Τον Ιούνιο του 2007 πηγαίναμε με τον άντρα μου για τριήμερο σε ένα από τα νησιά του Αιγαίου. Στο καράβι ο κόσμος ήταν πολύς και καθώς το ταξίδι κρατούσε λίγες ώρες και δεν είχαμε καμπίνα, καθόμασταν στο σαλόνι, όπου πίναμε καφέ και διαβάζαμε εφημερίδες για να περάσει η ώρα.
Κάποια στιγμή σηκώθηκα για να ξεμουδιάσω. Ο άντρας μου έμεινε πίσω στο τραπέζι μας. Εγώ έκανα μια γυροβολιά στο γεμάτο σαλόνι και στο κατάστρωμα, και κάποια στιγμή αποφάσισα να επιστρέψω στο τραπέζι όπου καθόμασταν.
Καθώς προχωρούσα, αντιλήφθηκα με την άκρη του ματιού μου μια κίνηση ακριβώς πίσω μου. Γύρισα και είδα έναν από τους σερβιτόρους να κρατάει ένα μεγάλο δίσκο με καφέδες και αναψυκτικά, να είναι κατακόκκινος και να φωνάζει.
Ενστικτωδώς έκανα στην άκρη, και αφού κοκκάλωσα για λίγα δευτερόλεπτα σκέφτηκα πως το πιθανότερο είναι να φώναζε σ’ εμένα και ίσως για αρκετή ώρα, θεωρώντας πως του έκλεινα το δρόμο.
Παρόλο που έχω συνηθίσει να περπατάω ρίχνοντας πάντα ένα βλέμμα προς τα πίσω, μη τυχόν και συμβεί κάτι ανάλογο, δεν μπορώ πάντα να προλάβω μια τέτοια κατάσταση και μου έχει συμβεί και να μου φωνάζουν και να με σπρώξουν ξαφνικά (δηλαδή ξαφνικά για μένα) αρκετές φορές.
Γύρισα λοιπόν στο τραπέζι και περιέγραψα το σκηνικό στον άντρα μου. Οπότε εκείνος φώναξε τον σερβιτόρο και του είπε: “Έλα εδώ να σου πω: η κυρία στην οποία φώναζες πριν και είναι η γυναίκα μου, είναι πραγματικά κουφή και δεν προσπαθούσε να σου κλείσει το δρόμο από κάποιο καπρίτσιο”.
Ο σερβιτόρος τα έχασε και αφού άλλαξε τρία χρώματα πέταξε τη φοβερή ατάκα, που ακόμα τη θυμόμαστε και γελάμε : “Μα, δεν φαίνεται κουφή!”.
Βέβαια, στη συνέχεια δόθηκαν οι απαραίτητες εξηγήσεις και συστάσεις και το θέμα έληξε εκεί. Ωστόσο, νομίζω πως η πρώτη, αυθόρμητη απάντηση του σερβιτόρου δείχνει πολλά για τον τρόπο σκέψης κάποιων – που κατά τ’ άλλα δουλεύουν σε πόστα όπου συναντούν πολύ κόσμο καθημερινά και θα έπρεπε ίσως να έχουν εξοικειωθεί με την κώφωση.
Κι αυτός ο τρόπος σκέψης είναι ο εξής: “Δεν φταίω εγώ, εκείνη δεν έχει κάποιο εξωτερικό σημάδι που να δείχνει ότι είναι κουφή, οφείλει να βρει έναν τρόπο, ένα φωτάκι, ένα….αλάρμ ίσως, για να την βλέπουμε και να το καταλαβαίνουμε”.
Γιατί ό,τι δεν φαίνεται δεν υπάρχει κιόλας. Ή μήπως τα φαινόμενα απατούν τελικά;
Ο σερβιτόρος τα έχασε και αφού άλλαξε τρία χρώματα πέταξε τη φοβερή ατάκα, που ακόμα τη θυμόμαστε και γελάμε : “Μα, δεν φαίνεται κουφή!”.
Βέβαια, στη συνέχεια δόθηκαν οι απαραίτητες εξηγήσεις και συστάσεις και το θέμα έληξε εκεί. Ωστόσο, νομίζω πως η πρώτη, αυθόρμητη απάντηση του σερβιτόρου δείχνει πολλά για τον τρόπο σκέψης κάποιων – που κατά τ’ άλλα δουλεύουν σε πόστα όπου συναντούν πολύ κόσμο καθημερινά και θα έπρεπε ίσως να έχουν εξοικειωθεί με την κώφωση.
Κι αυτός ο τρόπος σκέψης είναι ο εξής: “Δεν φταίω εγώ, εκείνη δεν έχει κάποιο εξωτερικό σημάδι που να δείχνει ότι είναι κουφή, οφείλει να βρει έναν τρόπο, ένα φωτάκι, ένα….αλάρμ ίσως, για να την βλέπουμε και να το καταλαβαίνουμε”.
Γιατί ό,τι δεν φαίνεται δεν υπάρχει κιόλας. Ή μήπως τα φαινόμενα απατούν τελικά;
9 σχόλια:
Mα δίκιο είχε ο σερβιτόρος! Βλέπει έναν κορίτσαρο άνετο, γελαστό, ακομπλάριστο με σταθερό και σίγουρο βήμα... Πού να φανταστεί ο έρμος, ότι εσύ έχεις τέτοια ψυχική δύναμη που έχεις τσακίσει και την κώφωση! Επειδή σε ξέρω πολύ πολύ καλά, πιστεύω ότι σε πολλές αναμετρήσεις, πολλοί ισχυροί θα τράβηξαν ζόρι! Γι αυτό καμαρώνω τον Νίκο που σε κάνει ζάφτι! :))))
Σου έχω πρόσκληση για παιχνίδι εδώ. Και αν έχει χρόνο να παίξει κι ο Νίκος! Και ρώτα τον mp3 ή audio cd θέλει...
Φιλιά και στους δυο!
Πολύ χαίρομαι για το μπλογκ σου!Νομίζω πως θα συνεισφέρεις πολλά στην εξοικείωση των περισσοτέρων από εμάς με την περίπτωση της κωφωσης.
Να σου πω και κάτι να γελάσεις...Όταν μου έγραψες στο email τη δ/νση του μπλογκ σου,για κάποια στιγμή,πριν καταλάβω ότι είναι η "κώφωση" στα greeklish,νόμιζα πως έκανες αναγραμματισμό στα πρώτα γράμματα του ονοματεπώνυμού σου...(Επηρεασμένος προφανώς από την ανάγνωση κάποιων ποιημάτων του Ελύτη,σε μαθητές Γυμνασίου,όπου ο ποιητής έπαιζε με τις λέξεις....)
Καλησπέρα!
@ Γητεύτριά μου, σου απάντησα ήδη.
@ Κυριάζ: Αυτό πραγματικά δεν το είχα σκεφτεί. Δηλαδή μου λες ότι εκτός από τη μοίρα μου και το ριζικό μου (το έρημο και μαύρο) πρέπει να κατηγορήσω και τη νονά μου τώρα; ;-))
καθόλου έρημο,καθόλου μαύρο...:)
Καλή αρχή...όμορφη γραφή, με χιούμορ, κάτι που έλειπε. Τα κείμενά σου νομίζω ότι ενδιαφέρουν τόσο τους μη κωφούς όσο και τους κωφούς. Ένας άγνωστος κόσμος για τους ακούοντες που ως τώρα ήταν...κωφοί στα μηνύματά σας. Χρήσιμο και για τους δημοσίους υπαλήλους...
:-)
Καλως ήλθατε καθυστεριμένο..:):)
Ε η συναισθηματική ανοησία είναι πιό σημαντική αναπηρία αλλά τόσο διαδεδομένη που ποιός να το κάνει θέμα;:):)
Δε θα φώναζα σε κάποιον να κάνει στην άκρη για κανένα λόγο.. και δε χρήσημοποιώ την κόρνα.. και με ενοχλεί όαν μου το κάνουν..:):)
Καληνύχτα και καλοτάξηδο το blog:):)
Καλοτάξιδο το μπλογκ, Σοφία.
"Γιατί ό,τι δεν φαίνεται δεν υπάρχει κιόλας".
Aυτό είναι κάτι που ολημερίς λέω. Πρήζω συκώτια, ανακατεύω άντερα, αλλά το λέω. Αποκολλώ αμφιβληστροειδείς, μπουκώνω ευσταχιανές σάλπιγγες, αλλά το λέω. Καθυβρίζομαι χυδαία, χτυπάω μορφίνες για ν' αντέξω, αλλά το λεω.
Και συμπληρώνω:
το αόρατο κάποιου
ολάκερο το οπτικό πεδίου του άλλου
ή
αυτό που κάποιος δε βλέπει
νομίζει πως δεν το βλέπουν κι οι άλλοι
ή
επειδή κάποιος δεν το βλέπει
δέρνει τους άλλους που το βλέπουν
Όπως και να το πεις, τα παπούτσια του άλλου πάντοτε σε στενεύουν.
Καλή blogαρχή.
Δημοσίευση σχολίου