ΙΣΤΟΡΙΑ 3: Η ΑΛΕΠΟΥ ΣΤΟ ΠΑΖΑΡΙ ΚΑΙ Η ΚΟΥΦΗ ΣΤΟ GAGARIN (ΜΕΡΟΣ Β)

Δεν ξέρω αν η αλεπού στο παζάρι το διασκέδασε το θέμα τελικά, η κουφή όμως στο Gagarin βρήκε αρκετά τεχνάσματα για να περάσει μια διασκεδαστική βραδιά.

Πρώτα πρώτα, μου άρεσε να παρατηρώ τον κόσμο, το κοινό. Η φίλη μου η Μαρία που δουλεύει στο Gagarin είχε φροντίσει να μου εξασφαλίσει μια θέση (με κάθισμα) στον εξώστη δίπλα στην κονσόλα και από εκεί είχα πανοραμική θέα σε όλη την αίθουσα, στη σκηνή και στην πλατεία.

Είμαι βέβαια πεπεισμένη πως ο κόσμος δεν πάει καλά, αφού φτάσαμε στο σημείο οι κουφοί να βάζουν μέσον για να εξασφαλίσουν καλύτερη θέση σε μια συναυλία.

Ο κόσμος δεν πάει καλά, αλλά εγώ που είμαι μια χαρά (ευχαριστώ), μπορούσα να δω το πλήθος που, όπως είπαμε, κοπανιόταν άνευ λόγου και αιτίας, μπορούσα να δω τον ενθουσιασμό τους και ήξερα πραγματικά ποιο τραγούδι τους είχε συνεπάρει, ποιο τους έκανε να πάλλονται ολόκληροι, να γίνονται όλοι ένα σώμα αγκαλιασμένο, ένα ανθρώπινο κύμα στο ρυθμό της μουσικής.

Πολλά παιδιά δίπλα μου (το κοινό ήταν πολύ νεανικό, οι περισσότεροι όχι παραπάνω από είκοσι έως είκοσι πέντε) ήξεραν απέξω όλους τους στίχους, και πραγματικά τους έλεγαν ταυτόχρονα με τον ή τους τραγουδιστές, κάνοντας παράλληλα όλες τις χειρονομίες που χαρακτηρίζουν το Low Bap.

Τώρα, αν μου πείτε τι είναι το Low Bap, δεν θα ξέρω τι να σας πω. Μπορώ ίσως να σας δώσω έναν θεωρητικό ορισμό που θα έχω διαβάσει στις συνεντεύξεις του B.D.Foxmoor, αντίστοιχο του “οι εξπρεσιονιστές έδωσαν έμφαση στο χρώμα” που θα σας έλεγε ίσως κι ένας τυφλός, κι αν τον ρωτήσεις τι είναι χρώμα μάλλον θα πει “διαφορετικό κύμα ήχου αν το χτυπήσεις” ή όπως αλλιώς μπορεί ενδεχομένως να προσδιορίσει το χρώμα.

Έτσι κι εγώ, αυτό που μπορώ να σας πω για το Low Bap είναι: κοινωνικο-πολιτικοί στίχοι, θέση και άποψη, διαμαρτυρία και ένταση που εκφράζεται μέσα από τη μουσική και αντίστοιχες χειρονομίες, με τις οποίες εκτονώνεται ο θυμός και η οργή και υπογραμμίζονται με έμφαση οι στίχοι. Νομίζω πως η γλώσσα του σώματος συνδέεται στενά με αυτή τη μουσική, και ένας κουφός άνθρωπος όπως εγώ αισθάνεται αμέσως αυτή τη σύνδεση.

Κάπως έτσι κύλησαν οι τρεις περίπου ώρες της συναυλίας, καθώς παρατηρούσα το κοινό να εκστασιάζεται και να βιώνει με πάθος τα τραγούδια. Παρατηρούσα ακόμα τα φώτα της σκηνής, το χρώμα και η εναλλαγή των οποίων υπέθετα πως συμβάδιζε με το κάθε τραγούδι.

Παρατηρούσα ακόμη λεπτομέρειες που φαίνονται ασήμαντες, κι όμως δείχνουν πολλά αν τις σκεφτείς περισσότερο, όπως ότι…ο υπολογιστής του B.D.Foxmoor είναι Apple.

Κάποια στιγμή ο άντρας μου ο Νίκος που βρισκόταν όρθιος πίσω μου (είπαμε, εγώ έβαλα μέσον για να εξασφαλίσω καρεκλίτσα, κι επειδή ήταν μόνο μία, ο Νίκος μου την παραχώρησε ιπποτικά για όλο το βράδυ) με σκούντηξε στον ώμο και μου είπε: “Τώρα θα πει το τραγούδι σου, και χειροκροτάνε για σένα”.

“Για μένα”, σκέφτηκα, “τι λες βρε παιδί μου”. Αναρωτιόμουν τι να σκεφτόντουσαν όλοι αυτοί οι άνθρωποι, καθώς άκουγαν ότι μια κουφή γυναίκα τους στέλνει στίχους σαν μήνυμα σε μπουκάλι.

Να με σκέφτονταν άραγε σαν κάτοικο άλλου πλανήτη, ένα ούφο σχεδόν, που προσπαθεί να επικοινωνήσει με τον πλανήτη τους, τον πλανήτη της μουσικής;
Μια στενή επαφή τρίτου τύπου, ένα ET phone home? Ποιος ξέρει…

Αυτό που κατάλαβα από το τραγούδι μου είναι ότι ήταν μωβ, όπως και το χρώμα της σκηνής εκείνη την ώρα. Μου αρέσει το μωβ, είναι μυστήριο χρώμα κι αλλάζει συνεχώς. Μια σταλίτσα μπλε αν του ρίξεις –αν έχεις μπλε εκείνη την ώρα, δηλαδή blues, μελαγχολία στην καρδιά σου- γίνεται κι αυτό μελαγχολικό. Μα τη στιγμή που τα βλέπεις όλα ρόδινα, ρίχνεις λιγουλάκι κόκκινο στο μωβ και γίνεται ζωηρό και χαρούμενο.

Όποιος ακούσει το τραγούδι μου ελπίζω να χρησιμοποιήσει και τους δυο τρόπους, και τις δύο ψυχικές διαθέσεις. Όπως κι εγώ βλέπω τα πράγματα πότε μελαγχολικά και πότε ρόδινα. Κυρίως, μη συνδέετε την αναπηρία με τη μελαγχολία και τη δυστυχία, αυτό είναι μύθος: αγαπάμε εξίσου το ροζ στη ζωή μας, και μπορούμε να αντιληφθούμε συχνά και το la vie en rose, όπως όλοι σας.

Μετά το τέλος της συναυλίας γνωριστήκαμε και μιλήσαμε για πρώτη φορά από κοντά με τη Sadahzinia και τον B.D.Foxmoor. Αλλά θα μου επιτρέψετε όμως να κρατήσω για μένα τις εντυπώσεις και το –πολύ δυνατό- συναίσθημα που αποκόμισα από τη γνωριμία μας.

Εδώ μπορώ να γράψω τούτο μόνο: Τους ευχαριστώ που αυθορμήτως και με αγάπη έγιναν οι διαμεσολαβητές που μου επέτρεψαν να επικοινωνήσω με τον Πλανήτη Μουσική, όπως ευχαριστώ και τους άγνωστους ανθρώπους που χειροκρότησαν για μένα εχθές το βράδυ χωρίς να με ξέρουν και εύχομαι σε όλους ακόμα καλύτερες συναυλίες, ακόμα σπουδαιότερα ταξίδια στο κόκκινο, στο μπλε και σε όλο το ουράνιο τόξο της ζωής μας.