ΙΣΤΟΡΙΑ 27 (Β) SAVOIR VIVRE

SAVOIR VIVRE ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΣΥΝΑΝΑΣΤΡΟΦΗΣ ΜΕ ΚΩΦΟΥΣ

1. Όταν μπεις στο δωμάτιο και έχω γυρισμένη την πλάτη, δώσε μου ένα οπτικό σήμα – αναβόσβησε το φως του δωματίου, ει δυνατόν. Μην εμφανίζεσαι ξαφνικά μπροστά μου – δεν έχω ιδέα ότι είσαι στο δωμάτιο και θα τρομάξω. Μην με ακουμπάς ξαφνικά – πάλι θα τρομάξω και θα πεταχτώ φωνάζοντας.

2. Μην με πηγαίνετε σε σκοτεινά μέρη. Είναι ρομαντικό, δεν λέω (αλλά είμαι παντρεμένη, hello! ) Δεν θα καταλάβω τίποτα από όσα θα λέτε, και είναι σαν να μην βρίσκομαι εκεί – στο μυαλό μου θα γράφω ιστορίες για το blog ή ποιήματα.

3. Όταν μου μιλάς, βγάλε το τσιγάρο/ τσίχλα/ whatever από το στόμα. Αν έχεις μουστάκι, να το ξυρίσεις. Αν έχεις μουστάκι και μούσι, με δυσκολεύεις. Αν έχεις μουστάκι σαν του Κολοκοτρώνη, είσαι σίγουρος ότι θες να κάνεις παρέα μαζί μου; Γιατί; (ας μιλήσουμε για την παιδική σου ηλικία…)

4. Μην κάθεσαι κόντρα στο φως. Ξέρεις να βγάζεις φωτογραφίες, έτσι δεν είναι; Αν κάτσεις κόντρα στο φως, είσαι για μένα μια σκοτεινή φωτογραφία. Σου αρέσουν οι σκοτεινές φωτογραφίες; Όχι; Ούτε η κουβέντα (που δεν θα κάνουμε…) θα σου αρέσει…

5. Όταν είμαστε σε μεγάλες παρέες και μπαίνουμε σε αυτοκίνητα, ΚΑΠΟΙΟΣ να μου πει που πάμε, γιατί συνεχώς νομίζω ότι με απαγάγουν (και δεν είμαι καν εφοπλιστής – καμία σχέση). Όχι, δεν είναι αυτονόητο ότι έχω καταλάβει ότι μπαίνουμε στο αμάξι και πάμε κάπου συγκεκριμένα…

6. Όταν θέλετε να μου μιλήσετε και δεν σας βλέπω, ΜΗΝ ΑΓΓΙΖΕΤΕ. Πρώτον, διότι θα σας αγγίξει και ο άντρας μου (και δεν το θέλετε αυτό…) Δεύτερον, διότι τα νεύρα μου είναι εύθραυστα. ΑΓΓΙΖΕΤΕ ΠΟΛΥ ΕΛΑΦΡΑ ΠΑΡΑΚΑΛΩ, είμαι πολύ ευαίσθητη στο άγγιγμα (προφανώς…αφού όταν λείπει η μία αίσθηση υπερλειτουργούν οι άλλες, για αναπλήρωση, όπως η όραση ) και αναπηδώ με την παραμικρή πίεση του δακτύλου. Όχι, μην μου κοπανάτε την πλάτη για να μιλήσουμε, ειδικά αν είσαστε άγνωστος-η και δεν σας έχω δώσει το δικαίωμα (π.χ. στο μετρό, στο σινεμά κ.λπ.). Θα τσαντιστώ, θα μουλαρώσω και δεν θα σας δώσω την πληροφορία που θέλετε εν τέλει.

7. Μην μου μιλάς όταν περπατάμε – η σχολή των περιπατητικών φιλοσόφων, (αν υποθέσουμε ότι υπάρχουν ακόμα μαθητές του Πλάτωνα), μόλις έχασε ένα υποφήφιο μέλος, τι κρίμα! Μα καλά, νομίζεις ότι μπορώ να περπατάω, να διαβάζω τα χείλη σου, να καταλαβαίνω και να απαντώ ταυτόχρονα; Άσε με στην ησυχία μου (να γράφω νοερά ποιήματα και ιστορίες στο μπλογκ…) και μίλα με τους άλλους της παρέας μέχρι να φτάσουμε στο μαγαζί που θα κάτσουμε, είναι πολύ δύσκολο;

8. Μίλα ελάχιστα (ή περισσότερο, ανάλογα) πιο αργά απ’ ό,τι μιλάς συνήθως, για να προλάβω να…ολοκληρώσω…εεεμμ…να καταλάβω το νόημα κι εγώ, παρακαλώ! Αν μιλάς πολύ γρήγορα, ειδικά αν το θέμα είναι αφηρημένο, κινδυνεύω να χάσω την μπάλα (και να επιστρέψουμε στα νοερά ποιήματα κ.λπ. κ.λπ.)

9. Αν είσαι οικονομολόγος/ πολιτικός αναλυτής/ κομπιουτεράς/ χαρούμενη νοικοκυρά και νέα μητέρα/ γιατρός/ whatever εκτός από λογοτέχνης τέλος πάντων και σκοπεύεις να μιλάς ΟΛΟ το βράδυ για τα δικά σου, θα χάσω την μπάλα και θα επιστρέψουμε στο σημείο 2. Επειδή: 1) θα βαριέμαι 2) θα βαριέμαι και 3) θα βαριέμαι όπως βαριούνται και οι άλλοι, που ακούνε, και σας μισοακούνε παριστάνοντας ότι ενδιαφέρονται (εκτός αν έχουν τα ίδια μυαλά) αλλά εγώ όταν βαριέμαι χάνω την μπάλα της επικοινωνίας, εντελώς όμως! Θα προτιμούσατε να κάνουμε διάλογο, έτσι δεν είναι; (αν απαντήσατε όχι, δεν μου κάνετε για παρέα, next ! )

10. Όταν αλλάζουμε θέμα, για σένα είναι εύκολο – εκεί που λες για την πολιτική κατάσταση της χώρας, πετάς και ένα ανέκδοτο για ξανθιές (ίσως επειδή κάποιος στο βάθος του τραπεζιού ή από το άλλο δωμάτιο έκανε ένα ανάλογο σχόλιο). Για μένα, είναι απλά ΑΔΥΝΑΤΟΝ να καταλάβω το συνειρμό (οι ξανθιές επηρεάζουν την πολιτική κατάσταση της χώρας;! ) Ενημέρωσέ με, αν μπορείς, ότι έχουμε αλλάξει θέμα συζήτησης, ειδικά αν βλέπεις ότι απαντάω με άσχετα. (Αν, και, τώρα που το σκέφτομαι, ο λόγος που έχω καταφέρει μια χαρά να έχω παρέες όλα αυτά τα χρόνια είναι ότι τελικά, σε αυτή τη χώρα και αυτή τη ζωή, κανένας συνειρμός δεν είναι αδύνατος! Ό,τι δηλώσει ο καθένας, μπορεί και να ισχύει..)

11. Αν με πας σε χώρο με δυνατή μουσική, την κάτσαμε. Όχι γιατί δεν θα καταλαβαίνω εγώ (–χα! Σε έπιασα! Εγώ εδώ θα καταλαβαίνω ΤΑ ΠΑΝΤΑ, αρκεί να έχει σχετικά καλό φωτισμό, ακόμα και τι λεν οι άλλοι από δίπλα, απέναντι, περαδώθε, σε ακτίνα 3-4 μέτρων περίπου…φυλαχτείτε…) Σε χώρο με δυνατή μουσική δεν θα καταλαβαίνεις ΕΣΥ τι λέω, γιατί δεν θα μπορώ να ρυθμίσω την ένταση της φωνής μου ανάλογα, κι εσύ θα δυσκολεύεσαι να εστιάσεις στη δική μου φωνή. Άρα, πάπαλα! Σε κλαμπάκι πάμε μόνο για χορό…ή αν θέλουμε να πίνουμε σιωπηλά, με εμένα να επιστρέφω στο σημείο 2. (Τώρα που το σκέφτομαι, βέβαια, κι οι άλλοι που πάνε στα κλαμπ, μιλάνε μήπως; Μπα! Στο δικό τους σημείο 2 ο καθένας…)

12. Last but not least: να κρατάς πάντα μαζί σου χαρτί και καλαμάρι…Για να μου γράψεις κάτι, αν χρειαστεί. Εντάξει, αυτό είναι εύκολο, γιατί το χαρτί και το καλαμάρι τα κρατάω πάντα εγώ – και πλέον τα έχω αναβαθμίσει τεχνολογικά, δηλαδή: ΤΟ ΚΙΝΗΤΟ ! Γράψε μου στο κινητό αυτή τη μία λέξη (δύο, τρεις…) που θα με δυσκολέψει (συνήθως οι αγγλικές λέξεις ή τα επίθετα) εάν τυχόν έχουμε κολλήσει κάπου στην κουβέντα μας και δεν καταλαβαινόμαστε. Μην προσπαθείς να μου γράψεις το τηλέφωνό σου…Παλιό το κόλπο!

Πες μου εσύ τώρα αναγνώστη και αναγνώστρια, γιατί επιμένεις να κάνεις παρέα μαζί μου και γιατί διαβάζεις αυτό το blog? Τι κατάλαβες τώρα που κάθισες τόση ώρα να διαβάζεις όλα τα παραπάνω; Ε; ( Ας μιλήσουμε για την παιδική σου ηλικία…)