ΙΣΤΟΡΙΑ 28: ΣΤΟ ΣΟΥΠΕΡ ΜΑΡΚΕΤ

Μπορεί άραγε μια συνηθισμένη επίσκεψη στο σούπερ μάρκετ της γειτονιάς να μετατραπεί σε μια αξέχαστη εμπειρία; Αν είσαι κουφός, ασφαλώς και μπορείς να περάσεις κάποιες διασκεδαστικές στιγμές, όπως πέρασα κι εγώ, αλλά και οι εργαζόμενοι του καταστήματος.

Ας πάρουμε όμως την ιστορία από την αρχή. Ήταν μια βαρετή και συνηθισμένη Τρίτη απόγευμα….(εντάξει, δεν είμαι σίγουρη, αλλά για κάποιο λόγο όλες οι ωραίες ιστορίες γίνονται τις Τρίτες – ίσως επειδή κάνει και εύκολη ρίμα για τραγούδια: Τρίτη, σπίτι, αποσπερίτη, πλήττει, φρίττει, Οίτη, θύτη, κοίτη, μύτη…καταλάβατε τέλος πάντων) …

…εκείνη λοιπόν τη βροχερή Τρίτη του Νοέμβρη (ε, ναι, μια βροχερή, μουντή Τρίτη απόγευμα του Νοέμβρη είναι ασφαλώς η καλύτερη μέρα για να πας στο σούπερ μάρκετ και το σκηνικό να αποκτήσει μια δόση γκόθικ, λίγο Στέφεν Κινγκ ένα πράγμα, όχι; Δεν θα μπορούσε, ας πούμε, να είναι μια ηλιόλουστη πρωινή Δευτέρα, τις ηλιόλουστες Δευτέρες ο κόσμος δεν πάει σούπερ μάρκετ, πάει στη θάλασσα, στη δουλειά, βγαίνει στο γκαζόν αν είναι στο Λονδίνο, πάει στη λαϊκή ή στον μπακάλη τέλος πάντων…)

..ήταν, επομένως, Τρίτη απόγευμα, Νοέμβρης, γύρω στις οκτώ (ναι, ναι, στις οκτώ γιατί τότε το τρένο πάει στην Κατερίνη, Νοέμβρης μήνας δεν θα μείνει, αν και άσχετο με σούπερ μάρκετ, κάνει όμως πολύ ωραίο συνειρμό, ό,τι πρέπει για να σας αποπροσανατολίσω και να σας σπάσω τα νεύρα μέχρι να φτάσουμε στην ιστορία μας, δεν βρίσκετε; )

…σε εκείνο λοιπόν το σούπερ μάρκετ της γειτονιάς, που όμως ανήκε σε γνωστή αλυσίδα, και συνεπώς ήταν τεράστιο σε χώρο, και με δυο-τρία πατώματα, να χάνει η μάνα το παιδί και ο κουφός την επαφή με το περιβάλλον ένα πράγμα…

…βρέθηκα ένα βροχερό απόγευμα μιας Τρίτης κάποιου Νοέμβρη γύρω στις οκτώ για να ψωνίσω….

Και τι; Εε…ναι, τι πρωτότυπο, ψώνιζα, ασφαλώς. Με το γυναικείο τρόπο, ασφαλέστατα. Αυτόν που τσαντίζει τον άντρα μου και όλους τους άντρες του κόσμου: χάζευα όοοοολα τα ράφια, όοοοοολα τα προϊόντα, άσχετα αν ήταν στη λίστα μου για ψώνια κι άσχετα αν είχα αρκετά χρήματα για να τα αγοράσω…

…ώσπου…

….το περιβάλλον γύρω άρχισε να αλλάζει δραματικά, όλα τα γνωστά πρόσωπα εξαφανίστηκαν και απέμεινα μονάχη να κοιτάζω τα ράφια, μέσα σε μια απόκοσμη ησυχία (καλά, και πριν ήσυχα ήταν, μη νομίζετε) και ένας βοριάς παγωμένος άρχισε να σαρώνει τα πάντα…Οι κουρτίνες ανέμιζαν, τα φώτα άρχισαν να σβήνουν, μοναξιά, εγκατάλειψη και κρύο παντού!

Άρχισα να φοβάμαι ότι έχω εισχωρήσει στη ζώνη του Λυκόφωτος, και με αργά αλλά σταθερά βήματα κατέβηκα προς τον κάτω όροφο, όπου βρισκόντουσαν τα ταμεία, για να πληρώσω και να φύγω…

…Φτάνοντας στο ταμείο ήμουν μόνη, εντελώς, απελπιστικά μόνη, μπροστά σε εφτά ή οχτώ άδεια ταμεία, με ισάριθμες κοπέλες που καταμετρούσαν εισπράξεις. Πλησίασα στο ένα ταμείο, νιώθοντας την απόκοσμη κατάσταση του χώρου, μα και μην ξέροντας τι άλλο να κάνω.

..Η κοπέλα, μόλις με αντιλήφθηκε έβαλε κραυγή μεγάλη (ορκίζομαι πως την άκουσα ΚΑΙ εγώ – θα έλεγα μάλιστα πως η κραυγή ήταν ουρανομήκης, αλλά παραείναι κλισέ, δεν βρίσκετε; ) ανακράζοντας: ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ !!!

Συγκράτησα την αρχική μου παρόρμηση, που ήταν να ανακράξω επίσης: ΑΟΥ ΑΟΥ ΑΟΥ ΑΟΥ ΑΟΥ ΑΟΥ ΑΑΑΑΑ!!!

…πράγμα που δεν ξέρω αν ήταν καλό, γιατί ποιος ξέρει σε ποια διάσταση είχα πλέον παγιδευτεί (ήταν πια ολοφάνερο) και πως θα μπορούσα στο εξής να συνεννοηθώ;

Η κοπέλα όμως συνέχισε σε άπταιστα Ελληνικά, κάνοντας παράλληλα τον σταυρό της: “Έλα, Παναγία μου…τι κάνεις εσύ ΤΕΤΟΙΑ ΩΡΑ, εδώ; Δεν ακούς τα μεγάφωνα που από τις οκτώμισυ λένε ότι κλείσαμε, και τώρα είναι ήδη εννιά παρά; ”

Οπότε, με μιας ξενέρωσα (που θα ‘λεγε κι ο Μαλακάσης), και κατάλαβα πως απλά δεν ήταν η τάξη να βρίσκομαι εκεί, και δυστυχώς τα όνειρά μου περί στρέβλωσης του χωροχρόνου για άλλη μια φορά δεν είχαν πετύχει, και επρόκειτο για ένα συνηθισμένο, πεζολογικό θέμα, που άπτονταν – και πάλι – της κώφωσης.

“Εεεμ….είπα, η ουσία είναι αυτό ακριβώς, ΕΙΜΑΙ ΚΟΥΦΗ ΚΑΙ ΔΕΝ ΑΚΟΥΩ ΤΟ ΜΕΓΑΦΩΝΟ, μήηηηπως θα έπρεπε να σκεφτείτε να βάλετε και οπτικά σήματα για το κλείσιμο του καταστήματος, προτού κλείσετε μέσα όλη τη νύχτα κάποιον κουφό πελάτη σας; Να χαρώ εγώ κάμερες που έχετε δηλαδή στο τριώροφο!“

Η κοπέλα άλλαξε 2-3 χρώματα μέχρι να καταλάβει ότι τα εννοούσα αυτά που είπα, και στη συνέχεια, δεν λέω, προχωρήσαμε κανονικά στην καταμέτρηση και πληρωμή των προϊόντων.

Από το συγκεκριμένο σούπερ μάρκετ έχω ψωνίσει αρκετές φορές ακόμη, προσέχοντας πάντα την ώρα κλεισίματος. Οπτικό σήμα προειδοποίησης των κωφών πελατών ασφαλώς δεν έχει μπει μέχρι σήμερα, πιθανότατα επειδή θεωρούν ότι οι κωφοί πάντα (οφείλουν να) συνοδεύονται και από κάποιον ακούοντα, που θα τους ενημερώσει.

Τέλος, όσες φορές κι αν προσπάθησα από τότε, ακόμα και επίτηδες, ποτέ δεν κατάφερα να ξαναπάω ένα βροχερό Νοέμβρη, βραδάκι γύρω στις οκτώ. Ίσως επειδή τελικά…το τρένο δεν ξεκίνησε ποτέ για Κατερίνη…



* Η εικόνα είναι φτιαγμένη από τον άντρα μου και αρχικά αναρτήθηκε εδώ: http://www.poiein.gr/archives/1080/index.html