ΙΣΤΟΡΙΑ 5: ΒΟΜΒΑ ΣΤΗΝ ΟΜΟΝΟΙΑ – ΣΟΚ ΚΑΙ ΔΕΟΣ ΣΤΟ ΜΕΤΡΟ

Αυτή η ιστορία μου συνέβη την Τσικνοπέμπτη το απόγευμα στο Μετρό και είπα να τη γράψω. Ποιος ξέρει, μπορεί να τα διαβάσει η κοπέλα της ιστορίας μου και να χαμογελάσει όπως χαμογελάω ακόμα εγώ – αλλά και να προβληματιστεί λιγάκι.

Περίμενα στην αποβάθρα το συρμό στη γραμμή 3 για να ανέβω από το κέντρο προς Δουκίσσης Πλακεντίας. Η ώρα θα ήταν περίπου 5 παρά το απόγευμα. Κάποια στιγμή ένιωσα κάποιον να με σκουντάει στον ώμο και γύρισα και είδα μια συμπαθέστατη κοπελίτσα, ίσως φοιτήτρια, που προφανώς με ρωτούσε κάτι.

Νομίζω δεν κατάλαβε ότι δεν ακούω, αλλά με σκούντηξε στον ώμο γιατί μάλλον πίστευε πως φοράω κάποιο γουόκμαν στο άλλο αυτί και άκουγα μουσική και δεν την πρόσεξα.

Της λέω: “Μισό λεπτό, πες τα όλα πάλι από την αρχή γιατί δεν ακούω, πρέπει να σε βλέπω όταν μιλάς, όταν σε βλέπω καταλαβαίνω όμως”.

Το κορίτσι έπαθε εμφανές πολιτισμικό σοκ (θυμάστε που έχουμε ορίσει το πολιτισμικό σοκ στα προηγούμενα ποστ, έτσι δεν είναι;)
Τα έχασε, λοιπόν, και μου λέει: “άσε, άσε” κι έψαχνε με το βλέμμα να μιλήσει σε κάποιον άλλον. Δεν μπορούσα όμως (μετά από τόσο πρόλογο) να παραιτηθώ εύκολα κι επέμεινα: “μα όχι, πες μου, αφού βλέπεις ότι σε καταλαβαίνω”.

Εδώ πρέπει να σας πω πως δεν καταλαβαίνω καλά όλους τους ανθρώπους. Μου είναι πιο εύκολο να καταλάβω τις γυναίκες και επίσης τους νεότερους ανθρώπους – αν και αυτό δεν είναι απόλυτο. Οι κύριοι παράγοντες είναι η κατασκευή των χειλιών, η εκφραστικότητα κατά την ομιλία και το φως της αίθουσας. Αλλά όλα αυτά θα τα αναλύσουμε άλλη φορά.

Η ουσία είναι ότι η συμπαθής φοιτήτρια ανήκει στους ανθρώπους που καταλαβαίνω με τη μία (ειδικά αν δοθούν οι σχετικές εξηγήσεις). Όμως εκείνη είχε κομπλάρει για τα καλά, κι έλεγε τις λέξεις μία μία: “ξέρεις…..βόμβα στην Ομόνοια, βόμβα, ΒΟΜΒΑ….εεε….βόμβα (κάνει νόημα βόμβας), μπουμ!
Γραμμή 2 (δείχνει με τα δάκτυλα 2) κλειστή (κάνει νόημα ότι είναι κλειστή).
Πώς να πάω τώρα;” (χειρονομία ερωτηματικού με τα δάκτυλα).

Εν τω μεταξύ είχε ήδη καταφθάσει ένας συρμός, είχαμε επιβιβαστεί, και κοιτάγαμε και οι δυο το σχεδιάγραμμα των γραμμών. Βρισκόμασταν στο Σύνταγμα. Της λέω: “Που θέλεις να πας;” Μου δείχνει στο χάρτη ψηλά στον ηλεκτρικό, δεν πρόλαβα να δω ακριβώς, κάπου Ηράκλειο ή Νέα Ιωνία.

Της λέω: “Μήπως αν πας Μοναστηράκι και μετά με τον ηλεκτρικό;” σκεφτόμενη πως ίσως να έχει κλείσει μόνο η γραμμή 2 του μετρό και όχι ο ηλεκτρικός. Απελπίστηκε. “Όχι, όχι, δεν περνάει από κει, ξέρεις, να, ΒΟΜΒΑ, μπουμ!”

Κατάλαβα λοιπόν ότι είχε κλείσει και η γραμμή του ΗΣΑΠ, οπότε σκέφτηκα (μα δεν πρόλαβα να της το πω, το είχε ήδη δει και μόνη της και στο σχεδίαζε στον χάρτη) να της προτείνω να πάει Πλακεντίας και μετά να φτάσει μέσω Προαστιακού στη γραμμή του ηλεκτρικού.

Βλέποντας ότι ήδη είχε βρει τη διαδρομή της, της χαμογέλασα και την άφησα διακριτικά. Ήταν άλλη μια από τις περιπτώσεις όπου η ταραχή και η σκέψη ότι συνομιλείς με έναν κουφό σε κάνουν να μην αντιλαμβάνεσαι ότι ο συνομιλητής σου ανταποκρίνεται στην ομιλία. Αντιθέτως, προσπαθείς να μιλήσεις με τον τρόπο που νομίζεις ότι θα έπρεπε να ανταποκρίνεται ο κουφός.

Δεν με ενοχλεί – είναι κάτι που μου έχει συμβεί άπειρες φορές κι έχω ένα σωρό σχετικές ιστορίες να σας πω. Μα ελπίζω τουλάχιστον ότι όσοι διαβάσουν αυτό το blog αν τύχει να συναντήσουν στον δρόμο τους κάποιον κουφό και πρέπει να συνομιλήσουν μαζί του, να συνομιλούν ανάλογα με το βαθμό ανταπόκρισης του άλλου, κι όχι ανάλογα με το στερεότυπο που υπάρχει μέσα τους.

Όσο για τη συγκεκριμένη κοπέλα που ήταν όντως πολύ συμπαθής, αν μη τι άλλο την ευχαριστώ για την ενημέρωση περί βόμβας: Καθώς δεν μπορώ να ενημερωθώ από τα μεγάφωνα του Μετρό, και καθώς δεν προνοούν σε ανάλογες περιπτώσεις να βγάλουν και μια οπτική ανακοίνωση πχ στον πίνακα που αναγγέλλει τα δρομολόγια (τι πιο απλό), αν όντως σκάσει μια μέρα βόμβα στο Μετρό μας, όπως στο Λονδίνο, δεν θα έχω πολλές πιθανότητες όχι να γλυτώσω, αλλά ούτε καν να καταλάβω από πού μου ‘ρθε και τι με χτύπησε.

Δεν έμαθα τι απέγινε η υποτιθέμενη βόμβα, δεν ξέρω αν ειπώθηκε κάτι στις ειδήσεις. Υποθέτω, λόγω της Τσικνοπέμπτης, ότι θα ήταν μια βόμβα-φάρσα του καρναβαλιού.

Όμως, πέστε μου σε αυτή την ιστορία ποιος είναι πιο πολύ για τα καρναβάλια και τα πανηγύρια; Εγώ που δεν ενημερώνω το Μετρό (δέκα λεπτά “ταξίδι”) για την κώφωσή μου, οι περαστικοί που κομπλάρουν και παθαίνουν σοκ ή μήπως το Μετρό που δεν έχει οπτικές ανακοινώσεις, και μόνο κάτι (ψιλοάχρηστα στην πράξη) φώτα στην αποβάθρα του Συντάγματος;

Δεν μπορώ να αποφασίσω – νομίζω τελικά πως είμαστε όλοι μας του καρναβαλιού και της πλάκας. Πλάκα δεν έχει;