ΙΣΤΟΡΙΑ 29: ΤΟ PIN ΚΑΙ ΠΩΣ ΝΑ ΤΟ ΑΠΟΚΤΗΣΕΤΕ

Αγαπητοί μου αναγνώστες και αναγνώστριες, σας φαντάζομαι να διαβάζετε τον τίτλο και να σκέφτεστε τι εννοώ. Είναι ας πούμε μια κινέζικη λέξη ανάλογη του “ζεν”, του “γιν”, ή μήπως διαβάζεται με ρο; (ριν). Έχει κάποια σχέση με το Φενγκ Σούι μήπως (που είναι και της μόδας; )

Οοοοχι, είναι το απλό, απλούστατο και γνωστό σε όλους σας PIN (πιν). Αυτό το διαολεμένο νουμεράκι, που μας φόρτωσαν την τελευταία δεκαετία, και το έχουν οι κάρτες ανάληψης των τραπεζών, οι πιστωτικές κάρτες, οι κάρτες του κινητού μας και πάει λέγοντας και κλαίγοντας, καθώς έκαστος από μας καλείται να απομνημονεύσει 2-3 PIN, τα οποία αλλάζουν κιόλας συχνά – χώρια τα password που έχουμε στον υπολογιστή!

Αυτές οι αλλαγές είναι ευνόητο ότι κάνουν το Φενγκ Σούι των νεύρων μας τσατάλια όλη την ώρα, αλλά αυτό είναι το τίμημα του πολιτισμού, όχι;

Θα περίμενε κανείς ότι ο πολιτισμός, αφού έχει που έχει ένα τίμημα (που πληρώνουμε συχνά και σε αληθινά χρήματα) να είναι εξίσου πολιτισμένος με όλους. Αλλά μπα.

Αναρωτηθήκατε ποτέ ποια είναι η πολιτική των τραπεζών όταν βγάζεις μια απλή κάρτα ανάληψης; Όχι όλων των τραπεζών, γιατί μου συνέβη πρόσφατα σε μια συγκεκριμένη, την οποία δεν θα κατονομάσω, ενώ σε άλλες 2 που είχα ξαναβγάλει κάρτα παλαιότερα δεν μου είχε συμβεί.

Τονίζω το ότι επρόκειτο για κάρτα ανάληψης μετρητών και όχι πιστωτική, γιατί στην πιστωτική υπάρχει μια δικαιολογία εκ μέρους της τράπεζας: είσαι εσύ, ο καταναλωτής, που ζητάς πίστωση και η τράπεζα αποφασίζει αν θα στη χορηγήσει.

Όταν όμως έχουμε να κάνουμε με κάρτα ανάληψης, σημαίνει ότι ήδη έχεις καταθέσει κάποια χρήματα, και έχεις εμπιστοσύνη στην τράπεζα ότι θα σου παρέχει ανά πάσα στιγμή πρόσβαση σε αυτά μέσω της κάρτας. Καλά ως εδώ;

Πάμε λοιπόν…ο λογαριασμός ανοίχθηκε κανονικά στο όνομά μου, και παρατήρησα ότι η τράπεζα δεν είχε κανένα πρόβλημα κατά τη στιγμή της συναλλαγής-υπογραφής με το γεγονός της κώφωσής μου (και πώς να είχε άλλωστε, τι τη νοιάζει την τράπεζα αυτό το θέμα – αν και υπάρχουν κάποιες ενδιαφέρουσες νομικές συνιστώσες της κώφωσης, λόγω απαρχαιωμένου αστικού δικαίου, αλλά αυτό θα το εξετάσουμε σε επόμενη ιστορία μας).

Εν ολίγοις, εκ μέρους της Τραπέζης μόλις κάνεις την “πρώτη κατάθεσις, δραχμαί τριάντα” (ξέρετε εσείς που διαβάζετε ποίηση…) σε ειδοποιούν ότι θα σου σταλεί η κάρτα στο σπίτι…

Κι εδώ αρχίζει το σημερινό μας γέλιο ή, σωστότερα, η σημερινή μας παράνοια: Ο λογαριασμός ήταν κοινός με τον άντρα μου, οπότε σε λίγες μέρες λάβαμε δύο κάρτες ανάληψης στο σπίτι, με την ένδειξη να τηλεφωνήσουμε στο τηλέφωνο τάδε για να επιβεβαιώσουμε τη λήψη της κάρτας και να προχωρήσουμε τη διαδικασία, ώστε στη συνέχεια να μας αποσταλεί στο σπίτι ο σφραγγισμένος φάκελος με το περίφημο PIN.

Κι εμείς, ανυποψίαστοι κι ωραίοι (που λέει κι ο Δήμος Μούτσης στη φυσαρμόνικα…) πήραμε το τηλεφωνάκι μας, ο άντρας μου δηλαδή.

Σε λίγα λεπτά, ο άντρας μου είχε ήδη τακτοποιήσει το θέμα του, και του είχαν πει ότι θα του αποστείλουν τον φάκελο με το PIN και στη συνέχεια ζήτησε να προχωρήσει η διαδικασία και για το δικό μου. Έκπληκτοι ακούσαμε να μας λένε ότι πρέπει εγώ η ίδια επικοινωνήσω στο τηλέφωνο για να προχωρήσει η διαδικασία. Διαβάστε τώρα στη συνέχεια τον διάλογο, όσο πιο πιστά μπορώ να τον αναπαραστήσω:

- Αντρας μου: “Όπως είπαμε και από κοντά στους άλλους υπαλλήλους, η σύζυγός μου έχει πρόβλημα ακοής και δεν μπορεί να σας μιλήσει η ίδια στο τηλέφωνο, οπότε σας διαβεβαιώνω εγώ ότι λάβαμε την κάρτα και ζητάμε να μας αποστείλετε το PIN, εξάλλου τα στοιχεία μας τα έχετε εκεί και ο λογαριασμός είναι κοινός, όπως κοινή είναι και η διεύθυνσή μας, προφανώς”.

- Υπάλληλος: “Λυπάμαι κύριε, δεν μπορούμε να προχωρήσουμε τη διαδικασία, παρά μόνο αν μιλήσουμε με τον άμεσα ενδιαφερόμενο”.

- A: “Υποθέτω πως, επειδή είστε μεγάλη και σοβαρή τράπεζα θα έχετε ήδη αναπτύξει κάποια πολιτική για τις περιπτώσεις πελατών με πρόβλημα ακοής, όχι; “

- Y: “Eεεε….τι να σας πω, εγώ δεν ξέρω, είναι δίπλα σας η κυρία; Μιλάει; Μπορούμε να ακούσουμε τη φωνή της; “

- A : (;!) “ Ναι, μιλάει, ναι, είναι δίπλα μου….υποθέτω πως μπορώ να σας τη δώσω για λίγο στο τηλέφωνο…”

(ο άντρας μου μου δίνει το ακουστικό και μου κάνει νόημα να μιλήσω)

- Eγώ: “Καλησπέρα σας, είμαι η Σοφία Κολοτούρου και παρακαλώ να προχωρήσετε τη διαδικασία, όπως σας είπε και ο σύζυγός μου”.

(δίνω πάλι το ακουστικό στον άντρα μου)

- Y: “Ξέρετε…ΡΩΤΗΣΑ ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΓΙΑ ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΣΗ ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΖΥΓΟ ΣΑΣ, ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΑΝ ΜΕ ΚΑΤΑΛΑΒΕ…”


- Α (!!! #$$%^%%^!!&&) : Όχι, κύριε, δεν σας κατάλαβε, τι λέμε τόση ώρα, εμένα να μου το πείτε τι άλλο θέλετε, που σας καταλαβαίνω…


- Υ: ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΝΑ ΣΑΣ ΡΩΤΗΣΩ ΕΣΑΣ, μόνο τον άμεσα ενδιαφερόμενο…


- Α: ΚΟΡΟΙΔΕΥΟΜΑΣΤΕ, ΚΥΡΙΕ;! ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΤΡΑΠΕΖΑΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΓΙ’ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ;


- Υ: “Εγώ δεν ξέρω….υπάλληλος είμαι….ελάτε από δω και θα δούμε…”

Πήγα και ξαναπήγα. Δρόμο πήρα, δρόμο άφησα, πέρασα θάλασσες και βουνά…Πάλεψα με της φύσης τα στοιχειά και τα στοιχεία…Αλλά κυρίως με την ανθρώπινη βλακεία…Τι να λέμε τώρα…Αν θυμάμαι καλά, πήγα τρεις φορές, αυτοπροσώπως, με την ταυτότητά μου ανά χείρας, για να τακτοποιήσω το ζήτημα από κοντά.

Πολιτική της τράπεζας, όχι, δεν υπήρχε….Ισως και να αναγκάστηκαν να βρουν μια πολιτική, μια φόρμουλα, μετά από τη δική μου ιστορία και επιμονή. Η φόρμουλα απλή: Επικοινώνησε μια υπάλληλος της τράπεζας, με εμένα στο πλάι της, με το τμήμα των καρτών, τηλεφωνικά, μέσα από τηλέφωνο της τράπεζας, και το PIN στάλθηκε σε σφραγγισμένο φάκελο στην Τράπεζα, τον οποίο και παρέλαβα αυτοπροσώπως μετά από κανά δυο εβδομάδες.

Όχι, η Τράπεζα δεν ήταν η Εθνική (από αυτήν αντιθέτως δεν είχα πρόβλημα), κάτι που αποδεικνύει ότι η βλακεία για την οποία κατηγορούμε συνήθως τον Δημόσιο Τομέα συχνά ευδοκιμεί και στις Ιδιωτικές επιχειρήσεις.

Αλήθεια, θα μπορούσα αυτή την ιστορία να τη θυμάμαι και να την επαναλαμβάνω γελώντας στις παρέες, αλλά όταν η ιστορία δεν είναι η πρώτη ή η δεύτερη, αλλά η 29η, έρχεται και γίνεται το Φενγκ Σούι των νεύρων μου ολίγον τσατάλια, και αληθινά δεν ξέρω τι θα μπορούσαν να προτείνουν 29 κατασκευαστές Φενγκ Σούι για την περίπτωσή μου…ή την περίπτωσή τους!