Κυριακή 24 Φεβρουαρίου 2008

ΙΣΤΟΡΙΑ 3: Η ΑΛΕΠΟΥ ΣΤΟ ΠΑΖΑΡΙ ΚΑΙ Η ΚΟΥΦΗ ΣΤΟ GAGARIN (ΜΕΡΟΣ Β)


Δεν ξέρω αν η αλεπού στο παζάρι το διασκέδασε το θέμα τελικά, η κουφή όμως στο Gagarin βρήκε αρκετά τεχνάσματα για να περάσει μια διασκεδαστική βραδιά.

Πρώτα πρώτα, μου άρεσε να παρατηρώ τον κόσμο, το κοινό. Η φίλη μου η Μαρία που δουλεύει στο Gagarin είχε φροντίσει να μου εξασφαλίσει μια θέση (με κάθισμα) στον εξώστη δίπλα στην κονσόλα και από εκεί είχα πανοραμική θέα σε όλη την αίθουσα, στη σκηνή και στην πλατεία.

Είμαι βέβαια πεπεισμένη πως ο κόσμος δεν πάει καλά, αφού φτάσαμε στο σημείο οι κουφοί να βάζουν μέσον για να εξασφαλίσουν καλύτερη θέση σε μια συναυλία.

Ο κόσμος δεν πάει καλά, αλλά εγώ που είμαι μια χαρά (ευχαριστώ), μπορούσα να δω το πλήθος που, όπως είπαμε, κοπανιόταν άνευ λόγου και αιτίας, μπορούσα να δω τον ενθουσιασμό τους και ήξερα πραγματικά ποιο τραγούδι τους είχε συνεπάρει, ποιο τους έκανε να πάλλονται ολόκληροι, να γίνονται όλοι ένα σώμα αγκαλιασμένο, ένα ανθρώπινο κύμα στο ρυθμό της μουσικής.

Πολλά παιδιά δίπλα μου (το κοινό ήταν πολύ νεανικό, οι περισσότεροι όχι παραπάνω από είκοσι έως είκοσι πέντε) ήξεραν απέξω όλους τους στίχους, και πραγματικά τους έλεγαν ταυτόχρονα με τον ή τους τραγουδιστές, κάνοντας παράλληλα όλες τις χειρονομίες που χαρακτηρίζουν το Low Bap.

Τώρα, αν μου πείτε τι είναι το Low Bap, δεν θα ξέρω τι να σας πω. Μπορώ ίσως να σας δώσω έναν θεωρητικό ορισμό που θα έχω διαβάσει στις συνεντεύξεις του B.D.Foxmoor, αντίστοιχο του “οι εξπρεσιονιστές έδωσαν έμφαση στο χρώμα” που θα σας έλεγε ίσως κι ένας τυφλός, κι αν τον ρωτήσεις τι είναι χρώμα μάλλον θα πει “διαφορετικό κύμα ήχου αν το χτυπήσεις” ή όπως αλλιώς μπορεί ενδεχομένως να προσδιορίσει το χρώμα.

Έτσι κι εγώ, αυτό που μπορώ να σας πω για το Low Bap είναι: κοινωνικο-πολιτικοί στίχοι, θέση και άποψη, διαμαρτυρία και ένταση που εκφράζεται μέσα από τη μουσική και αντίστοιχες χειρονομίες, με τις οποίες εκτονώνεται ο θυμός και η οργή και υπογραμμίζονται με έμφαση οι στίχοι. Νομίζω πως η γλώσσα του σώματος συνδέεται στενά με αυτή τη μουσική, και ένας κουφός άνθρωπος όπως εγώ αισθάνεται αμέσως αυτή τη σύνδεση.

Κάπως έτσι κύλησαν οι τρεις περίπου ώρες της συναυλίας, καθώς παρατηρούσα το κοινό να εκστασιάζεται και να βιώνει με πάθος τα τραγούδια. Παρατηρούσα ακόμα τα φώτα της σκηνής, το χρώμα και η εναλλαγή των οποίων υπέθετα πως συμβάδιζε με το κάθε τραγούδι.

Παρατηρούσα ακόμη λεπτομέρειες που φαίνονται ασήμαντες, κι όμως δείχνουν πολλά αν τις σκεφτείς περισσότερο, όπως ότι…ο υπολογιστής του B.D.Foxmoor είναι Apple.

Κάποια στιγμή ο άντρας μου ο Νίκος που βρισκόταν όρθιος πίσω μου (είπαμε, εγώ έβαλα μέσον για να εξασφαλίσω καρεκλίτσα, κι επειδή ήταν μόνο μία, ο Νίκος μου την παραχώρησε ιπποτικά για όλο το βράδυ) με σκούντηξε στον ώμο και μου είπε: “Τώρα θα πει το τραγούδι σου, και χειροκροτάνε για σένα”.

“Για μένα”, σκέφτηκα, “τι λες βρε παιδί μου”. Αναρωτιόμουν τι να σκεφτόντουσαν όλοι αυτοί οι άνθρωποι, καθώς άκουγαν ότι μια κουφή γυναίκα τους στέλνει στίχους σαν μήνυμα σε μπουκάλι.

Να με σκέφτονταν άραγε σαν κάτοικο άλλου πλανήτη, ένα ούφο σχεδόν, που προσπαθεί να επικοινωνήσει με τον πλανήτη τους, τον πλανήτη της μουσικής;
Μια στενή επαφή τρίτου τύπου, ένα ET phone home? Ποιος ξέρει…

Αυτό που κατάλαβα από το τραγούδι μου είναι ότι ήταν μωβ, όπως και το χρώμα της σκηνής εκείνη την ώρα. Μου αρέσει το μωβ, είναι μυστήριο χρώμα κι αλλάζει συνεχώς. Μια σταλίτσα μπλε αν του ρίξεις –αν έχεις μπλε εκείνη την ώρα, δηλαδή blues, μελαγχολία στην καρδιά σου- γίνεται κι αυτό μελαγχολικό. Μα τη στιγμή που τα βλέπεις όλα ρόδινα, ρίχνεις λιγουλάκι κόκκινο στο μωβ και γίνεται ζωηρό και χαρούμενο.

Όποιος ακούσει το τραγούδι μου ελπίζω να χρησιμοποιήσει και τους δυο τρόπους, και τις δύο ψυχικές διαθέσεις. Όπως κι εγώ βλέπω τα πράγματα πότε μελαγχολικά και πότε ρόδινα. Κυρίως, μη συνδέετε την αναπηρία με τη μελαγχολία και τη δυστυχία, αυτό είναι μύθος: αγαπάμε εξίσου το ροζ στη ζωή μας, και μπορούμε να αντιληφθούμε συχνά και το la vie en rose, όπως όλοι σας.

Μετά το τέλος της συναυλίας γνωριστήκαμε και μιλήσαμε για πρώτη φορά από κοντά με τη Sadahzinia και τον B.D.Foxmoor. Αλλά θα μου επιτρέψετε όμως να κρατήσω για μένα τις εντυπώσεις και το –πολύ δυνατό- συναίσθημα που αποκόμισα από τη γνωριμία μας.

Εδώ μπορώ να γράψω τούτο μόνο: Τους ευχαριστώ που αυθορμήτως και με αγάπη έγιναν οι διαμεσολαβητές που μου επέτρεψαν να επικοινωνήσω με τον Πλανήτη Μουσική, όπως ευχαριστώ και τους άγνωστους ανθρώπους που χειροκρότησαν για μένα εχθές το βράδυ χωρίς να με ξέρουν και εύχομαι σε όλους ακόμα καλύτερες συναυλίες, ακόμα σπουδαιότερα ταξίδια στο κόκκινο, στο μπλε και σε όλο το ουράνιο τόξο της ζωής μας.





19 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Τα σέβη μου Σοφία.

Καλή αρχή στη σελίδα σου.

Σπύρος

A.F.Marx είπε...

Σοφία, το καλό ξεκίνημα στο blog, το έκανες.
Εύχομαι όμορφη συνέχεια...
Και τώρα που έκανες την αρχή με το blog για την κώφωση (kofosi), προτείνω να συνεχίσεις με το blog kosofi (δηλαδή Κολοτούρου Σοφία) για τα ποιήματά σου και όχι μόνο

Meropi είπε...

Σοφία καλό σου απόγευμα,
επισκέφθηκα το blog του A.F.Marx που έγραφε για σένα και να μαι ήρθα να σε επισκεφθώ. Όχι τόσο γιατί είσαι κωφή, αλλά κυρίως γιατί είσαι νέα blogger και θέλεις ενθάρρυνση. Κι εγώ σχετικά νέα (όχι στην ηλικία) blogger είμαι (από το Νοέμβριο του 2007) και ξέρω τι χαρά έκανα όταν στα πρώτα κείμενα μου έβλεπα σχόλια.
Λοιπόν είναι πολύ ενδιαφέρον το ιστολόγιο σου και θα σε επισκεφθώ πάλι.

Ανώνυμος είπε...

Καλή αρχή και ακόμα καλύτερη συνέχεια Σοφία!

μαριάννα είπε...

Η αφήγησή σου ποτάμι κελαρυστό, όπως πάντα! Μ' έκανες και χαμογελούσα σα να έβλεπα ταινία! Έβλεπα ρε παιδί μου τις εικόνες μία μία! Τόσο ζωντανή περιγραφή!
Λοιπόν μία φίλη και συνάδελφός σου η Άννα Σίλια έγραψε για σένα ένα πολύ τρυφερό σχόλιο και σε μένα και στο ποστ του φίλου μου του A.F.Marx που σου έχει αφιέρωμα. Καλά βρε, πολύ αγαπησιάρικο πλάσμα είσαι ε; Πολύ σε αγαπάει η μπλογκόσφαιρα, ακόμα δεν ήρθες! ;)

ΣΟΦΙΑ ΚΟΛΟΤΟΥΡΟΥ είπε...

Πήγα, διάβασα το αφιέρωμα του του A.F.Marx και αν μου επιτρέπετε αντιγράφω και εδώ το σχόλιο που άφησα εκεί, γιατί το θεωρώ πολύ σήμαντικό σε σχέση με τους σκοπούς αυτού του blog.

Aντιγράφω λοιπόν:
Πω πω ρε παιδιά, θα με τρελλάνετε (οι υπόλοιποι, η γητεύτριά μου δεν πιάνεται, αφού ξέρει πόσο την αγαπάω και πόσο θέλω να τα πούμε πάλι και από κοντά - αυτόν τον καφέ θα τον κεράσω εγώ, ε; )

Διαφωνώ λίγο μόνο με το εγκώμιο, αφήστε τα εγκώμια βρε σεις, μια παρουσίαση είναι, μια παρουσίαση που ούτε εγώ δεν θα την έγραφα τόσο άρτια.

Αλλά δεν γράφω για να δεκτώ εγκώμια, μα γιατί νομίζω ότι πραγματικά υπήρχε ένα κενό ενημέρωσης εδώ. Κυρίως, ενημέρωση για σας που ακούτε, αλλά και για να γίνει μια προσπάθεια συσπείρωσης και έκφρασης και άλλων χειλεοαναγνωστών κωφών, που ζουν (ζούμε) μεν μέσα στην κοινωνία, αλλά δεν έχουμε και κάποιο συλλογικό τρόπο αυτοπροσδιορισμού (σε αντίθεση με τους νοηματίζοντες κωφούς, που είναι μια οργανωμένη και συγκροτημένη ομάδα, που μπορεί και διεκδικεί πολλά πράγματα).

Το γράφω αυτό γιατί ήδη δέκτηκα κάποια μηνύματα από άλλους κωφούς χειλεοαναγνώστες, που έχω γνωρίσει στο φόρουμ “Αναπηρία τώρα” (www.disabled.gr) και μου ζήτησαν κι εκείνοι να γράψω τις ιστορίες τους. Δεσμεύτηκα σε επόμενο ποστ να παρουσιάσω μερικές ιστορίες με τον τίτλο “ιστορίες φίλων”.

Μου αρέσει η σκέψη ότι δίνεται σε αυτούς (όπως και σε μένα) ένα γραπτό βήμα να εκφραστούν.

Για το μόνο που δεν είμαι τελείως σίγουρη είναι αν εσάς τους ακούοντες σας ενδιαφέρουν πράγματι οι ιστορίες των κωφών, και γι’ αυτό χαίρομαι με τα σχόλια.

Ευχαριστώ ιδιαίτερα τον Αλλουφανίδη (αυτό μου το κόλλησε η Μαριάννα -γιατί παίζω στο παιχνίδι του γλυκού Αλλουφανίδη, θυμάστε; ) για την παραπάνω παρουσίαση.

Θα χαρώ να σας βλέπω όλους στο μπλογκ.

Ανώνυμος είπε...

Σοφία, καλώς σε βρήκαμε!

Λες "Αλλά δεν γράφω για να δεκτώ εγκώμια, μα γιατί νομίζω ότι πραγματικά υπήρχε ένα κενό ενημέρωσης εδώ."

ακριβώς αυτό -και το λέω επειδή σε κάποια φάση της ζωής μου έτυχε να το αντιμετωπίσω κατά κάποιο τρόπο, μέσω κοντινου μου προσώπου και είδα πόσο δύσκολο είναι και πόσο οι άνθρωποι δεν γνωρίζουν και αντιδρούν λάθος.

μπράβο!

patsiouri είπε...

Καλή αρχή!!!!!!!!!
Κοίτα μη βαρεθείς κι εσύ γιατί τελευταία έχει πέσει επιδημία, όρθιο να το πάς!

Ανώνυμος είπε...

Καλή αρχή και από εμένα. Το blog σου το έμαθα απο τον AFMarx [gz AFM!] αλλά είχα ακούσει για σένα από πριν [Δεκέμβριο] από το album του ΒD Foxmoor [Μύνημα στο Μπουκάλι από Όταν οι Μικρόνοοι Hiphoραγούν] μιας και ακούω Low Bap.. Σου αξίζουν πολλά συγχαρητήρια!!! Πολύ ενδιαφέρον το blog σου και θα συνεχίζω να σε διαβάζω!

Ανώνυμος είπε...

Σοφία μου, σου εύχομαι ολόψυχα καλή αρχή στο πετυχημένο καλογραμμένο όμορφο Μπλογκ σου με τις δικές μου καλύτερες ευχές/σχόλια !!!


M.B

Ανώνυμος είπε...

Ξέχασα να προσθέσω κάτι ακόμη (ου να χαθώ), ότι αναμένω με ανυπομονησία να διαβάσω τις ¨Ιστορίες φιλών¨ !!!


Μ.Β

Galentzas Tassos είπε...

Εκτιμώ ιδιαίτερα τους ανθρώπους με χιούμορ και εκείνους με ευαίσθητη ψυχή, τα διαθετεις και τα δυο.
Αυτή εδω η προσπάθεια είναι ιδιαίτερα χρήσιμη για όλους εμας τους ακούοντες "κουφους" για να μαθαίνουμε κάποια πράγματα χρήσιμα και για κάποιους αλλους πολύτιμα. Καλή συνέχεια.

kostas theodoropoulos είπε...

Σοφία, Καλορίζικο το blog σου. Γράφεις πολύ όμορφα, σε κάνει να το ζεις αλλά και να βλέπεις τις ιστορίες σου. Κράτα το «βλέπις» μια και εγώ δεν βλέπω (είμαι τυφλός). Εύχομαι Σοφία καλή συνέχεια και θα σε επισκέπτομαι να διαβάζω τις τόσο όμορφες και βιωματικές σου ιστορίες.
Με πολλούς χαιρετισμούς

--Κώστας--

Ανώνυμος είπε...

Πραγματικα εισαι αξιοθαυμαστη. Συγχαρητηρια για ολα και για το κουραγιο, για την ιστοσελιδα, για τα ποιηματα, για οτι κανεις. Το τραγουδι "μηνυμα στο μπουκαλι" ειναι απο τα αγαπημενα μου πλεον. Απλα συνεχισε..

ΣΟΦΙΑ ΚΟΛΟΤΟΥΡΟΥ είπε...

Μια απάντηση ειδικά για τον Κώστα θεοδωρόπουλο (προσπάθησα να μπω στο blog σου αλλά δεν βρήκα τίποτα). Δεν είναι θαυμάσιο να συνομιλούν κουφοί και τυφλοί στο δίκτυο;

Γιατί από κοντά (αν και μου έχει τύχει) είναι άντικειμενικά δύσκολη η επικοινωνία, δεν συμφωνείς;

Αυτή είναι η δημοκρατία του δικτύου, όπου γινόμαστε όλοι αρτιμελείς (έχω γράψει ένα ποίημα σχετικό, με τίτλο: Μικρές Αναπηρίες).

Ευχαριστώ όλους για τα σχόλια, από αύριο θα έχουμε καινούριες ιστορίες...

kostas theodoropoulos είπε...

Σοφία καλημέρα. Το ότι υπάρχουν αντικειμενικές δυσκολίες για την συνενόηση τυφλών και κωφών δεν σημαίνει το ότι ο ένας δεν μπορεί να μην «ακούει» τον άλλον. Το θέμα είναι να υπάρχει η διάθεση για την επικοινωνία, για την καλοσύνη και την κατανόηση των ανθρώπων. Σε «γνώρισα» από το forum του disabled, και μπορείς να μας βρεις στην ιστοσελίδα
http://www.panap.gr που δραστηριόμαστε με φίλους και συντρόφους με διάφορες αναπηρίες ως μία άτυπη κίνηση ενεργών πολιτών πάνω σε θέματα που αφορούν την αναπηρία.
Τις Καλημέρες μου

--Κώστας--

Κούκος είπε...

Kαλή αρχή και από μένα.
Καλωσήρθες στη παρέα μας και καλά ταξίδια σου εύχομαι!

Ανώνυμος είπε...

Τώρα μπορώ να αντιληφθώ πως η "σιωπή" μπορεί να γίνει ο μεγαλύτερος κρότος. Πολύ όμορφα αυτά που γράφεις.Σε "γνώρισα" μέσα από τα ποιήματα σου και τώρα από τον ιστολόγιο σου.Είμαι απλά δυό ακόμα χερια που σε χειροκρότησαν έντονα εκείνο το βράδυ της 23ης στο Gagarin.Καλή αρχή και συνέχεια στο blog...

Να'σαι καλά...

nkarakasis είπε...

Δεν θέλω να σου δώσω συγχαρητήρια για την δύναμη σου, γιατί έχεις.
Δεν θέλω να σου πω εμψυχωτικά λόγια, γιατί μπορείς να με διδάξεις σε αυτό.
Θέλω μόνο τούτο να πω :
Μπράβο που πήγες στην Συναυλία και "είδες" αυτά που δεν είδαν οι άλλοι. Εσύ το έκανες, εγώ απλά το φαντάστηκα. Εσύ το διασκέδασες, εγώ απλώς το σκέφτηκα (αν και τυχαία διότι δεν την γνώριζα την ιστορία σου. Σε άλλους που τα έχουν τετρακόσια αναφερόμουνα, αλλά με τον τρόπο σου με έκανες περήφανο για το κείμενο μου!)