Τρίτη 29 Απριλίου 2008

ΙΣΤΟΡΙΑ 19: ΓΚΡΕΜΙΣΤΗΚΕ ΚΑΝΑΣ ΦΟΥΡΝΟΣ;

Είμαι σίγουρη ότι κι εσείς, όπως κι εγώ, θα λέτε το ψωμί-ψωμάκι και θα πηγαίνετε καθημερινά ή σχεδόν να προμηθευτείτε τη μπαγκέτα σας, το λευκό πολυτελείας σας, το παντεσπ….ε, χμ, το ολικής αλέσεως, το πολύσπορο, το χωριάτικο ή ό,τι σας αρέσει τέλος πάντων.

Εμένα το ψωμάκι μου αρέσει, αλλά μερικούς φούρνους πραγματικά και ευχαρίστως θα τους γκρέμιζα. Όχι εκ θεμελίων – απλώς θα άλλαζα τη διάταξη του χώρου, εν ανάγκη θα φώναζα και τον Σπύρο Σούλη και θα του έλεγα “άλλαξέ το τώρα πριν μου τη βιδώσει περισσότερο”.

Σας βλέπω που απορείτε. Τι πρόβλημα μπορεί να έχει ένας κουφός άνθρωπος με το φούρνο, σκέφτεστε. Πολλά, αγαπητοί μου. Με κυριότερο τη διάταξη, που συνήθως σε αναγκάζει να είσαι στην ίδια ευθεία στην ουρά, με αποτέλεσμα να μην βλέπεις την υπάλληλο (γιατί σχεδόν όλες είναι γυναίκες) και να μην σε βλέπει κι αυτή.

Σκέψου τώρα ότι συνήθως η μπροστινή στην ουρά καθυστερεί μέχρι να πάρει το ψωμί και να φύγει (διότι πάλι όλες γυναίκες είναι στην ουρά, αν εξαιρέσεις κάποιους παππούδες ή στελέχη εταιρειών που θέλουν τυρόπιτα – αλλά αυτοί πάνε στο Everest ή στο Γρηγόρης Μικρογεύματα κι όχι στο φούρνο της γειτονιάς μου).

Καθυστερεί λοιπόν η μπροστινή, είτε επειδή προσπαθεί να τυλίξει το ψωμί για να το βάλει στην τσάντα, είτε επειδή προσπαθεί να βρει τα κέρματα, είτε επειδή ανοίγει το μικρό τσαντάκι και κλείνει τη μεγάλη τσάντα – κάτι τέτοιο τέλος πάντων.

Το θέμα (μου) είναι ότι, καθώς καθυστερεί η μπροστινή, η υπάλληλος παίρνει πάντα παραγγελία από την επόμενη, για να προχωράει η ουρά. Πως όμως να πάρει παραγγελία από μένα και να συνεννοηθούμε σωστά, αν δεν υπάρχει καλή οπτική επαφή;

Κι αν τις άλλες φορές τα κουτσοκαταφέρνω, σήμερα έσπασα κάθε ρεκόρ γκαντεμιάς. Πρώτα πρώτα, αν και κάνω κάθε δυνατή προσπάθεια να πηγαίνω στον ίδιο πάντα φούρνο, όπου με ξέρουν, συχνά αλλάζουν τις υπαλλήλους εκεί. Έτσι, σήμερα και μάλλον λόγω εορτών ήταν δυο κοπέλες υπάλληλοι άγνωστες και οι δυο σε μένα.

Σαν να μην έφτανε αυτό, μπροστά μου υπήρχαν όχι ένας, ούτε δυο, αλλά τρεις γυναίκες πελάτισσες, που είχαν αγοράσει τούρτες, γλυκά, τσουρέκια, και εκτός που είχαν καταλάβει όλο το χώρο, δημιουργούσαν ένα χάος καθώς η μια προσπαθούσε να παραλάβει την τούρτα, η δεύτερη να βρει τα ψιλά στο τσαντάκι και η τρίτη να κλείσει τη μεγάλη τσάντα, να ανοίξει το μικρό τσαντάκι και να βάλει μέσα το τσουρεκάκι…

Μπροστά σε αυτό το συμπαγές τείχος, το σιδηρούν παραπέτασμα, ομολογώ ότι αποθαρρύνθηκα και προσπάθησα να κάνω ελιγμό, ότι δήθεν κοιτάω τα βουτήματα και τις τυρόπιττες και προσπαθώ να αποφασίσω. Ματαίως όμως, η πρώτη υπάλληλος με κοιτούσε ξεκάθαρα από το βάθος, και το ίδιο καθαρά τα χείλη της σχημάτισαν τη φράση: “Χρόνια πολλά, τι θέλετε εσείς; “

“Τι να θέλω”, μου ήρθε να πω, “πρώτα απ’ όλα ζωτικό χώρο και οπτική επαφή για να μπορέσουμε να συνεννοηθούμε”. Αλλά ήταν βέβαιο ότι έτσι και μιλούσα εκείνη τη στιγμή θα είχα χάσει το επικοινωνιακό παιχνίδι από χέρι. Πέντε κεφάλια θα γύριζαν και δέκα ζευγάρια μάτια θα με κοιτούσαν με έκπληξη, απορία και τρόμο, προσπαθώντας να αποφασίσουν τι μπορεί να λέει το άλιεν και αν κινδυνεύουν από τρομοκρατική επίθεση ή αν θα πιάνονταν όμηροι σε ληστεία.

Έτσι, έκανα σήμα “ένα λεπτό”, υψώνοντας το δάκτυλο, ενώ παράλληλα συνέχισα να κάνω πως ήμουν δήθεν βαθύτατα απασχολημένη με το να μελετάω τη βιτρίνα.

Αλίμονο όμως, ενώ οι πελάτισσες συνέχιζαν να ασχολούνται με τα μικρά και μεγάλα τσαντάκια, με αντιλήφθηκε και η δεύτερη υπάλληλος, και μου έκανε κι εκείνη νόημα: “Tι θα θέλατε εσείς;”. Πανικός.

Μετακινήθηκα στα δεξιά, μήπως αποκτήσω καλύτερη ορατότητα, ενώ παράλληλα η μία υπάλληλος μετακινήθηκε κι εκείνη στα δεξιά. Όμως, ένα κεφάλι, ένα χέρι και ένας ώμος, που δεν είμαι σίγουρη αν ανήκαν στην ίδια πελάτισσα, συνέχιζαν να εμποδίζουν το οπτικό μου πεδίο προς την υπάλληλο. Έτσι, ελίχθηκα, περίπου όπως ελίσσεσαι σε ένα γεμάτο σινεμά, και μετακινήθηκα προς τα αριστερά, προκαλώντας δυσφορία και εμφανή ανησυχία στην υπάλληλο.

Οπωσδήποτε, ο ελιγμός μου ήταν επιτυχής, και αν παίζαμε ποδόσφαιρο θα είχα σίγουρα ξεγελάσει τον τερματοφύλακα και θα είχα πετύχει το στόχο. Ωστόσο, στην αριστερή πλευρά με περίμενε η πρώτη υπάλληλος με την ίδια απορία και ανησυχία στο βλέμμα.

“Τι θα θέλατε; ” η απειλητική ερώτηση ήρθε αμείλικτη και από την αριστερή πλευρά και πλέον όφειλα να μιλήσω, να ζητήσω την μπαγκέτα ή το παντεσπάνι μου. Σχεδόν είχα μετανιώσει που δεν είχα φροντίσει να γράψω σε χαρτάκι “ΕΙΜΕ ΚΟΥΦΙ ΚΑΙ ΠΙΝΑΟ”, οπότε αν μη τι άλλο θα ξεμπέρδευα και με τις πολλές διατυπώσεις – άσε που μάλλον θα γλύτωνα και τα 80 λεπτά του ευρώ.

Ωστόσο, μάζεψα όλο το θάρρος μου και το ξεστόμισα πάνω από πέντε κεφάλια και δέκα ζευγάρια μάτια, όσο πιο δυνατά και καθαρά μπορούσα: “Μετακινούμαι επειδή πρέπει να σας βλέπω γιατί ΔΕΝ ΑΚΟΥΩ και θέλω ΜΙΑ ΦΡΑΝΤΖΟΛΑ ΧΩΡΙΑΤΙΚΟ”.

Πέντε κεφάλια γύρισαν ταυτόχρονα, και ο χώρος έμοιαζε να βομβαρδίστηκε ξαφνικά. Ως διά μαγείας τα μικρά και μεγάλα τσαντάκια μαζεύτηκαν, ένας διάδρομος άνοιξε στη μέση, βιαστικά οι τρεις κυρίες μάζεψαν τα ψώνια και αποχώρησαν, προσπαθώντας να μην δείχνουν ότι με κοιτούν, οι δε δύο κοπέλες στο ταμείο έμειναν ακίνητες για τρία έως πέντε δευτερόλεπτα, στη διάρκεια των οπoίων σκεφτόμουν αν έπρεπε να μετακινηθώ πάλι δεξιά-αριστερά και να σουτάρω…..εεε…..να τις κάνω να μετακινηθούν και να μου δώσουν τη ρημαδοφρατζόλα.

Ευτυχώς, η μία συνήλθε, τύλιξε αμίλητη τη φρατζόλα και έγραψε στη μηχανή 0,80 για να το δω και να πληρώσω. Πλήρωσα, ευχήθηκα μάλιστα και χρόνια πολλά, δεν πήρα απάντηση λόγω του σοκ (εκτός κι αν απάντησαν όταν πια είχα γυρίσει την πλάτη) κι έφυγα.

Πάντως, εγώ από σήμερα το αποφάσισα: αφού άμα τη εμφανίσει μου οι φούρνοι μοιάζουν βομβαρδισμένοι, τώρα που καλοκαιριάζει θα φτιάξω ένα μπλουζάκι που θα λέει: “EIME KOΥΦΙ ΚΑΙ ΘΕΛΟ ΠΑΝΤΕΣΠΑΝΙ”, για να γκρεμίσω και τους υπόλοιπους φούρνους για να τελειώνουμε μια και καλή με αυτό το θέμα.

19 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

συνυθως οταν παω στο φουρνο δεν μιλαω καθολου δειχνω το ψωμι που θελω κανω και αναλογη χειρονομια με τα δαχτυλα ενα ή δυο πληρωνω και κουναω το κεφαλι μου για ευχαριστω.νομιζω πως ειναι απο τα λιγα μερη που δεν χρειαζεται να μιλας.
αλλωστε δες το και αντιθετα, εισαι πωλητρια σε ενα φουρνο γινεται χαμος, αλλη ψαχνει τα ψιλα,αλλη βαζει κουλουρακια, η ουρα μεγαλωνει εισαι και ξυπνια απο τις 6 με τα ποδια σου να βγαζουν φωτιες, δεν μπορεις να δειχνεις ουτε την ιδια προθυμια ουτε να ελεγχεις τα παντα.
αλλωστε πως να ξερεις οτι καποιος δεν ακουει ειναι στην ευχερια του πελατη να πει ενα χωριατικο και πριν καταλαβει κανεις αν ακουει ή οχι το χωριατικο θα εχει βρεθει στο ταμειο.
φιλικα
Δεσποινα

Galentzas Tassos είπε...

Και να φανταστείς ότι κι εγώ όπως και η Δεσποινα σε αντίστοιχη περίπτωση συνεννοούμαι με νοήματα, αρα ασε τους φούρνους όρθιους και κάνε και καμιά χειρονομία, απ τις σεμνές όμως.....
:))))

Ανώνυμος είπε...

Σοφια,εχεις απολυτο δικιο και που να το βρεις; Εδω εμεις που εχουμε την ακοη μας και συχνα αγανακτουμε με την αγενεια που δειχνουν ορισμενοι υπαλληλοι καταστηματων και φυσικα δεν ειναι μονο οι φουρνοι που εχουν προβλημα.
Προβλημα εχει ο μισος Ελληνικος πληθυσμος που δεν εχει καλους τροπους οταν απευθυνεται γενικα σε πελατες.
Μεγαλο λαθος και ακομα μεγαλυτερος
αντι-επαγγελματισμος.
Δηλαδη μονο με τους φιλους,ες μας ειμαστε ευγενικοι και σωστοι;
Βλεπει κανεις τη διαφορα στα μουτρα μερικων υπαλληλων, που μονιμως δειχνουν οτι βαριοοουυυυυνται να εξυπηρετησουν. Το στυλ τους ειναι κατι απο ''Τι θες για να τελειωνουμε και μ εσενα φιλε;'' Ασε που κρινουν το ποιον του πελατη απο το ποσον που ψωνισε! Πολυ εξυπνο και αυτο! Μετα περιμενουν στην Ελλαδα να εχουν και τουρισμο με τετοιες...
φατσες και νοοτροπιες!

Live!News είπε...

Καλησπέρα!
Ποιά αγένεια των υπαλλήλων λέτε; Διαβάζω το κείμενο και καμμία αγένεια δεν βλέπω.
Άσχετο -Διαβάζω πολύ συχνά τούτο το blog γιατί μου αρέσει.

Θεωρώ πως η ζωή κάποιου που δεν ακούει πρέπει να είναι πολύ δύσκολη και ιδιαιτέρως επικίνδυνη επίσης. Το μόνο χειρότερο που μπορώ να φανταστώ είναι το να μην βλέπεις απο το να μην ακούς.
Σε κάθε περίπτωση όταν στερείσαι κάποια άισθηση είναι δύσκολο.
Ωστόσο κάτι μου κάνει εντύπωση:
Βλέπω πως χρησιμοποιετε συχνά φράσεις όπως "ούφο" "άλιεν" "έκπληξη απορία και τρόμος" κλπ...

Δε νομίζω οτι οι περισσότεροι άνθρωποι αντιδρούν "κάπως" όταν βρίσκονται απέναντι σε κάποιον που μιλάει ή κινείται διαφορετικά απο τους πολλούς.
Σίγουρα όταν δεν ακούς την αναμενόμενη απάντηση στιγμίαία "κολλάς" αλλά όταν καταλάβεις τι τρέχει αντιδράς ανάλογα. Συνήθως τουλάχιστον.

Έχω την αίσθηση πως πολλά άτομα με ανάλογες ιδιαιτερότητες είναι έτοιμοι για παρεξήγηση.

Μια φορά ήμουν στο τρένο και ήταν μια παρέα που μιλούσε στη νοηματική. Τους κοιτούσα (διακριτικά εννοείται!)και τους θαύμαζα, σκεφτόμουν διάφορα όπως πόσο έξυπνος είναι ο άνθρωπος και πόσες μορφές επικοινωνίας μπορεί να αναπτύξει αναπληρώνοντας τις όποιες αδυναμίες του. Ορίστε, αυτοί εδώ με τα χέρια τους έχουν στήσει ολόκληρη συζήτηση.
Αυτοί όμως παρεξήγησαν και σε κάποια στιγμή ο ένας σηκώθηκε και έκανε (με το καπέλο και καλά)την κίνηση των πλανόδιων καλλιτεχνών που ζητούν χρήματα.
Ο άλλος μας εξήγησε οτι θίχτηκε και οτι τον κοιτούσαμε λες και ήταν αξιοθέατο και άλλα τέτοια υπερβολικά.
Κάνουν δηλαδή την τρίχα τριχιά κι εκει που τους θαυμαζεις βλέπεις πως έχουν κόμπλεξ.

Δεν ξέρω, μπορεί να κάνω και λάθος αλλά δεν πιστεύω οτι είναι και τόσο φοβερό να συννενοηθείς με έναν άνθρωπο. Λίγη καλή θέληση να υπάρχει...

Χαιρετισμούς!

ΥΓ Sorry για το σεντόνι!!

ΣΟΦΙΑ ΚΟΛΟΤΟΥΡΟΥ είπε...

Γειά σου Luccia. Στάθηκα αρκετή ώρα στο σχόλιό σου, το διάβασα και το ξαναδιάβασα.

Η αλήθεια είναι ότι τελικά διακρίνω μια αντίφαση στα λεγόμενά σου.

Δηλαδή λες από τη μια: "Δε νομίζω οτι οι περισσότεροι άνθρωποι αντιδρούν "κάπως" όταν βρίσκονται απέναντι σε κάποιον που μιλάει ή κινείται διαφορετικά απο τους πολλούς".

Και από την άλλη πλευρά όταν είδες την παρέα που μιλούσε στη νοηματική κάθισες και τους παρατηρούσες τόσο έντονα που τους έκανες πλέον "να στην πουν" ανοικτά, γιατί "αισθάνθηκαν σαν αξιοθέατο".

Ωστόσο, αντί να σκεφτείς πως εσύ το παράκανες στο κοίταγμα, τους κατηγορείς ότι "είναι έτοιμοι για παρεξήγηση" και "κάνουν την τρίχα τριχιά".

Συγγνώμη, αλλά πως θα σου φαινόταν αν εσύ έπινες καφέ με μια φίλη σου και αισθανόσουν κάποιον, για κάποιο λόγο να σε κοιτάει συνέχεια;

Εσύ μπορεί να τους κοιτούσες και να σκεφτόσουν θετικά πράγματα, όπως λες, αλλά και πάλι αυτό δεν σου δίνει το δικαίωμα να αισθάνεσαι ότι μπορείς να κοιτάς "σαν αξιοθέατο", πολύ σωστά το είπαν, όποιον είναι διαφορετικός από σένα.

Υποθέτω πως διαβάζοντας αυτά που λέω θα αποδώσεις και σε μένα ότι είμαι έτοιμη για παρεξήγηση κλπ κλπ, αλλά εγώ διαβάζοντας το μήνυμά σου βλέπω να αναπαράγεται ακριβώς η συμπεριφορά για την οποία γράφω.

Και για την οποία φυσικά δεν φταίς εσύ ούτε οι άλλοι, αλλά η έλλειψη εξοικείωσης με τη διαφορετικότητα των άλλων.

Γιατί και εγώ, τις πρώτες φορές που θα μιλήσω σε έναν άγνωστο θα εισπράξω την αμηχανία (βέβαια οι εκφράσεις ούφο και άλιεν είναι επίτηδες υπερβολικές, για να εξυπηρετήσουν το χιουμοριστικό χαρακτήρα αυτού του μπλογκ).

Ομως, όσοι με γνωρίζουν καιρό, δεν ξαφνιάζονται ούτε με τον τόνο της φωνής μου, ούτε με άλλα στοιχεία του χαρακτήρα μου, και δεν με "παρατηρούν" πια.

Οπως ακριβώς κι εσύ, την επόμενη φορά που θα δεις μια παρέα νοηματιζόντων δεν θα έδινες την ίδια σημασία, κι αν τύχαινε να τους βλέπεις κάθε μέρα (πχ να μένατε στην ίδια πολυκατοικία) ούτε που θα τους πρόσεχες.

Οπότε, σου προτείνω να ξανασκεφτείς λίγο αυτά που έγραψες παραπάνω σχετικά με το αν ο κόσμος αντιδράει "κάπως" στο διαφορετικό ή όχι.

ΔΑΝΑΗ είπε...

Ο κόσμος αντιδράει πάντα στο διαφορετικό γιατί έτσι είναι φτιαγμένος. Το όμοιο και το σύνηθες δεν τραβά την προσοχή μας γιατί ουδείς λόγος υφίσταται για κάτι τέτοιο. Απλή πρόνοια της φύσης. Δηλαδή όχι και τόσο απλή... Καθώς υπάρχουν άτομα που η φύση δεν τα προίκισε με ανάλογη ικανότητα και αντιδρούν αδιακρίτως σε όλα τα ερεθίσματα. Η πάθηση (διότι για πάθηση πρόκειται) ξεκινά από την έλλειψη ντοπαμίνης στον εγκέφαλο και είναι γνωστή ως υπερκινητικό σύνδρομο.

Τι θέλω να πω; Σίγουρα όχι να παραστήσω την έξυπνη. Διάβασα πολύ προσεκτικά την ανάρτησή σου, Σοφία. Καθώς και τα σχόλια που έγιναν παραπάνω. Και αυτό που θέλω να σου πω είναι πως κανένας άνθρωπος δεν είναι απόλυτα "φυσιολογικός". Το δικό μου αντικείμενο είναι το παιδί, και στα 23 χρόνια που εργάζομαι σε σχολείο πέρασαν δεκάδες παιδιά από τα χέρια μου. Σε βεβαιώνω ότι μηδενός εξαιρουμένου είχαν τα δυνατά τους σημεία και τα αδύνατα. Κάποια, δε λέω, είχαν πιο εμφανή προβλήματα από τα άλλα. Αλλά ως δασκάλα τους και με προσεκτική μελέτη του καθενός, ανακάλυπτα πως ακόμη και τα παιδιά που φαίνονταν απόλυτα "φυσιολογικά", είχαν τα δικά τους προβλήματα. Και ξέρεις; Στα προβλήματα δε χωρά σύγκριση μεγέθους. Θα έχεις ακούσει την παροιμία με την καμπούρα της καμήλας.

Και πριν προλάβεις να παρεξηγήσεις αυτά που γράφω θα δηλώσω και τη δική μου "καμπούρα".

Εσύ λες δεν έχεις την ικανότητα της ακοής και σου δημιουργεί αρκετά προβλήματα στις σχέσεις με τους άλλους. Το δέχομαι. Ο κόσμος μας είναι φτιαγμένος για ανθρώπους που ακούν. Κι άλλο τόσο για ανθρώπους που βλέπουν. Και για ανθρώπους που μιλούν. Και που περπατούν και που κουνάνε τα χεράκια τους άψογα και μάλιστα το δεξί κυρίως. Πρέπει επίσης να έχεις τουλάχιστον 1.50 ύψος. Να είσαι αδύνατος. Να είσαι άντρας. Να είσαι πλούσιος και έξυπνος και όμορφος. Με ένα βαρύγδουπο πτυχίο ή τέλος πάντων με ένα εξαιρετικό ταλέντο. Να είσαι από τζάκι και φυσικά όχι βλάχικο ή τσιγγάνικο. Να ανήκεις στην επικρατούσα κοινωνικά ομάδα ως προς τις θρησκευτικές και πολιτικές απόψεις. Να σταματήσω... γιατί ο κατάλογος δεν έχει τέλος.

Πες μου όμως. Ξέρεις εσύ κανέναν που να τα έχει όλα; Εγώ δεν ξέρω. Αντίθετα ξέρω πολλούς που στερούνται πολλά από τα παραπάνω "προσόντα".

Ξέρω όμως και κάτι άλλο. Πως δεν υπάρχει ανθρώπινο πλάσμα που να μην έχει και κάτι καλό. Διάβασα και το δικό σου βιογραφικό και είδα πως όχι ένα, μα πάρα πολλά διαθέτεις καλά. Είχα κάποτε κι εγώ το όνειρο να γίνω γιατρός. Δεν τα κατάφερα. Κι ακόμη πίστευα πως όπως όλοι οι άλλοι γύρω μου κάποια στιγμή θα παντρευτώ και θα κάνω οικογένεια. Ούτε αυτό το κατάφερα.

Εσύ, Σοφία, λες πως δεν ακούς. Εγώ πάλι δεν έχω κανέναν για να ακούσω. Κοντεύουν πια 25 χρόνια που ζω μόνη μου. Μόνη μου τρώω, μόνη μου βλέπω τηλεόραση, μόνη μου τα πάντα. Και επειδή ου γαρ έρχεται μόνο... όσο περνάνε τα χρόνια αυτό το μόνη μου γίνεται μερικές φορές Γολγοθάς. Να, σαν τις μέρες αυτές που ένα ωραίο αυχενικό ταλαιπωρεί το δεξί μου χέρι και με κάνει να ζαλίζομαι να πέσω κάτω. Όμως με αυτό το χέρι και με το ζαλισμένο μου κεφάλι πήγα σήμερα το αυτοκίνητο για σέρβις και αύριο πρέπει να πάω στην εφορία τη δήλωση και στο σούπερ μάρκετ και και και...

Το ζήτημα όμως δεν είναι το "μόνη μου". Πολλοί άλλοι άνθρωποι δεν παντρεύτηκαν ή παντρεύτηκαν και στην πορεία χώρισαν ή χήρεψαν... Εσύ στην εφηβεία σου έχασες την ακοή σου. Εγώ έχασα την ίδια την εφηβεία. Συγκεκριμένα ξέχασε η υπόφυση να θέσει σε λειτουργία τους κατάλληλους μηχανισμούς για να ωριμάσει το αναπαραγωγικό σύστημα. Πολύ νωρίς λοιπόν μου ανακοινώθηκε πως δεν πρόκειται να κάνω παιδιά. Έχω ακούσει κι εγώ κατά καιρούς διάφορα πάνω σ' αυτό και σε καταλαβαίνω που αντιδράς όταν σου λένε οι διάφοροι το ένα και το άλλο. Απέξω απ' το χορό...

Για να μην το τραβάω κι άλλο σε μάκρος, η δική μου καμπούρα είχε συνέπεια να μείνω και μόνη μου. Αφενός γιατί δε θέλησα το δικό μου πρόβλημα να το φορτώσω και σε άλλον άνθρωπο και αφετέρου γιατί αρνήθηκα να γίνω θύμα εκμετάλλευσης κάποιου που θα με λυπόταν. Δεν επέτρεψα όμως στον εαυτό μου να δυστυχήσει. Ούτε τον έρωτα στερήθηκα ούτε και την ανάγκη κάθε γυναίκας να νιώσει μητέρα. Μπορεί να μην έχω δικά μου παιδιά, αλλά έχω τους μαθητές μου.

Μερικές φορές βέβαια με πιάνει πανικός τι θα απογίνω όταν γεράσω... Αλλά κοιτάω τριγύρω μου και παίρνω δύναμη. Ειδικά όταν βλέπω γονείς που χάνουν τα παιδιά τους. Εγώ τουλάχιστον είχα όλο το χρόνο να προετοιμάσω ανάλογα τη ζωή μου. Κι εσύ το ίδιο με το θέμα της ακοής. Να προσαρμοστούμε δηλαδή στις συνθήκες που μας έλαχαν. Οι άλλοι, που απότομα τους χτυπάει το κακό την πόρτα; Ειδικά η ακοή είναι σύνηθες πρόβλημα όλων των ηλικιωμένων.

Καλά κάνεις και προσπαθείς να ευαισθητοποιήσεις τους ανθρώπους γύρω από το ζήτημα αυτό. Και καταλαβαίνω πως πολλά πράγματα είναι δύσκολα ή απαγορευμένα για σένα. Αλλά δύσκολα και απαγορευμένα υπάρχουν και για μένα και ας μην είμαι κουφή. Και για πολλούς άλλους... σχεδόν όλους θα έλεγα... υπάρχουν πολλά δύσκολα και απαγορευμένα. Σημασία έχει να μην επικεντρώνεσαι στα αρνητικά αλλά στα θετικά σου στοιχεία. Και να μην εγκαταλείπεις τον αγώνα να κάνεις όμορφη και χρήσιμη τη ζωή σου.

Συγνώμη που έγραψα πολλά, ήθελα πολλά περισσότερα να γράψω... Γιατί ένιωσα να με αγγίζουν πολύ βαθιά τα λόγια σου.

Ανώνυμος είπε...

Σοφία,
...Δίκιο έχεις. Υπάρχει μια βιαιότητα που ακείται πάνω μας για να ΑΓΟΡΑΣΟΥΜΕ ΓΡΗΓΟΡΑ και ΜΑΖΙΚΑ...
Εγώ δεν θυμάμαι να πήγα σε γαλλικό φούρνο, ή ιταλικό, ή τμήμα σε αμερικάνικο σούπερμάρκετ και να "ορμούν" πάνω στον καταναλωτή/πελάτη με ύφος "λέγε, τι θα πάρεις, ρε; Και γρήγορα...
JULIA X
http://na4u.blogspot.com

ΣΟΦΙΑ ΚΟΛΟΤΟΥΡΟΥ είπε...

Να απαντήσω και στη Δανάη: Καταλαβαίνω τι λες κι εσύ (και τα λες πολύ ωραία), αλλά είναι άλλο να έχεις μια μικρότερη ή μεγαλύτερη απόκλιση από το κοινωνικό πρότυπο του Λευκού, μορφωμένου, ευκατάτατου Δυτικού άντρα κι άλλο να έχεις μια αναπηρία πλέον.

Με μια μικρή απόκλιση μπορεί να είσαι και ο Ομπάμα ή η Χίλαρυ, οπότε δεν μπορείς να πεις ότι θα ζεις ντε και καλά μια ζωή με δυσκολίες.

Μια αναπηρία όμως, σημαίνει ότι έχεις ένα όργανο που δεν λειτουργεί και του οποίου τη λειτουργία δεν μπορείς να αντικαταστήσεις με τεχνητό τρόπο, και επιπλέον σε κάνει να εξαρτάσαι από άλλους ανθρώπους για να κάνεις ορισμένα πράγματα (πχ τα τηλεφωνήματα στην περίπτωσή μου).

(Το να έχεις μια αναπηρία βέβαια δεν σε εμποδίζει να είσαι πχ ο Πρόεδρος Ρούσβελτ, αν και αυτό είναι εξαιρετικά σπάνιο! ).

Κι εσύ η ίδια έχεις ένα όργανο (το αναπαραγωγικό σύστημα) που δεν λειτουργεί.
Αλλά δεν επηρεάζεται άμεσα η καθημερινή σου ζωή, γιατί δεν εξαρτάσαι από άλλους ανθρώπους. Επηρεάζεται όμως έμμεσα, καθώς επέλεξες να ζεις μια ζωή μοναχική, επειδή σου είπαν πως δεν μπορείς να κάνεις βιολογικά δικά σου παιδιά.

Βέβαια, εγώ που είμαι απέξω από το δικό σου πρόβλημα θεωρώ υπερβολική τη στάση σου. Αν δηλαδή δεν το γνώριζες, όπως δεν το γνώριζαν τόσες και τόσες άλλες, και παντρευόσουν κανονικά και το ανακάλυπτες μετά, θα μπορούσες κι εσύ να έχεις ένα σύντροφο, ίσως και να υιοθετήσεις ένα παιδί (κάτι που δεν μπορείς να αποκλείσεις για το μέλλον, πιστεύω).

Εγώ προσωπικά δεν ταυτίζω το γάμο με τα παιδιά, όπως κάνουν οι περισσότεροι. Κι όπως εγώ η ίδια είμαι παντρεμένη αλλά δεν έχω παιδιά, όπως και άλλα ζευγάρια στον περίγυρό μου επίσης, πιστεύω πολύ στην έννοια της συντροφικότητας των ανθρώπων (η έννοια του γάμου είναι για μένα τυπική, για κοινωνικούς και νομικούς λόγους). Γι’ αυτό, πραγματικά, δεν βρίσκω το λόγο να στερείσαι τη συντροφικότητα, τη συμβίωση, την κοινή πορεία στη ζωή με έναν άνθρωπο, ξέχωρα από το θέμα των παιδιών.

Όπως όμως είπα και πιο πάνω, όποιος είναι “έξω από το χορό” λέει πολλά. Το σίγουρο είναι ότι αυτό που πονάει και ενοχλεί τον καθένα μας είναι το δικό του θέμα, πρόβλημα, διαφορά, όπως θέλεις πέστο.

Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είμαστε παράλληλα ευγνώμονες για τη ζωή που ζούμε όμως. Κι εγώ (για να επανέλθουμε στα όσα είπαμε πριν) προτιμώ να είμαι κουφή πχ παρά να ήμουνα γεννημένη στο Σουδάν και να μου είχαν κάνει κλειτοριδεκτομή στα 4 χρόνια μου ή κάτι ανάλογο.

Όπως όμως λέει και το γνωστό ρητό: “Kαλύτερα νέος και πλούσιος, παρά γέρος και φτωχός”. Γιατί οι άνθρωποι είμαστε φτιαγμένοι έτσι ώστε να τα θέλουμε όλα!

Ανώνυμος είπε...

Καλημέρα Σοφί μου, χρονιά πολλά !!!

Βλέπω ότι έβαλες ένα ’’καυτό’’ θέμα που ζεματάει στους 380 βαθμούς Κέλσιου ... :-)

Οι Φουρνάρηδες (κυρίως οι κοπέλες-βοηθοί) τους κατατάξω 2ους στη λίστα μου ως οι πιο ξενέρωτες [η 1η είναι οι ταξιτζήδες, άλλη ιστορία], μπαίνω στο φούρνο της γειτονιάς μου, βλέπω κόσμο (όπως ακριβώς τα περιγραψες Σοφί μου) γεροί με τα μπαστούνια τους, ξεκούτες γριές με τα τσαντάκια τους, να ψάχνουν για ψιλά στα μαύρα πορτοφόλια τους, να κοιτάνε καχύποπτα γύρω γύρω λες να γίνονταν ληστεία στο μαγαζί κλπ ...

Κάθομαι στη άκρη με την γαϊδούρια υπομονή μου σαν ... κύριος να χαμογελάω χαζά, περιμένω να αδειάσει εντελώς το μαγαζί, μπαίνω με την σειρά μου στο πάγκο [φροντίζω να με βλέπουν και να τους βλέπω ορατά], κοιτάω στα ράφια χωρίς να βγάλω μιλιά, λέω στις γυναίκες-βοηθούς ’’θέλω αυτό κι αυτό’’ δείχνοντας πάντα με το τεταμένο σκληρό ... δάκτυλο μου, μου τα φέρνουν στο πάγκο, μου τα τυλίγουν, [δεν βγάζω μιλιά] κλείνω πονηρά το ένα μάτι (όπως αγοράζω προφυλακτικά στο περίπτερο) με την χειρονομία ’’ποσό’’ και αμέσως κοιτάω την ψηφιακή μηχανή [διότι οι κοπέλες-βοηθοί μιλάνε στα γρήγορα και δεν τους ’’πιάνω’’], πληρώνω και τα παίρνω μαζί μου, τους κάνω την ευγενική χειρονομία ’’καλημέρα σας’’ όπως χαιρετίζουν οι φαντάροι σε ανώτερο αξιωματικό τους ... :-)

Το ίδιο συμβαίνει στο ΟΤΕ (13χρονια) ακόμα δεν με έχουν ’’μάθει’’ [να τους χαίρομαι], το ίδιο και στο Τει Αθηνών που σπουδάζω ... γαμώτο !!!

Πολλα φιλιά Σοφί μου ...


Μ.Β.


υ.γ. προς Δανάη:
Σε παρακαλώ άλλαξε σκεπτικό [με στεναχώρησες], δεν είναι έτσι, όσα έγραψες είναι ... λάθος, όσες το είπαν την άλλη μέρα βρέθηκαν με την βέρα στο ... δεξί !!!

Ανώνυμος είπε...

όπως κάθε ιστορία σου, έτσι και αυτή έχει ένα ηθικό δίδαγμα. Ποιο είναι αυτό. Μακρία από τους φούρνους, το ψωμί παχαίνει. Και ειδικά μετά το Πάσχα όπου έχω σχεδόν διπλασιαστεί (σα τις αχοιβάδες έπαθα μίττωση :) ) μακριά! Κοτόπουλο στον ατμό σκέτο!

Live!News είπε...

Γειά και πάλι.
Η αλήθεια είναι πως δεν το είχα σκεφτεί έτσι, ως αγένειά μου δηλαδή. Εντάξει, δεν τους "κάρφωνα" κιόλας...Στην πραγματικότητα, αν και φρόντιζα να μην τους κοιτάζω διαρκώς παρακολουθούσα έντονα τα χέρια τους γιατί ήθελα να δω αν υπηρχε περίπτωση να καταλάβω κάτι.
(Εκείνο τον καιρό η κολλητή μου έκανε μαθήματα νοηματικής σε μια διετή ακαδημία και μου είχε φανεί πολύ ενδιαφέρον.)
Απλως, επειδή ήμουν καλοπροαίρετη -και όχι με συναισθήματα οίκτου που άλλωστε δεν ταίριαζαν σε κείνη την παρέα- με αιφνιδίασε η αντίδρασή τους.
Τώρα που το συζητάμε εδώ βέβαια βλέπω πως δεν είχαν κι'άδικο γιατί δεν το είχα δει απο την απέναντι πλευρά. Γι'αυτό άλλωστε διαβάζω συχνα το ιστολόγιό σου.

Μου είχαν κάνει τρομερή εντύπωση συγκεκριμένα οι αναρτήσεις με το ξυπνητήρι και με τα τηλεφωνήματα!
Αυτά.
Χαιρετώ.

ΥΓ.
"Δε νομίζω οτι οι περισσότεροι άνθρωποι αντιδρούν "κάπως" όταν βρίσκονται απέναντι σε κάποιον που μιλάει ή κινείται διαφορετικά απο τους πολλούς." ->
Ως "κάπως" αντίδραση εννοώ..αρνητικά, ειρωνικά, άβολα κλπ.

meril είπε...

Λοιπόν έχω μείνει άφωνη από την έκπληξη
Εκεί που περίμενα ένα μπλογκ με αναρτήσεις ποιημάτων βρίσκω τη σελίδα μιας γυναίκας με δύναμη και τσαγανό που επιθυμεί να κάνει τη ζωή της ποίηση
Να σαι καλά

ΔΑΝΑΗ είπε...

Καλησπέρα κι απόψε, Σοφία.

Χαίρομαι που μου απάντησες και πιο πολύ που νιώθω να κατάλαβες σε σημαντικό βαθμό αυτά που είπα. Κι αυτό δεν το θεωρώ τυχαίο. Το σύνηθες πρόβλημα στο διαδικτυακό διάλογο είναι άλλα να λέει ο ένας και άλλα να απαντά ο άλλος. Βλέπεις οι άνθρωποι σήμερα έχουν μάθει να φωνάζουν και όχι να ακούνε. Και ξέρεις... Τα αυτιά είναι τα πιο άχρηστα όργανα για να ακούσεις τον άλλο. Νους ορά και νους ακούει, έλεγαν οι παππούδες μας. Και ο νους δε χρειάζεται αυτιά για να ακούσει. Θυμάμαι ένα ωραίο θέμα για έκθεση που είχαν τα παλιά βιβλία του Δημοτικού. Ζητούσε στα παιδάκια να συνεχίσουν τη φράση:

"Το πουλάκι της καρδιάς μου ακούει..."

Και στο υπόδειγμα που τους έδινε ακούγονταν όλα εκείνα που μόνο τα αυτιά δεν ακούν. Οι φωνές έφταναν από όλες τις γωνιές του πλανήτη. Αυτές οι φωνές που η καθημερινότητα και ο εαυτούλης μας δεν μας αφήνουν εύκολα να αφουγκραστούμε.

Διαβάζοντας λοιπόν αυτά που γράφεις, μόνο κουφή δε σε θεωρώ και πολύ περισσότερο ανάπηρη. Και το λέω εγώ που έχω επίσης μια αναπηρία και που επίσης αναπηρία δεν τη θεωρώ αλλά δώρο. Η δική μου αντίληψη είναι πως η φύση κάθε φορά σοφά επιλέγει για τον καθένα μας. Και φτιάχνει τυφλό τον Όμηρο για να μη σκιάζει το φως τα μάτια της ψυχής. Αυτά τα μάτια που ο Σολωμός ζήτησε να μένουν πάντα ανοιχτά και άγρυπνα. Το ίδιο θαρρώ ισχύει και για τα αυτιά. Κράτα λοιπόν καλή μου:

"Πάντα ανοιχτά πάντα άγρυπνα τα αυτιά της ψυχής σου" γιατί μόνο αν αυτά βουβαθούν θα χάσεις την επικοινωνία με τους άλλους.

Από κει και πέρα... εγώ είμαι πια σε απαγορευτική ηλικία για σχέδια άλλα. Το λέω για τον ανώνυμο φίλο που ζήτησε να αλλάξω σκεπτικό. Εξάλλου μου αρέσει η ζωή μου όπως την έχω ρυθμίσει και όπως ανέφερα παραπάνω έζησα πλέρια όσα ο κάθε άνθρωπος έχει ανάγκη. Ξέρετε, η κάθε αναπηρία έχει και τα θετικά της. Και η δική μου έχει αρκετά... Δε θα τα άλλαζα εύκολα με τη ζωή των φιλενάδων μου που παντρεύτηκαν και γέννησαν και χώρισαν ή μένουν σε ένα δυστυχισμένο γάμο που τις μαραγκιάζει. Και χαίρομαι που ανάλογο παράδειγμα ανέφερε και η Σοφία.

Λόγω δουλειάς θα μπορούσα να σας αναφέρω πολλές ανάλογες περιπτώσεις. Πχ. Στον αντίποδα της Σοφίας, σκεφθείτε ένα μικρό αγγελούδι που παρουσιάζει εκλεκτική αλαλία. Σημαίνει πως δε μιλάει χωρίς όμως να της λείπει η ικανότητα της ομιλίας. Τρία χρόνια μαθήτριά μου και δεν άκουσα τη φωνή της παρά μόνο σε κασέτα. Πώς θα ζήσει αυτό το παιδί; Πώς θα κερδίσει τη ζωή του; Και πώς να ησυχάσω τη μαμά της που αγωνιά για το μέλλον του παιδιού της; Διότι μαζί με την αλαλία υπάρχει και σοβαρή νοητική υστέρηση αλλά και γενικότερη αναπτυξιακή διαταραχή που επηρεάζει και την κίνηση του σώματος.

Και νομίζω ότι σημασία έχει να μπορεί ο άνθρωπος να ζήσει τη ζωή του, έστω και αν έχει ένα σοβαρό θέμα να τον ταλαιπωρεί. Να βγάζει αξιοπρεπώς το ψωμί του. Να μην εξαρτάται η επιβίωσή του από άλλους. Όχι η ευζωΐα. Η επιβίωση. Όλα τα άλλα αντιμετωπίζονται. Λίγο πιο δύσκολα ίσως για μερικούς, αλλά θυμάστε τι έλεγε ο ποιητής:

"Εύκολη λεία δεν τη ζυγώνω, το δυσκολόπαρτο μ' ευφραίνει μόνο."

Ανώνυμος είπε...

Καλημέρα, καλό μηνά & καλή πρωτομαγιά να έχετε !!!


Προς Δανάη:

Διάβασα προσεχτικά όσα έγραψες, σύμφωνοι ότι έχεις φτιάξει την ζωή σου όπως την ρύθμισες, αφοσίωση στη δουλειά σου κλπ & κλπ μέχρι εδώ καλά ...

ΟΜΩΣ εδώ βλέπω ότι έχεις πάρει πάνω σου το μεγάλο βάρος των άλλων π.χ. άγχος, πως θα ζήσει το παιδί κλπ, δλδ έχεις ''κλείσει'' στο δικό σου κόσμο (με το συμπαθείο) και δεν αφήνεις περιθώρια να αφήσεις τον εαυτό σου να π.χ. ερωτευτείς, να παντρευτείς κάποιον ισάξιο σου (με ιδία μόρφωση με σένα), να φτιάξεις μια οικογένεια στο δικό σου αρχοντικό κλπ ...

Οσοι/ες είχαν αυτό το σκεπτικό έχουν γεράσει μονοί/ές τους χωρίς να έχουν στήριγμα από κανέναν (μη περιμένεις από τα αδέλφια σου ή κάποιον άλλον/η να σε βοηθήσει στα 70σου [λεμέ τώρα]) ...

Αφησε αυτό το ''βάρος'' στους άλλους, θα τα καταφέρουν μια χαρά άλλωστε κι εσύ το είπες μονή σου ότι έχουν ταλέντο [όπως η Σοφί, εγώ και άλλοι κλπ], οπότε ψάξε την αγάπη που δικαιούσαι, να την μοιράσεις σε αυτόν που θα αγαπήσεις πριν χαθεί για πάντα, διότι το μετά θα πονέσεις πιο πολύ από ότι στη αρχή, πίστεψε με ...


Εντελώς φιλικά ...


Μ.Β


υ.γ. ζητώ συγνώμη που μιλάω στα ντόμπρα, δεν έχω ιδία μόρφωση με σένα, νησιώτης γαρ ...

Dark_Maiden είπε...

Πρώτη φορά σήμερα, "έπεσα" τυχαία στο μπλογκ αυτό.
Μ'αρέσει πολύ, ο τρόπος γραφής, το ύφος, το χιούμορ!
Καλή συνέχεια!

Vivie είπε...

Καλά ε σοφία...

Πέθανα στο γέλιο οπως τα έγραψες με την πρώτη ανάγνωση..
Με τη δευτερη προβληματίστηκα.
Και εγώ εχω καποιες φορες ανάλογο πρόβλημα.Βεβαια φορώντας το ακουστικο με παιρνουν χαμπάρι αμέσως.

Συνέχισε να γράφεις , απίστευτη πένα.

Ανώνυμος είπε...

Μπράβο! Με χιούμορ και με δύναμη, με θράσος και με τόλμη! Συνέχισε έτσι που μπορείς, μην σταματάς καθόλου!

Ανώνυμος είπε...

Πολύ ενδιαφέρουσα και ενημερωτική συζήτηση και μπράβο σε όλους σας. Εγώ είχα την τύχη να γνωρίσω τη Σοφία (εξ αποστάσεως) εντελώς πρόσφατα και, όσο περισσότερα διαβάζω, τόσο περισσότερο την εκτιμώ.

Γιώργος είπε...

Την καλησπερα μου:)
Μολις σημερα ανακαλυψα το blog σου και αρχισα να διαβαζω με ενδιαφερον:)

Σε καποια σχολια παραπανω να πω οτι διαφωνω απλα και οντως ο κοσμος αντιδρα περιεργα και σαστιζει ή αντιμετωπιζει σαν αλιεν ή οτι αλλο αναφερθηκε παραπανω επειδη πολυ απλα δεν γνωριζει....
και ως κοινωνια δοκσα τον θεο οτι δεν γνωριζουμε το φοβομαστε και το αντιμετωπιζουμε σαν αλιεν...
μπορει να βγαινει αυθορμητα...
δεν ειμαι σιγουρος...μπορει να το κανω και γω αθελα μου...

παντως εχεις εκσαιρετικο χιουμορ και βλεπεις τα πραγματα απο την bright side of life οπως λεει και το τραγουδι:)
και παλι την καλησπερα μου :)