ΙΣΤΟΡΙΑ 21: ΠΡΟΣΟΧΗ, ΣΑΣ ΒΛΕΠΕΙ Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΚΟΥΦΟΣ

Τόσο καιρό σας γράφω για πράγματα μάλλον αρνητικά, για τις δυσκολίες και τα εμπόδια που τυχόν υπάρχουν στην καθημερινότητά μου ή για ιστορίες λιγότερο ή περισσότερο αστείες που μου έχουν συμβεί.

Όμως, πρέπει να πω πως υπάρχουν και θετικά πράγματα, που είναι αυτές οι περίφημες “ειδικές ικανότητες”, που μας λένε όλοι πως έχουμε, για να μας χρυσώσουν το χάπι της αναπηρίας.

Ικανότητες που δεν έχει ο μέσος άνθρωπος, αλλά και ούτε θα ήθελε να έχει, εφ’ όσον πάνε πακέτο με την αναπηρία. Μακριά από μας, σκέφτονται όλοι, και πολύ λογικά δηλαδή, κι εγώ το ίδιο θα σκεφτόμουν στη θέση τους.

Όχι, δεν μπορώ να πετάω σαν τον Σούπερμαν ή να βεντουζώνομαι σε κτίρια σαν τον Σπάιντερμαν ή να εξαφανίζομαι σαν τον αόρατο άνθρωπο. Δεν μπορώ ούτε να κάνω τα κόλπα του Χουντίνι, αλλά ούτε καν κι ένα αξιοπρεπές τρικ με την τράπουλα, βρε αδερφέ.

Ένα κολπάκι όμως μπορώ να το κάνω κι εγώ, κι αυτό το ξέρουν μόνο οι πολύ δικοί μου, γι’ αυτό σας παρακαλώ να μείνει μεταξύ μας. Μπορώ και….κρυφακούω! Όχι βέβαια πίσω από κλειστές πόρτες ή βάζοντας κοριούς σε τηλέφωνα όπως κάθε αξιοπρεπής ωτακουστής, αλλά με το δικό μου τρόπο.

Ο οποίος δικός μου τρόπος εφαρμόζεται συνήθως σε καφετέριες, λεωφορεία, μετρό, όπου δηλαδή βαριέμαι και χαζεύω τους γύρω μου για να περνάει η ώρα. Δεν το κάνω καν επίτηδες, τυχαίνει μόνο του. Αρκεί να βρίσκεται σε ευθεία γραμμή μπροστά μου ο ομιλητής, η απόσταση να είναι σχετικά μικρή, ας πούμε να μην υπερβαίνει τα 3-4 μέτρα και να υπάρχει καλός φωτισμός.

Από κει και πέρα δεν χρειάζεται καν να είμαστε στον ίδιο χώρο. Για παράδειγμα, είναι εύκολο να “υποκλέψω” μια συζήτηση 2 ατόμων στη στάση του λεωφορείου όταν είμαι μέσα στο λεωφορείο και είναι σταματημένο (λόγω στάσης ή κίνησης). Ακόμα πιο εύκολο να παρακολουθήσω τι λένε 2 άτομα στην άλλη άκρη του βαγονιού στο μετρό, αρκεί να υπάρχει οπτική επαφή.

Ειδικά στο μετρό είναι η καλύτερή μου, γιατί συνήθως ο θόρυβος είναι έντονος (για σας) και ο κόσμος που προσπαθεί να μιλήσει φωνάζει, κι έτσι γίνεται πιο εκφραστικός. Δηλαδή για μένα δεν έχει σημασία η ένταση της φωνής, αλλά η εκφραστικότητα που τη συνοδεύει. Εξάλλου, αν και συνήθως διαβάζω εφημερίδα στα λεωφορεία ή στο μετρό, καμία φορά μπορεί να υποκλέψω μια συζήτηση επειδή βαριέμαι. Ή επειδή απλά κοιτάω προς τους ομιλητές, χωρίς να το κάνω σκόπιμα.

Ο άντρας μου, που με ξέρει καλά, όταν ταξιδεύουμε μαζί με άλλο μέσο εκτός από το αυτοκίνητό μας, δηλαδή με τρένο, πούλμαν ή πλοίο, ξέρει πως σίγουρα κάποια στιγμή θα λειτουργήσω ως ωτακουστής (ή να πω: οφθαλμ-ακουστής καλύτερα ; ) και με μαλώνει εκ των προτέρων.

Σας είχα γράψει σε μια παλαιότερη ιστορία πως στο εξωτερικό τους ανθρώπους σαν κι εμένα συχνά τους πληρώνουν γι’ αυτή τη δουλειά (που γίνεται ακόμα καλύτερα και πιο επιτυχημένα με τη βοήθεια βίντεο και εστίασης – εννοώ το ζουμάρισμα).

Ωστόσο, ούτως ή άλλως δεν είχα ποτέ την επιθυμία να γίνω καρφί και να φακελώνω ανύποπτους συνανθρώπους μας. Τα προσωπικά σας δεδομένα είναι λιγότερο ασφαλή από όσο νομίζετε, αλλά γι’ αυτό ευθύνονται οι άπειρες κάμερες στους δρόμους μάλλον, παρά οι λιγοστές κουβέντες που ενδέχεται να υποκλέψουν για πλάκα οι κουφοί συμπολίτες σας.

Πάντως σε κάθε περίπτωση, καλύτερα είναι να προσέχετε τι λέτε όταν βρίσκεστε σε δημόσιο χώρο. Γιατί εκτός από τις κάμερες κυκλοφορούν και οι μεγάλοι (αλλά και οι μικρότεροι) κουφοί αδερφοί και αδερφές μας εκεί έξω.

ΥΓ: Όσοι γνωρίζουν την ιστορία με την τελετή που θα γίνει τη Δευτέρα στο Νέο Μουσείο Μπενάκη, να ξέρετε πως θα χαρώ να σας λαθρακούσω ή μάλλον λαθρο-δω εκεί.

Θεώρησα υπερβολικό να το ξαναγράψω στο μπλογκ, εφ’ όσον θέλω να αναφέρεται βασικά στην κώφωση και όχι στις λογοτεχνικές (και τις άλλες γενικότερα) δραστηριότητές μου.

Ευχαριστώ όμως εκ των προτέρων όσους σκοπεύουν να είναι εκεί. Μου είπαν πως έχει καλό φωτισμό, οπότε δεν θα δυσκολευτώ να σας υποκλέψ…χμ, συνομιλήσω εννοώ.

Εξάλλου, κάπως πρέπει να περάσω την ώρα που δεν θα καταλαβαίνω πάλι, και ειδικά αν δεν μπορώ να παίζω με το κινητό μου, οπότε θα παίζω με τις συνομιλίες των άλλων – κάτι που δυστυχώς το κάνει και ο Μεγάλος Αδερφός.