Τρίτη 18 Μαρτίου 2008

ΙΣΤΟΡΙΑ 13: Ο ΚΟΥΦΟΣ ΝΟΜΟΣ ΤΟΥ ΜΕΡΦΥ

Το νόμο του Μέρφυ τον ξέρετε όλοι, φυσικά: Όταν είναι κάτι να πάει στραβά, θα πάει.

Φτάσαμε αισίως στη δέκατη τρίτη ιστορία της σειράς (μακριά βέβαια από μας οι προλήψεις, όλα κι όλα –όπως θα το έλεγε και ο Σκαρίμπας: είμαι, το ξέρω, λογικός, ω! δεν μιλάω…)

Επομένως, μπορούμε τώρα να σας δώσουμε τον Κουφό Νόμο του Μέρφυ ή, αν προτιμάτε, την τροποποίηση του νόμου του Μέρφυ για τους κωφούς: Όταν είναι κάτι να πάει στραβά, όχι μόνο θα πάει, αλλά επιπλέον θα χρειαστεί να χρησιμοποιήσεις το τηλέφωνο για να διορθώσεις το σφάλμα.

Το τηλέφωνο. Μεγάλη και πονεμένη ιστορία για μας. Το ξέρατε, αλήθεια ότι τόσο η γυναίκα όσο και η μητέρα του Γκράχαμ Μπελ ήταν κωφές; Αυτό με βάζει σε βάσιμες υποψίες για τις προθέσεις του Μπελ – χώρια που έχουμε γενέθλια και την ίδια μέρα, από ένα περίεργο αστείο του ημερολογιακού χρόνου.

Κάπως έτσι βγήκαν και οι υποκατηγορίες του κουφού νόμου του Μέρφυ, όπως:

- το τηλέφωνο που θα χρησιμοποιήσεις για να διορθώσεις το σφάλμα, θα είναι το πρώτο τηλέφωνο της δοκιμής του Μπελ, με το οποίο προσπάθησε να μιλήσει με τη γυναίκα του
- εκτός και αν είναι η δεύτερη συσκευή, που τη χρησιμοποίησε για να μιλήσει με τη μητέρα του
- ή, η τρίτη συσκευή….ε, καλά, βουλωμένο γράμμα διαβάζετε…όπου η κυρία Μπελ και η μητέρα Μπελ προσπάθησαν να μιλήσουν μεταξύ τους.

Οι πρώτες τρεις συσκευές λοιπόν (σύμφωνα με ανεπιβεβαίωτες φήμες) δεν λειτούργησαν, και έμειναν έκτοτε στην ιστορία με το όνομα: “Χαλασμένο τηλέφωνο”. Από εκεί (λένε πάντα οι φήμες) βγήκε και το παιδικό παιχνίδι….ή κάπως έτσι μου τα είπαν (από το άλλο μου το αυτί) κάποτε.

Αλλά ας προχωρήσουμε στη σημερινή μας ιστορία, όπου βρήκε πλήρη εφαρμογή ο Κουφός Νόμος του Μέρφυ. Πριν από λίγο καιρό είχα πάει επίσκεψη σε μια φίλη, και φεύγοντας ξέχασα το κινητό μου στο τραπέζι. Στη συνέχεια, θα πήγαινα στο γυμναστήριο. Φτάνοντας λοιπόν στο γυμναστήριό μου, διαπιστώνω ότι δεν υπήρχε το κινητό στην τσάντα μου, και ότι μάλλον το είχα ξεχάσει στο σπίτι της φίλης.

Είχα τις εξής επιλογές: ή θα ξαναγυρνούσα πίσω για να το πάρω, χωρίς όμως και να ξέρω σίγουρα ότι είναι εκεί το τηλέφωνο ή ότι δεν έχει φύγει η φίλη. Επιπλέον, το σπίτι βρισκόταν σε απόσταση είκοσι λεπτών με τα πόδια από το γυμναστήριο.


Είτε θα έκανα τη γυμναστική μου κανονικά, θα γυρνούσα μετά στο δικό μου σπίτι, και θα περίμενα να έρθει ο άντρας μου, για να πάρει εκείνος τηλέφωνο και να εντοπίσουμε το χαμένο κινητό το βραδάκι. Ή, τέλος, θα έπρεπε να βρω τρόπο να επικοινωνήσω αμέσως με τη φίλη μου.

Τελικά, έμπλεξα τη γυμνάστρια στο όλο σκηνικό, και αφού κατάφερα να της εξηγήσω τι είχε συμβεί, έπρεπε να αντιμετωπίσω και τις πρώτες αυθόρμητες απαντήσεις, του στυλ: Ε, καλά, πήγαινε και πάρ’ την τηλέφωνο! (που όλοι μα όλοι μου το έχουν πει κάποτε, τόσο αυτονόητο είναι για όλους, βλέπετε!)

Όταν πια συνειδητοποίησε ότι, χελόου, δεν μπορώ να το πάρω το τιμημένο το τηλέφωνο, τότε προσφέρθηκε εκείνη να τηλεφωνήσει στη φίλη μου, που ευτυχώς είχε ήδη βρει το κινητό και το κράτησε μέχρι να γυρίσω να το πάρω.

Τέλος καλό, όλα καλά θα πείτε, δεν ήταν και τόσο άτυχη η ιστορία σου. Έχετε όμως βρεθεί εσείς σε παρόμοια θέση; Να πρέπει να τηλεφωνήσετε κάπου, να μην υπάρχει άλλος τρόπος επικοινωνίας, και να μην μπορείτε;

Και καλά να υπάρχουν γύρω σας άνθρωποι πρόθυμοι να σας εξυπηρετήσουν –πριν από το κινητό έχει τύχει να απευθυνθώ στους πιο απίθανους ανθρώπους για ένα τηλεφώνημα, σε ταξιτζήδες, σε περιπτεράδες, στους φύλακες του κτιρίου…- αν όμως είσαι μόνος σου, και δεν υπάρχει ένα κινητό, η κατάσταση είναι εντελώς Κουφός Νόμος του Μέρφυ.

Το χειρότερό μου μάλιστα, είναι όταν (χωρίς να το συνειδητοποιούν) αρκετοί ακόμα και σήμερα μου λένε, όπως και η γυμνάστρια εξάλλου: “Πάρε τηλέφωνο” και κάνουν μαζί και τη χαρακτηριστική χειρονομία. Ξέρουν άραγε, υποψιάζονται καθόλου τον αγώνα δρόμου που πρέπει να κάνω γι’ αυτό το τηλεφώνημα; Και, στο κάτω-κάτω, μπορεί να μην θέλω να μοιραστώ τα προσωπικά μου τηλεφωνήματα με τον κάθε άσχετο, έτσι δεν είναι;

Ευτυχώς, εκεί που πρέπει να κλείσω ραντεβού, όπως στα κομμωτήρια, φροντίζω συνήθως να είναι στη γειτονιά μου, και το κλείνω αυτοπροσώπως, ακόμα κι αν χρειαστεί να πάω δύο φορές.

Βέβαια, είναι αλήθεια ότι αγγαρεύω και πολύ, πάρα πολύ, τον άντρα μου να κάνει διάφορα τηλεφωνήματα για μένα. Στην πραγματικότητα, του έχω φορτώσει όλο το βάρος των τηλεφωνημάτων και της κοινωνικής μας ζωής.

Αλλά δεν φταίω εγώ άντρα μου, φταίει ο Κουφός Νόμος του Μέρφυ, μαζί με τα συνομωσιολογικά περί σύμπαντος του Κοέλιο, που αποτελούν την απάντηση της κυρίας Γκράχαμ Μπελ στις εμπνεύσεις του συζύγου της. Εμείς όμως, πως μπλεχτήκαμε έτσι σε ξένα τηλεφωνήματα, μου λες;







ΥΓ: Για την ιστορία, και για να μην αδικήσουμε τον μεγάλο εφευρέτη, στην πραγματικότητα τόσο ο ίδιος, όσο και ο πατέρας του, λόγω της κωφής μητέρας του, ασχολήθηκαν πάρα πολύ με την εκπαίδευση των κωφών και βοήθησαν πολλά κωφά παιδιά στο να αναπτύξουν αποτελεσματικά την ομιλία. Μια από τις κωφές μαθήτριες του Γκράχαμ Μπελ έγινε, όταν μεγάλωσε, κυρία Μπελ.

8 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Αυτή είναι η πραγματικότητα Σοφί μου ...

Μου έχει τύχει πολλές φορές να ξεχάσω το κινητό μου (στο εξοχικό, στη μητέρα μου, στις θείες μου), όταν το ξεχνούσα είναι σαν να μου «κόπηκαν» τα ποδιά από τη γη, χωρίς κινητό νιώθεις σαν γυμνός στο δρόμο ...

Δεν έλειπαν εκείνες οι αστείες σκέψεις που έρχονταν στο μυαλό μου όταν το έχανα πάνω στο πανικό μου: αν πάθω κάτι τι γίνεται, αν κλειδωθώ στο ασανσέρ, αν μείνω από λάστιχο στα έρημα μέρη κλπ ...

Οταν μπήκε αυτή η μόδα στη δεκαετία του ’80, ποτέ δεν περίμενα και ούτε φανταζόμουν ότι το κινητό θα γίνονταν εξάρτηση (όπως με τα p.c.) σε πολλούς και όχι μονό σε κωφούς αλλά στα μικρά παιδιά ...

Δεν ρίχνω το φταίξιμο στον κύριο Γκράχαμ Μπελ, αντίθετα έχει σώσει πολύ κόσμο από τις αρχές του περασμένου αιώνα μέχρι που εξελίχθηκε π.χ. στα Αεροπλάνα, τηλεφωνικά κέντρα (ποιος δεν θυμάται τους τηλεφ. θαλάμους), στο ΚΑΤ (το πρώτο τηλ. κέντρο νοσοκομείου), Περιπολικά, Πλοία κλπ

Ρίχνω το φταίξιμο σε εκείνους που το εκμεταλλεύτηκαν και μας έκαναν να εξαρτηθούμε στο κινητό μας (ΜΜΕ, Διαφημίσεις, Μονοπώλια) κλπ ...

Εγω παντός θα κρατήσω εκείνα τα 2 μπρούτζινα κέρματα του ΟΤΕ που τα κρατούσε η μητέρα μου, να πει τα καλά νέα στον πατέρα μου όταν εκείνος ταξίδευε:

Την ημέρα της γέννησης μου ...


Φιλια Σοφί μου (με ένα δάκρυ στα ματιά μου) !!!


Μ.Β.

An-Lu είπε...

Μα πως ζούσαμε πριν τα κινητά....
;-)
Άντε σε λίγο ΚΑΙ τα σταθερα θα δέχονται SMS!

Ανώνυμος είπε...

υπαρχει ενα ανεκδοτο που λεγανε παλια οι κωφοι που ελεγε οτι οταν πεθανει ενας τυφλος βαζουνε μαζι το μπαστουνι,οταν πεθανει ενας αναπηρος βαζουνε την καρεκλα,οταν πεθανει ενας κωφος βαζουν τον διερμηνεα...να που θα γλυτωσουν οι διερμηνεις,αντικατασταθηκαν απο τα κινητα!!
φιλικα
Δεσποινα

Ανώνυμος είπε...

Για την αποκατάσταση της αλήθειας σχετικά με το τηλέφωνο και τον πραγματικό εφευρέτη του
δες ΕΔΩ

Ανώνυμος είπε...

Και ένα ακόμα link

Antonio Meucci

ΣΟΦΙΑ ΚΟΛΟΤΟΥΡΟΥ είπε...

Αγαπητέ Στιχάκια,

πραγματικά πολύ ενδιαφέρον το άρθρο που μας παρέθεσες. Πρόκειται για κάτι που προσωπικά αγνοούσα παντελώς. Το μόνο που είχα διαβάσει, σε άρθρο του Βήματος το 2002, είναι ότι την ίδια μέρα με τον Μπελ είχε καταθέσει δίπλωμα ευρεσιτεχνίας και ένας άλλος, όχι ο Meucci, και στη συνέχεια πήγαν στα δικάστήρια.

Μάλιστα, το άρθρο είναι εδώ http://64.233.183.104/search?q=cache:iofkBJBAbjEJ:tovima.dolnet.gr/print_article.php%3Fe%3DB%26f%3D13531%26m%3DY02%26aa%3D1+%CE%93%CE%BA%CF%81%CE%AC%CF%87%CE%B1%CE%BC+%CE%9C%CF%80%CE%B5%CE%BB&hl=el&ct=clnk&cd=1&gl=gr

και αντιγράφω: Την ίδια ημέρα όμως μαζί με τον Μπελ είχε καταθέσει αίτηση για παρόμοιο δίπλωμα ευρεσιτεχνίας και ο αμερικανός φυσικός Ελιζά Γκρέι. * Αρχίζει ένας μαραθώνιος δικαστικών αγωγών. * Ποτέ άλλοτε στην ιστορία μια εφεύρεση δεν διεκδικήθηκε από τόσους «πατέρες» και ποτέ άλλοτε η πατρότητα ευρεσιτεχνίας δεν δέχθηκε περισσότερες προσφυγές. * Τελικώς το συγκεκριμένο δίπλωμα παραχωρήθηκε στον Γκρέι αλλά η πατρότητα του τηλεφώνου στον Αλεξάντερ Γκράχαμ Μπελ, ο οποίος εν τω μεταξύ με νέα διπλώματα ευρεσιτεχνίας έχει κατοχυρώσει και την καινούργια, εξελιγμένη τηλεφωνική συσκευή του.

Τώρα όμως εσύ μας έδωσες την άλλη διάσταση...Προφανώς ο αγώνας δρόμου έγινε όχι γιατί το σκέφτηκαν ταυτόχρονα, αλλά επειδή ταυτόχρονα σκέφτηκαν να το υφαρπάξουν!

Φοβερή ιστορία και σε ευχαριστούμε πολύ που έκανες τον κόπο να μας υποδείξεις το άρθρο.

Ανώνυμος είπε...

distixws kapoios pou den exeie to a provlima de mporei na mpei sti thesi tou allou kai na to katalavei. Den ginontai epitides panta auta alla sinithws ki o allos erxetai se diskoli thesi....
Kala sti douleia tis mamas mou uparxoun kapoioi pakistanoi nomizw.. Fantasou twra na oigainei i mana mou kai na leei gia ton enan:Em o mavros to mpela tou vrike kai gia ton allon, tou vgalan ti pisti tou xristianou!!!axaxaxaxaxaxax
diaki

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Δεν μπορώ, παρά ελάχιστα , και μόνο νοητά, να κατανοήσω το τι σημαίνει τούτο. Να μην μπορείς να συνεννοηθείς στο τηλέφωνο...
Ή να ακούσεις μια κόρνα αυτοκινήτου που τρέχει...
Χάρηκα που βρέθηκα σε ατό το μπλογκ.
Μου αρέσει κι ο τίτλος του πολύ... :))Καλό απόγευμα να έχεις! :))