ΔΕΝ ΑΚΟΥΩ - ΜΕΡΟΣ Α'

Γειά! με λένε Μαρία. Eίμαι μεταγλωσσική κωφή και η πρώτη μου επαφή με το κόσμο το δικό μας έγινε όταν άρχισα δειλά δειλά να χρησιμοποιώ το internet και τη σελίδα του disabled.gr. Eκεί διάβασα διάφορα άρθρα και αναρτήσεις της Σοφίας κ ένιωσα πως τελικά δεν είμαστε μόνο εμείς στην οικογένεια και γενικά στο κόσμο.. κ λέω εμείς, γιατί και η αδελφή μου έχει το ίδιο πρόβλημα με μένα, με τη διαφορά ότι είναι προγλωσσική κωφή.

Είμαι 27 χρονών κ εργάζομαι ως νοσηλεύτρια στο Τζάνειο, αλλά ευελπιστώ να φύγω για Θεσσαλονίκη σύντομα, όπου εργάζεται ο αρραβωνιαστικός μου! Η κώφωσή μου ξεκινά απο τριών ετών περίπου, όταν είδα στη τηλεόραση ένα ντοκυμαντέρ με αρχαία (το θυμάμαι χαρακτηριστικότατα) και την είχα δυναμώσει πολύ γιατί δεν άκουγα, δε καταλάβαινα τι έλεγε! ρωτούσα τη μαμά, είναι ελληνικά αυτά που ακούμε? κ με λέει ναι, χαμήλωσε τη τηλεόραση! κ της λέω μα μαμα δεν ακούω! Εγινε περίπου αυτή η κουβέντα κ αμέσως οι γονείς μου με πήγαν σε διάφορους ωριλα και στη Θεσσαλονίκη, και στις Σέρρες. Η στεναχώρια τους ήταν μεγάλη γιατί είχε προηγηθεί η αδελφή μου, η οποία ήταν θύμα ωτοτοξικότητας πιθανόν από ένεση πενικιλλίνης όταν ήταν μωρό (πριν κλείσει ένα χρόνο). Δυστυχώς τότε (πριν 40 χρόνια) λογοθεραπείες δεν υπήρχαν ενώ τα ακουστικά βαρηκοΐας άρχισαν δειλά να κάνουν την εμφάνισή τους. Η μητέρα μου με είπε πως η αδελφή μου άρχισε να φοράει από τα ακουστικά που ήταν σαν ipod. Πάντα είχε μια τσεπούλα στη μπλούζα της όπου φιλοξενούσε το μαγικό γκάτζετ κι έτσι έμαθε να μιλά.

Μετά από πολλές εξετάσεις που έκανα και διάφορες δοκιμές ακουστικών, αποφάσισαν οι γονείς μου να μη χρησιμοποιήσω ακουστικά. Καλώς ή κακώς έτσι πορεύτηκα. Αν κ πιστεύω πως η ακοή μου στη παιδική ηλικία ήταν σε καλύτερα επίπεδα απ ό,τι τώρα. Σαν παιδί πέρασα άσχημα θα έλεγα, δαχτυλοδεικτούμενη απ' όλα τα παιδιά της τάξης μου καθώς και του σχολείου, λόγω της τότε παχυσαρκίας και της προβληματικής ακοής μου. Δε μπορώ να πω ότι ήμουν πάρα πολύ χοντρή αλλά ήμουν η πιο παχιά απ' όλες τις οδοντογλυφίδες!!

Οι δάσκαλοι με βοηθούσαν ιδιαίτερα, πάντα είχα καλούς βαθμούς κ θέλω να πιστεύω πως δε μου τους χάριζαν.. Στο γυμνάσιο τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν προς το καλύτερο. άρχισε η περίοδος προσαρμογής και δεκτικότητας του προβλήματός μου, καθώς έχανα κιλά λόγω ενασχόλησής μου με τον αθλητισμό (μ' άρεσε πολύ κ ένα παλικάρι τότε που ασχολιόταν κ αυτός, οπότε κάπως έπρεπε να του κεντρίσω το ενδιαφέρον!! τι σου κάνει αυτός ο έρωτας!). Επίσης τα παιδιά της τάξης μου άρχισαν να μην ασχολούνται τόσο πολύ, καθώς είχα και συμμαθητές από τα γύρω χωριά, παιδιά που τα έβλεπα πρώτη φορά.

Ομολογώ πως τα χρόνια στο γυμνάσιο ήταν πολύ όμορφα με πολύ καλές αναμνήσεις.. κ ανακάλυψα πως όντως είμαι καλή κ έξυπνη μαθήτρια, γιατί οι βαθμοί μου ήταν σε ικανοποιητικό επίπεδο (μη σας πω και παραπανω απ' ό,τι περίμενα) και γιατί έκανα πράγματα που δε μπορούσαν να σκεφτούν συμμαθητές μου ακούοντες.

Στο λύκειο τα πράγματα ζορίστηκαν γιατί ήμουν σε ορμονικό παραλήρημα (τα γνωστά της εφηβείας!) ενώ έπρεπε να καθήσω στο σκαμνί να μάθω ακόμα 5 πράγματα! Κάπου στη δευτέρα με τρίτη λυκείου νομίζω πως η ακοή μου άρχισε να πέφτει γιατί δε μπορούσα να παρακολουθήσω τα μαθήματα, ήταν και η περίοδος που άρχισα να συνειδητοποιώ πως πράγματι έχω σοβαρό πρόβλημα ακοής κ δεν είμαι όπως οι άλλοι άνθρωποι. Δεν ασχολήθηκα πολύ γιατί είχα σοβαρότερα πράγματα στο κεφάλι μου, τις πανελλήνιες. Δεν είχα ασχοληθεί ποτέ πριν με επιτροπές κτλ γιατί οι καθηγητές δεν θεωρούσαν πως συγκαταλέγομαι σ' αυτές τις κατηγορίες που απαλλάσσονται από τις εξετάσεις.. Οπότε, έσκασα και κολύμπησα! Οταν έμαθα πως πέρασα Θεσσαλονίκη και μάλιστα σε σχολή που ήμουν σίγουρη ότι θα μ' άρεσε, άρχισα να κάνω κωλοτούμπες κ πραγματικά ήταν η πρώτη φορά που ένιωσα πως είμαι ικανή να κατακτήσω το κόσμο! Ολα μου φαινόταν παιχνιδάκι!

Τα φοιτητικά μου χρόνια ήταν απλά υπέροχα.. Είχαν απ όλα: ανεμελιά, γνωριμίες, έρωτες, στεναχώριες, μοναξιές, κατάθλιψη, βόλτες, άγχος για το πως θα τα βγάλω πέρα οικονομικά (δεν ήταν και άνετοι οι γονείς μου) και ήταν η τελική περίοδος που αποδέχθηκα το πρόβλημα της ακοής κ άρχισα να νιώθω την ισορροπία μέσα στον εαυτό μου, αφού πέρασα από πολλές καταστάσεις με ανθρώπους και γεγονότα (αν αρχίσω να σας λέω, δε θα χω τελειωμό!).. Πάντως αν ξαναζούσα τη φοιτητική μου ζωή, δε θα άλλαζα τίποτα, πραγματικά.

Μετά γνώρισα τον αρραβωνιαστικό μου, είχα χαρεί πολύ για την αμοιβαιότητα που υπήρχε στα συναισθήματα και την ισορροπία που υπήρχε και υπάρχει στη σχέση μας. Μετά 6 μήνες, φόρεσα το πρώτο μου ακουστικό βαρηκοΐας. Ουαου, έπαθα πλάκα. Ακουγα τη φωνή της ακουοπροσθετίστριας! Ακουγα τη δική μου χάλια φωνή. Πω πω, είμαι άθλια, πως μιλάω έτσι.. Ακουγα φασαρία! Ακουγα τη καρέκλα που έτριζε! Ακουγα τα κουμπιά που πατούσε. Το στυλό που έπεσε κάτω. Το τηλέφωνο τόσο δυνατά.. όταν αγόρασα το ακουστικό, το είχε στη θήκη του κ αναφώνησα μόλις το πήρα στα χέρια μου "MY PRECIOYS!" χε χε.. Αρχισε η περίοδος προσαρμογής. Να μ' ενοχλούν όλα: τα πιάτα, τα μηχανάκια χωρίς σιγαστήρα, το καζανάκι, τα πρίμα από τη μουσική, η φωνή της μαμάς μου όταν φωνάζει.. Να ακούω τα πάντα: τα πουλιά που κελαηδάνε (ουάου!!) το θρόισμα των φύλλων (που διάβαζα στα βιβλία κ αναρωτιόμουν τι είναι) το μουρμουρητό, τη φωνή μου, γυρνούσα όταν με φωνάζανε, έπιανα καναδυο λέξεις όταν δεν κοιτούσα τα χείλη. Αρχισα και λογοθεραπεία, γνώρισα την Αναστασία η οποία με βοήθησε τρομερά όχι μόνο στην ομιλία μου αλλά και ψυχολογικά. Φοβερό άτομο! έμαθα να λέω το Σ και τα συμπλέγματά του. Εμαθα κάπως να μιλάω σωστά αν κ έπρεπε να ξεκινήσω από μικρή. Δε πειράζει, κάλλιο αργά παρά ποτέ!

Μετά ήθελε να με παντρευτεί ο καλός μου! Μα τι μου βρήκε.. εγώ άκουγα για γάμους κ έτρεχα να φύγω.. Τελικά όμως αρραβωνιάστηκα!

Αρχισα να δουλεύω.. όλα ήταν βουνό. Το οποίο το ανέβηκα σιγά σιγά. Και το ένα βουνό έφερε το άλλο βουνό, πιο μεγάλο και πιο δύσβατο, με διόρισαν στον Πειραιά. Πήρα τα μπογαλάκια μου κ ήρθα, τι να κάνω.. Πότε θα με ξαναφώναζαν να δουλέψω και μάλιστα μόνιμα? Εμένα που σε κανένα ιδιωτικό δεν με ήθελαν?.. Ετσι λοιπόν να μαι εδώ... να κάνω το δικό μου καθημερινό αγώνα.. κ ετοιμάζομαι να παντρευτώ. Κάτι που είχα δηλώσει ότι δε πρόκειται να κάνω ποτέ! ευτυχώς όλα ανατρέπονται!..


(συνέχεια στο δεύτερο μέρος, πως γνώρισα άλλους κωφούς).

-------------------------------------------------------------------------------

Η Μαρία είναι ένας άνθρωπος πολύ ζωντανός. Ο λόγος της χειμαρρώδης, έντονα προφορικός. Προσπάθησα να μην επέμβω πολύ για να διατηρηθεί αυτούσια η ζωντάνια της εκφοράς της. Η Μαρία σήμερα δεν ακούει και πολλά πράγματα, αυτό όμως δεν την εμποδίζει να είναι μια νέα κοπέλα, όλο ζωή, μέσα στη ζωή, μέσα σε όλα που λένε. Την καμαρώνω ιδιαίτερα. Η Μαρία σε ένα μήνα θα ντυθει νυφούλα. Παρά τις δυσκολίες που αντιμετώπισε και αντιμετωπίζει, όπως όλοι μας, έχει τον τρόπο να σε ανεβάζει ψυχολογικά τη στιγμή που σου διηγείται μια άσχημη ιστορία, αλλά με τέτοιο τρόπο ώστε να σε κάνει να χαμογελάς. Η Μαρία θα μπορούσε να λέγεται και Ζωή. Είναι από τους πιο φωτεινούς και τσαμπουκαλίδικους ανθρώπους που ξέρω. Μαράκι, περιμένουμε και το δεύτερο μέρος της ιστορίας, όπου σίγουρα θα μας περνάς γενεές 14... εε... θα λες για μας, εννοώ!