Παρασκευή 29 Φεβρουαρίου 2008

ΙΣΤΟΡΙΑ 5: ΒΟΜΒΑ ΣΤΗΝ ΟΜΟΝΟΙΑ – ΣΟΚ ΚΑΙ ΔΕΟΣ ΣΤΟ ΜΕΤΡΟ

Αυτή η ιστορία μου συνέβη την Τσικνοπέμπτη το απόγευμα στο Μετρό και είπα να τη γράψω. Ποιος ξέρει, μπορεί να τα διαβάσει η κοπέλα της ιστορίας μου και να χαμογελάσει όπως χαμογελάω ακόμα εγώ – αλλά και να προβληματιστεί λιγάκι.

Περίμενα στην αποβάθρα το συρμό στη γραμμή 3 για να ανέβω από το κέντρο προς Δουκίσσης Πλακεντίας. Η ώρα θα ήταν περίπου 5 παρά το απόγευμα. Κάποια στιγμή ένιωσα κάποιον να με σκουντάει στον ώμο και γύρισα και είδα μια συμπαθέστατη κοπελίτσα, ίσως φοιτήτρια, που προφανώς με ρωτούσε κάτι.

Νομίζω δεν κατάλαβε ότι δεν ακούω, αλλά με σκούντηξε στον ώμο γιατί μάλλον πίστευε πως φοράω κάποιο γουόκμαν στο άλλο αυτί και άκουγα μουσική και δεν την πρόσεξα.

Της λέω: “Μισό λεπτό, πες τα όλα πάλι από την αρχή γιατί δεν ακούω, πρέπει να σε βλέπω όταν μιλάς, όταν σε βλέπω καταλαβαίνω όμως”.

Το κορίτσι έπαθε εμφανές πολιτισμικό σοκ (θυμάστε που έχουμε ορίσει το πολιτισμικό σοκ στα προηγούμενα ποστ, έτσι δεν είναι;)
Τα έχασε, λοιπόν, και μου λέει: “άσε, άσε” κι έψαχνε με το βλέμμα να μιλήσει σε κάποιον άλλον. Δεν μπορούσα όμως (μετά από τόσο πρόλογο) να παραιτηθώ εύκολα κι επέμεινα: “μα όχι, πες μου, αφού βλέπεις ότι σε καταλαβαίνω”.

Εδώ πρέπει να σας πω πως δεν καταλαβαίνω καλά όλους τους ανθρώπους. Μου είναι πιο εύκολο να καταλάβω τις γυναίκες και επίσης τους νεότερους ανθρώπους – αν και αυτό δεν είναι απόλυτο. Οι κύριοι παράγοντες είναι η κατασκευή των χειλιών, η εκφραστικότητα κατά την ομιλία και το φως της αίθουσας. Αλλά όλα αυτά θα τα αναλύσουμε άλλη φορά.

Η ουσία είναι ότι η συμπαθής φοιτήτρια ανήκει στους ανθρώπους που καταλαβαίνω με τη μία (ειδικά αν δοθούν οι σχετικές εξηγήσεις). Όμως εκείνη είχε κομπλάρει για τα καλά, κι έλεγε τις λέξεις μία μία: “ξέρεις…..βόμβα στην Ομόνοια, βόμβα, ΒΟΜΒΑ….εεε….βόμβα (κάνει νόημα βόμβας), μπουμ!
Γραμμή 2 (δείχνει με τα δάκτυλα 2) κλειστή (κάνει νόημα ότι είναι κλειστή).
Πώς να πάω τώρα;” (χειρονομία ερωτηματικού με τα δάκτυλα).

Εν τω μεταξύ είχε ήδη καταφθάσει ένας συρμός, είχαμε επιβιβαστεί, και κοιτάγαμε και οι δυο το σχεδιάγραμμα των γραμμών. Βρισκόμασταν στο Σύνταγμα. Της λέω: “Που θέλεις να πας;” Μου δείχνει στο χάρτη ψηλά στον ηλεκτρικό, δεν πρόλαβα να δω ακριβώς, κάπου Ηράκλειο ή Νέα Ιωνία.

Της λέω: “Μήπως αν πας Μοναστηράκι και μετά με τον ηλεκτρικό;” σκεφτόμενη πως ίσως να έχει κλείσει μόνο η γραμμή 2 του μετρό και όχι ο ηλεκτρικός. Απελπίστηκε. “Όχι, όχι, δεν περνάει από κει, ξέρεις, να, ΒΟΜΒΑ, μπουμ!”

Κατάλαβα λοιπόν ότι είχε κλείσει και η γραμμή του ΗΣΑΠ, οπότε σκέφτηκα (μα δεν πρόλαβα να της το πω, το είχε ήδη δει και μόνη της και στο σχεδίαζε στον χάρτη) να της προτείνω να πάει Πλακεντίας και μετά να φτάσει μέσω Προαστιακού στη γραμμή του ηλεκτρικού.

Βλέποντας ότι ήδη είχε βρει τη διαδρομή της, της χαμογέλασα και την άφησα διακριτικά. Ήταν άλλη μια από τις περιπτώσεις όπου η ταραχή και η σκέψη ότι συνομιλείς με έναν κουφό σε κάνουν να μην αντιλαμβάνεσαι ότι ο συνομιλητής σου ανταποκρίνεται στην ομιλία. Αντιθέτως, προσπαθείς να μιλήσεις με τον τρόπο που νομίζεις ότι θα έπρεπε να ανταποκρίνεται ο κουφός.

Δεν με ενοχλεί – είναι κάτι που μου έχει συμβεί άπειρες φορές κι έχω ένα σωρό σχετικές ιστορίες να σας πω. Μα ελπίζω τουλάχιστον ότι όσοι διαβάσουν αυτό το blog αν τύχει να συναντήσουν στον δρόμο τους κάποιον κουφό και πρέπει να συνομιλήσουν μαζί του, να συνομιλούν ανάλογα με το βαθμό ανταπόκρισης του άλλου, κι όχι ανάλογα με το στερεότυπο που υπάρχει μέσα τους.

Όσο για τη συγκεκριμένη κοπέλα που ήταν όντως πολύ συμπαθής, αν μη τι άλλο την ευχαριστώ για την ενημέρωση περί βόμβας: Καθώς δεν μπορώ να ενημερωθώ από τα μεγάφωνα του Μετρό, και καθώς δεν προνοούν σε ανάλογες περιπτώσεις να βγάλουν και μια οπτική ανακοίνωση πχ στον πίνακα που αναγγέλλει τα δρομολόγια (τι πιο απλό), αν όντως σκάσει μια μέρα βόμβα στο Μετρό μας, όπως στο Λονδίνο, δεν θα έχω πολλές πιθανότητες όχι να γλυτώσω, αλλά ούτε καν να καταλάβω από πού μου ‘ρθε και τι με χτύπησε.

Δεν έμαθα τι απέγινε η υποτιθέμενη βόμβα, δεν ξέρω αν ειπώθηκε κάτι στις ειδήσεις. Υποθέτω, λόγω της Τσικνοπέμπτης, ότι θα ήταν μια βόμβα-φάρσα του καρναβαλιού.

Όμως, πέστε μου σε αυτή την ιστορία ποιος είναι πιο πολύ για τα καρναβάλια και τα πανηγύρια; Εγώ που δεν ενημερώνω το Μετρό (δέκα λεπτά “ταξίδι”) για την κώφωσή μου, οι περαστικοί που κομπλάρουν και παθαίνουν σοκ ή μήπως το Μετρό που δεν έχει οπτικές ανακοινώσεις, και μόνο κάτι (ψιλοάχρηστα στην πράξη) φώτα στην αποβάθρα του Συντάγματος;

Δεν μπορώ να αποφασίσω – νομίζω τελικά πως είμαστε όλοι μας του καρναβαλιού και της πλάκας. Πλάκα δεν έχει;

13 σχόλια:

mamma είπε...

Καλημέρα Σοφία.
Σε διαβάζω εδώ και μερικές μέρες και πολύ χαίρομαι που επιτέλους κάποιος με ενημερώνει για θέματα που αγνοώ εντελώς:-)

Η γραφή σου ρέει τόσο όμορφα που δεν σε χορταίνω.

Ανώνυμος είπε...

Σοφία σε διαβάζω τις τελευταίες μέρες- σε βρήκα από τον στιχάκια.
Με βάζεις σε σκέψεις και γουστάρω πολύ ...
θα περνάω από το σπιτικό σου - έχει ωραία κεράσματα και όπως ήδη διαπίστωσες κουδούνι δε χτύπησα - είδα φως και μπήκα ....
Καλημερούδια

νατασσΆκι είπε...

Χαίρομαι που γράφεις, από τη δική σου οπτική, για πράγματα που δεν ξέρουμε, ή τα θεωρούμε αυτονόητα.
Και μ' αρέσει που τα γράφεις τόσο όμορφα, και με τόσο χιούμορ!
:)
Καλημέρα κι από μένα!

An-Lu είπε...

Η αλήθεια είναι ότι οι ανακοινώσεις του Μετρό και του Προαστειακού, πάσχουν αρκετά στο οπτικό κομμάτι τους. Η πλάκα είναι βέβαια, ότι τα μέσα υπάρχουν (φωτεινές επιγραφές, οθόνες), απλά βαριούνται να τα ενημερώνουν.
Επίσης στα "ροζ" βαγόνια του μετρό και όπως και σε εκείνα του ΗΣΑΠ, δεν υπάρχουν φωτεινές ενδείξεις για τον επόμενο σταθμό.

μαριάννα είπε...

Η αφηγηματική σου δεινότητα, που μπορεί να κάνει ένα καθημερινό συμβάν μια απολαυστική ιστορία, είναι πολύ γοητευτική. Πιστεύω ότι αν μαζέψεις όλα αυτά τα κειμενάκια σε βιβλίο, θα γίνει ανάρπαστο, σαφώς πιο πολύ από την ποίηση. Γιατί πολύς ο κόσμος που λατρεύει τη στρωτή αφηγηματική ροή, πόσο μάλλον όταν αυτή έχει χιούμορ και αυτοσαρκασμό. Πολύ μου αρέσει το νέο λουκ της ποιήτριας Σοφίας Κολοτούρου και θεωρώ πως της πάει πολύ. Το τελευταίο δεν είναι άποψη, είναι πρόβλεψη και θα με θυμηθείς κι εσύ κι ακόμα πιο πολύ, ο εκδότης σου! ;)

Ανώνυμος είπε...

Το ίδιο έπαθα κι γω αλλά στο παλιό συρμό του ΗΣΑΠ, ήταν πρωί, πήγαινα στο μεροκάματο μου, και όταν ήρθε η σειρά μου να κατέβω από το τρένο, στεκόμουν στη πόρτα (αγουροξυπνημένος) και ένιωσα μια δυνατή φάπα (η χαστούκι δεν ξέρω) στη πλάτη μου, γυρνάω και τι να δω ....

Μια σφήκα καθόταν πάνω στο μπουφάν μου, μου λέγανε να κουνηθώ για να φύγει αλλά ... που να ήξεραν ...

Γυρνάω, το βλέπω, τους λέω ''ευχαριστώ'' ... με κοίταγαν όλοι σαν άγαλμα λες να ήμουν ξένος (τότε δεν υπήρχαν π.χ. αλβανούς κλπ) ....


Πολυ γέλιο ...


Πολύ όμορφο το άρθρο σου Σοφία μου, έχω κι άλλες παρόμοιες ιστορίες, όταν βρω χρόνο θα σου τις στείλω με π.μ.

Φιλιά !!!


Μ.Β

Ανώνυμος είπε...

Ξέχασα να προσθέσω, εκεί που με βαραγαν, παραλίγο να σπάω το κεφάλι μου στο τζαμί της συρόμενης πόρτας ...



υ.γ. κοιτούσα τα παπούτσια μου (είχα χασμουρητά εκείνο το πρωί και ήθελα να τα κρύψω με τακτ).


Μ.Β.

ΣΟΦΙΑ ΚΟΛΟΤΟΥΡΟΥ είπε...

ΜΒ (δεν ξέρω αν θες να γράψω το όνομά σου), ευχαριστώ για το σχόλιο. (όπως θα καταλάβατε οι άλλοι, ο ΜΒ είναι ένας ακόμη κωφός χειλεοαναγνώστης και καταλαβαίνει επακριβώς τι περνάω).

Για τα άλλα σχόλια, επίσης ευχαριστώ.

Μαριάννα, πολύ καλή ιδέα, γιατί όχι και βιβλίο αν φυσικά υπάρχει ανταπόκριση και ενδιαφέρον από τον κόσμο;

amanAM είπε...

Για όσους δεν γνωρίζουν την Σοφία, θα σας πω πως μιλάει τέλεια, πεντακάθαρα, μόνο στην χροιά έχει λίγο θέμα, η φωνή της ακούγεται λίγο ασυνήθιστη.

Είχαμε συναντηθεί (παρουσία κάποιου τρίτου που ήξερε ότι θα συναντηθώ με μια γνωστή μου που έχει κάποια αναπηρία), και η Σοφία συμμετείχε σε όλη την συζήτηση, παρενέβαινε κανονικά, και ο τρίτος που ήταν μαζί μας, στο τέλος με ρώτησε "με τρόπο": Τελικά τι αναπηρία έχει η Σοφία?

Δεν ακούει!!! απάντησα...
Άσε ρε την πλάκα, μου είπε ο τρίτος...

Δεν με πίστεψε!!!
Η Σοφία δεν έχει καμμία δυσκολία να παρακολουθήσει κάθε συζήτηση, πιάνει και την αντίδραση που κάνει όταν κάποιος τον διακόπτουν, και γυρίζει αμέσως για να "ακούσει" τι λέει ο τρίτος.

Ξέρω ότι δεν ακούει, αλλά εγώ δεν την θεωρώ κουφή.

Αντώνης

salvador είπε...

γέλασα πολύ με την ιστορία σου
να'σαι καλά :)
...μπούμ!

Ο σκύλος της Βάλια Κάλντα είπε...

Να πω, αν μου επιτρέπετε κι εγώ ένα σχετικό περιστατικό:
Βαριακούω, ειδικά από το αριστερό (10% και ούτε) αλλά και από το δεξί (~60%), ωστόσο είμαι αρκετά κοινωνικός και (προσπαθώ να) παρακολουθώ συζητήσεις. Παρόλ' αυτά, αποφεύγω τη χρήση ακουστικών γιατί εκτός από τις ομιλίες των άλλων μεγενθύνουν και τη φασαρία και εκνευρίζομαι όταν προσπαθώ να συγκεντρωθώ σε έναν άνθρωπο μπροστά μου, ενώ ακούω (άθελά μου) και δύο βλάκες που κουτσομπολεύουν πέντε καθίσματα, παραπίσω. Ο εγκέφαλός μου δεν μπορεί πια να απορρίψει τις άχρηστες ακουστικές πληροφορίες και τις επεξεργάζεται όλες.
Τέλος πάντων, σε μία συζήτηση καθόταν αριστερά μου (στην κουφή πλευρά) μία φίλη και κάθε τόσο μου εξηγούσε «Τώρα ο Πέτρος απαντά σε αυτό, που του είπε ο Χρήστος, και είναι πολύ τσαντισμένος...» και δώστου και ξανά, μέχρι που κόντεψα να της πω «Μισόκουφο είμαι καλή μου, δεν είμαι καθυστερημένο, παρακολουθώ με τα μάτια τι λένε!». Και ο μόνος λόγος που δεν της το είπα, είναι γιατί η καλή μου φίλη δουλεύει 15 χρόνια σε ειδικά σχολεία εξαιρετικά υποβαθμισμένων περιοχών και ...ε, της έχει μείνει ένα ψιλοκουσουράκι της καημένης.

Ανώνυμος είπε...

Χχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχ σκύλε αχαχαχαχαχαχαχαχ!
Μου θύμισες την ταινία με τον Παπαμιχαήλ.."Κοιτούσα την Γιαδικιάρογλου που κοιτούσε την Πετροπούλου που κοιτούσε τις Χρυσοπούλου και την Πετροβασίλη να μιλάνε" αχαχαχαχαχαχ!

X*tna είπε...

Τελικά το πιο δύσκολο είδος κώφωσης είναι να σου μιλάει ο άλλος και εσύ να μην καταλαβαίνεις τι σου λέει, γιατί το μυαλό σου δεν μπορεί να λειτουργήσει έξω από στερεότυπα... Όμως δεν νομίζω ότι πρέπει να κατηγορήσουμε την κοπέλα γι' αυτό, αλλά την έλλειψη ενημέρωσης και εξοικείωσης με κάθε μορφή αναπηρίας. Όσο για τις ανακοινώσεις σε Μετρό, Σταθμούς τρένων κτλ., σε διαβεβαιώ ότι σχεδόν κανείς δεν τις ακούει γιατί συνήθως έχουν παράσιτα, κακό ήχο, εκφωνητές με κακή άθρωση κτλ. Οι φωτεινές επιγραφές θα βοηθούσαν τους πάντες.