ΙΣΤΟΡΙΑ 13: Ο ΚΟΥΦΟΣ ΝΟΜΟΣ ΤΟΥ ΜΕΡΦΥ

Το νόμο του Μέρφυ τον ξέρετε όλοι, φυσικά: Όταν είναι κάτι να πάει στραβά, θα πάει.

Φτάσαμε αισίως στη δέκατη τρίτη ιστορία της σειράς (μακριά βέβαια από μας οι προλήψεις, όλα κι όλα –όπως θα το έλεγε και ο Σκαρίμπας: είμαι, το ξέρω, λογικός, ω! δεν μιλάω…)

Επομένως, μπορούμε τώρα να σας δώσουμε τον Κουφό Νόμο του Μέρφυ ή, αν προτιμάτε, την τροποποίηση του νόμου του Μέρφυ για τους κωφούς: Όταν είναι κάτι να πάει στραβά, όχι μόνο θα πάει, αλλά επιπλέον θα χρειαστεί να χρησιμοποιήσεις το τηλέφωνο για να διορθώσεις το σφάλμα.

Το τηλέφωνο. Μεγάλη και πονεμένη ιστορία για μας. Το ξέρατε, αλήθεια ότι τόσο η γυναίκα όσο και η μητέρα του Γκράχαμ Μπελ ήταν κωφές; Αυτό με βάζει σε βάσιμες υποψίες για τις προθέσεις του Μπελ – χώρια που έχουμε γενέθλια και την ίδια μέρα, από ένα περίεργο αστείο του ημερολογιακού χρόνου.

Κάπως έτσι βγήκαν και οι υποκατηγορίες του κουφού νόμου του Μέρφυ, όπως:

- το τηλέφωνο που θα χρησιμοποιήσεις για να διορθώσεις το σφάλμα, θα είναι το πρώτο τηλέφωνο της δοκιμής του Μπελ, με το οποίο προσπάθησε να μιλήσει με τη γυναίκα του
- εκτός και αν είναι η δεύτερη συσκευή, που τη χρησιμοποίησε για να μιλήσει με τη μητέρα του
- ή, η τρίτη συσκευή….ε, καλά, βουλωμένο γράμμα διαβάζετε…όπου η κυρία Μπελ και η μητέρα Μπελ προσπάθησαν να μιλήσουν μεταξύ τους.

Οι πρώτες τρεις συσκευές λοιπόν (σύμφωνα με ανεπιβεβαίωτες φήμες) δεν λειτούργησαν, και έμειναν έκτοτε στην ιστορία με το όνομα: “Χαλασμένο τηλέφωνο”. Από εκεί (λένε πάντα οι φήμες) βγήκε και το παιδικό παιχνίδι….ή κάπως έτσι μου τα είπαν (από το άλλο μου το αυτί) κάποτε.

Αλλά ας προχωρήσουμε στη σημερινή μας ιστορία, όπου βρήκε πλήρη εφαρμογή ο Κουφός Νόμος του Μέρφυ. Πριν από λίγο καιρό είχα πάει επίσκεψη σε μια φίλη, και φεύγοντας ξέχασα το κινητό μου στο τραπέζι. Στη συνέχεια, θα πήγαινα στο γυμναστήριο. Φτάνοντας λοιπόν στο γυμναστήριό μου, διαπιστώνω ότι δεν υπήρχε το κινητό στην τσάντα μου, και ότι μάλλον το είχα ξεχάσει στο σπίτι της φίλης.

Είχα τις εξής επιλογές: ή θα ξαναγυρνούσα πίσω για να το πάρω, χωρίς όμως και να ξέρω σίγουρα ότι είναι εκεί το τηλέφωνο ή ότι δεν έχει φύγει η φίλη. Επιπλέον, το σπίτι βρισκόταν σε απόσταση είκοσι λεπτών με τα πόδια από το γυμναστήριο.


Είτε θα έκανα τη γυμναστική μου κανονικά, θα γυρνούσα μετά στο δικό μου σπίτι, και θα περίμενα να έρθει ο άντρας μου, για να πάρει εκείνος τηλέφωνο και να εντοπίσουμε το χαμένο κινητό το βραδάκι. Ή, τέλος, θα έπρεπε να βρω τρόπο να επικοινωνήσω αμέσως με τη φίλη μου.

Τελικά, έμπλεξα τη γυμνάστρια στο όλο σκηνικό, και αφού κατάφερα να της εξηγήσω τι είχε συμβεί, έπρεπε να αντιμετωπίσω και τις πρώτες αυθόρμητες απαντήσεις, του στυλ: Ε, καλά, πήγαινε και πάρ’ την τηλέφωνο! (που όλοι μα όλοι μου το έχουν πει κάποτε, τόσο αυτονόητο είναι για όλους, βλέπετε!)

Όταν πια συνειδητοποίησε ότι, χελόου, δεν μπορώ να το πάρω το τιμημένο το τηλέφωνο, τότε προσφέρθηκε εκείνη να τηλεφωνήσει στη φίλη μου, που ευτυχώς είχε ήδη βρει το κινητό και το κράτησε μέχρι να γυρίσω να το πάρω.

Τέλος καλό, όλα καλά θα πείτε, δεν ήταν και τόσο άτυχη η ιστορία σου. Έχετε όμως βρεθεί εσείς σε παρόμοια θέση; Να πρέπει να τηλεφωνήσετε κάπου, να μην υπάρχει άλλος τρόπος επικοινωνίας, και να μην μπορείτε;

Και καλά να υπάρχουν γύρω σας άνθρωποι πρόθυμοι να σας εξυπηρετήσουν –πριν από το κινητό έχει τύχει να απευθυνθώ στους πιο απίθανους ανθρώπους για ένα τηλεφώνημα, σε ταξιτζήδες, σε περιπτεράδες, στους φύλακες του κτιρίου…- αν όμως είσαι μόνος σου, και δεν υπάρχει ένα κινητό, η κατάσταση είναι εντελώς Κουφός Νόμος του Μέρφυ.

Το χειρότερό μου μάλιστα, είναι όταν (χωρίς να το συνειδητοποιούν) αρκετοί ακόμα και σήμερα μου λένε, όπως και η γυμνάστρια εξάλλου: “Πάρε τηλέφωνο” και κάνουν μαζί και τη χαρακτηριστική χειρονομία. Ξέρουν άραγε, υποψιάζονται καθόλου τον αγώνα δρόμου που πρέπει να κάνω γι’ αυτό το τηλεφώνημα; Και, στο κάτω-κάτω, μπορεί να μην θέλω να μοιραστώ τα προσωπικά μου τηλεφωνήματα με τον κάθε άσχετο, έτσι δεν είναι;

Ευτυχώς, εκεί που πρέπει να κλείσω ραντεβού, όπως στα κομμωτήρια, φροντίζω συνήθως να είναι στη γειτονιά μου, και το κλείνω αυτοπροσώπως, ακόμα κι αν χρειαστεί να πάω δύο φορές.

Βέβαια, είναι αλήθεια ότι αγγαρεύω και πολύ, πάρα πολύ, τον άντρα μου να κάνει διάφορα τηλεφωνήματα για μένα. Στην πραγματικότητα, του έχω φορτώσει όλο το βάρος των τηλεφωνημάτων και της κοινωνικής μας ζωής.

Αλλά δεν φταίω εγώ άντρα μου, φταίει ο Κουφός Νόμος του Μέρφυ, μαζί με τα συνομωσιολογικά περί σύμπαντος του Κοέλιο, που αποτελούν την απάντηση της κυρίας Γκράχαμ Μπελ στις εμπνεύσεις του συζύγου της. Εμείς όμως, πως μπλεχτήκαμε έτσι σε ξένα τηλεφωνήματα, μου λες;







ΥΓ: Για την ιστορία, και για να μην αδικήσουμε τον μεγάλο εφευρέτη, στην πραγματικότητα τόσο ο ίδιος, όσο και ο πατέρας του, λόγω της κωφής μητέρας του, ασχολήθηκαν πάρα πολύ με την εκπαίδευση των κωφών και βοήθησαν πολλά κωφά παιδιά στο να αναπτύξουν αποτελεσματικά την ομιλία. Μια από τις κωφές μαθήτριες του Γκράχαμ Μπελ έγινε, όταν μεγάλωσε, κυρία Μπελ.