υπάρχει κανένα σοβαρό σύγγραμμα στα Ελληνικά.
Καλό σου βράδυ

Ανώνυμος είπε...

Γράφεις σε σχόλιο σου παραπάνω:"Πιστεύω βέβαια (κι επειδή δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό) ότι απλώς, δεν ξέρουν άλλη λέξη για να περιγράψουν την κατάσταση και δεν αντιλαμβάνονται πόσο αντιφατικά γελοίο είναι να ονομάζεις "κωφάλαλο" έναν άνθρωπο με τον οποίον έχεις μόλις συνομιλήσει!"
Δεν συμφωνώ πως δεν ξέρουν άλλη λέξη. Ξέρουν και παραξέρουν τη λέξη "κουφός" ή "κωφός".
Θα έπρεπε να αναρωτηθείς γιατί αρνούνται να τη χρησιμοποιήσουν.
Ίσως μια γρήγορη απάντηση θα ήταν η εξής:
Επειδή η λέξη τα τελευταία 25; - 30; χρόνια, έχει καθιερωθεί με μεταφορικές σημασίες και στο συλλογικό ασυνείδητο έχει χάσει την κυριολεκτική της έννοια.
Λέμε πχ. "τι είπες τώρα; με κούφανες!"
ή
"τι κουφό ήταν αυτό που έκανες;!"
κλπ.
Κι εγώ ακόμα όταν πρωτοείδα τον τίτλο του μπλογκ σου νόμιζα πως κάτι το "μεταφορικό", ήθελε να πει.
Δεν υπήρχε περίπτωση να "δω" τη λέξη με την κυριολεκτική της έννοια.
Ωστόσο, και ενώ το "κουφός" έιχε΄ήδη αρχίσει να αλλάζει σημασία ως λέξη, - στην κοινωνία μας την ελληνική - είχε αρχίσει να γίνεται και ο διαχωρισμός μεταξύ του κωφού και του κωφάλαλου στην κοινότητα την επιστημονική και την παγκόσμια. Όταν αυτος ο διαχωρισμός παγιώθηκε, για μας εδώ που η γλώσσα επεφύλαξε τέτοιο παιχνίδι στους κωφούς, ήταν πλέον αργά και είναι ήδη δύσκολο, να επαναφέρουμε την λέξη "κωφός" στην αρχική της σημασία.
Οι άνθρωποι που χρησιμοποιούν τη λέξη κωφάλαλος, για να χαρακτηρίσουν ανθρώπους σαν εσένα, δεν είναι πως δεν γνωρίζουν τη λέξη "κωφός", είναι πως τη γνωρίζουν με άλλη έννοια και θα θεωρούν υποτιμητικό να σε πουν κουφή.'Ετσι η λέξη "κωφάλαλος", βολεύει κι ας ξέρουν - γιατί νομίζω πως σήμερα όλοι ξέρουν - πως ο κωφός δεν συνεπάγεται και άλαλος.

ΣΟΦΙΑ ΚΟΛΟΤΟΥΡΟΥ είπε...

Πραγματικά πολύ ενδιαφέρουσα η ανάλυσή σου.

Την προηγούμενη Κυριακή (23 Μαρτίου) το περιοδικό Synday της εφημερίδας αγγελιοφόρος Θεσσαλονίκης φιλοξένησε μια συνέντευξή μου.

Θεώρησα δείγμα περιαυτολογίας το να την αναρτήσω εδώ και δεν το έκανα, αν και την ανέφερε μια κοπέλα σε κάποιο σχόλιο.

Ωστόσο, μετά από αυτά που έγραψες θα αντιγράψω εδώ την αρχή της συνέντευξης, για να σου δείξω πόσο ταυτίζομαι με την ανάλυσή σου.

Ακολουθεί η αρχή της συνέντευξης. Ρωτάει ο δημοσιογράφος Αλέξανδρος Σαλαμές κι εγώ απαντώ:

Σαλαμές: Σε διαβάζω και συνειδητοποιώ, ότι δεν φοβάσαι να χρησιμοποιήσεις λέξεις όπως «κουφός» ή «αναπηρία». Ακόμη και το «κουφαμάρα» χαριτολογώντας. Γιατί πιστεύεις, πως ο περισσότερος κόσμος προτιμά να χρησιμοποιήσει περισσότερο «φιλτραρισμένες» λέξεις για να εκφράσει την ίδια κατάσταση;

Σοφία: Πιστεύω πολύ στη δύναμη του αυτοσαρκασμού. Όταν αυτοσαρκάζεσαι, αφαιρείς από τους άλλους τη δυνατότητα να σε σαρκάσουν και να σε ειρωνευτούν – αντιθέτως, τους κάνεις να γελάνε και τους αφοπλίζεις με το γέλιο. Έτσι, είναι πιο χαλαροί και πιο δεκτικοί στα μηνύματα που θες να τους περάσεις. Το σοβαροφανές ύφος με τις politically correct εκφράσεις συχνά καταλήγει σε ειρωνία πίσω από την πλάτη μας, που είναι ό,τι χειρότερο. Προτιμώ να πω εγώ τη λέξη “κουφαμάρα” πρώτη, ώστε να την απενοχοποιήσω.

ΣΟΦΙΑ ΚΟΛΟΤΟΥΡΟΥ είπε...

Μήπως, λέω μήπως, είναι πια καιρός να την απενοχοποιήσουμε τη ρημάδα τη λέξη κουφός;

Μεταξύ μας, ακόμα και το καθωσπρέπει "κωφός" εμένα με ξενίζει λίγο. ΟΚ, θα το χρησιμοποιήσω στον γραπτό λόγο, αλλά ποιός λέει "κωφός" όταν μιλάμε;

ΣΟΦΙΑ ΚΟΛΟΤΟΥΡΟΥ είπε...

Και έστω, όποιος δεν θέλει να το πει ούτε αυτό, ας το πει περιφραστικά: "πρόβλημα ακοής".

Το "κωφάλαλος" εμένα προσωπικά με τσαντίζει, ενώ το κωφός και το κουφός όχι.

Με το -άλαλος, προσβάλλομαι, είναι σαν να υποτιμάται ο λόγος, του οποίου τη δύναμη πάλεψα και πελεύω για να κατακτήσω - και ειδικά ο γραπτός λόγος.

ΣΟΦΙΑ ΚΟΛΟΤΟΥΡΟΥ είπε...

Κι έπειτα, σκέψου και το άλλο, ότι ενώ έχουμε αντίστοιχες εκφράσεις για τους τυφλούς (στραβός είσαι ρε, την τύφλα σου, στραβούλιακα κλπ) και επίσης έχουμε το "κουλό" και την "κουλαμάρα", ωστόσο όταν λέμε: "αυτός είναι τυφλός/κουλός" δεν θεωρείται υποτιμητικό.

Ισως λίγο το κουλός, οπότε λες "του λείπει το ένα χέρι" και ξεμπερδεύεις.

Εγώ νομίζω ότι τα κίνητρα άρνησης της χρήσης της λέξης κουφός είναι βαθύτερα και υποσυνείδητα.

Δηλαδή, είναι δύσκολο να δεκτούμε (όλοι μας) τους κουφούς στην κοινωνία των ακουόντων.

Γιατί βολεύει περισσότερο και τους μεν (ακούοντες)αλλά και τους δε (νοηματίζοντες κωφούς ή Κωφούς με κεφαλαίο Κάπα, όπως λένε και οι κοινωνιολόγοι) να ανήκουν ο καθένας στη γλώσσα του και τον κόσμο του, και να μην μπερδεύεται ο ένας στα πόδια του άλλου.

Δυστυχώς, αυτή νομίζω ότι είναι η βαθύτερη ερμηνεία και μακάρι να κάνω λάθος.

Δεν ξέρω αν έχεις υπόψην ότι οι Κωφοί (νοηματίζοντες) θεωρούν πως αποτελούν γλωσσική μειονότητα, και έχουν σαν πάγιο αίτημα να υπάρχουν παντού διερμηνείς της γλώσσας τους; (από δημόσιες υπηρεσίες μέχρι νοσοκομεία κλπ).

Εγώ είμαι κατά του διαχωρισμού και των συνόρων οποιασδήποτε μορφής. Είναι επικίνδυνο να τα αφήνουμε να υπάρχουν - και οι μεν και οι δε.

Ανώνυμος είπε...

εγω νομιζω πως ο κοσμος ακομα δεν εχει συνιθισει στην ιδεα οτι ενας κωφος μπορει να μιλαει... μιας και παλιοτερα οι κωφοι βγαζανε μονο καποιους ηχους (διορθωστε με αν κανω λαθος)
τωρα με τα ειδικα σχολεια και γενικως με την ολη αντιμετωπιση πανω σε ζητηματα αναπηριας οι περισσοτεροι κωφοι μιλανε και ειναι απολυτα συνενοησημοι και πειρισσοτερο ενεργοι στην κοινωνια.
ομως οι κωφοι που νοηματιζουν νομιζω πως πραγματι προσπαθουν να δημιουργησουν μια δικη τους κοινωνια χωρις "εισβολεις", συχνα γινονται οι ιδιοι ρατσιστες σε ακουοντες και τελικα το μονο που καταφερουν ειναι να δημιουργουν μια ασχημη εικονα για την αναπηρια ενω θεωρω πως ειναι η μονη αναπηρια που δεν εντασσετε ουσιαστικα με τις υπολοιπες....

Ανώνυμος είπε...

νομιζω πως καπου ολοι εχουμε μεσα στο μυαλο μας τη γιαγια που δεν ακουει και λεμε, εελα μωρε τωρα τι ειναι η κωφωση και η γιαγια μου βαριακουει αλλα μια χαρα συνενοουμαστε.
τα πραγματα δεν ειναι ετσι ομως αλλα δεν ξερω και ποιο ειναι το σωστο και οφελειμο για τους κωφους...να τους αντιμετωπιζουμε στο στυλ της γιαγιας ή να κατανοησουμε πως ειναι μια ελλειψη αισθησης και να δειχνουμε μεγαλυτερη ευαισθησια(συγχωνως ομως μπορει να γινουμε και ρατσιστες)?
οταν συναναστραφεις ειδικα με ατομα που ειναι χειλιαναγνωστες και απολυτα κοινωνικοποιημενα οπως η Σοφια νομιζω μοιραια καταληγεις να θεωρεις την κωφωση ως μια μικρη ασθενεια και οχι ως μια αναπηρια. (αν παει ομως αυτο το ατομο να πληρωσει το λογαριασμο στον οτε και παρακαμψει την ουρα..αφου βασει του νομου τα ατομα με αναπηρια εξυπηρετουνται κατα προτεραιοτητα θα πεσει κραξιμο).
απο τη συναναστροφες μου με κωφους εχω καταληξει στο συμπερασμα πως φερομαι αναλογα με τον βαθμο συνενοησης και αλλωτε το θεωρω μειζον προβλημα (προφανως οταν δεν συνενοουμαστε) και αλλωτε σαν κατι που δεν εχει και τοση σημασια..καταλαβαινετε πως το λεω.οπως και να εχει ομως η βαβελ απο τους κωφους απεχει πολυ!

φιλικα
Δεσποινα

tsiailisworld είπε...

Αγαπητή Σοφία,
διάβασα την ανάρτηση σου και με βρίσκεις αυτή τη στιγμή να σου γράφω συγκινημένος με δάκρυα στα μάτια.
Είμαι Κύπριος, καθηγητής αγγλικών στο επάγγελμα, διατηρώ δικό μου φροντιστήριο αγγλικών.
Έξυνα το κεφάλι μου όση ώρα διάβαζα για να βεβαιωθώ ότι δεν έχω κάποιο ή κάποια μαθήτρια με ελαφρά προβλ΄μαα κώφωσης. Το λέω αυτό γιατί υπάρχει τέτοια περίπτωση. Έχω δυο-τρεις μαθητές σε διαφορετικές ηλικίες που δεν έχουν προφανή μαθησιακά προβλήματα (όπως δυσλεξία, έλλειψη συγκέντρωσης ή υπερκινητικότητα), όμως στο προφορικό και κατά τη διάρκεια της παράδοσης ή του listening βλέπω μια κάποια αδυναμία να με ακούνε και με κοιτάνε έντονα στα χείλη.
Η φωνή μου είναι αρκετά δυνατή και μιλάω πεντακάθαρα ελληνικά (όταν επεξηγώ γραμματική) και αγγλικά σε standard accent χωρίς να μιλάω γρήγορα.
Με έβαλες σε προβληματισμό για να μιλήσω με τους γονείς τους. Ποιος ξέρει, μπορεί να βοηθήσω...
Θα ήθελα μια χάρη.
Βρήκα το ιστορικό σου πολύ stimulating για να το διαβάσω σε διάφορες ηλικίες, ειδικά σε επίπεδα γυμνασίου - λυκείου
Για να καταλάβουν τα μωρά πόσοι αγώνες δίνονται από άτομα.
Είμαι ευαισθητοποιημένος, μην ανησυχείς, δεν το κάνω για εμπορικούς λόγους, ήδη εδώ και χρόνια έχω πολλές αφίσσες στο φροντιστήριο με εργασίες του υπουργείου συγκοινωνιών και έργων για τα θέματα οδικής πρόσβασης των αναπήρων, έργο της πολύ καλής μου φίλης Κλέλιας Πετρίδου

Θα περιμένω την έγκρισή σου για να ετοιμάσω την επιστολή προς όλους τους γονείς.

Θα ήθελα τέλος, αφού είσαι συγγραφέας, αν έχεις κάτι μικρό γραμμένο στην αγγλική γλώσσα δικό σου, για να το διαβάσω στην τάξη και να συνοδεύει την ανάγνωση αυτής της ανάρτησης που έγραψες.

Σε ευχαριστώ για τα αισθήματα που μου πρόσφερες απλόχερα.
Αν δεν επιθυμείς να κάνω αυτά που σου ζήτησα, εννοείται ότι κατανοώ και δεν θα προχωρήσω χωρίς την έγκρισή σου.
Χρίστος Τσιαήλης

ΣΟΦΙΑ ΚΟΛΟΤΟΥΡΟΥ είπε...

Αγαπητέ Χρήστο,

από τη στιγμή που αποφάσισα να εκτεθώ δημόσια εδώ, ενννοείται πως θεωρώ ότι ο καθένας είναι ελεύθερος να τυπώσει ό,τι θέλει και να τα δείξει όπου θέλει.

Εξάλλου, η πρότασή σου με τιμά. Αν και δεν θεωρώ ότι έχω κάνει κάτι απουδαίο για να το παρουσιάσεις στους μαθητές σου - απλώς έκανα ό,τι καλύτερο μπορούσα με τα δεδομένα που είχα.

Για τα αγγλικά που με ρωτάς, αυτό που έγραψε ο φίλος μου ο Σπύρος παραπάνω είναι ότι ορισμένα ποιήματά μου έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά από τον κύριο Γιάννη Γκούμα, γνωστό ποιητή και μεταφραστή. Αν θέλεις μπορώ να στα στείλω με μαιλ.

Βεβαια, με έκανες να κοιτάξω τα κιτάπια μου και να βρω κάτι που μάλλον θα σε ενδιαφέρει, με ημερομηνία 1986 (ήμουν τότε 13 ετών δηλαδή). Είχα γράψει 2-3 , ας τα πούμε ποιηματάκια, στα αγγλικά όπως κάνουν όλα τα κοριτσάκια σε αυτές τις ηλικίες.

Στο γράφω εδώ από κάτω (τώρα που το σκέφτομαι μπορεί να έχει και λάθη, δεν το έχω δείξει σε κανέναν ως τώρα)

But I know
I told that a long time ago
and now I feel in my heart
that something it hurt

I am what I am
I' m not something different
and that's why
(who really am I ? )
I like myself

Για τα υπόλοιπα, καλύτερα να τα πούμε με μαιλ νομίζω, γιατί θα κουράσουμε τους άλλους εδώ. Στείλε μου στο sofiakol@hotmail.com

tsiailisworld είπε...

υπέροχο το ποιηματάκι, με την άδειά σου θα το διαβάσω κι αυτό!
Σε ευχαριστώ!
(δεν το πιστεύω, πάλι δάκρυσα, από χαρά που με αφήνεις!)

Ανώνυμος είπε...

Σοφία, Καλημέρα σου (αν και βρέχει... καλή ΄ναι η βροχή!)
... μας θυμίζει πράματα ...
... αναμνήσεις πολλές ...

Σοφία, συνέχισε να Γράφεις ...
" ... που ΄χουν ακόμη κέφι γ΄ αντιστάσεις ... "
" ... κι ας κάνω διαδήλωση ως κι εγώ ... "
Σοφία, συνέχισε ν΄αντιστέκεσαι ...
Σοφία, συνέχισε να διαδηλώνεις ...
... με τη πέννα σου, με το μολύβι σου, με ό,τι τέλος πάντων χρησιμοποιείς - το χρησιμοποιείς καλά ...
Απλά, ΜΟΝΟ, συνέχισε ...

Ανώνυμος είπε...

Έπεσα στα χέρια ειδικών που με απροσανατόλισαν και με ξεπουπούλιασαν οικονομικά.

Έχω μια κόρη 14 ετών που έχει μαθησιακές δυσκολίες. Δεν γράφει στραβά ή ανάποδα, διαβάζει κανονικά, δεν μπορεί να μάθει/ αποστηθίσει/ συλλέξει σημαντικά στοιχεία/ συνοψίσει/ επιλέξει κυριότερά του (ο,τιδήποτε φανταστείτε) μπροστά σε μια σελίδα βιβλίου του σχολείου, κυρίως ιστορίας ή γεωγραφίας.
Λόγω της δυσκολίας της σε κάθε σχολείο επιλέγει να κάνει παρέα μόνο με προβληματικά/ παραβατικά παιδιά και μας φέρνει πάντα μπροστά σε τετελεσμένα γεγονότα που μας σπρώχνουν σε απελπισμένες πράξεις (αλλαγή σχολείου, αλλαγή "ειδικών" κλπ). Ότι χαρίσματα έχει φροντίζει με κάθε τρόπο να τα εξαφανίσει, προκειμένου να μη διαφέρει στην προβληματική φίλη της (φρόντισε να ξεχάσει τα πορτογαλικά της, αποπειράται να κάνει το ίδιο στα γαλλικά της, στράβωσε τα μπροστινά της δόντια για να βάλει σιδεράκια όπως η φίλη της, καθόταν με τα γόνατα να συγκλίνουν προς τα μέσα και να ενώνονται ώστε να στραβώσουν ενώ η ίδια παλιάέτρεχε με τα δυνατά πόδια της σαν δρομέας, προσπαθεί σε πάρτυ να τρώει τούρτα ενώ τη σιχαίνεται κλπ).

Έχει μεγάλη κλιση στο μπαλέτο και στο πιάνο (όπου μαθαίνει και προετοιμάζει περισσότερα από ότι της δίνεται κλπ) Μακάρι να υπήρχε ένας κόσμος που να μπορούσε να αξιοποιήσει αυτά τα ταλέντα χωρίς να χρειάζονται και οι λοιπές γνώσεις. Δυστυχώς έχω παρακολουθήσει προφορικές εξετάσεις του ΑΣΕΠ για πρόσληψη καθαριστριών από το δημόσιο και για λόγους συναγωνισμού τις ρώταγαν τι γνωρίζουν για τη Συνθήκη της Λωζάνης.

Οι θεραπευτικές εισηγήσεις των ειδικών στα χέρια των οποίων έπεσα και με αφαίμαξαν ήσαν (δεν είναι όλες οι απόψεις του ίδιου ατόμου):

- Δεν έχει δυσλεξία (Λες και υπάρχει ένας διαχρονικά ισχύων ορισμός της δυσλεξίας.Και εγώ είχα δυσλεξία τα χρόνια μου και την αντιμετώπισαν με το ξύλο και τον εξευτελισμό).

- Θα ασχοληθούμε με την προσωπικότητά της μόνο. (Δεν μου απαντάνε όμως στο ερώτημά μου "Δέστε δημοσίευμα της Καθημερινής υπάρχουν ορισμένες μέθοδοι για να μαθαίνουν τα δυσλεκτικά παιδιά. Γιατί αυτές τις μεθόδους να τις ανακαλύψουμε εμείς -μαζί με τους κατάλληλους ειδικούς - όταν η κόρη μου θα είναι 26 ετών και όχι τώρα;

- Αφήστε τη να μείνει στην ίδια τάξη. Καλό θα της κάνει( Όμως εγώ έχει διαβάσει διάφορα βιβλία και άρθρα για τη δυσλεξία, και πουθενά δεν λέει ότι θεραπεύεται με το να μείνει το παιδί στην ίδια τάξη).

- Πηγαίνετε στον τάδε που είναι ειδικός στο να προετοιμάζει δυσλεκτικά παιδιά στο σχολείο και στο τέλος τους περνάει η δυσλεξία. Πήγα και πέρασα τη χρονιά με άθλιες συνθήκες. Ο ειδικός κάθε φορά απήύδηζε προσπαθώντας να της μάθει κάτι, δεν τα κατάφερνε, έλεγε ότι η κόρη μου κουράστηκε και "έχει κατεβάσει τα ρολλά" και μου έδινε μερικές σελίδες γεμάτες με κείμενο το οποίο εγώ ο μή ειδικός θα αναλάμβανα να της τα περάσω στο μυαλό -σαν να ήταν ένα φάξ - προτού κοιμηθεί το βράδυ.

- Να κάνετε οικογενειακή θεραπεία. Εσείς η κόρη σας και η γυναίκα σας. Θα είμαι εγώ και ένας άλλος συντονιστής. Γιατί ο άλλος (ο μπακαλόγατος); Γιατί έτσι γίνεται η ομαδική θεραπεία. Μπορείτε κυρία μου να μου δείξετε σε ένα από τα βιβλία της ομαδικής θεραπείας που έχετε στη βιβλιοθήκη σας να αναφέρει ότι θα υπάρχει και δεύτερος θεραπευτής; Έτσι γίνεται στην Ελλάδα. Και τι με αυτό; Και στη Βραζιλία σε ορισμένες περιοχές κάνουν βουντού. Πόσο θα κοστίσει; 140 η συνεδρία (70 αυτή και 70 ο ειδικευόμενος μπακαλόγατος). Τι λέτε κυρία μου;(Και η θεραπεύτρια καπνίζει σαν φουγάρο μπροστά στην κόρη μου χωρίς να ζητάει συγγνώμη ή άδεια, παρόλο που απαγορεύεται από το Υπουργείο Υγείας. Σκέψου να προστεθεί και ο μπακαλόγατος που να καπνίζει τσιμπούκι!)
- (στη γυναίκα μου) Να μετάσχετε σε ομαδική θεραπεία (σε ένα κατερειπωμένο σπίτι). Θα είναι γονείς παιδιών; Όχι αποκλειστικά, μπορεί μερικοί να είναι γονείς αλλά μπορεί και να μην είναι. Θα το σκεφτώ. Προτού φύγετε, παρακαλώ να με πληρώσετε. 150 Ευρώ. Θα σας ετοιμάσουμε την απόδειξη την επόμενη βδομάδα, να τη ζητήσετε από την κυρία Βάνα.

- Δεν έχει μαθησιακά προβλήματα. Είναι ιδιοφυϊα η κόρη σας. Εσείς οι γονείς έχετε πρόβλημα. Θα πρέπει να κάνετε ατομικές θεραπείες ο καθένας σας. Και η κόρη μας; Η κόρη σας δεν έχει τίποτα. 120 Ευρώ. Θα μου δώσετε απόδειξη; Όχι, δεν δίνω αποδείξεις, είμαι πανεπιστημιακός. τότε και εγώ δεν πληρώνω. Μα μου φάγατε την ώρα.. Λυπάμαι. Ωραία θα σας δώσω απόδειξη για 30 ευρώ. Τότε και εγώ θα σας πληρώσω 30 ευρώ.

Σας παρακαλώ, μπορείτε να μου δώσετε κάποια κατεύθυνση ως προς το τι να κάνω; Η κόρη μου με τόσες επισκέψεις και τέτοια παραπληροφόρηση δεν ξέρει τι ακριβώς συμβαίνει. Ακόμα και αν είμαστε φοβεροί εγκληματίες η γυναίκα μου και εγώ (φανταστείτε με να είμαι σαν τον Αυστριακό!), πάλι υπάρχει υποχρέωση των ειδικών να τη βοηθήσουν σήμερα και όχι όταν γίνει 26 ετών. Οι ειδικοι της έχουν βάλει στο μυαλό ότι υπάρχει σοβαρό πρόβλημα στις σχέσεις μας και γι' αυτό εκείνη δεν μπορεί να μάθει τη μετάφραση των Αρχαίων.

Φυσικά (στην Ελλάδα πάντα έχουμε συμβουλές και επιχειρήματα) μπορεί να πεί κανείς «γιατί δεν πάτε σε κάποιο ειδικό κέντρο του δημοσίου για τα παιδιά που έχουν μαθησιακά προβλήματα;» Σε αυτούς τους φορείς αν δοκιμάσετε να τηλεφωνήσετε για να κλείσετε ραντεβού, θα πάρετε την απάντηση ότι έχετε σειρά προτεραιότητας για να σας δουν μετά από ένα χρόνο. Δοκιμάστε!

Αν προσφύγετε στο Συνήγορο του Πολίτη σας απαντούν ότι α) "ναι μεν η ιατρική περίθαλψη είναι συνταγματικό σας δικαίωμα, αλλά εδώ υπάρχει αντικειμενική αδυναμία, όπως δηλώνουν οι συγκεκριμένοι φορείς", β)"μπορείτε να κάνετε αγωγή αποζημίωσης κατά του δημοσίου για παραλείψεις των οργάνων του, με βάση το άρθρο 105 του Εισαγωγικού Νόμου του Αστικού Κώδικα εάν θεμελιώσετε τη βλάβη που υπέστη η κόρη σας από την παράλειψη...

Η αγωγή εκδικάζεται μετά από 3 1/2 με 4 χρόνια και αν υπολογίσουμε ότι στην καλύτερη περίπτωση κερδίσετε, το δημόσιο θα κάνει έφεση και αναίρεση οπότε μπορείτε να έχετε την απόφαση που θα σας δικαιώνει τελεσίδικη μετά από 7-8 περίπου χρόνια.

Βέβαια δεν είναι εύκολο να έκτέλέσετε απόφαση κατά του δημοσίου, οπότε μπορείτε να προσφύγετε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (Στρασβούργο), αλλά θα πρέπει να προσέξετε να ασκήσετε την προσφυγή εντός 6 μηνών από την έκδοση της τελεσίδικης απόφασης (μετά από αναίρεση κλπ). Η εκκρεμοδικία κρατάει περίπου 8-10 χρόνια και μάλλον θα κερδίσετε την υπόθεση με μια συμβολική αποζημίωση, εκτός αν στο μεταξύ ο αρμόδιος φορέας αποφασίσει να καλέσει την κόρη σας για εξέταση..".